8/7/11

μού 'πες θα φύγω

Για να ξορκίσω το κακό, ήρθα στο σπίτι και έψαχνα καταφύγιο. Είπα στον εαυτό μου, το διχασμένο, "έλα να κάνουμε φωλίτσα". Όπως μου ζητάει συχνά το μικρό μου και κρυβόμαστε κάτω από τα σκεπάσματα σα θηλαστικά και χαχανίζουμε. Μας μάζεψα τους δυο μαζί, εμένα που έζησα στο Λονδίνο και το νοσταλγώ, πάσχοντας από northalgia, και εμένα που έζησα στο Λονδίνο και το απομυθοποίησα πάσχοντας επίσης από northalgia αλλά πιο ήπια. Κρυφτήκαμε κάτω από το σεντόνι της bella nostalgia.

Πυκνώνουν τελευταία οι φωνούλες της γενιάς μου. Θα φύγουνε, θα πάνε αλλού, λένε. Σα διαφημιστικό σποτάκι. Τόσο απλά. Θα πάνε λέει στο εξωτερικό να βρούνε δουλειά.

Περίπου μια δεκαετία πίσω. Χάραμα, με μια βαλίτσα παρά πόδας και ένα αγαπημένο σακίδιο στην πλάτη. Τελευταίες αγκαλιές. Eπιβιβαζόμαστε στο αυτοκίνητο για αεροδρόμιο. Στην πλάτη με βαραίνει το βλέμμα της γιαγιάς. Που ήρθε εκείνες τις μέρες απ' το χωριό για να με αποχαιρετήσει. Δέκα περίπου χρόνια μετά, όταν επαναπατρίστηκα ξεκάρφωσα τη ματιά της απ΄τα νώτα μου, όταν μου ομολόγησε στο τηλέφωνο πως είχε πονέσει η ψυχή της που με έβλεπε να φεύγω. Αλλά στο μεταξύ διάστημα, δεν είπε τίποτα. Για να μη με βαραίνει η έγνοια της.

Μη παίξεις εμπειρία με τους γέρους. Δε πρόκειται να πάρεις παρτίδα. Δεν έχει περάσει τα σύνορα. Δεν έχει διαβάσει ένα βιβλίο. Δεν έχει δει μια θεατρική παράσταση. Δεν έχει κοιμηθεί με άλλον άντρα. Δεν μιλάει άλλη γλώσσα. Δεν ξέρει να ανοίξει τον Η/Υ. Δεν έχει πάνω από τρεις φίλες. Έχεις ταξιδέψει σχεδόν σε όλη την Ελλάδα και σε 12 χώρες της Ευρώπης. Έχεις διαβάσει 324 βιβλία. Έχεις δει 52 θεατρικές παραστάσεις. Έχεις κοιμηθεί με 17 άνδρες. Έχεις μάθει 3 γλώσσες. Έχεις 8 accounts σε email και social media. Έχεις 648 friends, 812 followers και καμια 80αριά ακόμα επαφές σε msn και skype. Σε έχει κερδίσει.

Είμαστε σε ένα αδιάκοπο κυνήγι ποσοτήτων. Οι εμπειρίες μας πρέπει να είναι XXL. Και δε θα ντρέπεσαι να κάνεις show off. Να ανεβάζεις όπου μπορείς φωτογραφίες υποβρύχιες, φωτογραφίες από όλα τα μέρη όπου έχεις ταξιδέψει, φωτογραφίες που να δείχνεις πως διασκεδάζεις διονυσιακά, πως γελάς εκστασιασμένος, πως κάνεις αναρρίχηση, πως είσαι σε συναυλίες, σε κάμπιγκ, σε πολύ μεγάλες παρέες. Το άγχος του μεγέθους. Το άγχος μας να αποδείξουμε πως ζούμε. Αν έχεις ζωή, την κρατάς φυλαγμένη σα θησαυρό. Αν έχεις.

Αν ψάξεις στα πορνοσάιτ θα βρεις στις ΗΠΑ και στην Ιαπωνία γιγαντιαίων διαστάσεων παρτούζες. Στην Αμερική καλούν σε πολυπληθή πάρτυ μία πόρνη που κάνει σεξ με κάποιον νταγλαρά και γύρω της τραβάνε βιντεάκια διάφοροι πιτσιρικάδες φορώντας τζόκεϊ ανάποδα και πίνοντας μεγάλα κουτιά μπύρας. Δεν ερεθίζονται από το θέαμα. Βλέπουν κάποια θηλαστικά να το κάνουν και γελάνε. Είναι σε ζωολογικό κήπο. Στην Ιαπωνία, ήσυχα-ήσυχα, όπως ξέρουν αυτοί, συγκεντρώνονται μια εκατοστή ζευγάρια σε ένα κλειστό γυμναστήριο και κάνουν σεξ, ήσυχα-ήσυχα, όπως ξέρουν αυτοί. Στο Λονδίνο, αναβιώνουν τα ρωμαϊκά όργια, αλλά σε πιο μυστήριο και βέβαια posh στυλ- πληρώνεις αδρά για τη συμμετοχή στα δαιδαλώδη βικτωριανά κτίρια με το ρεσό και τις see through κουρτίνες. Στην Αυστρία του Dog Days, μια καταπληκτική ταινία που "αρέσει" μόλις σε 1.406 άτομα στο FB, εμού συμπεριλαμβανομένης, η μητέρα που είχε χάσει το παιδί της συμμετείχε σε τεράστιες παρτούζες, οργανωμένες με τρόπο που οι αυστριακοί ξέρουν.

Πού θα πας και θέλεις να μ' αφήσεις, πού θα πας σε μένα θα γυρίσεις; Πού θα πάτε μωρά μου; Σαν τη Μαίρη Λίντα και τον Μανώλη Χιώτη, διασκεδαστές στην Αμέρικα, ντρίγκι-ντρίγκι και νοσταλγία. Ζευγάρι ήτανε αλλά δεν ήταν ο Τζώνυ Κας με την Τζουν. Πού θα πάτε και δεν έχει πια Ηλία Καζάν να σας κινηματογραφήσει. Να πάτε, μωρά μου.

Πριν τέσσερα καλοκαίρια, ίσα που είχε πάρει να νυχτώνει και εμείς απλώναμε τα ριχτάρια μας στο γρασίδι του Green Park. Τριγύρω, τσαμπιά παρέες που ήρθαν να δουν υπαίθριο σινεμά. Οι άλλοι, πιο προνοητικοί, είχαν φέρει καλάθια του πικνίκ, λευκό κρασί παγωμένο, σέλερυ, κάποια σως, ελίτσες. Παραδίπλα τα ποδήλατα. Είχε πάρει να νυχτώνει και μπροστά μας, στη μεγάλη οθόνη μέσα στο πάρκο, το απύθμενο μπλε με τα καλλιγραφικά A David Lynch film. Και η μουσική του Badalamenti να τρυπώνει ανάμεσα στα δέντρα και να καρφώνεται στην καρδιά. Μπροστά από το καρφωμένο μάτι της γιαγιάς.



Να φύγετε. Να δείτε και να γνωρίσετε τον κόσμο. Να γεμίσει εικόνες η ματιά σας. Εκείνης το βλέμμα, που δε πέρασε τα σύνορα ποτέ, που δε γέμισε εικόνες από τον κόσμο, γέμισε σιγά-σιγά αγάπη. Παιδί το παιδί, αγώνας τον αγώνα, σιωπή τη σιωπή, υπομονή την υπομονή. Αυτή έζησε στο εσωτερικό και την εσωτερικότητα. Εμείς το έσω το έχουμε χάσει. Μη χάσουμε και το έξω. Να φύγεις. Αλλά να ξέρεις ότι όταν επιστρέψεις ό,τι σε πονάει τώρα μια φορά τότε θα σε πονάει διπλά. Θα' σαι καρφωμένος μπρος -πίσω.

18 σχόλια:

δύτης των νιπτήρων είπε...

Έξοχη πάλι, βρε Niemands. Νάσαι καλά.

varometro είπε...

Πως πρέπει να είναι το ιδανικό κείμενο σε ένα blog; Πρέπει να είναι μεστό, λιτό, με ωραία Ελληνικά, να αγγίζει το συναίσθημα χωρίς να γίνεται μελό (νισάφι πια με τους ανόητους τεχνοκράτες και τις αγγελοκρουσμένες "ποιήτριες"), να έχει χιούμορ, να μην καθρεφτίζει την εγωπάθεια του συγγραφέα (επίσης νισάφι με τους ξιπασμένους), να σου ξυπνάει μνήμες, εικόνες, να σε ταξιδεύει, να μην έχει εξυπνακίστικο ύφος και σαχλή αργκό, να, να, να... Θα μπορούσα να γράψω πολλά αλλά τι χρειάζονται όταν υπάρχει απτό το παράδειγμα. Το κείμενό σου είναι το ωραιότερο που έχω διαβάσει εδώ και πολύ πολύ πολύ καιρό στο internet (και όχι μόνο). Νομίζω πως όλοι όσοι παρεπιδημούμε στην μπλογκόσφαιρα όχι για να προωθήσουμε την καριέρα μας, ή να βγάλουμε φράγκα αλλά απλά έτσι για το γαμώτο, σου χρωστάμε ένα μεγάλο ευχαριστώ που υπάρχεις.

Ανώνυμος είπε...

τι να πω...
πάτε ν'αγγίξετε την τελειότητα, σε τόσο ατελείς εποχές

ΚΚΜοίρης

roubinakiM είπε...

Είναι καλό-σε αγγίζει παντού-είτε φεύγεις-είτε μένεις-είτε είσαι στην ενδιάμεση μετέωρη κατάσταση...

fangy the vampire ducky είπε...

ένα μπράβο κι από εμένα.

Raggedy Man είπε...

Πολύ όμορφο...

Osonnenstrahlo είπε...

έξελλεντ

Ανώνυμος είπε...

καλά, σπουδαίο. θέλω να σου στείλω κάτι, υπάρχει διεύθυνση επικοινωνίας που δε βλέπω;

Niemandsrose είπε...

@δύτης των νιπτήρων, θα προτιμούσα στη λήγουσα τον τόνο. Να πεις, εξοχή παλί βρε Niemands. Τι καλά που θά'ταν. :) Σ' ευχαριστώ.

@varometro, εντάξει, παίζει να είναι και το πιο κολακευτικό σχόλιο που μου έχουν κάνει ιέβερ. :) Ευχαριστώ!!

@ΚΚΜ, όταν την αγγίξω, να θυμηθώ να σας πω τι θερμοκρασία έχει. Να' ναι ψυχρή, να' ναι θερμή, να' χει θερμοκρασία σώματος; :) Σ' ευχαριστώ.

καλώς το @roubinakiM με τα δώρα!

Niemandsrose είπε...

@fangy the vampire ducky, EY

@Raggedy Man, XΑΡΙ

@Osonnenstrahlo, ΣΤΩ!

υγ: Τι ώρα nicknames, guys!

@ανώνυμε/η, λογικά φαίνεται αλλά μη το ψάχνεις kalikantz AT gmail.com

μ είπε...

Εξαιρετικό ρε Niemand, εξαιρετικό.

Niemandsrose είπε...

@Μάνος, σ' ευχαριστώ. Μου άρεσε που το εκτίμησαν και άνθρωποι που έχουν ζήσει ή ζουν έξω. Δε το περίμενα. :)

Ευχαριστώ και όλους εσάς.

kostas.nik είπε...

Υπέροχο.

agrampelli είπε...

Το "έσω" και το "έξω"...το σκέφτομαι από χθές.Που μαγεύτηκα με την ανάρτησή σου.Πάλι.

Takis X είπε...

Εμενα πάλι μου θύμισες το στίχο του βέλτσου "την αντοχή μου οθεν ασκω στη φλυαρία εντρομος που γερνω . Αργούν τα χρόνια ,αργώ."

Αλλα μου θύμισες ξανά και το πόσο πολυτιμη είσαι.

Roadartist είπε...

"Αλλά να ξέρεις ότι όταν επιστρέψεις ό,τι σε πονάει τώρα μια φορά τότε θα σε πονάει διπλά. Θα' σαι καρφωμένος μπρος -πίσω."

Αυτή η σκέψη σαν με πονά από τώρα..

catalternative είπε...

"Αλλά να ξέρεις ότι όταν επιστρέψεις ό,τι σε πονάει τώρα μια φορά τότε θα σε πονάει διπλά. Θα' σαι καρφωμένος μπρος -πίσω."

Μεγάλη αλήθεια, που πονάει ήδη ακόμα και τους ξενιτεμένους

Suburian είπε...

Ξέρεις να γράφεις, αυτό φαίνεται. Μα περισσότερο ξέρεις να διαβάζεις, να κοιτάς οχι τα πράγματα, αλλα μέσα απο αυτά.

«Το άγχος του μεγέθους. Το άγχος μας να αποδείξουμε πως ζούμε. Αν έχεις ζωή, την κρατάς φυλαγμένη σα θησαυρό. Αν έχεις.» Αυτο μου επιτρέπεις να το πάρω μαζι μου.Λίγα τα λόγια που με συγκινούνε πιά.Ακόμα λιγότερα αυτά που διαβάζω μέσα απο οθόνες.