τα ανέπαφα

Τα χρήματα δεν περισσεύουν πια. Και μιλώ για όσους το υπόλοιπο των προθεσμιακών τους λογαριασμών, αν διαθέτουν, δε ξεπερνά τα τέσσερα ψηφία. Μιλώ για όσους η κουμμουνιστική φρασεολογία αναπαριστά σα μια καρικατούρα ανθρώπου του μόχθου, τίμιου μεροκαματιάρη που όμως πρέπει να σφύξει και να υψώσει τη γροθιά ενάντια στη ληστρική πολιτική της συμπαιγνίας των δύο μεγάλων κομμάτων, που πια είναι το εξής ένα, και το κεφάλαιο. Μιλώ για όσους το όχημα της κοινωνικής κινητικότητας άφησε μεταξεταστέους στην ίδια τάξη. Την ίδια κοινωνική τάξη, που μέχρι χτες ήταν τόσο μπανάλ όρος. Μέχρι χτες που το ποτάμι των αθλίων δεν κινδύνευε να πλημμυρίσει. Τώρα, άλλαξαν οι καιροί και τα ποτάμια πλημμυρίζουν κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Όμως εσύ δεν ανήκεις στο ποτάμι των αθλίων, εκτός και αν είσαι εκείνη η μεσήλικη γυναίκα που συνάντησα σήμερα το μεσημέρι στου Σκλαβενίτη απ' έξω που φορούσε τσεμπέρι και κρατούσε μια ταμπέλα που έγραφε με μαρκαδόρο ΑΝΕΡΓΗ και πλάι της είχε ένα πλαστικό κυπελλάκι για νομίσματα. Δεν ανήκεις δηλαδή σε αυτούς που ανάμεσα στο δίλημμα να βαφτίσω το παιδί μου ή να πάω ένα ταξίδι στο εξωτερικό, δεν έχουν καν επιλογή. Ή μήπως έχουν; Οι περικοπές στους μισθούς, οι ανατιμήσεις των προϊόντων και οι απολύσεις, στους έλληνες χριστιανορθόδοξους με το τσακισμένο πορτοφόλι, αλλά έστω με ένα πορτοφόλι αντί πλαστικό ποτηράκι, αφήνουν μια επιλογή.

Η οικονομική κρίση δεν ήρθε να προσφέρει ούτε μισό όφελος στις ζωές μας. Ήρθε να μας στερήσει τα ταξίδια που θα άνοιγαν τα μυαλά εμάς εδώ των απομονωμένων στη βαλκανική χερσόνησο. Δεν ήρθε να μας στερήσει μια στάλα από την εμμονή στην τήρηση των χριστιανορθόδοξων εθίμων που δεν άνοιξαν ποτέ μυαλά παρά μόνο κεφάλια. Θα ήθελα η κρίση να έπληττε το εκκλησιαστικό εμπόριο και όχι τη δυνατότητά μας να γνωρίσουμε τον κόσμο. Θα ήθελα ο μέσος έλληνας να το σκέφτεται αν πρέπει να κάνει μια πολιτική ονοματοδοσία στο παιδί του, που ειρήσθω εν παρόδω είναι νομικά ανώτερη σε ισχύ από ό,τι η αντίστοιχη θρησκευτική, αντί να ξοδεύει τα χρήματά του, που πια είπαμε δε περισσεύουν, σε μπομπονιέρες, προσκλητήρια και τα συναφή. Και ας ξέρω πως ζουν τόσοι άνθρωποι από αυτό το εμπόριο κακογουστιάς.

Αλλά όπως δε μπορώ να ευχηθώ να αυξηθεί η βία ώστε να αυξήσει η αστυνομία τους υπαλλήλους της και να μειωθεί η ανεργία, έτσι δε μπορώ να εύχομαι να συνεχίσουν οι έλληνες -και πια όχι μόνο- να βαπτίζουν χριστιανούς τα παιδιά τους μέσα σε ένα κλίμα κιτς γκλαμουριάς τη στιγμή μάλιστα που έχουν ζορίσει τα πράγματα. Αυτά τα δυο-τρία χιλιάρικα ευρώ που τελικά θα κοστίσει η επιβολή -ουσιαστικά- του θρησκεύματος στα παιδιά, θα στερήσει από τον δε-μου-περισσεύουν-πια ένα ταξίδι στην Ευρώπη. Κανένας δεν θα αφήσει το παιδί του αβάπτιστο, ανεξάρτητα αν κανένα κουσούρι δε θα του άφηνε κάτι τέτοιο. Όμως θα στερήσει στον εαυτό του και στο παιδί του μια βόλτα στον κόσμο. Στον κόσμο έξω από τον μικρόκοσμό μας που γέμισε οικονομικούς όρους, γκρίνια, μιζέρια, φόβο, μίσος ενώ αδειάζει από λογική, κριτική σκέψη, αγάπη για τις τέχνες και τα γράμματα, καλλιέργεια. Στο δίλημμα περισσότερος σκοταδισμός ή περισσότερο φως, έχουμε κιόλας απαντήσει. Ίσως γιατί μας μάθανε να κάνουμε οικονομία στο ρεύμα. Ίσως γι' αυτό.