Η Μεγάλη Αφήγηση έχει περίοδο

 Περί του προφανούς

Ένα ζευγάρι φιλιέται με τα μάτια κλειστά. Ο άνδρας έχει στραμμένο το πρόσωπο στη γη και η γυναίκα στον ουρανό. Κανένας δε βλέπει. Δεν υπάρχει ούτε γη, ούτε ουρανός. Κανένας δεν είναι. Δεν υπάρχει άνδρας ή γυναίκα. Μόνη οντότητα, μόνος κόσμος, ο έρωτας ανάμεσά τους.

Ο μύθος της Διοτίμας στο Συμπόσιο του Πλάτωνος " ἀνδρόγυνον γὰρ ἓν τότε μὲν ἦν καὶ εἶδος καὶ ὄνομα ἐξ ἀμφοτέρων κοινὸν τοῦ τε ἄρρενος καὶ θήλεος, νῦν δὲ οὐκ ἔστιν ἀλλ᾽ ἢ ἐν ὀνείδει ὄνομα κείμενον" και παρακάτω "γιατί το αρσενικό γεννήθηκε αρχικά από τον ήλιο, το θηλυκό από τη γη".
Ίσως γι' αυτό στρέφονται αντίστροφα προς την προέλευση του καθενός στο φιλί τους.

 Μαζί τους

H Kathrine Switzer ήταν η πρώτη γυναίκα που πήρε μέρος στο μαραθώνιο της Βοστώνης το 1967. Μόλις όμως ο διοργανωτής, Jock Semple, αντιλήφθηκε πως ανάμεσα στους μαραθωνοδρόμους υπάρχει και μία γυναίκα, άρχισε να φωνάζει εναντίον της απαιτώντας να αποχωρήσει. Όμως ο σύντροφος της Switzer και άλλοι άνδρες δρομείς της πρόσφεραν ένα προστατευτικό τείχος σε όλη τη διάρκεια του αγώνα και έτσι τελικά η Kathrine Switzer  όχι μόνο τερμάτισε αλλά αναδείχθηκε η νικήτρια του μαραθωνίου.

Και χωρίς εκείνον; 

H Vaya con Dios το έχει θέσει αμείλικτα αν και μελωδικά και μελωμένα το μεγάλο φιλοσοφικό ερώτημα: What's a woman without a man?

What's a woman when a man
Don't stand by her side?
What's a woman when a man
Has secrets to hide?
She'll be weak
She'll be strong
Struggle hard
For so long

Και χωρίς εκείνους

Ωστόσο η Λυσιστράτη δεινοπάθησε να τις πείσει να αποχωριστούν τους σάρκινους φαλλούς των σκορδοφάγων αρσενικών και στην ανάγκη να βολευτούν με τα dildo της αρχαιότητας, τα πέτσινα.

Πάψτε τις τερατολογίες, βουρλισμένες.

Ποθείτε τους άντρες σας, αυτοί, θαρρείτε,

δεν ποθούν εσάς;  Περνούνε μαύρες νύχτες.

Κρατήστε λίγο ακόμα κακομοίρες μου

λίγο καιρό θα ταλαιπωρηθείτε

και θα νικήσουμε καθώς το λέει ο χρησμός.

Η Μεγάλη Αφήγηση έχει περίοδο

Ο Jean-François Lyotard θα απαντήσει:

Το μεταμοντέρνο, θα ήταν εκείνο που θα υπαινισσόταν κάτι το μη-αναπαραστάσιμο μέσα στο νεωτερικό στοιχείο της ίδιας της αναπαράστασης· εκείνο που απαρνείται την παραμυθία των καλών μορφών, τη συναίνεση ενός γούστου, που καθιστά δυνατό να αισθανόμαστε και να συμμεριζόμαστε από κοινού τη νοσταλγία για το αδύνατο· εκείνο που αρχίζει ν' αναζητά καινούργιες παραστάσεις, όχι όμως για ν' αναλωθεί στην απόλαυση τους μα για να οξύνει το συναίσθημα ότι υπάρχει κάτι μη-αναπαραστάσιμο.

Ο 19ος κι ο 20ός αιώνας μας έχουν κάνει να βιώσουμε το πλήρες μέγεθος αυτού του τρόμου. Πληρώσαμε ακριβά τη νοσταλγία για το όλο και το ένα, για τη συμφιλίωση έννοιας κι αισθητικότητας, για διαφανή και κοινοποιήσιμη εμπειρία. Πίσω από τη γενική απαίτηση για χαλάρωση κι εφησυχασμό διακρίνουμε, εντούτοις, πολύ καθαρά τον ψίθυρο της επιθυμίας να ξαναρχίσει ο τρόμος
για μια ακόμη φορά, να επαναδραστηριοποιηθεί η φαντασίωση του περικλεισμού της
πραγματικότητας. 

Η απάντηση σ' αυτά είναι: να πολεμήσουμε το όλον, να δώσουμε μαρτυρία για το μη-αναπαραστάσιμο, να ενεργοποιήσουμε τις διαφορές, να σώσουμε την τιμή του ονόματος.

Το αίμα.

Πάλι και πάλι ο Παούλ Τσελάν στη Φούγκα του θανάτου.

Ένας άνδρας κατοικεί στο σπίτι παίζει με τα φίδια γράφει

γράφει όταν πέφτει το σκοτάδι στη Γερμανία τα χρυσά σου 

μαλλιά Μαργαρίτα

Τα σταχτιά σου μαλλιά Σουλαμίτις σκάβουμε τάφο στους αιθέρες

εκεί δεν θά' ναι στριμωχτά.

Και θα το ερμηνεύσει ο John Felstiner στο Paul Celan: ποιητής, επιζών, εβραίος :

Όταν ο ποιητής βάζει τον διοικητή του στρατοπέδου [συγκέντρωσης] να γράψει στην αγαπημένη του "τα χρυσά σου μαλλιά Μαργαρίτα", καταφέρει διπλό πλήγμα στο ρομαντικό ιδεώδες των Γερμανών. Πρώτα απ΄όλα αυτό είναι το όνομα της τραγικής ηρωίδας του Γκαίτε - του οποίου τη βελανιδιά στο Μπούχενβαλντ, κοντά στη Βαϊμάρη, διαφύλαξαν οι Ες-Ες ως κόρην οφθαλμού. Το τι σημαίνει να ακούει κανείς το όνομα της Μαργαρίτας του Φάουστ, του αιώνιου θηλυκού, από τα συγκινημένα χείλη ενός Ες-Ες μπορεί καλύτερα να κριθεί από τους Γερμανούς που ανατράφηκαν μαθαίνοντας να τιμούν το έργο του Γκαίτε ως την πεμπτουσία του Διαφωτισμού. [...] Η Σουλαμίτις δεν έχει σταχτόξανθα μαλλιά, είναι η μέλαινα και καλή παρθένος από το Άσμα Ασμάτων του Σολωμόντα [...] είναι η κατεξοχήν αγαπημένη και συμβολίζει τον εβραϊκό λαό. [...] Η Σουλαμίτις μελανή από τη στάχτη, κλείνει το ποίημα διατηρώντας αυτό που ο ναζισμός προσπάθησε να διαγράψει: μια βαθιά ριζωμένη ταυτότητα.