το σπίτι τους μοίριζε

Το σπίτι τους μοίριζε πάντοτε. Μανταρίνι, τηγανητές πατάτες και ναφθαλίνη. Η μάνα τους έφτιαχνε κιλότες από παλιές φανέλες των πολλών παιδιών της. Δεν τη θυμάμαι ποτέ στα λογικά της. Δηλαδή να φτιάχνει μεν εσώρουχα από παλιόρουχα, αλλά να μην το λέει στη γειτονιά. Η τρέλα δε λογαριάζεται αν δεν υπάρχει τουλάχιστον άλλο ένα ζευγάρι λογικά μάτια να την βλέπουν ως τέτοια. Πότε τρελάθηκε; Δεν έκανα τον κόπο να ρωτήσω, ούτε και ως ενήλικας. Ως έφηβος ήξερα να κάνω τον μάγκα αμφισβητώντας σύγκορμο το «κατεστημένο», αλλά δεν εμπαινα στον κόπο να αμφισβητήσω τα πορτραίτα των ανθρώπων στο μυαλό μου.
Έτσι, η Κλαίρη ήτανε η τρελή της γειτονιάς, πριν ακόμα υπάρξω ως γειτόνισσά της ή ως ο,τιδήποτε άλλο. Ήταν τρελή, πριν ακόμα υπάρξουν γειτονιές. Όπως κι η μητέρα της, μια γηραιά κυρία, με κάποια χαμένη περιουσία, κάποια χαμένα προνόμια, κάποιο χαμένο status, αλλά πάντως αξιοπρεπής, στο εφηβικό κεφάλι μου, που όλα νόμιζε τα ήξερε και ακόμα πιο πολύ τα αμφισβητούσε, ήταν πάντοτε μια γρια.
Όμως δε μπορεί, θά' ταν και η Κλαίρη κάποτε μωρό, μετά παιδί, μετά κοπέλα. Μάλλον δε πρέπει να ήταν από γεννησιμιού πρησμένη απ' τα ψυχοφάρμακα. Κάποτε θα τη φλέρταρε κι εκείνη η ψυχική αρρώστια, κάποτε σάλταραν οι νευρώνες της. Αλλά σίγουρα όχι από πάντα.
Και έτσι είχα συμπονέσει πιο πολύ τον τύπο που μιλούσε με υπότιτλους μέσα απο μια τηλεοπτική οθόνη σε ένα ντοκιμαντέρ, τον άγνωστο που έλεγε και ξανάλεγε «δεν έχω χαρά, δεν έχω χαρά». Και μετά έπεφτε η απεικόνιση του εγκεφάλου που έδειχνε τους νευρώνες του φυσιολογικού. Κι από κάτω του ψυχασθενή. Μες στο κεφάλι σου, αν είσαι στα σύγκαλά σου, έχεις νευρώνες στατιωτάκια αυστηρά παραταγμένα. Αυτοί που δεν είναι καλά, αυτοί οι άλλοι, που είναι από πάντα έτσι, έχουν νευρώνες σκορπισμένους σα παιδάκια σε αποκριάτικο χορό. Σερπαντίνες, κομφετί, χυμένες πορτοκαλαδες, καραμούζες, πασαλειμένες μπογιές, αστερόσκονη, ρόπαλα. Τρελοκομείο.
Κι όμως ο νεαρός αυτός, σα πανικόβλητος αλλά ταυτόχρονα ακινητοποιημένος από απόγνωση μας έλεγε πως δεν είχε χαρά. Γιατί διαλύθηκε το στράτευμα. Γιατί ξετρελάθηκαν οι νευρώνες του σε κάποιο μπαλ ντ' ανφάν.
Μα είναι δυνατόν σκηνοθέτης άνθρωπος να προσφωνεί παναγιώτατο έναν παπά μόνο γιατί είναι ψηλά στην ιεραρχία και να δηλώνει στα μικρόφωνα συγκινημένος για την εκδήλωση αυτή για την Ορθοδοξία; Και είναι δυνατόν ο ραδιοσταθμός, ο ψαγμένος, το ball d'enfant του εντέχνου, να αναμεταδίδει απευθείας το προγράμμα; Κι είναι δυνατόν εγώ τώρα να το ακούω και να εκνευρίζομαι χωρίς να αλλάζω συχνότητα ενώ μέσα σ´ αυτή τη σύμπτωση να βρίσκω μια απάντηση; Είναι δυνατόν να βρίσκω απάντηση που είναι πάλι σαν ερωτηματικό και που λέει, μήπως σε δέκα χρόνια θα με μέμφομαι αναδρομικά που τώρα δα δεν έχω καμία ενσυναίσθηση για όσους έχουν την ανάγκη να θρησκεύονται, καθώς τότε πια ίσως κι εγώ θα έχω πάρει μυρωδιά από θεούς και τα λοιπά όπως τώρα μου μοιρίζει από κοντά η αρρώστια της ψυχής; Είναι δυνατόν το σπίτι μου να μοιρίσει ναφθαλίνη, τηγανητές πατάτες και λιβάνι;