valedictory

Σε ψηλό βουνό,
σε ριζιμιό χαράκι,
κάθεται έν' αϊτός.
Βρεμένος, χιονισμένος
ο καημένος και παρακαλεί.
Και παρακαλεί
τον ήλιο ν' ανατείλει.
Ήλιε ανάτειλε, ήλιε ανάτειλε.
Ήλιε λάμψε και δώσε
για να λιώσουνε
χιόνια από τα φτερά μου
και τα κρούσταλλα
από τ' ακράνυχά μου.
Ήλιε ανάτειλε, ήλιε ανάτειλε.

Έτσι είναι φαίνεται κάποιοι μεγάλοι έρωτες. Να μη μπορείς να τους αντέξεις. Να μη μπορείς να σταθείς πλάι τους. Γιατί, όσο με συγκλονίζει η γεωγραφία της και ο πολιτισμός της, το κορμί και η ψυχή της δηλαδή, τόσο μόλις άνοιξα τα φτερά μου φεύγω και ξαναφεύγω μακριά της. Κι όταν μου δίνεται η ευκαιρία να γυρίσω, πάλι φεύγω.


Καλλιά 'χω εσέ με θάνατο παρ' άλλη με ζωή μου,
Για σέναν εγεννήθηκε στον κόσμο το κορμί μου.

Ήμαστε σε ένα αυτοκίνητο εγώ κι άλλοι τέσσερις. Ο ένας από Ξάνθη, ο άλλος από Πειραιά, οι άλλοι δυο από Αθήνα κι εγώ από την Κρήτη. Κι ακούγαμε Χαϊνηδες οδηγώντας παράλληλα στον Τάμεση.


Ο έρωτας κι ο θάνατος ίδια σπαθιά βαστούνε
κι οι δυό με τρόπο ξαφνικό και ύπουλο χτυπούνε

Όσοι έχουνε μια στάλα ψυχή και την ξέρουνε και πατρίδα τους να μην είναι, καταλαβαίνουν. Εκτός κι αν έχουν πέσει σε βλαχοστιβαναράδες, σε μαφιόζους, σε κάφρους του κερατά. Μετάφραση. Αγράμματοι άνθρωποι, στη ρηγμαγμένη επαρχία, που εκμεταλλεύεται και διαιωνίζει την κατάσταση τους η ελίτ αλητεία με συντεκνιές και ό,τι βρωμιά βάζει ο νους σου. Μετάφραση. Victim blaming. Και το νου σου. Δεν είναι όλοι οι μαυροπουκαμισάδες τέτοιοι. Τα' χουμε πει: Το στερεότυπο είναι η γνώση του ηλίθιου για το άγνωστο άλλο. Ρώτα και τον Ιρλανδό.



Όπως το λέει ο φίλος μου ο Δημήτρης: Η Κρήτη είναι το τελευταίο καταφύγιο παλιών φρικιών.


Πέτε μου έναν άνθρωπο να τά 'χει λύσει όλα
γιατί εγώ δεν τά' λυσα μα δεν με γνοιάζει κιόλα

Αντίο. Πάλι. Λατρεία μου.


Έχω μια τίγρη μέσα μου
άγρια λιμασμένη
που όλο με περιμένει
κι όλο την καρτερώ
τηνε μισώ και με μισεί θέλει να με σκοτώσει
μα ελπίζω να φιλιώσει
καιρό με τον καιρό.