the monsters

«Πού τριγυρνάτε, παιδιά;» μας ρώτησε ο παλαιότερος και ως εκ τούτου υψηλοβαθμότερος με την ευρεία έννοια συνάδελφος, συναντώντας μας στο διάδρομο του νοσοκομείου. Εκείνος όδευε προς την αντίθετη κατεύθυνση, προς τον προαυλισμό του, με σκοπό παράλληλα να συνεισφέρει έμπρακτα στην καπνοβιομηχανία που περνά δύσκολες μέρες, όσο νά 'ναι, μετά την απαγόρευση του καπνίσματος στα μεταμοντέρνα στρατόπεδα συγκέντρωσης μη καπνιστών.

Δε χρειαζόταν καν να κοιταχτούμε εγώ κι ο συνάδελφός μου, με την στενότερη έννοια, πριν απαντήσουμε. Τα συνομίληκα , ισοχαμηλόβαθμα, και πρώην συμφοιτώντα «παιδιά», τα νεούδια δηλαδή, όπου υπάρχει ιεραρχία βασισμένη στο seniority προπαντός, έχουμε φτάσει πια σε προχωρημένα επίπεδα μη λεκτικής επικοινωνίας. Δε χρειαζόταν καν να κοιταχτούμε για να γεμίσει το κοινό συννεφάκι της σκέψης «θέλει να μας ψαρώσει». Δε χρειαζόταν καν να κοιταχτούμε για να του απαντήσουμε εν χορώ, αλλά με διαφορετικά λόγια (μια δραματουργική καινοτομία πραγματικά), το ίδιο πράγμα: ότι για κάποια δουλειά τρέχουμε. Αλλά εκείνος, μη έχοντας ακούσει, επιλεκτικά ή αντικειμενικά, τις απαντήσεις μας προτίμησε να μας υπενθυμίσει χαμογελώντας συνωμοτικά και αυστηρά συγχρόνως (μια στιγμή υψηλής υποκριτικής τέχνης πραγματικά), την τρόικα. «Αν ερχόταν τώρα η τρόικα και σας έβλεπε να τριγυρνάτε στους διαδρόμους, τι θα έλεγε;»

Εκείνη τη στιγμή μου γεννήθηκε η επιθυμία να αποκτήσω ένα μαντρόσκυλο που θα το ονομάσω Τρόικα. Το φάντασμα ενός μυθικού σκυλιού που αλυχτά με λύσσα, φυλάσσοντας τις πύλες του ΑδηΜοσίου (ξέρω, έχω κάνει και καλύτερα λογοπαίγνια, μωρό μου), από τον έξω κόσμο, πλανάται πια ανάμεσά μας. Συνήθως γίνεται ορατό σε νομοταγείς, σε νέοπες, σε παρανοϊκούς, σε όσους δεν είναι τυφλοί στα κεκτημένα τους που χάνονται και σε όσους έχουν κάπως λερωμένη τη φωλιά τους αλλά δεν έχουν -πια- πρόσβαση σε κάποιο συνεργείο καθαρισμού διαθφοράς. Ο κύριος, που ψαρωτικά αλλά και χαριεντιζόμενος, μας υπενθύμισε τον φάλτσο αντικατοπτρισμό του τέρατος στα βαλτωμένα ύδατα του δημόσιου τομέα, θα πρέπει να ανήκει στους νομοταγείς, σε όσους δεν έπαψαν να ελπίζουν πως θα έρθει η Τρόικα ως Τίσις μετά από μια ιστορική πορεία ύβρεως. Όμως η τρόικα δεν ήρθε για να σώσει κανέναν. Κι ούτε να τιμωρήσει ήρθε. Ούτε καν να ελέγξει.

Η τρόικα είναι το μυθικό τέρας που ποτέ δε θα δει τη φιγούρα του η αθλία καθαρίστρια του αδημοσίου που κάθεται και αναπαύεται 5 ώρες τη μέρα, γιατί τόσο διαρκεί το 8ωρο για κείνη. Το τρομακτικό πλάσμα της φανταστικής μας πραγματικότητας δε θα το δει η αθλία που εμμέσως πλην σαφώς πληρώνεται από τους γονείς για να διατηρεί καθαρό έναν χώρο που επισκέπτονται τα άρρωστα, κατά βάση, παιδάκια τους. Δε θα δει καμία τρόικα, παρά μόνο εμένα, περνώντας έξω από το δωματιάκι που έχει οικειοποιηθεί κάτι ως cleaner's station, και για το οποίο θα συμφωνούσα αναφανδόν να της έχει διατεθεί, αν είχαμε και οι υπόλοιποι ένα γραφείο να καθήσουμε. Δε θα δει καμια τρόικα, παρά διερχόμενους εργαζομένους για να χαφιεδίσει στους διευθυντάδες για το τι κάνουμε και τι δεν, όπως είναι γνωστό. Τη τρόικα δε θα τη δει αλλά κι ούτε εμένα θα δει να παίρνω βαθιά ανάσα και να περνώ σαν μακροβούτι έξω απ' την ανοιχτή πόρτα της. Δε θα με δει να κλείνω την αναπνοή μου για να μη μυρίσω την τρομερή μπόχα που αναδύεται από το χώρο μιας...καθαρίστριας. Τη τρόικα δε θα τη δει γιατί παρεμβάλλονται μπροστά της τέσσερις γίγαντες που την προστατεύουν.

Ο βουλευτής, όχι ως πρόσωπο αλλά ως σύμβολο ενός διεφθαρμένου πελατειακού πολιτικού συστήματος, που τη διόρισε για ψηφοθηρικούς λόγους. Το διεθυντικό στέλεχος, όχι ως πρόσωπο αλλά ως διεφθαρμένη διοίκηση -επιλογή ενός διεφθαρμένου πελατειακού πολιτικού συστήματος, που έχει ανάγκη έναν χαφιέ. Το ηγετικό συνδικαλιστικό στέλεχος, όχι ως πρόσωπο αλλά ως διεφθαρμένο θεσμό που λειτουργεί πια ως βαστάζος της διεφθαρμένης διοίκησης που είναι επιλογή ενός διεφθαρμένου πελατειακού πολιτικού συστήματος, και ως ως εκκολαπτήριο βουλευτών για το διεφθαρμένο πελατειακό πολιτικό σύστημα, που χρειάζεται τη στήριξη των πιο αποκτηνωμένων και άρα πιο ισχυρών μελών του. Και τέλος θα την προστατεύσει το γιγάντιο αγκυλωμένο αριστερό reflex που θα υπερασπίζεται μια τέτοια εργαζόμενη, μόνο γιατί ανήκει στην εργατική τάξη, στη κατατρεγμένη πλέμπα. Την τρόικα δε θα τη δει ποτέ η καθαρίστρια. Κι ούτε η τρόικα θα τη δει. Το τερατώδες μαντρόσκυλο με τον τερατώδη κοπρίτη δε θα συναντηθούν. Εμείς οι άλλοι θα τα βλέπουμε και θα τα βλέπουμε και θα κοιτάμε, θα κοιτάμε. Ανήμποροι να διώξουμε ούτε το ένα, ούτε το άλλο.