22/7/12

valedictory



Σε ψηλό βουνό,
σε ριζιμιό χαράκι,
κάθεται έν' αϊτός.

Βρεμένος, χιονισμένος
ο καημένος και παρακαλεί.
Και παρακαλεί
τον ήλιο ν' ανατείλει.
Ήλιε ανάτειλε, ήλιε ανάτειλε.
Ήλιε λάμψε και δώσε
για να λιώσουνε
χιόνια από τα φτερά μου
και τα κρούσταλλα
από τ' ακράνυχά μου.
Ήλιε ανάτειλε, ήλιε ανάτειλε.


Έτσι είναι φαίνεται κάποιοι μεγάλοι έρωτες. Να μη μπορείς να τους αντέξεις. Να μη μπορείς να σταθείς πλάι τους. Γιατί, όσο με συγκλονίζει η γεωγραφία της και ο πολιτισμός της, το κορμί και η ψυχή της δηλαδή, τόσο μόλις άνοιξα τα φτερά μου φεύγω και ξαναφεύγω μακριά της. Κι όταν μου δίνεται η ευκαιρία να γυρίσω, πάλι φεύγω.


Καλλιά 'χω εσέ με θάνατο παρ' άλλη με ζωή μου,
Για σέναν εγεννήθηκε στον κόσμο το κορμί μου.


Ήμαστε σε ένα αυτοκίνητο εγώ κι άλλοι τέσσερις. Ο ένας από Ξάνθη, ο άλλος από Πειραιά, οι άλλοι δυο από Αθήνα κι εγώ από την Κρήτη. Κι ακούγαμε Χαϊνηδες οδηγώντας παράλληλα στον Τάμεση.


Ο έρωτας κι ο θάνατος ίδια σπαθιά βαστούνε
κι οι δυό με τρόπο ξαφνικό και ύπουλο χτυπούνε


Όσοι έχουνε μια στάλα ψυχή και την ξέρουνε και πατρίδα τους να μην είναι, καταλαβαίνουν. Εκτός κι αν έχουν πέσει σε βλαχοστιβαναράδες, σε μαφιόζους, σε κάφρους του κερατά. Μετάφραση. Αγράμματοι άνθρωποι, στη ρηγμαγμένη επαρχία, που εκμεταλλεύεται και διαιωνίζει την κατάσταση τους η ελίτ αλητεία με συντεκνιές και ό,τι βρωμιά βάζει ο νους σου. Μετάφραση. Victim blaming. Και το νου σου. Δεν είναι όλοι οι μαυροπουκαμισάδες τέτοιοι. Τα' χουμε πει: Το στερεότυπο είναι η γνώση του ηλίθιου για το άγνωστο άλλο. Ρώτα και τον Ιρλανδό.



Όπως το λέει ο φίλος μου ο Δημήτρης: Η Κρήτη είναι το τελευταίο καταφύγιο παλιών φρικιών.


Πέτε μου έναν άνθρωπο να τά 'χει λύσει όλα
γιατί εγώ δεν τά' λυσα μα δεν με γνοιάζει κιόλα


Αντίο. Πάλι. Λατρεία μου.


Έχω μια τίγρη μέσα μου
άγρια λιμασμένη

που όλο με περιμένει
κι όλο την καρτερώ
τηνε μισώ και με μισεί θέλει να με σκοτώσει
μα ελπίζω να φιλιώσει
καιρό με τον καιρό.


4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Όπως λέω συχνά, η Κρήτη είναι ένα βαρέλι γεμάτο μέλι με μια σταγόνα αρσενικό στην κορυφή. Να μας ξανάρθετε!

pasaenas είπε...

Συντέκνισσα, για μένα η εικόνα της Κρήτης που περιγράφεις είναι η μορφή του μεθυσμένου Αεράκη στο βίντεο μετά το 5.45. Σταματάει να παίζει ο Σκούλας, σκοτεινιάζει, πνίγεται και διατάζει:«Άιντε φορτσάρετε, παίξτε μουσική». Να ζήσεις μόνο μιαν αυγή! «Αυτός είναι ο κύκλος» συνεχίζει και δείχνει όσους χορεύουν.«Ο κύκλος της ζωής, νάτονε, εδώ είναι. Δεν υπάρχει άλλος. Εγώ αύριο...». Στο καπάκι παλαμάκια. Όλη η Κρήτη που λατρεύω, εκείνη που γλεντίζει επειδή στην πραγματικότητα φιλοσοφεί, μέσα σε ένα λεπτό.

http://www.youtube.com/watch?v=GmDsgU9hX94

Ανώνυμος είπε...

κρήτη ζούμε στον πάτο να σε δούμε...
άντε και καλό καλοκαίρι...

spiral architect είπε...

Aφιέρωση σε μια συντέκνισσα:
Το κάλεσμα του βουνού