Μεσημέρι. Κάτι γράφω. Έχει ξυπνήσει νωρίτερα από το αναμενόμενο το ανθρωπάκι των 30 μηνών. Πηγαινοέρχεται βαριεστημένο. Περιμένει να τελειώσω ό,τι κάνω. Στέκεται δίπλα μου. Το κεφάλι της είναι πια στο ίδιο ύψος με την επιφάνεια του γραφείου. Με την άκρη του ματιού την βλέπω που με κοιτάει στην κοιλιά.
-Θα το κάνεις εσύ το παιδί σου, μαμά;
-Τι εννοείς;
-Το παιδί που έχεις στη κοιλιά σου. Θα το κάνεις;
-Μα δεν είπαμε πως έφυγε το μωρό αυτό;
-Και πού πήγε;
-Στον ουρανό δεν είπαμε πως πήγε;
-Και δε μπορούμε να το ψάξουμε;
-Δε μπορούμε.
-Μπορούμε με το αεροπλάνο. Και με το καράβι μπορούμε;
Χαμογέλασα. Πικρά. Πικρά για την υπενθύμιση της απώλειας. Αλλά χαμογέλασα. Σα να μου έδωσε μια ελπίδα πως η γενιά της θα βλέπει τους ουρανούς σαν αυτό που είναι. Πάντως όχι σαν την ανεξερεύνητη κατοικία κάποιου Θεού που έχει γύρω του παιδιά που δε γεννήθηκαν ποτέ.
8 σχόλια:
:(
και θα μείνει μοναχούλι το φασόλι.
αχ
Εμείς ποτέ δεν είπαμε πως ο ουρανός φιλοξενεί τα απωλεσθέντα του βίου μας. Γι' αυτούς που χάθηκαν υπάρχει το μυαλό μας, λέμε.
Επίσης, όσον αφορά στην ελπίδα: τα τελευταία χρόνια βλέπω όλο και συχνότερα νέους ανθρωπους να κάνουν το σταυρό του μπροστά από εκκλησίες - και αυτό είναι καινούριο πράγμα και με αρρωσταίνει. Θα μου πεις οι ελπίδες υπάρχουν για να υπερβαίνουν την πραγματικότητα
Πόσα αχ να αφήσεις σ`αυτό το μπλόγκ. ..Δεν χωρανε πουθενά.
@Кроткая μου,όλοι μόνοι μας είμαστε. Αλλά το παιχνίδι δεν έχει λήξει. ;)
@δύτα μου, μη μου στεναχωριέσαι. Ήταν βέβαια ο πιο δικός μου ξένος...
@Γιώργο, έχεις δίκιο. Και στα αεροπλάνα. Γύρνα και δες πόσοι σταυροκοπιούνται. Νέοι άνθρωποι. Η νεοσυντηρητική γενιά. Μου έδωσες τροφή για ποστ. ;)
@Τάκη, έχω ένα φίλο στην άλλη άκρη του πλανήτη που μπαίνει πέντε φορές τη μέρα στο μπλογκ. Τι μπαίνεις και ξαναμπαίνεις ρε μαλάκα, του λέω. Ένα τη βδομάδα γράφω και αν. Μου λέει σε έχω σαν τη contra.gr. Μπαίνει ο βλαμμένος χωρίς να περιμένει να δει και τίποτα καινούργιο. Τελευταία όμως απείλησε πως θα σταματήσει να με διαβάζει αν συνεχίσω να γράφω καταθλιπτικά ποστάκια. Πίστεψέ με όμως είμαι μια χαρά. :) Και η θλίψη είναι ωραίο πράγμα αρκεί να τη μεταχειρίζεσαι όπως της πρέπει. Τι λες;
Το σώμα είναι σοφό και σταματάει τη διαδικασία όταν κάτι δεν έχει πάει όπως πρέπει. Μικρούλα είσαι, θα κάνεις άλλα (δε βλέπεις εμένα τη παλιόγρια που είμαι ξανά μικρομάνα στα 42 μου;).
Αυτό με τους σταυρούς και τις εκκλησίες με φρικάρει. Και όχι τόσο επειδή με ενοχλεί να τους βλέπω αλλά επειδή οι περισσότεροι θέλουν να το ασπαστώ κι εγώ.
Συμφωνώ απολυτα. Τι νόημα θα είχε η ζωή χωρίς τη θλίψη της. Αλλά η δική σου θλίψη εχει κάτι το αριστοτεχνικό χωρίς ποτέ να γίνεται μίζερη. Δηλάδη κάνεις τη θλίψη να μην μοιάζει κάτι το αβασταχτο.
Οσο για το φίλο σου ,πολύ καλά κάνει και μπάινει 5 φορές την ημέρα . Πίστευω οτι δεν το κάνει για λόγους ενημέρωσης ,οσο για λόγους εμπεδωσης. Πόλλούς χαιρετισμούς.
@mamma, κι εμένα με βρίσκει σύμφωνη αυτή η προσέγγιση, πως η φύση και το σώμα μας, δηλαδή, ξέρει καλύτερα. Θυμάσαι σε ένα προηγούμενο ποστ που έγραφα για τη μέρα της γυναίκας για κάποια που στην εμμονή της να αποκτήσει παιδί, όταν έμεινε έγκυος και ο οργανισμός της ξεκίνησε διαδικασία αποβολής, εκείνη -και βέβαια με την άδεια αν όχι προτροπή του μαιευτήρα- την απέτρεψε. Κι όμως κάποια παιδοψυχιατρικά θέματα έχουν σχετισθεί με τις διαδικασίες αυτές. Σε κάθε περίπτωση, ας μην είμαστε τόσο κουφοί πια σε όσα θέλει να μας πει το σώμα μας. Κάτι ξέρει κι εκείνο. Συμφωνούμε.
@Takis X, πολύ με κολάκευσε, για να είμαι ειλικρινής, αυτό το "η δική σου θλίψη εχει κάτι το αριστοτεχνικό χωρίς ποτέ να γίνεται μίζερη". :) Δε το επισημαίνω για δηλώσω φαν των κολακειών και να τις επιζητήσω εμμέσως. Απλώς, όλα όσα γράφω είναι μεν μια αφορμή για κουβέντα και το χτίσιμο κάποιας ανθρώπινης επαφής, ιδανικά, αλλά πού και πού ένα feedback το χρειάζομαι. Γιατί με νοιάζει να αναπτύξω κάπως τη τεχνική μου στο να εκφράζομαι, να πλάθω ιστορίες κλπ. ;)
Δημοσίευση σχολίου