Αυτοί - εμείς. Άσπρο-μαύρο. Εξέδρες. Οπαδοί. Συνθήματα. Δεν είναι γήπεδο. Είναι ο δημόσιος διάλογος.
Εύκολη λύση η ένταξη σε στρατόπεδο για όποιον δε σέβεται τον εαυτό του, για όποιον εκχωρεί ανέξοδα την όποια κριτική του ικανότητα στην κυρίαρχη γραμμή του "στρατόπεδου" στο οποίο αποφάσισε να ανήκει. Δεν έχει σημασία αν αυτό θα είναι η Χρυσή Αυγή, το ΚΚΕ, η Νέα Δημοκρατία, ο ΣΥΡΙΖΑ κλπ. Σημασία έχει να θες να πολεμήσεις τον εχθρό.
Ο οπαδισμός είναι η συγκάλυψη της άγνοιας. Είναι εύκολο για τον απαίδευτο βλάκα να ασπαστεί κάποιο ρεύμα και να επιφυλάξει για τον εαυτό του το ρόλο του φερέφωνου, είτε παπαγαλίζοντας, είτε συνθηματολογώντας. Δεν έχει σημασία αν σε εκφράζει ο κομμουνισμός, ο νεοφιλελευθερισμός, ο ναζισμός, ο σοσιαλισμός, ο αναρχισμός κλπ. Σημασία έχει να αντιστρατεύεσαι με λόγο κονσέρβα τον αντίπαλο.
Με διαχωριστικές γραμμές μπορεί να λειτουργήσει αυτός που αδυνατεί να συλλάβει κάτι πιο σύνθετο από το δυϊσμό "καλό- κακο" και που προσκολλημένος σε παραμύθια, της παιδικής ηλικίας ή της ενήλικης ζωής (:θρησκεία), με αμιγώς καλούς ή κακούς, επιχειρεί να ερμηνεύσει ως τέτοιο τον κόσμο. Δεν έχει σημασία αν συντάσσεσαι με το αντιμνημονιακό μπλοκ ή το μνημονιακό μπλοκ, αλλά ότι συντάσσεσαι.
Είναι εύκολο να ξοφλήσεις ως μυαλό πίσω από μια σημαία, ένα χρώμα, κάποιο σύμβολο. Είναι σταυρός, είναι η γαλανόλευκη, είναι το σφυροδρέπανο, είναι το τριφύλλι, είναι ο δικέφαλος, είναι τα αστεράκια της ΟΝΕ. Δεν έχει σημασία. Το διάλεξες, σε διάλεξε, ξόφλησες.
Το "ναι μεν, αλλά" που αναγνωρίζουν στον άλλο κάποιο δίκιο και ταυτόχρονα την επίγνωση πως δεν είμαστε εμείς και το σινάφι μας οι κάτοχοι της απόλυτης αλήθειας αφανίστηκαν από το λόγο μας. Τα διστακτικά επιρρήματα πως ό,τι λέμε, δεν είναι, διάολε, και κανένα αξίωμα, σπανίως εμφανίζονται.
Αν κάνεις πως εκφράζεις κάτι που δικαιωματικά ανήκει στους απεναντι -γιατί πια ο κάθε χώρος έχει οικειοποιηθεί εκτάσεις ολόκληρες στην πολιτική κουβέντα- σπεύδεις να πεις #peste_na_me_fate. Ξέρεις πως θα πέσουν να σε φάνε.
Ο διάλογος σκοτώθηκε σαν παράπλευρη απώλεια στη μάχη χαρακωμάτων.
Μετατρεπόμαστε σε πωρωμένα μυαλά. Η οικονομική κρίση θα τελειώσει αλλά θα έχει τελειώσει πριν απο αυτήν η κρίση μας.
Σε ποιον τα λέω; Σε όποιον πια δε μπορεί να τ' ακούσει. Μπορεί και στον εαυτό μου.
Εύκολη λύση η ένταξη σε στρατόπεδο για όποιον δε σέβεται τον εαυτό του, για όποιον εκχωρεί ανέξοδα την όποια κριτική του ικανότητα στην κυρίαρχη γραμμή του "στρατόπεδου" στο οποίο αποφάσισε να ανήκει. Δεν έχει σημασία αν αυτό θα είναι η Χρυσή Αυγή, το ΚΚΕ, η Νέα Δημοκρατία, ο ΣΥΡΙΖΑ κλπ. Σημασία έχει να θες να πολεμήσεις τον εχθρό.
Ο οπαδισμός είναι η συγκάλυψη της άγνοιας. Είναι εύκολο για τον απαίδευτο βλάκα να ασπαστεί κάποιο ρεύμα και να επιφυλάξει για τον εαυτό του το ρόλο του φερέφωνου, είτε παπαγαλίζοντας, είτε συνθηματολογώντας. Δεν έχει σημασία αν σε εκφράζει ο κομμουνισμός, ο νεοφιλελευθερισμός, ο ναζισμός, ο σοσιαλισμός, ο αναρχισμός κλπ. Σημασία έχει να αντιστρατεύεσαι με λόγο κονσέρβα τον αντίπαλο.
Με διαχωριστικές γραμμές μπορεί να λειτουργήσει αυτός που αδυνατεί να συλλάβει κάτι πιο σύνθετο από το δυϊσμό "καλό- κακο" και που προσκολλημένος σε παραμύθια, της παιδικής ηλικίας ή της ενήλικης ζωής (:θρησκεία), με αμιγώς καλούς ή κακούς, επιχειρεί να ερμηνεύσει ως τέτοιο τον κόσμο. Δεν έχει σημασία αν συντάσσεσαι με το αντιμνημονιακό μπλοκ ή το μνημονιακό μπλοκ, αλλά ότι συντάσσεσαι.
Είναι εύκολο να ξοφλήσεις ως μυαλό πίσω από μια σημαία, ένα χρώμα, κάποιο σύμβολο. Είναι σταυρός, είναι η γαλανόλευκη, είναι το σφυροδρέπανο, είναι το τριφύλλι, είναι ο δικέφαλος, είναι τα αστεράκια της ΟΝΕ. Δεν έχει σημασία. Το διάλεξες, σε διάλεξε, ξόφλησες.
Το "ναι μεν, αλλά" που αναγνωρίζουν στον άλλο κάποιο δίκιο και ταυτόχρονα την επίγνωση πως δεν είμαστε εμείς και το σινάφι μας οι κάτοχοι της απόλυτης αλήθειας αφανίστηκαν από το λόγο μας. Τα διστακτικά επιρρήματα πως ό,τι λέμε, δεν είναι, διάολε, και κανένα αξίωμα, σπανίως εμφανίζονται.
Αν κάνεις πως εκφράζεις κάτι που δικαιωματικά ανήκει στους απεναντι -γιατί πια ο κάθε χώρος έχει οικειοποιηθεί εκτάσεις ολόκληρες στην πολιτική κουβέντα- σπεύδεις να πεις #peste_na_me_fate. Ξέρεις πως θα πέσουν να σε φάνε.
Ο διάλογος σκοτώθηκε σαν παράπλευρη απώλεια στη μάχη χαρακωμάτων.
Μετατρεπόμαστε σε πωρωμένα μυαλά. Η οικονομική κρίση θα τελειώσει αλλά θα έχει τελειώσει πριν απο αυτήν η κρίση μας.
Σε ποιον τα λέω; Σε όποιον πια δε μπορεί να τ' ακούσει. Μπορεί και στον εαυτό μου.
3 σχόλια:
Υπάρχει ενα αλλά:
αν δεις το πραγμα διαλεκτικά, αναγνώνεις επίσης πως πίσω από κάθε "στρατόπεδο", πίσω από κάθε πλευρά ή επιλογή υπάρχουν συμφέροντα. Εννοώ πως ο Παπαδήμος ή ο Σαμαράς υπηρετούν ένα στόχο και άρα ακολουθούν την πολιτική που εξυπηρετεί το στόχο. Αυτοί, απλοϊκά θέτοντάς το, είναι απέναντι από πχ τον εργάτη, τον άνεργο, το μετανάστη.
Μπορείς να είσαι στρατευμένος, έχοντας βασανίσει το κεφαλάκι σου, έχοντα σκεφτεί διαλεκτικά και εχοντα συνειδητά επιλέξει πού είναι το "συμφέρον" σου. Είναι λοιπόν δυνατό, να μην αναγνωρίζεις κανένα "δικιο" στην "απέναντι" πλευρά, χωρίς να είσαι οπαδός, αλλά επειδή έχεις εκτιμήσει πως τα δικά τους δίκια είναι τα δικά σου δεινά.
Δε λέω πως όλοι σκέφτονται με αυτό τον τρόπο. Λέω πως υπάρχει και αυτή η περίπτωση.
Εικάζω πως έχεις συγκεκριμένα πράγματα, πρόσωπα κ καταστάσεις στο μυαλό σου, ομως, οπότε πάω πάσσο. Εξάλλου έχω υπόψη μου κ εγώ περιπτώσεις σαν αυτές που περιγράφεις.
ok, καλά όλα αυτά, όταν όμως την ατζέντα του διαλόγου τη θέτει ένα (κυριολεκτικά) στρατόπεδο το οποίο αρνείται το δικαίωμα στο διάλογο σε μια μερίδα ανθρώπων λόγω έθνους/θρησκείας τότε τι κάνεις; τι ανοχή μπορείς να δείξεις, τι επιχειρήματα μπορείς να αναπτύξεις στο στρατόπεδο που αποδεδειγμένα επιδιώκει να σε εξοντώσει ακόμα και σωματικά;
συμφωνώ εν μέρει.
Δημοσίευση σχολίου