In the Deathboat

Shorter of breath and one day closer to death

"Time", Pink Floyd

Κάθε μέρα που περνάει είναι ένα βήμα πιο κοντά στον θάνατο, για μας τους απαισιόδοξους δηλαδή τους συνειδητοποιημένους αισιόδοξους, για να συζεύξω δυο λαϊκά τσιτάτα.

Και όταν το διάνυσμα από την γέννηση ως το θάνατο δεν αριθμεί πάνω από δυο δεκαετίες, τότε καταρρέουν όλες μας οι άμυνες. Ο θάνατος ενός παιδιού είναι κάτι εξ ορισμού φρικαλέο. Ακόμη και όταν το παιδί αυτό ήταν εκείνο που προκάλεσε λουτρό αίματος που κατέληξε στη δική του αυτοκτονία (με το νόμιμο όπλο του πατέρα του); Μάλλον τότε αλλάζει μονάδα μέτρησης το επιτρεπτό διάνυσμα. 

Μάλλον η δίψα για απόδοση δικαιοσύνης υπερβαίνει την κατεσταλμένη δίψα για αίμα της κυνικής γνώμης. Έναν παππού πίσω, ήξερε πως το κράτος θα στήσει στο απόσπασμα τον κακό συμμορίτη κομμουνιστή και θα τον εκτελέσει. Κάποιοι παππούδες πίσω θα διαπόμπευαν και θα αποκεφάλιζαν τον εγκληματία που θα ήταν συνήθως αυτός που θα χρειαζόταν την περισσότερη φροντίδα. Ένας παππούς πίσω δεν γνώρισε παιδικά χρόνια, δουλεύοντας δέκα χρονών στα χωράφια και στις βιοτεχνίες. Τρεις παππούδες πίσω ακόμα και στην Μεγάλη Βρετανία έπλεκαν τα επιδέξια ανήλικα δαχτυλάκια τους στον αργαλείο της κλωστοϋφαντουργίας.

Ο ομαδικός τάφος είναι αυτό που θα προκαλέσει τον μεγαλύτερο κρότο στα αυτιά μας, είτε είναι επαναπαυμένα στο περίκλειστο του ιδιωτικού βίου, είτε επαρκώς ανήσυχα με το ένα πόδι στο ταραγμένο κοινωνικό δρώμενο, αλλά πάντοτε αυτιά που έχουν πρόσβαση στα ηχεία μιας τηλεόρασης, και δάχτυλα που έχουν πρόσβαση στα πλήκτρα ενός keyboard για ενημέρωση. Κι ο κρότος μετριέται με άλλα ντεσιμπέλ κάθε φορά.

Άλλο είναι τα  καταμετρημένα 2.996 θύματα της 11ης Σεπτέμβρη μέχρι τις ανυπολόγιστες στρατιές αμάχων που εξοντώνονται στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ και όπου αλλού πάτησαν αμερικανικά στρατεύματα. Αλλο είναι η μαζική δολοφονία των 92 στη Νορβηγία του Breivik κι άλλο η μαζική δολοφονία των 100 παλαιστινίων στη Γάζα από τα ισραηλινά πυρά. Άλλο οι 26 νεκροί στο Κονέντικατ κι άλλο τα κουφάρια 21 μεταναστών που ξεβράζονται στις ακτές της Λέσβου.

Η μόνη οικουμενική αλήθεια είναι ο θάνατος. Δώσε θάνατο στο λαό για να φανερώσει το πρόσωπό του. Οι βάρκες που μπατάρουν πνίγοντας "λαθρομετανάστες" λίγο έξω από τα τουρκικά παράλια αποφέρουν πτώματα για κυνισμό και σκύλευση, όπως σε μάχη.  Όπως στη λύσσα του δικού μας ακήρυχτου πολέμου.
 
Γι΄αυτό ο Τίμ Ρόμπινς στο Dead Man Walking  και ο Κλιντ Ίστγουντ στο Changelling, σε άλλο βαθμό και με άλλο τρόπο ο καθένας, οδηγούν και τον θεατή στην εκτέλεση, στην εκτέλεση της απονιάς μπροστά στην κοινή μας μοίρα. Αλλά απ΄τη διπλανή θέση, απ' το κενό κάθισμα στο σινεμά, έλειπε πάντα ένας απ' αυτούς που πανηγυρίζουν τον ομαδικό θάνατο των μεταναστών, που το μίσος τους τυφλώνει μπροστά στην μόνη, την κοινή μας μοίρα.