πικρό δάκρυ του δέντρου

1.

Γλείφουμε τη θλίψη ως αυτό που είναι: ως το πικρό δάκρυ του δέντρου, που τέλος θα σταθεί προσοχή στην ανάπαυσή μας.  Γλείφουμε το ρυάκι που τρέχει απ΄τη θηλή. Απ' την μόνη γνώση την μόνη επίγνωση την μόνη απόγνωση. Η τροφός ο θάνατος. Και γλείφουμε ηδονικά και αθώα. Όταν φυσήξει, το δέντρο θα στέκει, θα ρέει ρίζες, ρετσίνι. Κι εμείς. Εμείς ολόσωμοι γραπωνόμαστε απ' τον κορμό χέρια- πόδια πλεγμένα γύρω του και ρουφάμε με λύσσα. Θα φυσήξει κάποτε τόσο που τίποτα δεν θα μας κρατήσει. Η μήτρα θα ανοίξει πάλι στο τέλος. Η μόνη τύχη  να πέσουμε ώριμα στο χώμα καλό λίπασμα.

2.

Γλείφουμε τη θλίψη ως αυτό που είναι.

Ως

το πικρό δάκρυ του δέντρου

που τέλος

θα σταθεί προσοχή στην ανάπαυσή μας. 

Γλείφουμε το ρυάκι που τρέχει απ΄τη θηλή.

Απ' την μόνη γνώση

την μόνη επίγνωση

την μόνη απόγνωση.

Η τροφός ο θάνατος.

Και γλείφουμε ηδονικά και αθώα.

Όταν φυσήξει

το δέντρο θα στέκει

θα ρέει

ρίζες

ρετσίνι.

Κι εμείς.

Εμείς ολόσωμοι

γραπωνόμαστε απ' τον κορμό

χέρια- πόδια πλεγμένα γύρω του

και ρουφάμε με λύσσα.

Θα φυσήξει κάποτε τόσο

που τίποτα δεν θα μας κρατήσει.

Η μήτρα θα ανοίξει πάλι στο τέλος.

Η μόνη τύχη 

να πέσουμε ώριμα στο χώμα

καλό λίπασμα.