το χαλίκι

Κλικ-κλακ. Περπατώντας στο ξύλινο δάπεδο διαπιστώνει ότι ο ήχος από το χαλίκι που καρφώθηκε στους αρμούς των παπουτσιών είναι πιο ενοχλητικός από ό,τι περπατώντας στα τσιμέντα. Καιρός να ξεφορτωθεί τον ξενιστή που παρασιτοζωεί στο σώμα του ορειβατικού ημίμποτου. Κάθεται αναπαυτικά στον καναπέ του σπιτιού, ακουμπάει τον αστράγαλο του ενός ποδιού στο γόνατο του άλλου, στρέφει το πέλμα προς το πρόσωπό της και αφαιρεί από τη σόλα με τα δυο δάχτυλά της το χαλίκι.

Σηκώνεται να το πετάξει στον κάδο απορριμάτων. Το κοιτάει για μια στιγμή, κρατώντας το με το δείκτη και τον αντίχειρα του δεξιού χεριού. Το τοποθετεί στην αριστερή παλάμη της. Τότε η αριστερή της παλάμη μπαλαντζάρει πάνω-κάτω λες και το ζυγίζει στο δίσκο κάποιας παλιάς μπρούτζινης και μαντεμένιας ζυγαριάς. Το ξανασκέφτεται.

Φοράει το συγκεκριμένο ζευγάρι παπουτσιών πάνω από ένα χρόνο και ποτέ δεν έχει πατήσει άλλο χαλίκι. Ή κι αν έχει συμβεί, κανένα χαλίκι δεν έχει ως τώρα σφηνωθεί στη σόλα τους. Ούτε όμως και στα άλλα παπούτσια της θυμάται πρόσφατα να έχει παρεισφρύσει καμιά πετρούλα. Και βέβαια είναι λογικό: αφού οι γόβες και οι μπότες της έχουν επίπεδες σόλες και δεν αφήνουν περιθώρια να τρυπώσουν χαλίκια.

Αποφάσισε να μην το πετάξει. Του χαμογέλασε τρυφερά. Μάλιστα για να το τιμήσει που γλίτωσε ηρωικά τον ατιμωτικό θάνατο και την ταφή σε χωματερή, το τοποθέτησε ανάμεσα στη συλλογή με τα κοράλια, τους αστερίες, τα κοχύλια, τα στρείδια και βέβαια τα βότσαλα που είχε κατά καιρούς συλλέξει από τις καλοκαιρινές της διακοπές σε τόπους παραθαλάσσιους.

Το σκούρο γκρίζο μικροσκοπικό χαλίκι είχε βρει τη θέση του ανάμεσα σε γυαλιστερά, ημιδιάφανα, χρωματιστά, ιριδίζοντα και βέβαια εντυπωσιακά βότσαλα στην επιφάνεια κάποιου επίπλου ενός διαμερίσματος μέσα στην πόλη. Το κοίταξε με εκείνο το ανάμικτο συναίσθημα συμπόνοιας και περηφάνειας που νιώθει ο άνθρωπος, από θέση ισχύος πάντα, όταν προσφέρει κάτι στον αδύναμο, είτε αυτός είναι σκύλος, είτε άνθρωπος, είτε χαλίκι.

Την ώρα εκείνη, που το βλέμμα της εξέπεμπε αγαλλίαση για την καλή της πράξη, για την ποιητική αυτή ενέργεια, να δει το χαλίκι σα συνοδοιπόρο που την ακολούθησε ως το σπίτι της και που εκείνη του πρόσφερε φιλοξενία ανάμεσα σε σουβενίρ εκλεκτά, μπήκε αιφνιδιαστικά στο χώρο μια μύγα, μια κρεατόμυγα. Ήταν απ' αυτές που εμφανίζονται καταμεσής του καλοκαιριού. Βζζζ...

Κάτι μεσημέρια στην ύπαιθρο, που σου έχει σερβιριστεί το καρπούζι σαν επιδόρπιο και που καλοφαγωμένος και ευχαριστημένος σα βασιλιάς, δεν μπορείς να το φας όλο. Αλλά τα απομεινάρια του, η μυρωδιά του και η ζάχαρή του, καλούν άλλους συνδαιτημόνες να το γευτούν. Είναι τότε που κάποια από τα τέσσερις χιλιάδες ομματίδια της μύγας έχουν αντιληφθεί τη λιχουδιά και καταφθάνει στο τραπέζι, βουτάει τα ποδάρια και την προβοσκίδα της με λαιμαργία στο φρούτο που απέμεινε στο πιάτο, ενώ κάποια από τα χιλιάδες μάτια της είναι σε εγρήγορση για το χτύπημα που ξέρει πως θα της καταφέρεις.

Όμως σήμερα, έχουμε ακόμα άνοιξη και το έντομο, η εντομάρα, είναι παραζαλισμένο. Αρπάζει την εφημερίδα που είχε ακουμπήσει στο τραπεζάκι και με μια αστραπιαία κίνηση, χράαπ, την λιώνει. Φέρνει αμέσως μια χαρτοπετσέτα και μαζεύει το διαμελισμένο πτώμα της παχιάς μύγας που βρίσκεται κολλημένο στον τοίχο. Έπειτα ένα ελαφρώς μουσκεμένο σφουγγάρι θα αφαιρέσει τα ίχνη του φονικού.

Το χαλίκι κοίταξε μια τα βότσαλα δίπλα του και μια το λεκέ του πτώματος της μύγας πιο ψηλά. Και τα δυο τους θύμιζαν καλοκαίρι. Μόνο η σωτήρας του θύμιζε άνθρωπο. Αργότερα έμαθε και το όνομά της. Την έλεγαν Αντίφαση.