Τριτοκοσμικές εικόνες

Κατεβαίνω την Πανεπιστημίου. Που (δε) τη λένε και Ελευθερίου Βενιζέλου. Όπως την Πατησίων που (δε) τη λένε και 28ης Οκτωβρίου. Όπως την Πειραιώς που (δε) τη λένε και Τσαλδαρη. Όταν τα τιμώμενα πρόσωπα ή ιστορικά γεγονότα είναι ασήμαντα μπορούν και να συγχρωτίζονται σε ονομασίες δρόμων. Αν είσαι η Βασίλισσα Σοφία, ή η Αμαλία ή ο Κωνσταντίνος, κανείς δε θα πει αλλιώς τη λεωφόρο σου. Αυτό δεν είναι τριτοκοσμικό. Δείχνει πως κι εμείς ειχαμε κάποτε την τιμή να θρέφουμε μια βασιλική οικογένεια.
Κατεβαίνω την Πανεπιστημίου με το καινούργιο γιαπωνέζικο όχημά μου. Έχει ένα κουμπάκι στην πόρτα του οδηγού που κλειδώνει αυτόματα όλες τις πόρτες εσωτερικά. Είναι Τρίτη βράδυ αλλά έχουμε πήξει στην κίνηση. Ανάμεσα στα φρακαρισμένα οχήματα, κάποια υποθηκευμενα στις τράπεζες κι άλλα, όπως το παραπλήσιο διθέσιο με την ξανθιά μπροστά και το κανίς πίσω, χρυσοπληρωμενα και εξοφλημένα. Ασφαλώς. Ανάμεσα στα ΙΧ κινείται ένας άντρας στο φυζίκ του Τζεφιρελικού Χριστού, σε αναπηρικό καρότσι. Μας πλησιάζει. Ο άντρας μου, που έχει ένα ιεροποστολικό φυζίκ, πατάει το αυτόματο κλείδωμα. Δεν τον κατηγορώ. Όχι μόνο γιατί τον αγαπώ αλλά γιατί κι εγώ έτσι θα εκανα. Ίσως. Αυτό δεν είναι τριτοκοσμικό. Να κλειδωνεσαι κι απ' τους ανήμπορους ακόμα. Προπάντων αυτούς. Γιατί αργούν οι Ιάπωνες να κατασκευάσουν ένα εσωτερικό αυτόματο κλείδωμα για τις ψυχές μας; Αργούν γιατί ξέρουν πως δε θα πουλήσει. Τα καταφέρνουμε καλά και μόνοι μας.
Παρκάρουμε στην Τοσίτσα. Μπροστά σε ένα κωλόμπαρο. Θα μας φυλάνε το όχημα οι συναγερμοί και τα κυριολεκτικά άγρυπνα βλέμματα των θαμώνων. Κάτι κοιλαράδων που ξερογλείφονται μπροστά στην αλλοδαπή μπαργούμαν. Εμείς δεν είμαστε τριτοκοσμικοί να έχουμε πεντέξι γυναίκες. Είμαστε μονογαμικά τζάνκια του ξενοπηδάν. Πιο κάτω, στον ίδιο δρόμο, ανάμεσα στο Μουσείο και το Πολυτεχνείο, ανάμεσα στο τότε και το αύριο, τρία τζάνκια έχουν ήδη ετοιμάσει τη ζουζού. Ο ψηλός σαρανταφεύγα καθησμένος στο διάζωμα με το μπρατσο γυμνό, γροθιά την παλάμη λέει με μια φωνή που θυμίζει σκληρό πορνό «τώρα, αχ, τώρα μπαίνω, αχ». Γυρνάω και κοιτάω. Έχει καρφωσει τη σύριγγα. Αυτό δεν είναι τριτοκοσμικό. Εδώ τα καλά πρεζόνια.
Φτάνω Πατησίων διασχίζοντας ένα μπουλουκι μεταναστών. Αυτο δεν ειναι τρικοσμικό. Ανάπτυξη χωρίς φθηνά εργατικά χέρια δεν υφίσταται. Είμαι στο φουαγιέ του Θεάτρου Άλφα. Διαβάζω αποκόμματα εφημερίδων που χρονολογούνται στη Χούντα. Καταγγελίες και συλλήψεις για τους θιάσους του Στέφανου Ληναίου και Έλλης Φωτίου. Αν άφηναν τη δικτατορία να κάνει τη δουλειά της, θα είχαμε κι εμείς ένα οικονομικό θαύμα να διηγούμαστε, εκτός από της Μεγαλοχαρης, τα αμφιλεγόμενα. Βγαίνω έξω. Κοιτάζω την πύλη του Πολυτεχνείου. Να πεθαίνεις για μια ιδέα. Αυτό κι αν είναι τριτοκοσμικό. Να σε λιώνουν οι αλυσίδες του τανκ. Αίματα, ουρλιαχτά, κακό. Κάθομαι στην πρώτη σειρά. Γελάω με την καρδιά μου με τη Φωτίου. Βγαίνει στη σκηνή ο Ληναιος. Δακρύζω με αιτία. Όχι σαν τη Μεγαλόχαρη. Μετά θα πω σε φίλο εκστασιασμένη για την παράσταση και θα βρει μπανάλ το δίδυμο των μεγάλων ηθοποιών. Ό,τι παλιώνει είναι για πέταμα. Δε φοράς τα ίδια παπούτσια τρίτη σαιζόν. Είναι τριτοκοσμικό. Γιατί να συνεχιζεις να βλέπεις το Ληναίο; Είναι τόσο πασσέ. Γελάω, παρακαλάω να μην τελειώσει η παράσταση που τη βλέπω θολά μ' αυτό το αγενές δάκρυ που ήρθε και κάθησε μπροστά μου. Είμαι ευτυχισμένη. Καθόλου κουλ. Αυτό είναι τριτοκοσμικό.
Την επόμενη μέρα θα κατέβω από το μετρό στους Αμπελοκήπους, μια εξαιρετικά επιτυχή ονομασία της περιοχής, όπου μόνο με τρελή δόση ηρωίνης μπορείς να δεις κήπους κι αμπελώνες. Θα κατευθυνθώ προς το νοσοκομείο των γυναικών. Θα διασχίσω δυο διαδοχικά μπουλουκια ολοστρόγγυλων καλογριών που μου προτάσσουν κομποσκοίνια μες στα μούτρα. Αυτό δεν είναι τριτοκοσμικό. Είναι μπαζάρ πίστης από μαζορέτες της δισκοποτηρούχου εκκλησίας. Θα μπω στο Δημόσιο νοσοκομείο και θα ξέρω πως κάθε μαιευτήρας εδώ μέσα πληρώνεται απ' τον φόρο μου αλλά έχει εξτρα ταρίφα για κάθε περίπτωση. 1000 ο φυσιολογικός τοκετός, 1500 η καισαρική. Αν δε θες να πληρώσεις, μπορείς. Απλώς θα σε μεταχειριστουν like a piece of shit. Αυτό δεν είναι τριτοκοσμικό. Έχεις ελευθερία επιλογής. Λεφτά δεν έχεις. Αλλά ελευθερία έχεις.
Μετά θα μπω σε κάτι άθλια εξεταστήρια, με έπιπλα του '50, εξοπλισμό αρχαίο. Αυτό δεν είναι τριτοκοσμικό. Τριτοκοσμικό είναι να πεις στο γιατρό πως είναι αλήτης του κερατά. Να βρίσεις τις κλώσσες πίσω από το γκισέ που σε έχουν κάνει μπαλάκι του τένις επειδή είναι άσχετες και δε δίνουν δεκάρα για σένα που τις συντηρείς. Να ρίξεις κανένα μπινελίκι στις καλόγριες που σου πουλάνε πίστη. Να κλαις για τά πρεζόνια, τον ανάπηρο, είναι τριτοσκομικό. Να συγκίνεισαι με τον παλιό ηθοποιό, είναι. Να μη πληρώνεις εισιτήριο στο μετρό από προχτές που έγινε κίνημα και το παίζουμε στο YouTube, στο Twitter, στο Wordpress και στο facebook, δεν είναι πια τριτοκοσμικό.
Τριτοκοσμική είναι η εικόνα των μεταναστών που νομικά είναι λαθραίοι, λες και είναι κανένας άνθρωπος λαθραιος στη Γη, λες και δεν είμαστε όλοι λαθραίοι στη ζωή. Που κατέλαβαν το κτίριο το οποίο στεγάζει το στολίδι απασών των επιστημών. Τη Νομική με τα υπέροχα κτίρια που λαμποκοπούν από καθαριότητα, με τους αγνούς ιδεολόγους στις κομματικές παρατάξεις, με τους εξαίρετους επιστήμονες αμέμπτου ηθικής στις πανεπιστημιακές έδρες, τις σύγχρονες βιβλιοθήκες και προγράμματα σπουδών και βέβαια τους φερέλπιδες απόφοιτους που θα σταδιοδρομήσουν διδάσκοντας αγωγή του πολίτη σε κανένα νυχτερινό Λύκειο με παιδαγωγική κατάρτιση εξπρές και διαγωνισμούς ΑΣΕΠ πολλές φορές. Εκεί που ενώνεται ο τρίτος κόσμος με το νομικό πολιτισμό γράφονται τα καλύτερα ποιήματα. Όμως δεν είναι τόσο γελοίο, τόσο μπανάλ, τόσο τριτοκοσμικό να μιλάμε για ποίηση οταν υπάρχουν όροι όπως η αναδιάρθρωση του χρέους, το μνημόνιο, η τρόικα, τα spreads, οι συγχωνεύσεις κι οι περικοπές; Η οικονομική κρίση θα περάσει. Η κρίση μας, αυτή που στρεβλώθηκε για τα καλά, βλέποντας τον εχθρό για όνειρο, και τον ανήμπορο για εχθρό, δε θα περάσει. Το όνειρό μας για τη μεζονέτα και το χλιδάτο αμάξι είναι ο εχθρός· δεν ήταν και δε θα' ναι ο καταληψίας της Νομικής, ο παραλής της λεωφόρου, το τζανκι του παράδρομου. Αυτός ίσως να μη μπορεί, ίσως και να μην θέλει να μας κλέψει. Ο άλλος όμως; Αυτός που σαν κρίση θα περάσει και σαν εχθρός θα μείνει, ήδη μας έχει κλέψει τις ζωές, το χρόνο και την αξιοπρέπειά μας. Σε εποχές που είναι πασσέ η ποίηση λογαριάζέ τα όλα κλεμμένα. Και πες με τριτοκοσμική.