Καληνύχτα, Πλεμπαγία

Και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς χειρότερα. Με συγχωρείτε, δεν έχουμε συστηθεί. Με λένε Πλέμπα. Γιορτάζω της Αγίας Πλεμπαγίας. Στεναχωρέθηκα σήμερα για τους ανθρώπους που χάσαν άδικα τη ζωή τους. Στεναχωριέμαι με το άδικο, γενικά. Όταν με αφορά θυμώνω όμως. Εξοργίζομαι. Θύμωσα πάλι με το ισραηλινό κράτος. Για να τα καταλαβαίνω τα πράγματα τα προσωποποιώ όπως στα παραμύθια της γιαγάς. Το Ισραήλ μου μοιάζει σαν έξυπνη γυναίκα που' ναι όμως θύμα κάποια ορμονικής διαταραχής. Όσο bitch και να μου την παρουσιάζουν δε μπορώ να τη δω ως τέτοια. Δεν υπάρχει κράτος που να μην είναι μια αγάμητη σκύλλα που ξεκοιλιάζει και σοδομίζει ακόμα και νεογέννητα αν πεινάσει, κι αν καυλώσει. Το Ισραηλ είναι απλώς μια πιο διαταραγμένη σκύλλα. Διαταραγμένη ή υγιής δε μπορώ να παραγνωρίσω τα λαμπρά ξώγαμά της, από τον Μάικ Λη ως τον Φίλιπ Ρόθ κι απ' τον Τσελάν ως τον Γούντυ Άλλεν. Λυπάμαι, αλλά δεν μου έρχεται στο νου κανένας Παλαιστίνιος που να με τάισε πνευματική τροφή ή έστω μια έξυπνη κινηματογραφική ατάκα. Σήμερα θύμωσα για τα σημερινά. Αύριο θα τα έχω ξεχάσει. Ακόμα χειρότερα, τα ξέχασα και σήμερα. Απ' τη μια με βόλεψε η ερμηνεία της τραγωδίας ενός Ισραηλινού στρατιωτικού που σε άπταιστα ελληνικά εξηγούσε στον ανταποκριτή του ελληνικού κρατικού καναλιού, του ήσσονος, πως έγινε λάθος, βρε αδερφέ. Η σκύλλα είχε προεμμηνορυσιακό σύνδρομο ή εμμηνοπαυσιακό -ανάλογα αν βλέπεις τη σερβιέτα του Ισραήλ μισογεμάτη ή μισοάδεια- υποψιάστηκε πως το πλοίο είναι γεμάτο πυρομαχικά και το έλουσε με πυρά, όπως μια bitch θα περιέλουζε με βρισιές μία άγνωστη γυναίκα που έκρινε ότι την πλησιάζει απειλητικά, κατά προτίμηση με όχημα.
Στεναχωρέθηκα λίγο το μεσημέρι που τό' μαθα, θύμωσα ακόμα λιγότερο και καθώς δεν είμαι μαθημένη στις πορείες και στις διαδηλώσεις, σχεδόν το ξέχασα. Δε ξέρω πού έχουν εκπαιδευτεί κάτι άλλοι σαν τα σκυλιά του Παβλόφ και μόλις δουν αφίσσα με τις λέξεις διαδήλωση και πορεία τρέχουν. Εμένα ο θυμός και η στεναχώρια μου ήρθε πάλι σήμερα από μια ανεγκέφαλη, κακιασμένη, αγάμητη, προϊσταμένη που με αδίκησε κατάφωρα. Αυτόν το θυμό και τη στεναχώρια θα κουβαλήσω στο προσκέφαλό μου. Τη νύχτα δε θα δω στον ύπνο μου διαμελισμένους και αιμόφυρτους ακτιβιστές αλλά την ηλίθια στη δουλειά που με νευρίασε. Κι απορώ. Όλα αυτά τα μαύρα και κόκκινα σκυλιά του Παβλόφ που τρέχουν στις πορείες όπως τα σκυλιά πίσω απ' τα τρόλλεϋ, νομίζοντας πως κάποτε θα τα πιάσουν αλλά και να τα πιάσουν, τι θα τα κάνουν, αφεντικά δεν έχουν; Δεν έχουν σκοτούρες να τους πιπιλίζουν τον εγκέφαλο ώσπου να τους μελανιάσουν το μυαλό; Εμένα η στεναχώρια και ο θυμός μου είναι η καθημερινή σφαγή απ' την προϊσταμένη, απ' τον σύζυγο, απ΄την τράπεζα, απ' τη σπιτονοικοκυρά, απ' τον εργοδότη, απ' το δημόσιο υπάλληλο, απ' τον εμποράκο, απ' το δάσκαλο, απ' τον παπά, απ' τον συγγενή, απ' τον συνάδελφο, απ' τον γείτονα, απ' τον τηλεπαρουσιαστή, απ΄τον φίλο, απ' το γιο. Κάθε μέρα κι όλη μέρα. Και τη νύχτα βλέπω πως εγώ τους σφάζω. Όμως την άλλη μέρα το ξεχνάω. Όπως κι όλες τις σφαγές στη Γάζα. Δεν έχω μνήμη. Μόνο έγνοιες έχω. Μόνο έγνοιες.

Καληνύχτα,

Πλεμπαγία.