Νομίζω πως ακόμη και η κόρη μου, που' ναι δυόμισυ χρονών σήμερα, σήμερα που έφυγε απ' τη ζωή ο Μανώλης Ρασούλης, ως ενήλικη θα βρεθεί να κλαίει κάποιον έρωτά της με το "Αν πεθάνει μια αγάπη", να γελάει με τον έρωτα στο "Λεμόνι στην πορτοκαλιά" και το "Τροχαίο", να απογειώνεται ως γυναίκα με το "Τρελή κι αδέσποτη" και τη "Σφίγγα", να συγκινείται με το "Αχ, Ελλάδα σ' αγαπώ" και το "Στη ρωγμή του χρόνου", να ακονίζει το χιούμορ της με το "Μη μ' αποκαλείς τεμπέλη" και το "Κυρ Διευθυντά των δίσκων", να χορεύει το "Πότε Βούδας, πότε Κούδας" και το "Γύφτισσα τον εβύζαξε", να μελαγχολεί με το "Τίποτα δε πάει χαμένο" και το "Νιώσε με", να αναλογίζεται την ύπαρξη με το "Από περιέργεια υπάρχω" και το "Τραβώ καπνό, φυσώ καπνό".
Δε θα έχει δει τον Μανώλη Ρασούλη live, δε θα έχει βραχνιάσει σε καμια του συναυλία τραγουδώντας μαζί του όλο το βράδυ όλα του τα τραγούδια. Κι ακόμη δε θα έχει ενοχληθεί που ο Ρασούλης τσακωνόταν δημόσια με τους φίλους του, που έβγαινε στις τηλεοράσεις, που εκτόξευε κατά καιρούς εθνικιστικές αρλούμπες. Θα ξέρει το μόνο που χρειάζεται να ξέρει κανείς από έναν καλλιτέχνη: την αξία του έργου του. Δεν πέθανε ένας άγιος σήμερα. Ας μην ήταν άγιος. Με την ψυχική ανάταση που προκαλούσαν τα τραγούδια του μας έφερνε εμάς όλους ένα βήμα πιο κοντά στην αγιοσύνη. Ζεσταινε δηλαδή τις καρδιές μας, με το γέλιο, τη σκέψη, τη μελαγχολία, τον σπαραγμό, τον χορό, την μελαγχολία . Και τι άλλο να ζητήσεις από έναν στιχουργό. Να ζούσε κάποια χρόνια ακόμα. Αυτό θα του ζητούσα.
Τραβώ καπνό,φυσώ καπνό
ζωή είναι και τελειώνει
μα πριν κι εγώ χώμα γινώ
κάτι κρυφό με λιώνει.
Αρρώστια είναι ή έρωτας
σταμάτα πια να με ρωτάς
μην περιμένεις να σου πω
στον κόσμο να μιλήσω
για το στερνό μας μυστικό
μόνο θα τραγουδήσω
μην περιμένεις να σου πω
στον κόσμο να μιλήσω.
ζωή είναι και τελειώνει
μα πριν κι εγώ χώμα γινώ
κάτι κρυφό με λιώνει.
Αρρώστια είναι ή έρωτας
σταμάτα πια να με ρωτάς
μην περιμένεις να σου πω
στον κόσμο να μιλήσω
για το στερνό μας μυστικό
μόνο θα τραγουδήσω
μην περιμένεις να σου πω
στον κόσμο να μιλήσω.
12 σχόλια:
Τα σπας τελευταία ρόδο μου. Πάλι με συγκίνησες. Σε ευχαριστώ.
Ανώνυμε/η, σ' ευχαριστώ αλλά δε σε πρόλαβα. Ήθελα να παρακαλέσω αντί αντί σχολίων να γράψουμε ένα στιχάκι του Ρασούλη που αγαπήσαμε. Όπως, αντί στεφάνων.
"Τη ζωή σαν αχθοφόρος
όπου βρω την κουβαλάω,
στο αγώι τραγουδάω
κι ο σκοπός θανατηφόρος.
Μεροκάματο δε θέλω
ούτε και για χαρτζιλίκι
από περιέργεια υπάρχω
και από καραγκιοζιλίκι.
Δίχως τέλος κι ως το τέλος
θέλω να την σεργιανάω
κι αν στον Άδη πει να πάω,
σύμφωνος κι ετοιμασμένος.
Μεροκάματο δε θέλω..."
είχε και μπλογκ
http://rasoulis.blogspot.com/
Με φουρτουνιάζει ο έρωτας
Φοβάμαι μη βουλιάξω
Στης αγκαλιάς σου το βυθό
Παντοτινά ν' αράξω.
Γίνε βαρκού- βαρκούλα να σωθώ
Νησάκι για ν' ανέβω
Και Ροβινσώνας να γενώ
Την πλάση ν' αγναντεύω...
Με φουρτουνιάζει ο έρωτας
Και το μουράγιο σπάει
Οι γλάροι πέταξαν μακριά
Το ψάρι θα με φάει.
(κι ένα κερί ακόμα...)
Μου λες πως είμαι, μάτια μου
πόλη μενεξεδένια,
στις γειτονιές μου πως μεθάς
την πιο κρυφή σου έννοια.
Μου λες πως είμαι τ’ όνειρο,
τ’ ονειροδρόμιό σου,
τη μια ταξίδι στη χαρά
την άλλη στο χαμό σου.
Κι εγώ σαν πόλη αφήνομαι
τη νύχτα του Σαββάτου
να κάνεις στην αγκάλη μου
το γύρο του θανάτου.
Συχνά μου λες τ’ αστεία σου
για να γελώ λιγάκι,
στα Λούνα Παρκ του γέλιου μου
να παίζεις σαν παιδάκι.
Μες στα γρανάζια πιάνεσαι,
θύμα στην αγκαλιά μου.
Κάνεις πως φεύγεις μα γυρνάς
και λιώνεις πιο βαθιά μου.
Τα μαλλιά σου είναι μια πατρίδα
γεμάτη σπασμένα σύνορα
κι έχεις το κορμί στους τέσσερις ανέμους,
στις τέσσερις αγάπες, στις πέντε ερημιές.
Ο έρωτας αν θες δεν έρχεται, υπάρχει
και μες το τίποτα υπάρχει - αν θες.
Εκεί που ενώνεται το κύμα με τη θάλασσα
λύνεις τα μυστικά σου καταπάνω μου
σαν τρομαγμένη αλήθεια σ' ερωτική κραυγή.
Ο έρωτας αν θες δεν έρχεται υπάρχει
μα πιο πολύ στο αν υπάρχει - αν θες.
Πότε Βούδας, πότε Κούδας, πότε Ιησούς κι Ιούδας
Έχω καταλάβει ήδη της ζωής μου το παιχνίδι
Έχω καταλάβει ήδη της ζωής μου το παιχνίδι
Πότε Βούδας, πότε Κούδας, πότε Ιησούς κι Ιούδας.
Όλο ίδια και τα ίδια, του μυαλού σου ροκανίδια
άλλο ο ανοιχτομάτης κι άλλο ο αυγουλομάτης
άλλο ο ανοιχτομάτης κι άλλο ο αυγουλομάτης
Όλο ίδια και τα ίδια, του μυαλού σου ροκανίδια.
Στο 'πα μια και στο 'πα δύο, στο 'πα χίλιες δέκα δύο
βρε δεν είναι εδώ το Σούλι, εδώ είναι του Ρασούλη
βρε δεν είναι εδώ το Σούλι, εδώ είναι του Ρασούλη
Στο 'πα μια και στο 'πα δύο, στο 'πα χίλιες δέκα δύο.
Πότε Βούδας, πότε Κούδας, πότε Ιησούς κι Ιούδας
Έχω καταλάβει ήδη της ζωής μου το παιχνίδι
Έχω καταλάβει ήδη της ζωής μου το παιχνίδι
Πότε Βούδας, πότε Κούδας, πότε Ιησούς κι Ιούδα
εγώ να, μονάχα αυτό:
"... ... τώρα δεν έχω πια φόβο κανένα..."
"θα βρεθεί να κλαίει κάποιον έρωτά της με το "Αν πεθάνει μια αγάπη", να γελάει με τον έρωτα στο "Λεμόνι στην πορτοκαλιά" και το "Τροχαίο", να απογειώνεται ως γυναίκα με το "Τρελή κι αδέσποτη" και τη "Σφίγγα", να συγκινείται με το "Αχ, Ελλάδα σ' αγαπώ"...
Αδικείς το παιδί σου. Δεν σκέφτηκες ποτέ ότι θα ήταν καλό γι' αυτό να δημιουργήσει τους δικούς του ήρωες;
Μιχάλης
Μιχάλη, μάλλον εσύ αδικείς εμένα και όχι εγώ το παιδί μου (για τη σχέση μου με το οποίο επίτρεψέ μου να γνωρίζω κάτι περισσότερο).
Σχηματικά χρησιμοποίησα την κόρη μου που είναι μόλις 2.5χρ για να μιλήσω για τη διαχρονικότητα των τραγουδιών αυτών. Τη διαχρονικότητα που έχει ως τώρα διαφανεί, εννοώ, για να μην παρεξηγηθώ και πάλι. Γιατί δεν αποκλείω καθόλου πως μπορεί τα ακούσματα αυτά να ακούγονται εντελώς εκτός κλίματος μιας εποχής 15-20 χρόνια μετά.
Θα μπορούσα να αναφερθώ στη γενιά την οποία ανήκει η κόρη μου. Δεν το έκανα για δύο λόγους: α. θα ήταν εξ ορισμού γελοία μια τέτοια γενικευμένη πρόβλεψη και β. θεωρώ ότι τα ακούσματα που έχεις ως παιδί μέσα από το σπίτι σε συνδυασμό με την καλλιτεχνική αξία τους μπορεί να συντελέσουν σε αυτό που λέω, δλδ να τα ακούει κι εκείνη ως ενήλικη.
Η υπόθεσή σου όμως, ότι δε θα επέτρεπα στο παιδί να αναζητήσει τα δικά του ακούσματα είναι πέρα από κάθε λογική μέσα στο context του συγκεκριμένου κειμένου, που ας μη ξεχνάμε γράφτηκε υπό το καθεστώς μιας κάποιας συναισθηματικής φόρτισης στην είδηση του θανάτου του Μανώλη Ρασούλη. Πριν ποστάρω δλδ το κείμενο σκέφθηκα να γράψω ένα "ίσως" στην υπόθεση ότι το παιδί θα ακούει κι εκείνο Ρασούλη αλλά το απέρριψα. Κάποιες φορές δικαιούμαστε να μην είμαστε μετριοπαθείς.
Οι νέοι χωριστά
οι γέροι άλλο πράμα /
όποιος τους θέλει αντάμα
πληρώνει ακριβά /
Ποτέ μην "πιέζεις" (όπως θέλεις πάρτο αυτό : ωθείς, υποδαυλίζεις, πριμοδοτείς, κατευτθύνεις etc) κάτι, γιατί το αποτέλεσμα θα είναι το άκρο αντίθετο. Εστω και μακροπρόθεσμα.
Είναι νόμος της φύσης όταν αντί να αφήσεις κάτι να πάρει το δρόμο του, εσύ το οδηγείς προς μια κατεύθυνση, αυτό να αναπτύσει αντιθετες δυνάμεις.
Ακόμη κι αν γίνεται για λόγους ισσοροπίας - Αν πιέεις ένα χάρακα προς τη μια μεριά, αυτός θα πάει προς την αντίθετη, όχι;
Σόρι για το σχόλιο, δεν θέλω να παρέμβω στα οικογενειακά σου, απλά το βρίσκω θλιβερό να ελπίζει ένας γονιός ότι το παιδί του θα συγκινείται με τα ίδια πράγματα που συγκινούταν εκείνος. Δες το κι αλλιώς: αν ήταν έτσι, θα ακούγες ακόμη Ελβις και Τσιτσάνη και όχι Ρασούλη.
Μιχάλης
Μιχάλη, δέχομαι ότι δεν προσπαθείς να "παρέμβεις στα οικογενειακά μου" -και πώς θα μπορούσες άλλωστε με δύο σχόλια;- αλλά δέξου αυτό που σου είπα και στην προηγούμενη απάντησή μου. Ακούμε μουσική στο σπίτι μας. Μας αρέσει να ακούμε. Το παιδί ακούει αυτά που ακούμε. Τα παιδικά του χρόνια, μαζί και με τα ακούσματα, θα είναι η πατρίδα του. Όπως εγώ ακούω κάτι παλιά της Αλεξίου και αγαλλιάζω επειδή τα άκουγε η μάνα μου, έτσι θα γίνει μάλλον και με τη μικρή. Εκτός και αν με μισήσει, εμένα κι ό,τι σημαίνω, μαζί πάλι και τα ακούσματα. Αλλιώτικα, κι επειδή τα τραγούδια του Ρασούλη είχανε ψυχή, θα τα συναντήσει κάποτε ξανά και μπορεί να νιώθει πράγματα. Όλα αυτά που εικάζεις περί κατεύθυνσης και καταπίεσης είναι δικά σου. Δε με αφορούν και το ξέρω. Ας ακούει και την Σακίρα της εποχής της και ας χορεύει στα κλαμπ. Άμα περνάει καλά, εμένα μου περισσεύει. Άλλα είναι τα σπουδαία.
Δημοσίευση σχολίου