παπαγαλάκια

Απ' το παράθυρο του γραφείου της κοντά στο Μουσείο μια κοπέλα συχνά βλέπει εξωτικά παπαγαλάκια. Ρώτησε κάποιον με πιο πολλά χρόνια στη θέα του Πεδίου του Άρεως. Τα είχε κι εκείνος παρατηρήσει. Τριγυρνάνε χρόνια εκεί γύρω. Πόσα χρόνια ζει ένα παπαγαλάκι.
Κάπου δεκαπέντε χρόνια πριν, μια φίλη που διάβαζε και μου μάθαινε και μένα το Νετσάγιεφ, γιατί τον Μπακούνιν, τον Κροπότκιν και τον Μαλατέστα τους είχαμε ήδη διαβάσει μαζί με τη Βαβέλ, είχε έρθει στο σπίτι.
Στο διπλανό διαμέρισμα ζούσανε κάτι περίπου συνομίληκοι φίλοι που είχαν έρθει από τα ακριτικά της Ελλάδας να σπουδάσουν μουσική. Ο ένας τραγουδούσε σα το Νταλάρα και είναι αλήθεια πως του έμοιαζε. Ήθελε οπωσδήποτε να κάνει καριέρα. Μας έλεγε πως έβλεπε την αύρα του στον καθρέφτη. Λευκή βέβαια. Και τέτοια ωραία. Κάποτε βρέθηκε να σιγοντάρει κάποιον έντεχνο τροβαδούρο. Βοήθησε λίγο και μια ερωτική σχέση με διάσημη μεσήλικη κυρία που ήταν μέσα στα πράγματα. Ο άλλος όλη μέρα έστριβε μπάφους που μετά βέβαια τους έπινε. Είχαν και ένα κλουβί με δυο παπαγαλάκια, εξωτικά. Πράσινα φωσφοριζέ με κίτρινες ανταύγειες. Τόσο όμορφα.
Η φίλη, καθώς ερχόταν σε μένα, είδε κρεμασμένο το κλουβί έξω απ' το παράθυρο. Μύρισε και το καμμένο χόρτο. Ποιοι μένανε στο διπλανό διαμέρισμα, απαιτούσε να μάθει. Τους ήξερα; Τους ήξερα. Να τους φωνάξουμε να τους πούμε να ελευθερώσουν τα παπαγαλάκια. Δε θυμάμαι καν αν συμφώνησα ή αν διαφώνησα, αν συμμετείχα στο σχέδιο απόσπασης του κλουβιού απ' το γειτονικό διαμέρισμα και στην απελευθέρωση των πουλιών. Θυμάμαι μόνο μια ανοιχτή μπαλκονόπορτα στον ακάλυπτο, μια λεμονιά οπωσδήποτε, μπαλκόνια που υψώνονταν σχηματίζοντας ένα πολυγωνικό σχήμα από όπου φαινόταν κάτι γαλάζιο, σαν ουρανός. Και παραπέρα κάποια ακόμα δέντρα στον ακάλυπτο. Θυμάμαι ένα ξύλινο πάτωμα, το στρώμα στο πάτωμα, το κλουβί στο πάτωμα, το βλέμμα της αγριεμένο, τα χέρια της να αγκαλιάζουν σφιχτά το κλουβί, τα παπαγαλάκια να τιτιβίζουν αλαφιασμένα και τον γείτονα, όχι τον μίμο του Νταλάρα, τον άλλο, να της ζητά σχεδόν ικετευτικά να μην τα απελευθερώσει γιατί το πιο πιθανό είναι να τα φάει καμιά γάτα, πως δε ξέρουν να ζήσουν μες στην πόλη. Μετά η πόρτα του κλουβιού άνοιξε κι εκείνα παραζαλισμένα, περπάτησαν λίγο στο μπαλκόνι με το μωσαϊκό, πέταξαν ίσαμε το κάγκελο όπου περπάτησαν μερικά βήματα και τελικά άνοιξαν τα φτερά τους και πέταξαν προς τα δέντρα του ακάλυπτου της διπλανής πολυκατοικίας.
Ο μουσικός γύρισε στη μουσική του και η επαναστάτρια στην επανάστασή της. Κι εγώ έμεινα να σκέφτομαι, εκεί στο φοιτητικό διαμέρισμα, πίσω απ΄το Μουσείο, αν θα κατάφερναν να φτάσουν έστω μέχρι το Πεδίο του Άρεως. Τα επόμενα χρόνια, μέχρι να κλειδώσω μια για πάντα πίσω μου την πόρτα του φοιτητικού σπιτιού στην Κυψέλη, διασχίζοντας το πάρκο κοιτούσα ψηλά στα δέντρα μήπως και τα δω. Ποτέ δεν κατάφερα να απαντήσω αν η κοπέλα ή το αγόρι είχε το δίκιο με το μέρος του.
Όμως χτες βράδυ νομίζω τα ξανάδα στα μάτια της φίλης που τα κοιτάζει απ' το παράθυρο του γραφείου της στο Μουσείο κοντά.