στα όρια

Κατάλαβες τώρα γιατί απαξιώνω την επικαιρότητα; Γιατί η μονοθεματικότητά της αγγίζει τα όρια του φασισμού. Γιατί εκτός από τον ανασχηματισμό -που σιγά τη σπουδαία λύση για το χάος στο οποίο έχουμε περιέλθει- δεν επιτρέπεται να μιλάς για τίποτα άλλο σήμερα. Ποιος τη χέζει τη ζωή σου όταν ο ΓΑΠ έβαλε τον Μπένι στο ΥΠΟ για να γίνει τσάρος;

Γίνονται τα πράγματα με όρους ξεκαθαρίσματος λογαριασμών, ή όρους καρτούν. Βγαίνει η Βάσω Παπανδρέου και αδειάζει τον Γ. Παπ/νου, τη στιγμή που η αυλή του, ήταν η πρώην αυλή της. Μιλάμε για κάποιον ΓΑΠ, κάποιον Μπένι, κάποιον ξέρω 'γω, Αντωνάκη, κάποια Ντόρα. Αλλά ποιες είναι αυτές οι καρικατούρες για τις οποίες μιλάμε σα να είναι πιο ακίνδυνοι από τον Μπένι Χιλ και τον Τουίτυ; Ποια κινούμενα σχέδια περνάνε μπροστά από χιλιάδες κόσμου που τους γιουχάρει και δε δακρύζουν από ντροπή; Ποια καρτούν δε νιώθουν την απελπισία και την οργή του λαού που τους εξέλεξε; Ποια καρτούν δίνουν εντολή στα ΜΑΤ να την πέσουν με χημικά στον κόσμο που χορεύει στην πλατεία; Ποια καρτούν μέσα σε συνθήκες πολέμου, σχεδόν, είναι προσηλωμένα στην εξουσία και την κονόμα;

Ο άλλος ζητάει μια ευνομούμενη "σοβαρή" (sic) δημοκρατία. Και σοβαρός στη δική του συνείδηση, τη συνείδηση ενός όψιμου γενίτσαρου του -έτσι κι αλλιώς πια- φαληρισμένου american dream, είναι να σε μαστιγώνουν για κάτι που δεν έφταιξες και να μη διαμαρτύρεσαι. Γιατί ο σοβαρολάτρης για 22 μέρες σερί απαξίωνε μετά βδελυγμίας αυτό που συνέβαινε στις πλατείες και όταν την Τετάρτη στον κόσμο αυτόν που απαξίωνε κατέβασαν το φράχτη και ο κόσμος αυτός, δεν ήταν 100.000 Μαχάτμα Γκάντι, και κάποιοι αντέδρασαν -και δεν εννοώ τους σε εντεταλμένη υπηρεσία μπάχαλους- τότε ο σοβαρολάτρης έσπευσε να αποχαιρετήσει με δήθεν πίκρα τις ειρηνικές διαδηλώσεις. Αλλά αυτό δε μπορείς να το πεις προβοκατόρικο γιατί όλη αυτή τη φρασεολογία την έχει κατοχυρώσει το κουκουέ και είναι βίνταζ.

Και αν οι μέρες που βγήκαμε από τα γαμημένα τα κωλόσπιτά μας, τα υποθηκευμένα στις ληστρικές τράπεζες -στις ουρές της τράπεζας θέλω να φωνάξω "ληστεία" και να εννοώ την επιχείρηση- με τις ελεεινές τηλεοράσεις που ποτέ δε κλείνουν, που βουίζουν στα κουτιά αυτά που στεγάζουμε τις μαλακισμένες μας ζωές, τις ακοινώνητες, τις παλαβωμένες, που η κοινωνικότητά μας περιορίζεται σε like, RT, follow και μπουρδολογία σε τσάτ -ούτε καν πια συνομιλούμε με τις φωνές μας μέσω skype, ας πούμε, γιατί φοβόμαστε να ανοίξουμε το στόμα μας ρε, χωρίζουμε με sms- και αν αυτές οι μέρες που κατεβήκαμε και καθήσαμε κατάχαμα και ακουμπούσαν οι ώμοι μας και μαθαίναμε ένα άλλο ήθος και νιώθαμε πως μπορεί να μας μεταχειρίζονται σα σκατά αλλά έχουμε ο ένας τον άλλο, διάολε, και μαθαίναμε φτου κι από την αρχή τη συλλογικότητα, τη συνέλευση, το σεβασμό στην άλλη άποψη και αρχίσαμε κάπου να ελπίζουμε, αν αυτές οι μέρες κατέληξαν σε ένα γελοίο ανασχηματισμό, τότε φίλε, σε εισαγωγικά ή χωρίς, αυτό μη περιμένεις εγώ να το δω σαν επιτυχία. Που θα ορκίζεται η νέα κυβέρνηση από παπάδες λες και είμαστε το Ιράν των Βαλκανίων, μη περιμένεις να το δω σαν επιτυχία. Που τελικά άδραξαν όλο αυτό που συνέβη σα μια ευκαιρία να τοποθετήσουν έναν πιο ακραιφνή νεολιμπεράλο στο minfin, μη περιμένεις να το δω σαν επιτυχία. Είχαμε φτάσει στην επιτυχία πριν από αυτό το τσίρκο.