Λίγο πριν το τέλος της παιδικής μου ηλικίας την έχασα. Η Παρθενία, που την φωνάζαμε Θένια, μετακόμισε σε άλλη γειτονιά. Με την μαμά και τον μπαμπά της. Αδέρφια δεν είχε. Μοναχοκόρη.
Η αλήθεια είναι πως δε μου έλειψε και τόσο. Εκτός από μονάκριβη θυγατέρα, όπως συμβαίνει στα παραμύθια της γιαγιάς, ήταν και πολύ όμορφη. Πράγμα που δεν εκτιμώ στα ζωντανά θηλυκά. Το γυναικείο κάλλος το προτιμούσα ανέκαθεν όταν περιορίζεται στο μάρμαρο του γλύπτη, στον καμβά του ζωγράφου, στο αλφάβητο του ποιητή. Μόνο.
Η απουσία της Θένιας από τα περίχωρα ελευθέρωσε ακόμα περισσότερο έδαφος για εμάς τις ομορφούλες, αλλά όχι και πριγκίπισες, να προχωράμε χωρίς σπουδαίο ανταγωνισμό στο κούρσεμα των αρσενικών καρδιών. Μεταξύ των τυφλών, ο μονόφθαλμος.
Έστω όμως και με το ένα μάτι, ως μονόφθαλμη και πειρατίνα, είδα ξανά το πρόσωπο της Παρθενίας μετά από χρόνια. Μια φίλη την έχει φίλη ανάμεσα στους 587 φίλους πού’ χει. Στο φατσοβιβλίο. Η Παρθενία, που τη λένε κάπως αλλιώς, αλλά παντού χωράει μια μεταφορά, είναι πια στα πρώτα -άντα και είναι ίδια η μάνα της. Ίδιο κραγιόν, ίδια βαφή, ίδιο βλέμμα, ίδιο ρουζ, ίδια φράντζα. Το ίδιο όμορφες. Αλλά μονήρεις.
Μόνο που μας τέλειωσαν οι ανταγωνισμοί. Για λίγο. Για λίγο καιρό ξέρω πως θα είμαι η ομορφότερη γυναίκα του κόσμου. Για ένα πλάσμα. Μόνο. Τη δική μου μοναχοκόρη. Και με τη σειρά της εκείνη θα είναι για μένα η επιτομή της ομορφιάς. Για πολύ. Και όταν ακόμα θα έχει το ίδιο βλέμμα, το ίδιο χαμόγελο, την ίδια οδοντοστοιχία και θα θέλει να πιστεύει πως τίποτα ίδιο δεν έχει με την έκπτωτη πια τότε από τον θρόνο της ομορφιάς μητέρα. Κι όμως θα' ναι μόνο δική μου κόρη. Όπως κι εγώ είμαι εκείνης που τρομάζω όταν της μοιάζω. Μοναχά όταν κοιτιέμαι σε έναν άδειο από την ψυχή μου καθρέφτη.
4 σχόλια:
Σας φτύνουμε να μη σας ματιάσουμε...
Και έτσι μετά το σεΧ... ήρθε η απόλυτη αγάπη.....
:-))))
Η μητρική αγάπη! που δεν συγκρίνεται με τίποτα.
:*
Ειλικρινά δεν θέλω να το ξεφτιλίσω το θέμα. Να προσθέσω μόνο ότι και για μας τις γατομάνες υπάρχει Θεός.
Έτερο μέλος προστέθηκε στο νησί της Κυψέλης. Γάτος -μωρό που εβρέθη στους σκουπιδο-υφάλους της Καυκάσου.
Άμα δείτε πως με βυζαίνει και με κοιτάει στα μάτια! Είμαι γάτα τελικά, λέω στον εαυτό μου. Οι μπλούζες μου βέβαια έχουν μουλιάσει από το σάλιο, αλλά τά' χει αυτά η μητρότις. Ευτυχώς δεν τον βλέπω να θέλει να σπουδάσει τίποτα, κι έτσι θα γλυτώσουμε τα πολλά έξοδα. Χαραμοφάης θα γίνει σαν τις άλλες, αλλά ένα πιάτο φαί τό χουμε βρε αδελφέ.
Α ναι, το Στηβάκι τον έβγαλε "μανάρι", από το γνωστό τραγούδι της Αρλέτας Σερενάτα. (μανάρι μου τα κάναμε σαλά-αατα). Τώρα αυτό εσάς σας φαίνεται ευοίωνο; (σκάσε απολογία μας τά πρηξες.) Σκάω.
Δημοσίευση σχολίου