Τα απογεύματα παίζει ένας τύπος στον Μελωδία ωραία πράματα. Αποφεύγω να μάθω το όνομά του για να μη γίνομαι local στην Αθήνα. Αριθμώ 14 μετακομίσεις στα 32 χρόνια μου, αρχής γενομένης στα 19. Είναι εύκολο να μείνεις και να ριζώσεις κάπου. Λένε. Είναι ακόμα πιο εύκολο να σαλτάρεις και να σαλπάρεις. Λέω εγώ. Όχι. Δεν περιφέρω με καμάρι το εγώ μου σαν κορώνα στο κεφάλι μου. Πια. Αφού χόρτασα δημοφιλία, εύσημα και εξουσία στα παιδικά μου χρόνια, ξεκαύλωσα (Κατά Ματθαίον. Γιωσαφάτ, υποθέτω). Τρομάζω με τους ανθρώπους που βλέπουν τον κόσμο μέσα από τον ομφαλό τους. Υou tube?
Που λες, όταν αναγκάζεσαι να συγκρίνεις τιμές και χαρακτηριστικά στα ηλεκτρικά και στα έπιπλα, είναι πιθανόν να κερδίσεις καμιά δεκάρα ευρώ. Ναι. Αλλά έχεις για τα καλά χαμένη τη μαγεία. Τους προηγούμενους δυο-τρεις μήνες, που οργάνωνα τη 14η μετακόμισή μου, κινδύνεψα από κακή ενηλικίωση να μου ανατείλουν οι φρονιμίτες που τόσα χρόνια δεν ανέτειλαν. Αναγκάστηκα να μάθω πόσες στροφές μπορεί να παίρνει ένα πλυντήριο πιάτων και πόσα κιλά χωρητικότητα έχει το των ρούχων. Δε σνομπάρω. Γηράσκω αεί διδασκόμενη. Αλλά να.
Όταν απόψε ο τύπος στο ραδιόφωνο έπαιξε Σιδηρόπουλο κινδύνεψε να γίνει βραχυκύκλωμα. Τα φωτάκια είναι πολύχρωμα κι αναβοσβήνουν. Το δέντρο έχει χρώμα ασημί. Τα φώτα στο σαλόνι είναι κλειστά και στο τζάμι έχουμε γράψει με σπρέυ ασημί επίσης "Ευτυχισμένο το 1990". Είμαι απίστευτα θλιμμένη και αισθάνομαι απίστευτα μόνη. Δεν ακολούθησα τους δικούς μου στο ρεβεγιόν. Έχω νεύρα. Δόντια βγάζω; Ναι. Μου φυτρώνει τραπεζίτης στο μυαλό. Αναρχικός τραπεζίτης. Έχω βουλιάξει σε μια πολυθρόνα με μαύρο ξύλο καρυδιάς και ξεχαρβαλωμένο σομιέ. Έχει κάλυμμα φολκλόρ ελληνικό. Κάποια δαντέλα δηλαδή, κάποιο κέντημα. Είμαι αγκαλιά σχεδόν με το κασετόφωνό μου. Ασημί κι αυτό. Όλα φουτουριστικά ασημιά στο παρελθόν. Παίζω κασέτες με Σιδηρόπουλο αδιάλειπτα. Μυρίζει αυτή η πολυθρόνα σκόνη της πολυχρησίας. Δε καταλαβαίνω και πολλά από όσα τραγουδάει ο Πρίγκιπας. Ούτε ξέρω και γιατί τον λένε Πρίγκιπα. Αλλά νιώθω.
Τώρα δε νιώθω πια τόσο πολύ. Καταλαβαίνω όμως γιατί τον λένε Πρίγκιπα και γιατί δε θέλω να στολίζω χριστουγεννιάτικα δέντρα. Και αρχίζω να καταλαβαίνω γιατί έχουν βραχυκλώσει τα λαμπιόνια μου. Γιατί μπορεί να μη μου ανάβουν σε πρώτη ευκαιρία όλα τα γλομπάκια -πια- αλλά έχω ένα ζευγάρι σηματοδότες για τα πράγματα. Σαν "τι είναι Θεός, τι μη Θεός και τι τ'ανάμεσό τους". Και τώρα με συγχωρείτε. Βγάζω αριστερό φλας και φεύγω. Είναι βολικά πολύ νά 'σαι παρκαρισμένος στο παρελθόν. Αλλά έχουμε δρόμο μπροστά. Καλό δρόμο, ανάδελφοι.
6 σχόλια:
Γηράσκω αεί διδασκόμενη αλλά να... γηράσκω.
:)
Με απανωτές εκλογικές μάχες τη δεκαετία του '90, η μόνη αναγραφή που έμεινε ανέπαφη σε μια στροφή του δρόμου Αγ.Νικόλαος - Σητεία/Ιεράπετρα (πριν το Καλό Χωριό) ήταν ένα "ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΠΑΥΛΟ, 6/12/90". Ολοι οι αφισοκολλητές, συνθηματογράφοι την άφησαν ανέπαφη. Τώρα τελευταία άλλαξε λίγο πορεία ο δρόμος και δεν ξέρω αν έσβησε/ξεθώριασε από τον χρόνο.
Καλές γιορτές, Καλή Χρονιά, καλή μου.
Ως προς το ρητό σου πάντως έχω δεί και την εκδοχή:
«Γηράσκω αεί εργαζόμενος»
υποστηριγμένη με θέρμη μάλιστα...
Ωραία τα γράφεις βρε ανάδελφη....αλλά εγώ το χριστουγεννιάτικο δέντρο μου το θέλω. Το είχα και στον Βόλο τα χριστούγεννα του 96 και έμαθε μυστικά του Πηλίου. Το είχα γεμίσει τότε με σιντιά. του κρέμασα επίσης μια κουτάλα, ένα πιρούνι και ένα μαχαίρι. Ασημιά κι αυτά, λάμπανε τη μοναξιά μου μέχρι το λιμάνι. Δεν το παρατάω σου λέω.
Μου το είχαν φέρει τότε οι γονείς μου. Ήρθαν να με δουν στην εξορία για μια μέρα, κι έφεραν Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Αυτό το δέντρο με παρηγορεί όποτε το στολίζω. Γιατί πρίγκιπες είμαστε όλοι όταν φερόμαστε σαν πρίγκιπες.
Τους αναδελφικούς μου χαιρετισμούς.
Καλές γιορτές μανούλα... και προσοχή στα λαμπάκια σου :)
Σου πάνε τα ασημιά βραχυκυκλώματα. Νομίζω πως πάνε ωραία με τις κασέτες και την επιγραφή Χαρούμενο το 1990.
Εύχομαι καλές γιορτές και πάντα με τέτοια εμπνευστικά κείμενα.
Δημοσίευση σχολίου