Μισό αιώνα πριν εκείνος θα κουβέντιαζε στην πλατεία για τις εκλογές βίας και νοθείας και τα εξωφρενικά ποσοστά της ΕΡΕ. Μισό αιώνα πριν εκείνη θα τις βύζαινε και θα φοβόταν μη γίνει χούντα.
Σαράντα χρόνια πριν εκείνος θα κουβέντιαζε στην πλατεία για την κηδεία του Γιώργου Σεφέρη που εξελίχθηκε σε μια από τις μεγαλύτερες αντιδικτατορικές πορείες. Σαράντα χρόνια πριν εκείνη θα τους μάθαινε σταυροβελονιά και θα συγκινιόταν με το λαό στην Αθήνα που τραγουδούσαν όλοι μαζί, πήραμε τη ζωή μας λάθος κι αλλάξαμε ζωή.
Τριάντα χρόνια πριν εκείνος θα κουβέντιαζε στην πλατεία για την μεγάλη νίκη του ΠΑΣΟΚ, με ποσοστό 48%, στις βουλευτικές εκλογές. Τριάντα χρόνια πριν εκείνη θα τους έδινε από το τηλέφωνο τα μυστικά για τα σιροπιαστά της συνεπαρμένη από την ελπίδα της αλλαγής.
Είκοσι χρόνια πριν εκείνος θα κουβέντιαζε στην πλατεία για τις μαζικές καταλήψεις στα σχολεία και τη δολοφονία του συνδικαλιστή εκπαιδευτικού. Είκοσι χρόνια πριν εκείνη θα τις νουθετούσε πώς να μη βαρυγκομούν με όσα έχουν φορτωθεί στις πλάτες τους, αυτή είναι η μοίρα της γυναίκας, ενώ θα τις παρότρυνε να έχουν το νου τους στα παιδιά μη μπλέξουν με καταληψίες, ελπίζοντας βαθιά να μπλέξουν.
Δέκα χρόνια πριν εκείνος θα κουβέντιαζε στην πλατεία για την τρομοκρατική επίθεση στους δίδυμους πύργους και το μέλλον της ανθρωπότητας πια. Δέκα χρόνια πριν εκείνη θα περίμενε πώς και πώς να έρθει η ώρα να δει το καινούργιο επεισόδιο του Καλημέρα ζωή και της Λάμψης έπειτα, ενώ θα της φαίνονταν όλα μέσα από τη ζωή βγαλμένα.
Και χτες, μόλις χτες, εκείνος και εκείνη, θα έβλεπαν μαζί τα εγγόνια τους, άφυλα, απολίτικα, άναρχα, άνεργα με όλα τα στερητικά άλφα τους κατακτημένα και παραταγμένα, πλάι σε άλλα εγγόνια, πλάι σε άλλους γέροντες, πλάι στα παιδιά τους. Στην πλατεία. Να παίρνουν το λόγο στα μικρόφωνα. Να ψηφίζουν δι' ανάτασης χειρών. Να επικροτούν κουνώντας την παλάμη σα βεντάλια. Να αποδοκιμάζουν στρέφοντας τον αντίχειρα στη γη. Να σηματοδοτούν το τέλος του χρόνου του ομιλητή κινώντας τα δυο χέρια τους σα γρανάζια. Να σηματοδοτούν το τέλος μισού αιώνα. Σαν γρανάζια.
Θα τους έβλεπαν μαζί άλαλοι. Όπως όταν κοιτάς το ανεξήγητο. Αυτός θα ένιωθε πως απόψε ήθελε να την πάρει απόψε μαζί του στην πλατεία και εκείνη θα σκεφτόταν πώς γέρασε χωρίς τις πλατείες των πολιτικών συνειδήσεων. Αλλά μαζί. Οπωσδήποτε μαζί. Όπως την πάνω και την κάτω πλατεία αύριο.
...................................................................................................
Για το δι-ιστολογικό αφιέρωμα "Η δημοκρατία στις πλατείες"
Τα άλλα ιστολόγια:
1. Ψαροκόκαλο: Η δημοκρατία στις πλατείες....(;)
2. Αναγεννημένη: Για την πλατεία (και την κάθε πλατεία)
3. Krotkaya: επανοικειοποίηση της πλατείας
4. Κυνοκέφαλοι: Στην πλατεία αλαφιάζονται οι μικρές παρέες
5. Ιχνηλασίες: Η δημοκρατία στις πλατείες
6. ο Βιβλιοθηκάριος: Η πλατεία Δημοκρατίας και τα αγάλματα
7. Εξεγερμένο το 2009: Πάμε πλατεία;
8. Rubies and Clouds: Πλατεία πλατιά
9. Κουπέπκια ατάκτως τυλιγμένα: Οι πλατείες κι οι πορείες
12 σχόλια:
Για άλλη μια φορά, θα ήθελα να σε ευχαριστήσω που καταφέρνεις και κατασκευάζεις μια όμορφη εικόνα, ανάμεσα και κόντρα σε όλες τις πολιτικές κονταρομαχίες. Δεν ξέρω πολλά από αυτά, αλλά νιώθω πως θέλει ταλέντο για κάτι τέτοιο....
thank you
Vielen Dank Frau Niemands, έξοχο.
Εξαιρετικό! :)
Όμορφο κείμενο
Και με πετυχάινει σε μια περίοδο που τα πιτσιρίκια μου την πέφτουν να τα πάω στην πλατεία Συντάγματος
Τους αναλογεί ένα κομμάτι ιστορίας και θέλουν να το γευτούν
Καλως σε βρηκα
...κι αν ήταν και μεθαύριο, η πλατεία θα πλησίαζε πολύ στην εικόνα που πιθανά θα είχε σ' ένα μέλλον που, και δυο τους μαζί, δεν θα μπορούσαν να έχουν προβλέψει.
Δεν το πήρα είδηση το αφιέρωμα, αλλά έτσι κι αλλιώς δεν θα μπορούσα να γράψω κάτι ακόμα... χρειάζομαι κάποια απόσταση... Τα γράφετε όλοι σας και όλο και καλύτερα.
Εγραψε κι ο Μπαμπάκης μας σχετικά.
Μήπως πρέπει να γράψουμε το "μετά από 10 χρόνια;"
Ζήτω οι πλατείες!
Διαβάζοντας είχα φλας από εικόνες
ασπρόμαυρες που σιγά σιγά έγιναν έγχρωμες.
Σαν ταινία μικρού μήκους
η ιστορία τους και η Ιστορία μας.
να σαι καλά. ;-)
εκπληκτικό ρόδο.
Τα λόγια της, έχουν κάτι από τις "Συνταγές Μαγειρικής" των Χαΐνηδων. Ή κάτι από το "Σίδερο με Ατμό" της Νικολακοπούλου.
Συγκλονιστικό κείμενο!
@cognord, με συγκίνησε το σχόλιό σου.
@Krotkaya, καταλαβαίνω τι λες, εσύ ειδικά, και σε γλώσσα που δε γνωρίζω.
@renata, σ' ευχαριστώ πολύ. :)
@Vlaxos, έτσι ακριβώς. Ας είμαστε εκεί, αφού μας το ζητούν, και ας μας κρίνουν έπειτα. Καλωσόρισες. :)
@Riski, ούτε οι δυο γέροντες μπορούν ούτε κανένας άλλος. Έτσι. :)
@Rodia, κοίτα να μην αποσύρεσαι εσύ...
@island, άμα πάρω το χάπι Nostradamus, μπορεί. ;)
@Theorama, ζήτω και τα πλατάνια! Χαιρέτα μου τον πλάτανο. ;)
@Τσαλαπετεινός, τι σχόλιο! Ανώτερο πολύ του κειμένου. :)
@Radio Sociale, έχει κάτι παλιακό το ύφος μου εδώ. ;) Σκόπιμα. Σ' ευχαριστώ που το διάλεξες για την εκπομπή σου, που δε μπόρεσα να ακούσω γιατί ήμουν καθ' οδόν. Περιμένω να ανεβάσεις το λινκ. :)
@Theorema, να είσαι καλά!
Δημοσίευση σχολίου