κυνήγι

Όταν πέθανε, την ξάπλωσαν σε έναν κρύο μεταλλικό πάγκο στο νεκροτομείο. Η φορμόλη, αν δεν ήσουν συνηθισμένος, σου έγδερνε την μύτη.  Τράβηξε κατά το μέρος του το τροχήλατο με τα αποστειρωμένα ατσάλινα εργαλεία. Το τρίξιμο από τις σκουριασμένες ρόδες σου προκαλούσε ανατριχίλα. 

Έξω ένας μολυβί ουρανός. Είχε πέσει καταχνιά. Η αίθουσα ένα κακοφωτισμένο ημιυπόγειο χωρίς θέρμανση. Η υγρασία σου τρυπούσε το κόκκαλο. Έξω κυκλοφορούσαν ένοπλοι ένστολοι και άρματα μάχης. Είχε πέσει ζόφος. Η χώρα ήταν πια παραδομένη σε ένα πραξικόπημα δίχως έλεος.

Καθώς έμπαιναν στην αίθουσα, ένας τραυματιοφορέας έσερνε έξω ένα κακοφορμισμένο πτώμα σε αποσύνθεση. Η ομάδα των νεαρών λευκών φοιτητών με τις λευκές ρόμπες στάθηκαν σε ημικύκλιο γύρω από τη νεκρή. Όρθιοι, μουγγοί και κατηφείς, τουρτούριζαν από την παγωνιά.  Ακουγόταν το κροτάλισμα των δοντιών της πιο ασθενικής με το ωχρό πρόσωπο. 

Ο ιατροδικαστής άρχισε το μάθημα με ένα λακωνικό ιατρικό ιστορικό: « είχε πολλή ομορφιά μέσα της». Η γνωμάτευση θανάτου ήταν πως η ομορφιά δεν είχε πια δρόμο διαφυγής. 

Κι έπειτα κατέφερε την πρώτη χαρακιά στο πτώμα. Βούτηξε τα χέρια του, ξερίζωσε πρώτα την καρδιά της και την περιέφερε στο ύψος των κεφαλιών των φοιτητών. Την ψηλάφησαν σχολαστικά αλλά δεν βρήκαν παρά όσα ήταν ήδη γνωστά για την ανατομία του οργάνου. Σε λίγο, ένα προς ένα τα ζωτικά όργανα της νεκρής  είχαν αφαιρεθεί και είχαν γίνει αντικείμενο μελέτης. Τέλος, με ένα σβουράκι ένας βοηθός άνοιξε το κρανίο και πήρε στις παλάμες του τον εγκέφαλο παραδίδοντάς τον στα χέρια του Καθηγητή. Εκείνος τον ύψωσε ως το πιο σημαντικό τρόπαιο και άρχισε να τον περιεργάζεται με αδηφάγο βλέμμα.

Την ίδια στιγμή, ο τραυματιοφορέας  βαριεστημένος από τις έξαλλες φλυαρίες του Καθηγητή, ένιωσε ένα γουργουρητό στο στομάχι του. Καθώς στεκόταν πάνω από το πτώμα άρχισε να ξετυλίγει ατάραχος και βλοσυρός μέσα από αλουμινόχαρτο ένα σάντουιτς.  Δάγκωσε λαίμαργα την πρώτη μπουκιά.  Κάποια ψίχουλα έπεσαν στο άψυχο σώμα. Απ' το ανοιχτό παράθυρο όρμησε ένα σπουργιτάκι.  Η ομορφιά που είχε μέσα της άρχισε να χύνεται στα φθαρμένα μωσαϊκά του νεκροτομείου αλλά όλοι κυνηγούσαν αλλόφρονες το σπουργίτι.