10/10/11

Να φύγουμε, Νίκο

Μιλάς σοβαρά ρε; Θα σηκωθείτε να πάτε στου διαόλου τη μάνα;

Αφηρημένη έγνευσα καταφατικά αλλά οπωσδήποτε δε με είδε. Έχουμε εξάλλου να ιδωθούμε περίπου ένα χρόνο και ας ζούμε σε γειτονικά προάστια. Για άλλη μια φορά τα λέγαμε από το τηλέφωνο. Επειδή είναι επαρχιωτάκι, λέει, το προτιμάει από το να τα λέμε από το ίντερνετ. Με τους λιγότερο επαρχιώτες μιλάμε κατά κανόνα σε chat, άλαλοι, με σκέτα ψηφία του δυαδικού συστήματος. Μόνο με τους αληθινούς σου φίλους περνάς μαζί τις Κυριακές και σας παίρνει το χάραμα κουβεντιάζοντας. Ακόμα και σήμερα; Ακόμα. Ώσπου να φτάσουμε σε επίπεδα ανάπτυξης πόλεων όπου δεν ακούγονται πια ομιλίες, παρά μόνο πλήκτρα στα 8ωρα που ξεχείλωσαν σε 10ωρα και 12ωρα, και τηλεοπτικός βόμβος στον ελεύθερο χρόνο ανελεύθερων.

Όσο τον άκουγα να αναρωτιέται για το αν η απόφασή μας να αναζητήσουμε δουλειές στην Αυστραλία είναι απόφαση έλλογων όντων, από τον 5ο όροφο ατένιζα την Αθήνα των ατενίστας, του τενίστα Πολιτείας, του φασίστα Αγίου Παντελεήμονα, του σολίστα Μεγάρου, του φρίκουλου Εξαρχείων, του φύτουκλα Κάνιγγος, του αγανακτισμένου Συντάγματος, του καφεπότη Βουκουρεστίου, του καταναλωτή Mall Αμαρουσίου, του ποδηλάτη Χαλανδρίου, του μετανάστη Βοτανικού, του περιπτερά Περιστερίου, του πορτιέρη Μπουρναζίου, του τζάνκι Τοσίτσα, του καγιενούχου Φιλοθέης, του τραβεστί Συγγρού, του gay κλάμπ Ιεράς Οδού, του οδηγού κάμπριο διθέσιου Γλυφάδας, του σινεφίλ θερινών Αμπελοκήπων, του υποστράτηγου Παπάγου, του σκεϊτά Νέας Φιλαδέλφειας, του κράχτη σερβιτόρου Πειραϊκής, του φαντάρου Πενταγώνου, του φιλοθεάμονος Baddminton, του χριστιανορθόδοξου Λιοσίων, του διαδηλωτή της Πανεπιστημίου, του φοιτητή Νέου Κόσμου, της συνταξιούχου Πατησίων, του ντήλερ Ομονοίας.

Η αίσθηση του οικείου είναι η ζεστή κουβέρτα που σε τυλίγει στον τόπο που έτυχε να κατοικήσεις, μου λέω. Η αίσθηση πως μιλάς την ίδια γλώσσα, πως έχεις όμοιες προσλαμβάνουσες, κοινές αναφορές, ίδια προβλήματα στην καθημερινότητα. Η ψευδαίσθηση του οικείου. H ψευδαίσθηση πως επειδή έχεις δώσει όνομα στα πράγματα, τα ορίζεις. Η ψευδαίσθηση πως καθώς έχεις κονσερβοποιήσει τις πληροφορίες, με ετικέτα στερεοτύπου, γνωρίζεις τον άλλον. Όπως: του τενίστα Πολιτείας, του φασίστα Αγίου Παντελεήμονα, του σολίστα Μεγάρου, του φρίκουλου Εξαρχείων, του φύτουκλα Κάνιγγος κ.ο.κ. Όμως πέρα από τον γεωγραφικό προσδιορισμό, μια αυθαίρετη επινόηση, πώς αλλιώς ενώνονται οι ζωές μας, οι ετερόκλητες, ετερογενείς και ετερόδοξες. Ούτε ο αττικός ουρανός στεγάζει το ίδιο τις ζωές μας, αλλιώς μολύνεται, αλλού περισσεύει η συγκέντρωση του διοξειδίου του αζώτου, αλλού του οξυγόνου.

Η αίσθηση του οικείου που παραχαράζει την πραγματική εικόνα μιας άχαρης πόλης πουλώντας τη στα μάτια του προσκολλημένου ως ιδεατό τόπο κατοικίας. Το πρόσωπο της μάνας σου δεν ήταν το ωραιότερο γυναικείο πρόσωπο από καταβολής κόσμου. Ούτε το βυζί της ήταν το πιο θεσπέσιο έδεσμα που έχει ποτέ παρασκευαστεί επί Γης. Όμως αυτά γνώρισες, αυτά είναι ο κόσμος σου. Ο μικρόκοσμος του ορεσίβιου Κρητικού, απ' το μιτάτο στο σπίτι και από το σπίτι στα χωράφια και από τα χωράφια στα καφενεία. Μια ζωή περιγεγραμμένη στα σημεία. Ενώστε τις τελίτσες, παιδάκια, να δείτε τι εικόνα σχηματίζεται. Η εικόνα ενός λαού από πάντα ξεκομμένου από το γύρω του, ούτε Ανατολή, ούτε Βαλκάνια, ούτε Ευρώπη, ούτε Αφρική.

Αλλά ο παππούς ο Νίκος, πριν τον χτυπήσει προχτές το μηχανάκι έξω απ' το σπίτι του, πριν τον σκοτώσει στα 87 του, υγιή στα μυαλά και στο σώμα αλλά πιο πολύ ακόμα στην καλοσύνη του, πολλά χρόνια πριν έφυγε gasterbeiter στη Γερμανία. Και έζησε αξιοπρεπώς. Και σπούδασε το γιο του γιατρό και έφτιαξε ένα σπίτι και μια κάποια περιουσία και επέστρεψε στον τόπο που γεννήθηκε για να ζήσει αξιοπρεπώς. Και επέστρεψε. Και επέστρεψε, όπως ο εξ αίματος παππούς μου, πολιτισμένος άνθρωπος. Με το καπέλο του, την ολιγοφαγία του, τα μελίσσια του, το σκυλάκι του, τις μετρημένες του κουβέντες, και την γαλήνια και καλοσυνάτη του μορφή. Επέστρεψε, όπως ο παππούς μου, που ήταν άλλη ιστορία, αιχμάλωτος πολέμου και έπειτα όμηρος στη Τσεχία, όπως ο νονός μου στο Μόναχο, όμοια ιστορία. Τρεις άνδρες, τρεις ιστορίες, μία κοινή εικόνα: του ανθρώπου που έζησε, καλά ή άσχημα, μακριά από το βυζί της μαμάς πατρίδας. Δεν είναι όλων οι μανάδες αγίες. Η δικιά μας η μάνα είναι πουτάνα.

Μιλάμε ο ένας στον άλλο με απελπισία που κατακερματίζεται σε φθηνά αστεία. Σε φωτοσιοπιές με πολιτικούς, σε ανέκδοτα και ευφυολογήματα. Μιλάνε στα ραδιόφωνα για την επικαιρότητα λες και είναι τα βυζιά της Μπεζαντάκου. Χαριεντιζόμαστε περιμένοντας το θαύμα. Αλλά η Μεγαλόχαρη έχει συγχωνευθεί με τη Madonna και τη Mary και ο Messiah κάνει σεμινάρια στο entrepreneurship για να έρθει να μας χτίσει ωραία νοσοκομεία, με ανθοδέσμες στην υποδοχή και χαμογελαστούς υπαλλήλους και ωραία σχολεία με ατσαλάκωτες στολές και λογότυπα με λιοντάρια.

Θα του έλεγε άραγε κι εκείνη, πριν 50 τόσα χρόνια, πάμε να φύγουμε Νίκο, πάμε να φύγουμε; Θα ακούει το εγγόνι μου, 50 χρόνια μετά, πάμε να φύγουμε Νίκο, πάμε να φύγουμε; Θα πάψει ποτέ αυτή η πόρνη η μάνα μας να μας διώχνει; Του διάολου η μάνα είναι εδώ.

33 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

:-))
Chapeau madame

Skounx

Dead Posts Society είπε...

Μπράβο σου!

Nefosis είπε...

Όπου και να πας κορίτσι (ώρα σου καλή) μην σταματήσεις να γράφεις, ε;

SoDurck είπε...

Στην Αστραλία και σείς; Όταν έστελνε η Βασιλειάδου φωτογραφίες εκεί για γαμπρό, γελούσαμε...

Του διαόλου η μάνα είναι εδώ και δεν λέει στο γιό της "Να φύγουμε..."

gerasimos είπε...

Την κατάσταση αυτή την παρομοιάζω με το να έχουν μπει κάποιοι στο σπίτι σου (όπως αυτοί οι 77 'συμπολίτες' μας που έκρυβαν 2 'μαύρα' δις στους τραπεζικούς λογαριασμούς τους) για να κάνουν ένα πάρτι. Χορεύουν, γλεντάνε, μεθάνε και κάποια στιγμή δεν αντέχεις άλλο να τους βλέπεις, σου 'ρχεται να φύγεις. Να πας μέχρι και στην Αυστραλία. Μέχρι που σκέφτεσαι: ε όχι, δε θα φύγω. Δε θα τους κάνω τη χάρη. Αυτοί να πάρουν το πάρτι τους αλλού.

Rodia είπε...

του διαόλου ο κόλος* ειναι εδώ και μας εχει χεσμενους

*τσιτάτο του παππου μου

Roadartist είπε...

Γιατί ρε γαμώτο; Γιατί;
Γιατί; Γιατί; Γιατί; Γιατί;

Δε θέλω να πάω σε καμία Αυστραλία, στο τόπο μου θέλω να μείνω. ΓΑΜΩ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥΣ ΓΑΜΩ!!!!!!!!

Αγγελιοφόρος είπε...

Όπως είπε και το αμερικανάκι ο Μιχάλης ο Moore

Αρνούμαι να ζήσω σε μια τέτοια χώρα, και δεν φεύγω...

Argos είπε...

Με το καλό και καλή τύχη, που την θεωρώ σίγουρη και στο λέω εγώ που έχω συμπληρώσει 2 βδομάδες μετανάστης στην Γερμανία για τους ίδιους λόγους.

varometro είπε...

Είναι περίπου βέβαιο ότι από τον 5ο όροφο της Nowhere Street στην Μελβούρνη θα ατενίζεις την πόλη των Μελβουρνίστας, του τενίστα της εκεί Πολιτείας, του φασίστα του Αυστραλού Αγίου Παντελεήμονα. Και φρίκουλες θα δεις και φύτουλες και καφεπότες και οδηγούς διθέσιων κάμπριο, και χριστιανοπροτεστάντες κλπ κλπ. Βέβαια ίσως το ατένισμά σου να είναι πιο ανέμελο γιατί θα έχεις περισσότερα λεφτά στην τσέπη.

Και εγώ σου λέω πως το οικείο είναι ψευδαίσθηση. Με αυτή την έννοια όμως βρες μου όμως μια γαμημένη κατάσταση του ανθρώπινου νου που να μην είναι ψευδαίσθηση.

Για το ότι η μάνα μας είναι πουτάνα συμφωνώ (κι επαυξάνω μη σου πω). Και αποτυχημένη πουτάνα. Γιατί γαμιέται που γαμιέται δεν βγάζει και φράγκα. Αλλά αυτήν έχουμε. Και το τι είναι δεν μας κάνει να την αγαπάμε λιγότερο... δυστυχώς.

Κατά τα άλλα το ότι γράφεις τα καλύτερα κείμενα στην Ελληνική μπλογκόσφαιρα το 'χουμε πει αλλά ας το πούμε ακόμα μια φορά γιατί αν κάτι έχει κάνει κακό σ' αυτό τον τόπο, ιδίως τα τελευταία χρόνια, είναι η επικράτηση των φελλών.

Sraosha είπε...

Κατά τα άλλα το ότι γράφεις τα καλύτερα κείμενα στην Ελληνική μπλογκόσφαιρα το 'χουμε πει αλλά ας το πούμε ακόμα μια φορά γιατί αν κάτι έχει κάνει κακό σ' αυτό τον τόπο, ιδίως τα τελευταία χρόνια, είναι η επικράτηση των φελλών.

Συνυπογράφω.

markar είπε...

Κατά τα άλλα το ότι γράφεις τα καλύτερα κείμενα στην Ελληνική μπλογκόσφαιρα το 'χουμε πει αλλά ας το πούμε ακόμα μια φορά γιατί αν κάτι έχει κάνει κακό σ' αυτό τον τόπο, ιδίως τα τελευταία χρόνια, είναι η επικράτηση των φελλών.

Κι εγώ συμφωνώ μαζί σας και επαυξάνω! Πραγματικά ΜΠΡΑΒΟ!

Takis X είπε...

Να φύγουμε,Νικο,αλλα μην ξεχαστούμε και δεν ξαναγυρίσουμε. Ναι? Ναι.

Just an Ordinary Pontios είπε...

:(

Το Φαουδι είπε...

Το να αφήνεις την οικειότητα της 'μάνας' μοιάζει τραγικό και είναι. Αντικαθιστάται όμως από την τραγικότητα του να συναντάς κι εκεί 'έξω' μια παρόμοια μητρική οικειότητα. Κι αυτό με τη σειρά του ωχριά μπροστά στο πόνο της αν-οίκειας επιστροφής.

Έφυγα κάποτε και γύρισα. Ακόμα δεν μετανιώνω για κανένα από το δύο. Ακόμα. Πονάνε όμως, το καθένα με τον τρόπο του.

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Πάρε (αν φύγεις) μαζί σου τη "Μητριά Πατρίδα" του Γκανά. Και αν μείνεις εδώ μην ξεχάσεις να πάρεις να διαβάσεις τη "Μητριά Πατρίδα" του Γκανά.

Απευθείας γραμμή με τα μέσα μας πιάνεις μερικές φορές...

παράλληλος είπε...

Απορώ γιατί είσαι ακόμα εδώ!... Να είσαι (είστε) πάντα καλά και μακρυά από Λένγκω-πουτάνες.

Кроткая είπε...

πέραν του ότι προσυπογράφω το σχόλιο του βαρόμετρου, έχω να σου πω, που το ξέρεις ήδη δλδ, πως όπου και να πας, ότι και να κάνεις, όσα χιλιόμετρα κι αν διανύσεις, αυτή την εικόνα θα την κουβαλάς μέσα σου, θα τη μετουσιώνεις σε συναίσθημα και πάντα μα πάντα θα νιώθεις σαν ένα κύμα να φουσκώνει στο στήθος, στο ύψος της καρδιάς, όποτε θα τη σκέφτεσαι, ή κάθε που θα επιστρέφεις και θα βλέπεις το γαλανό από ψηλά και τα φωτάκια σαν πυγολαμπίδες στα Μεσόγεια και στην παραλιακή. Θα φουσκώνει το κύμα και θα τρέχουν βρύσες από τα μάτια (και θα χαλάει η μάσκαρα, ξέρεις), αλλά αυτό το συναίσθημα πραγματικά, όποιος δεν το έχει νιώσει δεν ξέρει τι πάει να πει, εγώ τώρα, ας πούμε, πληκτρολογώ και κλαίω, αλήθεια σου λέω. Και χέστηκα αν θα με πουν μελό και γραφική, ας πάνε να το νιώσουν πρώτα και μετά μιλάμε.

Τελοσπαντων, με δυο κουβεντες, το κουβαλας μεσα σου γιατι ειναι κομματι απο σενα.

Και μην πας Αυστραλία, κάπου πιο κοντά :)

spiral architect είπε...

Συμφωνώ με τον varometro και προσθέτω:

http://tinyurl.com/64p4a42

Αυτοί, όχι εμείς!

VAD είπε...

Να πάτε,να πάτε,καλή μου,αν γυρνουσαν τα χρόνια πισω,θα εφευγα πάλι...θέλω να πιστε΄υω οτι σε γνωριζω μέσα απ'τα γραπτά σου,ξερω πως θα ταιριάξει με την ψυχοσυνθεση σου η εμπειρία,ξερω πως ετσι κι αλλιώς αισθάνεσαι πολίτης του κόσμου,εκει θα εισαι πραγματικά πολίτης του κόσμου...
Με το καλό...

Niemandsrose είπε...

@scounx, Dead Posts Society, Sraosha, stepanale, spiral architect, σας ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια, αυτά μου δίνουν δύναμη να γράφω αλλά αυξάνουν το αίσθημα ευθύνης που έχω απέναντί σας, απέναντι στο κοινό που με ανέδειξε και με στηρίζει. χαχαχα! Κάτι τέτοιες κονσέρβες στις συνεντεύξεις ήθελα να μάθω από ποιο επικοινωνιακό σούπερ μάρκετ τις αγοράζουν οι αστέρες του δημόσιου βίου.

@nefosis, πολύ καίρια η παραίνεσή σου. Χτύπησες μύχιο φόβο. Ότι κυνηγώντας την ευημερία θα μας εγκαταλείψει ο δαίμονας που μας προστατεύει από την αποκτήνωση και μας παρακινεί να γράφουμε καμια κουβέντα, έτσι, χωρίς αντίτιμο...

@Soduck, εμείς είμαστε λιγάκι πιο ευειδείς από τη Βασιλειάδου, ωστόσο. :)

@gerasimos, είναι ένα σλογκανάκι που ακούγεται, πράγματι, το διατύπωσε και το βυτίο στο τελευταίο του ποστ, και είναι κάτι που επίσης εύχομαι το να φύγουν αυτοί που πραγματικά ευθύνονται για την βαθιά κρίση στην οικονομία και τους θεσμούς. Πόσο πιθανό το βλέπεις, όμως; Από την άλλη, συνεχίζω να αναρωτιέμαι 1.5χρ μετά αν αργεί να γίνουμε Αργεντινή .

Κι ένα ντοκιμαντέρ δώρο για τους λάτρεις του είδους.


@Ροδιά, Hell ass , το λέει και η λέξη... Άκου περιστεράς Περιπτερίου... :)

@Roadartist, "αυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας", που λέει και ο ποιητής, μόνο που στο χώμα φυτέψαμε εμείς και θερίσαν αυτοί.

Niemandsrose είπε...

@Αγγελιοφόρος, δεν έχεις άδικο. Φίλοι που έχουν επισκεφθεί ή κατοικήσει στην Αυστραλία ή έχουν συναναστραφεί αυστραλούς κάνουν πολύ αποθαρρυντικά σχόλια για το συγκεκριμένο λαό. Και όχι πως δεν είχα κι εγώ μια ανάλογη εικόνα. Αλλά...

@Argos, και; Γράφεις καμια ανταπόκριση; :)

@varometro, μα την παράγραφο με την χαρτογράφηση του στερεότυπου την έγραψα για να δείξω ότι *νομίζουμε* ότι γνωρίζουμε αυτή την πόλη και τους κατοίκους της, για να καταδείξω τη φενάκη του οικείου. Ώσπου να φτάσω σε επίπεδα που θα έχω γνωρίσει τόσο καλά τους αυστραλούς ώστε να νομίζω πως μπορώ να τους χαρτογραφήσω θα τα μαζεύω για να γυρίσω πίσω στην Hell Ass, που λέγαμε, για να με σκοτώσει κανένα μηχανάκι μες στη νύχτα και δεν εννοώ το τρίκυκλο του Γκοτζαμάνη, γιατί ο ηρωισμός βρίσκεται σε μεγαλύτερη ύφεση και απ' την οικονομία ακόμη. Και εννοώ ότι αν το μάξιμουμ που μπορούν να φτάσουν τα συλλογικά μας ριφλέξ είναι μέχρι την αγανάκτηση τότε ας φύγουμε οι μισοί και ας μείνουμε πίσω μεμψιμοιρώντας και χαριεντιζόμενοι οι άλλοι μισοί.
Από την άλλη, ο απογαλακτισμός δεν έβλαψε ποτέ κανέναν ενήλικο. Μάλλον επιβάλλεται. Δε σου λέω ότι ο απογαλακτισμός ταυτίζεται αποκλειστικά με τη μετανάστευση. Είναι όμως ένας τρόπος. Ακόμα και οι γραφικοί χαρακτήρες στο My big fat Greek wedding που υποτίθεται θηλάζουν ασταμάτητα το ό,τι εννοούν ως ελληνικό στοιχείο, έχουν απομακρυνθεί από τη Μητέρα (οξύμωρο ο εξ αποστάσεως θηλασμός γι' αυτό και γραφικότητα). Και για να αφήσω τις μεταφορές στους μεταφορείς και να μην παρεισφρύω στο κλειστό επάγγελμα, θα σου πω ένα: γαμώ το Αγρίνιό σου. :)

@Takis X, μην πιεις νερό της λησμονιάς... :)

@JaOP, ομοίως.

@Το Φαούδι, same here...

@Γιώργο, να είσαι καλά και για την πρόταση (δε το γνώριζα) και για τον καλό λόγο. :) Και γενικότερα δλδ.

@παράλληλος, εσύ γιατί είσαι ακόμα εδώ; ;)

Niemandsrose είπε...

@Κροτ μου, δε θα πω τίποτα γιατί ό,τι και αν πω θα χαλάσω το διαμαντάκι που μου χάρισες...Εμείς συνεννοούμαστε και χωρίς πολλά λόγια, έτσι κι αλλιώς.


@spiral architect, για να μη τα ξαναγράφω, δες τι έλεγα στον Gerasimos πιο πάνω. Δε θα πάνε πουθενά. Κι αν φύγουν αυτοί, με ελικόπτερο θα έρθουν οι ίδιοι με άλλες φάτσες.

@VAD, μα τι γλυκός άνθρωπος... Τα φιλιά μας στο Σουδάν, δάσκαλε.

cognord είπε...

Αν όντως φεύγεις στεναχωριέμαι. Όχι μόνο γιατί είχα μια αίσθηση πως έτσι όπως γράφεις, δεν μπορεί κάποια στιγμή θα τα πούμε και από κοντά (ίσως και χωρίς να το καταλάβουμε). Όσο γιατί σπρώχνεις πιο κοντά στο φευγιό και τις δικές μου σκέψεις. Όπως και να έχει, καλό δρόμο, φαντάζομαι...

Angelis είπε...

έφυγα 2,5 χρόνια πριν απ΄την Αθήνα. η κρίση ήταν εκεί αλλά εμείς (εγώ τουλάχιστον) πίναμε καφέδες ανέμελοι, Σάββατο μεσημεράκι στο tribeca και σεργιανούσαμε μετά στα δημιουργικά γραφεία του Ψυρρή (Design Walk), αλλάζοντας φιλιά και "Αγάπη μου, κι εσύ εδώ;".

πάλι καλά που η εσωτερική μου κρίση είχε ήδη χτυπήσει κόκκινο και την έκανα. όλοι μου την έλεγαν ή στην καλύτερη περίπτωση με έβρισκαν μποέμ που άφηνα την "καριέρα" μηχανικού για να μεταναστεύσω στην Τουρκιά (ο τόνος δεν είναι λάθος). μόνο οι γονείς μου πίστεψαν απόλυτα στο όνειρό μου. και μετά οι κολλητοί μου.

2,5 μετά, χαίρομαι πολύ που πήδηξα σαν βρωμοπόντικας από καράβι που φουντάρει, πριν πιαστεί η ουρά μου στην πόρτα του αμπαριού. την καλή δεν την έπιασα εδώ, αλλά τουλάχιστον αισθάνομαι ασφαλής μακριά από τη μαύρη τρύπα της κωλοελλάδας.

δεν είχα επίσης σκοπό να επιστρέψω στα κοντά, και τώρα απέκτησα ένα έξτρα αντικίνητρο για να το πράξω άλλωστε. να κάνω τί; με μπλοκάκι ήμουνα και με το χιλιάρικο στα καλά τα χρόνια, τώρα θα έβλεπα χαΐρι;

συγνώμη για την ανυπαρξία ειρμού των σκέψεών μου. δεν πρόσθεσα τίποτα σπουδαίο στη συζήτηση. είπα μια ακόμα ελληναράδικη μπαρούφα. καλός μαλακανδρέας είμαι και του λόγου μου.

Kostas είπε...

Έχω κάνει Αυστραλία. Δεν ήταν πολύ διαφορετική απ' την Ελλάδα. Μόνο που δεν είχες που να φας τα λεφτά και περισσεύανε.

ellinida είπε...

μπράβο

karagiozaki είπε...

Υπέροχο κείμενο. Με έκανες και έκλαψα. Πραγματικά. Μη φύγεις. :)

Suburian είπε...

«Δεν είναι όλων οι μανάδες αγίες. Η δικιά μας η μάνα είναι πουτάνα.»

Κι αν είναι κανείς ερωτευμένος με μια πουτάνα, πως να την αφήσει για μια ζωή στα χέρια των νταβατζήδων..Η φυγή, το όπιο των εθισμένων σε μια γαλήνια, σταθερή,ανέφελη ζωή.

Κι ομως αυτη η πουτάνα ειναι η μοίρα μας.

edlorado είπε...

Εκπληκτικό κείμενο!
Πάντως και εμείς το σκεφτόμαστε για Καναδά...
εύχομαι ότι καλύτερο σε όλους!

esontaieissarkamian είπε...

lotus power

όταν είναι να φανεί ο χειμώνας λέω φοβάμαι
δε θα χουμε λές ήλιο και
ζέστη
μα όταν έρχεσαι είσαι γλύκας
στα μέρη μας ο ήλιος είναι τρανός και μέγας

Unknown είπε...

Να αφήσεις τις Αυστραλίες κατά μέρος και να κατέβεις στην Κρήτη, να κατέβω και εγώ ξανά να κάνουμε παρέα

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...

Από το κείμενο για την ημέρα του Φόβου έχω να νιώσω τόση ένταση διαβάζοντας.
Όντας παιδί μεταναστών και μεγαλωμένος από τους παππούδες, είναι ευαίσθητες οι χορδές μου.
Και κάθε ξενιτεμός -ξεριζωμός κόβει και πριονίζει τις ρίζες του δέντρου μου.
Αποφάσεις ζωής που ορίζουν όχι μόνο την δική μας αλλά και πολλών άλλων άθελά μας.
Ότι και αν κάνεις, γνήσια θα το κάνεις γιατί το έχει η πάστα ανθρώπου που είσαι καμωμένη.
Τα καλύτερα στην ζωή σου κατά πως την επιθυμείς θα σου ευχηθώ, Το Δικό Μας Ρόδο.