3/3/11

το σπίτι τους μοίριζε

Το σπίτι τους μοίριζε πάντοτε. Μανταρίνι, τηγανητές πατάτες και ναφθαλίνη. Η μάνα τους έφτιαχνε κιλότες από παλιές φανέλες των πολλών παιδιών της. Δεν τη θυμάμαι ποτέ στα λογικά της. Δηλαδή να φτιάχνει μεν εσώρουχα από παλιόρουχα, αλλά να μην το λέει στη γειτονιά. Η τρέλα δε λογαριάζεται αν δεν υπάρχει τουλάχιστον άλλο ένα ζευγάρι λογικά μάτια να την βλέπουν ως τέτοια. Πότε τρελάθηκε; Δεν έκανα τον κόπο να ρωτήσω, ούτε και ως ενήλικας. Ως έφηβος ήξερα να κάνω τον μάγκα αμφισβητώντας σύγκορμο το «κατεστημένο», αλλά δεν εμπαινα στον κόπο να αμφισβητήσω τα πορτραίτα των ανθρώπων στο μυαλό μου.
Έτσι, η Κλαίρη ήτανε η τρελή της γειτονιάς, πριν ακόμα υπάρξω ως γειτόνισσά της ή ως ο,τιδήποτε άλλο. Ήταν τρελή, πριν ακόμα υπάρξουν γειτονιές. Όπως κι η μητέρα της, μια γηραιά κυρία, με κάποια χαμένη περιουσία, κάποια χαμένα προνόμια, κάποιο χαμένο status, αλλά πάντως αξιοπρεπής, στο εφηβικό κεφάλι μου, που όλα νόμιζε τα ήξερε και ακόμα πιο πολύ τα αμφισβητούσε, ήταν πάντοτε μια γρια.
Όμως δε μπορεί, θά' ταν και η Κλαίρη κάποτε μωρό, μετά παιδί, μετά κοπέλα. Μάλλον δε πρέπει να ήταν από γεννησιμιού πρησμένη απ' τα ψυχοφάρμακα. Κάποτε θα τη φλέρταρε κι εκείνη η ψυχική αρρώστια, κάποτε σάλταραν οι νευρώνες της. Αλλά σίγουρα όχι από πάντα.
Και έτσι είχα συμπονέσει πιο πολύ τον τύπο που μιλούσε με υπότιτλους μέσα απο μια τηλεοπτική οθόνη σε ένα ντοκιμαντέρ, τον άγνωστο που έλεγε και ξανάλεγε «δεν έχω χαρά, δεν έχω χαρά». Και μετά έπεφτε η απεικόνιση του εγκεφάλου που έδειχνε τους νευρώνες του φυσιολογικού. Κι από κάτω του ψυχασθενή. Μες στο κεφάλι σου, αν είσαι στα σύγκαλά σου, έχεις νευρώνες στατιωτάκια αυστηρά παραταγμένα. Αυτοί που δεν είναι καλά, αυτοί οι άλλοι, που είναι από πάντα έτσι, έχουν νευρώνες σκορπισμένους σα παιδάκια σε αποκριάτικο χορό. Σερπαντίνες, κομφετί, χυμένες πορτοκαλαδες, καραμούζες, πασαλειμένες μπογιές, αστερόσκονη, ρόπαλα. Τρελοκομείο.
Κι όμως ο νεαρός αυτός, σα πανικόβλητος αλλά ταυτόχρονα ακινητοποιημένος από απόγνωση μας έλεγε πως δεν είχε χαρά. Γιατί διαλύθηκε το στράτευμα. Γιατί ξετρελάθηκαν οι νευρώνες του σε κάποιο μπαλ ντ' ανφάν.
Μα είναι δυνατόν σκηνοθέτης άνθρωπος να προσφωνεί παναγιώτατο έναν παπά μόνο γιατί είναι ψηλά στην ιεραρχία και να δηλώνει στα μικρόφωνα συγκινημένος για την εκδήλωση αυτή για την Ορθοδοξία; Και είναι δυνατόν ο ραδιοσταθμός, ο ψαγμένος, το ball d'enfant του εντέχνου, να αναμεταδίδει απευθείας το προγράμμα; Κι είναι δυνατόν εγώ τώρα να το ακούω και να εκνευρίζομαι χωρίς να αλλάζω συχνότητα ενώ μέσα σ´ αυτή τη σύμπτωση να βρίσκω μια απάντηση; Είναι δυνατόν να βρίσκω απάντηση που είναι πάλι σαν ερωτηματικό και που λέει, μήπως σε δέκα χρόνια θα με μέμφομαι αναδρομικά που τώρα δα δεν έχω καμία ενσυναίσθηση για όσους έχουν την ανάγκη να θρησκεύονται, καθώς τότε πια ίσως κι εγώ θα έχω πάρει μυρωδιά από θεούς και τα λοιπά όπως τώρα μου μοιρίζει από κοντά η αρρώστια της ψυχής; Είναι δυνατόν το σπίτι μου να μοιρίσει ναφθαλίνη, τηγανητές πατάτες και λιβάνι;

8 σχόλια:

Кроткая είπε...

είναι;
τηγανητές πατάτες πάντως ελπίζω να μυρίζει (ή να μοιρίζει, αν προτιμάς) ήδη.

lemon είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
lemon είπε...

Νομίζω πως δεν σου έχω αφήσει σχόλιο άλλη φορά. Αλλά σήμερα δεν γίνεται.
Είναι ειρωνία να πω πολύ ωραίο ποστ. Είναι πιο πολύ απ'αυτό.
Ευχαριστώ (που σκέφτεσαι έτσι).

Niemandsrose είπε...

@κροτ, άσε τις ειρωνίες :) Και όχι, δε τηγανίζουμε στα σπίτια των control freaks. Γινόμαστε φρικιά. Του ελέγχου. ;)

@lemon, καλώς μου ήρθες. Καλώς μου ήρθες τώρα που πια έχω αφήσει το κοινωνικό μου κεφάλαιο να ρημάξει και ένα ερήπιο από αυτό βλέπεις τώρα στα λιγοστά σχόλια. Δε το λέω με παράπονο.Μόνο σαν κάποια αυτεπίγνωση και ελάχιστη πικρία. Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια και σε σένα και σε όσους άλλους το διάβασαν θέλω να ζητήσω συγνώμη για τα απίστευτα συντακτικά και τυπογραφικά λάθη. Μόνο το "μοίρισε" δεν ήταν λάθος. ;)

ladybug είπε...

Μιας και καλοδέχτηκες τη lemon παίρνω κι εγω το θάρρος να σου αφήσω ένα σχόλιο αφού σε διαβάζω εδώ και καιρό. :)
Δε θέλω να φανώ απαισιόδοξη αλλά νομίζω πως είναι δυνατόν.
Μεγαλώνοντας, κουράζεσαι να αντιστέκεσαι σε ό,τι μοιρίζει.

Niemandsrose είπε...

Ladybug, σ' ευχαριστώ για το σχόλιο και προπάντων για την ειλικρίνειά σου. Ναι, όλων τα σπίτια μπορεί να μοιρίσουν κάποτε από κείνα που δεν ανεχόμαστε τη μυρωδιά τους. Αυτό, ως συνειδητοποίηση είναι ένα κάποιο βήμα προς την ωριμότητα αλλά και την ενσυναίσθηση. Τι λες; )
(γιατί είπες όμως «παίρνω το θάρρος να σου αφήσω σχόλιο»; Τόσο αυταρχική φαινομαι; :( )

lemon είπε...

Όχι, όχι, φυσικά και δε φαίνεσαι αυταρχική!

Αυτό που εγώ (αλλά και η ladybug, φαντάζομαι) ήθελα να πω (όχι πως δεν θα το ξέρεις ήδη) είναι ότι σε διαβάζω χρόνια τώρα. Αλλά τα σχόλια δεν είναι απαραίτητα, αν δεν έχεις να πεις κάτι σημαντικό.
Μα μ'αυτό σου το ποστ, σαν να μην έπαιρνε άλλο, ΉΘΕΛΑ να ξέρεις πόσο μου άρεσε και πόση ευχαρίστηση μου έδωσε το ότι κάποιος σκέφτεται (και γράφει) έτσι.
:)

ladybug είπε...

E, είσαι λιγάκι φοβιστική :))