βιβλική καταστροφή

Αγόραζε βιβλία, δανειζόταν βιβλία, δεχόταν ως δώρο βιβλία, έκλεβε βιβλία. Στα παιδικά του χρόνια τον αποκαλούσαν βιβλιοφάγο, τώρα πια βιβλιομανή. Και τόμο τον τόμο οι τοίχοι του σπιτιού του γέμιζαν από ένα πελώριο στρατό στοιχειοθετημένων σελίδων. Τοίχο τον τοίχο γύρω του ένα χάρτινο οχυρό. Ένιωθε ανάμεσά τους προστατευμένος, ασφαλής, σχεδόν δυνατός.
Όταν τα πράγματα δυσκόλευαν στη ζωή εκεί έξω, βουτούσε ανάμεσα στις αράδες και κρυβόταν από την πραγματικότητα.
Κι όταν κάποτε ένιωθε πως βάλλεται από κάποιον, μια περιστροφή του ματιού του στους εκατοντάδες τίτλους που αναγράφονταν στις ράχες των βιβλίων τριγύρω του, αρκούσε για να αισθανθεί πως εξοπλίζεται με όσες αρετές απαιτούνται από έναν δεινό ρήτορα, έναν ικανό συνομίλητη, έναν ισχυρό αντίπαλο σε πνευματικές μάχες.
Άλλοτε πάλι, τον κατέκλυζε ένα αίσθημα πανικού, πως τάχα κάποια πυρκαγιά θα μπορούσε να μετατρέψει όλο το χάρτινο οχυρό του με τα στρατεύματα μαζί τα διευθετημένα με αλφαβητική και θεματική τάξη, σε στάχτη. Ο πλούτος των γραμμάτων, των τεχνών και των επιστημών, που είχε σωρεύσει με τα χρόνια, θα μπορούσε σε μια ώρα να γίνει παρανάλωμα του πυρός.
Έβλεπε συχνά στον ύπνο αυτόν τον εφιάλτη και προκειμένου να μην επαληθευθεί στην πραγματικότητα το κακό όνειρο, φρόντιζε να ελέγχει σχολαστικά ό,τι θα μπορούσε να προκαλέσει μια καταστροφική φωτιά. Ούτε αυτή η λύση μπορούσε όμως να καλμάρει την αγωνία του, μην όλο το πολιτισμικό κεφάλαιο που μέρα τη μέρα έχτιζε σε αέρα και χαρτί, γινόταν αποκαϊδια.
Έτσι, αποφάσισε να ασφαλίσει τη βιβλιοθήκη του σπιτιού του με όλο της το περιεχόμενο βέβαια. Το κόστος της ασφάλειας ήταν τελικά μεγαλύτερο από αυτό του συνόλου των βιβλίων, αλλά έκρινε πως άξιζε η επένδυση λόγω του πολύτιμου συναισθηματικού δεσμού του με κάθε τεμάχιο που είχε ακριβά ασφαλίσει.
Όμως αυτό που τελικά του συνέβη, δε θα μπορούσε ποτέ να το προβλέψει και ούτε και να έχει προνοήσει για την αποτροπή του.
Ένα πρωινό, καθώς έπινε τον καφέ του διαβάζοντας την εφημερίδα του, με το ύφος εκείνο το ατάραχο και περισπούδαστο πού' χε αποκτήσει με τα χρόνια ως άνθρωπος της διανόησης, ως ένας κάτοικος ενός απόρθητου κάστρου, καμωμένο από ό,τι πιο πανίσχυρο είχε παράξει η ανθρωπότητα: από ιδέες, ένα ύφος που δεν ήταν ικανή να διαταράξει ούτε η πιο φρικιαστική είδηση, έτυχε να πάρει το μάτι του μια ανθυποστήλη με τίτλο σε μικρή γραμματοσειρά: άρχισαν να διαγράφουν οι συγγραφείς. Παρακάτω, η εξήγηση ήταν σχεδόν τηλεγραφική και ακατανόητη. Μιλούσε για κάποιο κίνημα που ξεκίνησε από το διαδίκτυο και εξαπλώνεται με ταχύτατους ρυθμούς σε όλο τον πλανήτη όπου δεκάδες χιλιάδες συγγραφείς διαγράφουν. Τι διαγράφουν; Πώς διαγράφουν; Το ρήμα παρέμενε ακλόνητα αμετάβατο.
Κάποια διαίσθηση, η λογική ίσως, τον οδήγησε στα ράφια της βιβλιοθήκης. Ακούμπησε τον δείκτη στην αιχμή που ενώνει τη ράχη ενός βιβλίου με τη δέσμη της κορυφής των σελίδων του, το έγειρε προς το μέρος του, το έσυρε έπειτα με δείκτη, μέσο και αντίχειρα απομονώνοντάς το από τη σειρά των υπόλοιπων παραταγμένων βιβλίων. Το ακούμπησε στην ανοιχτή παλάμη του άλλου του χεριού και το άνοιξε με τους δυο αντίχειρες.
Δεν πίστευε στα μάτια του με το θέαμα που αντίκρυσε. Με πολύ πιο γρήγορες κινήσεις πια το τοποθέτησε ξανά στη θέση του, κάπως άγαρμπα, ίσως πιο άγαρμπα από ποτέ. Με πολύ πιο γρήγορες κινήσεις άρπαξε ένα άλλο βιβλίο από άλλο ράφι, από άλλο ύψος, από άλλη βιβλιοθήκη, σε άλλο δωμάτιο. Το άνοιξε. Είδε το ίδιο πράγμα. Το έκλεισε. Το ξανάβαλε πλάι στα υπόλοιπα. Ένιωσε να ζαλίζεται. Πιάστηκε από το έπιπλο. Το έπιπλο που περιείχε αυτό που πάντα θεωρούσε ό,τι πιο πολύτιμο κατείχε. Ο κόσμος γύρω του σκοτείνιασε. Πήρε ένα ακόμα βιβλίο στα χέρια, το φυλλομέτρησε άτσαλα με χέρια τρεμάμενα, του έπεσε στο πάτωμα.
Μα καθώς ξεγλιστρούσε απ΄την παλάμη του, στα κλάσματα του δευτερολέπτου που μεσολάβησαν της πτώσης, άστραψε ακόμα μια φορά μπροστά στα μάτια το θέαμα που του έφερε σκοτοδίνη: οι λευκές, οι πάλλευκες σελίδες του βιβλίου, οι σελίδες από όπου οι λέξεις είχαν όλες διαγραφεί ώσπου όλα τα ράφια με τα παραφορτώμενα βιβλία δεν φιλοξενούσαν παρά άγραφα βιβλία. Ο κόσμος σκοτείνιαζε ενώ ένιωθε πως γύρω του απλωνόταν εφιαλτικά το λευκό των άγραφων σελίδων.
Λίγες μέρες μετά, τον βρήκαν νεκρό να κείται ανάσκελα με ένα βιβλίο στο πλάι. Ο επιθεωρητής άνοιξε το βιβλίο, το ξεφύλλισε προσεκτικά, δεν διέκρινε κάτι υποπτο και το ακούμπησε πάνω στα άλλα, στο πλησιέστερο ράφι. Σύντομα, τα ενδεχόμενα της δολοφονίας ή της αυτοκτονίας αποκλείστηκαν. Ο φάκελος της υπόθεσης έκλεισε με τη φράση "θάνατος από φυσικά αίτια". Όμως είχε γίνει λάθος. Πολλά χρόνια μετά, θα καταλάβαιναν πως έχασε τη ζωή του από κάποια βιβλική καταστροφή που συνέβη στην μόνη του περιουσία πραγματικά: το μυαλό του.