το μπράβο της

Πόση ώρα μπορεί να ουρλιάζει ένας άνθρωπος χωρίς να πάθει φαρυγγίτιδα; Ακούω εδώ και κάποια ώρα μια γυναικεία φωνή μέσης ηλικίας από το μπαλκόνι κάποιας πολυκατοικίας στη γειτονιά. Λέει κάτι ακατάληπτα. Το ουρλιαχτό είναι ο εμετός της σκέψης, έτσι κι αλλιώς. Τα κύματα του ήχου με παρασέρνουν. Τεντώνω το αυτί προς τη γειτόνισσα που είναι σε έξαλλη κατάσταση. Είναι εξοργισμένη με κάποια που αποκαλεί "γύφτισα" ξανά και ξανά. Έχουμε ρομά στα βόρεια προάστια; Άσε μας ρε θείτσα. Εδώ, πριν λίγο καιρό ένας φίλος που μένει τριγύρω μου ' λεγε πως ούτε για δείγμα δεν έχουν τα παιδιά του αλλοδαπούς συμμαθητές.

Την ακούω να διαμαρτύρεται για κάποιαν στο διπλανό διαμέρισμα, που "κάνει το ίδιο πράγμα κάθε μεσημέρι". Την καταλαβαίνω. Είχα τύχει κι εγώ εφιαλτικούς γείτονες. Ένας ειρηνοποιός γείτονας πάντα βρίσκεται. Της φωνάζει να ηρεμήσει, εκνευρισμένος όμως και ο ίδιος με τις κραυγές της. Όμως εκείνη ουρλιάζει και ουρλιάζει. Χύνεται απ' το στόμα της η αναμενόμενη λέξη "αστυνομία". Βέβαια. Αστυνομία. Πώς δε το σκέφτηκες νωρίτερα; Αλλά αμέσως μετά, την ακούω να λέει πιο εμφατικά "θα την αναφέρω στη Χρυσή Αυγή". Οι χρυσαυγίτες, που έχουν εγγραφεί και νομιμοποιηθεί στη συνείδηση του κάθε κακομοίρη σαν ένα είδος άμισθης ιδιωτικής αστυνομίας. Σαν εθελοντές σεκιουριτάδες. Που θα σταθούν στο πλευρό του κάθε φιλήσυχου νοικοκυραίου εξοντώνοντας τα μιάσματα, είτε αυτά είναι μια γειτόνισσα που δε σέβεται τις ώρες κοινής ησυχίας, είτε ο εξ Ανατολών παρίας των φαναριών, είτε ο αντεξουσιαστής, είτε ο οποιοσδήποτε λεκιάζει την καθαρότητα του έθνους.

Ο ειρηνοποιός με τη γέρικη φωνή, στο άκουσμα της χρυσής αυγής, τη διαολοστέλνει λέγοντας της πολύ συγχυσμένος να μην τους ανακατεύει αυτούς και άμα τους θέλει να τους πάρει στο σπίτι της. Και την ξαναστέλνει στο διάολο. Χαμογελάω ανακουφισμένη εκεί που ένιωσα απελπισία. Φαίνεται πως το βρισίδι του ειρηνοποιού την καλμάρει. Κάνει ένα fade out και σε λίγο οπισθοχωρεί εντός των τοιχών του διαμερίσματός της. Πίσω στο κλουβί της ιδιωτικής ζωής. Εκεί που θα φαντασιώνεται τους χτιστούς με τα μαύρα σαν τον ιδιωτικό της Κέβιν Κοστνερ. Θα τη λένε Ρούλα. Ρούλα Βροχοπούλου που ωρύεται στα παράθυρα των καναλιών και στα μπαλκόνια των πολυκατοικιών. Θα έβλεπε στα 90s Μπράβο Ρούλα και τώρα θέλει τον Μπράβο της. Θα' χει στο κρανίο της αυτό που λέγανε από παλιά, οι πιο έλλογες κραυγές "μέσα στο κεφάλι σας έχετε σκατά, τι να καταλάβετε από λευτεριά" αλλά πάντα θα βρίσκεται ένα γέρος να τη στέλνει στο διάολο. Και θα πηγαίνει ακριβώς εκεί: στα ντουβάρια του ιδιωτικού βίου που δε βρίσκει ώρες κοινής ησυχίας. Είμαστε ένα κοινό χωρίς τίποτα κοινό.