λάηκο

στόρυ ένα.

ακούω τον χρήστο στην εκπομπή. πληκτρολογούμε κάτι διαλόγους με τον άλλο χρήστο. κανονίζουμε ερήμην του χρήστου στο μικρόφωνο με τον χρήστο στο πληκτρολόγιο να βρεθούμε και οι τρεις μαζί.

και πώς θα αναγνωριστούμε, ρωτάω τον άλλο χρήστο. γιατί στο μπαρ μπαίνεις χωρίς άβαταρ. 
"εντάξει θα με καταλάβεις, είμαι ωραίο παιδί γενικά. θα φέρω και τα μούσια μου"
 "δλδ όπως μπαίνω πάω και κάθομαι πλάι στον πιο ωραίο μουσάτο; θα του πω: γεια σου χρήστο. niemands. θα μου απαντησει: δεν με λένε χρήστο. και θα του ανταπαντήσω: σάμπως εμένα με λένε niemands; "

κανονίσαμε να πάμε Μπάτμαν.




μετά θα περάσουν οι πρώτες αμήχανες στιγμές. δυο που γνωρίζονται, μια που δεν. που πρέπει να ταυτίσεις φυσιογνωμία με γραφή και όποιο info έχει καταχωρηθεί στη μνήμη σου για την περσόνα φάτσα κάρτα.

μετά κάποιες κουβέντες να σπάσει ο πάγος. σπάει και πέφτει στο ουίσκυ του ενός από τους τρεις. on the rocks με μοσχολιού. δεν ξέρω πόσο σ' αγαπώ, μέτρο δεν έχει η αγάπη.

πώς θα το χαρακτήριζε ένας χίπστερ το μαγαζί; αναρωτιέμαι. o όρος χίπστερ είναι ξεπερασμένος μου λέει ο Χ2, έγραψε ο τσαγκαρουσιάνος στη λάηφο. μια αγωνία αυτός ο άνθρωπος να τρέξει μπροστά από την εποχή του.

δε ξέρω λοιπόν πώς λένε πια αυτό το υβρίδιο της μετεξέλιξης του νέρντουλα με τον ολτέρνατιβ που σιχαίνεται να πει τη λέξη "εργάτης". που του πέφτει κάλτ και κνίτικη. μου λένε οι συμπότες πως αν έπιανα κουβέντα για κοινωνικές τάξεις οι χίπστερς θα την έβρισκαν πολύ λάικο. οι ποντικοχέρηδες που την έχουνε microsoft δεν ξέρουν από εργατιά.

απ΄την άλλη άντε γαμήσου εργατιά.

μετά πίναμε και καπνίζαμε και ξενυχτούσαμε και μιλούσαμε. έκανα και δυο poke στον Χ1 με κάτι τρελά που έλεγε ο Χ2 και γελούσαμε. και ήταν τρίτη βράδυ. και ήταν ωραία.

χάλια τα ποτά. μπόμπες. ακόμη πιο χάλια το διαδίκτυο.

στόρυ δύο.

αυτός τώρα μάλλον δεν έχει μετρήσει ποτέ το iq και το eq του αλλά το παιδί πρόβλημα. του κόβει υπερβολικά.

μου λέει "στο ποδήλατό σου έχεις μπρέλα; όχι σα μπρέλα. μπρέλα έχεις;" κάτι τέτοια και κλαίω από τα γέλια. "πριν τις συναυλίες εγώ κάνω ουντσέκ, όχι σα ουντσέκ που κάνουν οι άλλοι". μετά από μέρες είχε χαθεί το sun από τον ουρανίσκο μας. σαν φρανσίσκο, μου λέει. ναι, με τη λαχταριστή γέφυρα του απαντάω.

ετοιμάζεται να μου τα χώσει που τελευταία εμφανίζονται κείμενα από το μπλογκ στη λάηφο. δεν είμαι σε φάση να μου τα χώσεις, τον αποπαίρνω. μου απαντάει: αν ήμουν η calypsolarah θα σου απαντούσα: AUTA ALLOU MWRI ANWMALI!!!!

βία και συμψηφισμοί ο δημοκίδης, έπος παλιό με λάηφο, η αγωνία του τεκνονεολογισμού και της πρωτοπορίας ο τσαγκάρ.

και καθημερινή διαβάζω, και λάηφο, και τα αντιφά, και αφισάκια με το τεθλασμένο βέλος που σπάει τον κύκλο μέχρι κι αφίσες της οακκε. στη λεκάνη μάλιστα -δε ξέρω αν το έχετε ακούσει αλλά ακόμη και οι γυναίκες χέζουν τακτικά και κλάνουν που και πουφ- διαβάζω επίσης τις ετικέτες των σαμπουάν.

του λέω: σκέφτομαι να αρχίσω να γράφω για την εργατική τάξη, την αγροεργατική για την ακρίβεια, αλλά με κλάψα και μαγικό κλείσιμο άντερσεν, να την πουλάω μαζί με τα απορρυπαντικά με το ζωγραφισμένο γκι ενόψη κρίστμας της χριστιανικής αριστεράς.

να ξεκινήσω κάπως έτσι: ο πατέρας μου ήταν εργάτης σε εργοστάσιο που κηρύχθηκε προβληματική επιχείρηση στα 90s και έμεινε άνεργος κοντά πενήντα χρονών με τρία παιδιά.

μετά πάλι οι buzzοτσολιάδες θα με κατηγορήσουν για μυθιστοριογραφία, όπως τότε με την προσελήνωση, που βιάστηκα να την ποστάρω. το 2010 ήταν ακόμα όλα τόσο σοφτ πορνό.

πουλάει το λάηκο αλλά με εσάνς like.