«Γεια σου Λόλα. Όμορφη ακόμα και νεκρή...»

Το προφανές. Τον έβλεπα τόσο εκτυφλωτικά όμορφο που πίστευα ακράδαντα πως θα μπορούσε να έχει όποια γυναίκα της υφηλίου επιθυμεί. Ήμουν ερωτευμένη. Άρα τυφλή.
#Μερικά χρόνια μετά θα τον συναντούσα τυχαία κάπου και θα αναρωτιόμουν αν είχα προσέξει ποτέ πόσο κίτρινα είναι τα δόντια του ή πόσο κουμπότρυπες είναι τα μάτια του ή πόσο σουβλερή η μύτη του.

Τις Κυριακές ξυπνούσε από τα χαράματα για να λουστεί, να μπανιαριστεί, να χτενίσει τα μακριά μαλλιά και να φτιάξει τον κότσο της με επιμέλεια. Τα αρθριτικά εκείνη την ώρα δεν την δυσκόλευαν. Ωραία μου αυθυποβολή. Να βάλει τα καλά της ρούχα και τα σχολιανά της παπούτσια της και τσούκου-τσούκου με το μπαστούνι να περπατήσει νηστική ως την Εκκλησία ώσπου να γευτεί «το σώμα και το αίμα του Κυρίου» από το χέρι του δεσπότη σε ένα δίκτυο πίστης και ευλάβειας και να ζήσει, έτσι, στην τρίτη της ηλικία, τις ομορφότερες ώρες της εβδομάδας.
# Σας γαμώ τα λιβάνια, τον Χριστό, τα ράσα, την Παναγία και τα μανουάλια, θα πει ο άλλος που αποστρέφεται τον χριστιανισμό και τα τελετουργικά του.

Ακούω την εκπομπή του Χρήστου στο ραδιόφωνο. Μου προκαλεί ψυχική ανάταση. Οι μουσικές που παίζει, τα λόγια που εκφωνεί, οι σιωπές που παρεμβάλλονται. Όταν πέφτει το σήμα του τέλους έχει κάνει τον κόσμο μου λιγάκι πιο όμορφο.
#Ο χτιστός στο γυμναστήριο με το μαύρο εφαρμοστό t-shirt, ο νεοναζής, θα άντεχε να σηκώσει 50 κιλά αλλά δε θα άντεχε να ακούσει τον Χρήστο  ούτε 50 δευτερόλεπτα.

Είχε κλείσει εισιτήρια εδώ και καιρό. Μία από αυτές τις μέρες θα πήγαινε να ακούσει την Κάρμεν στο θέατρο. Δεν έχει σημασία αν μεγάλωσε σε ένα αστικό περιβάλλον κι εξοικειώθηκε από νωρίς με την όπερα ή αν στην πορεία της ζωής της αγάπησε το είδος. Ακόμα και αν ήταν ένα αλητάκι, όπως τη Σκάρλετ Γιόχανσον στο Match Point, θα δάκρυζε βαθιά συγκινημένη από την ερμηνεία της σοπράνο.
# Η άρια από την Κάρμεν L'amour est un oiseau rebelled  θα θύμιζε  «στα εστιατόρια που τρών’ τα συνεργεία» το λιμπρέτο της διαφήμισης:  To άζαξ ούλτρα καινοτομεί...Και στο Intouchables o Driss, ο μαύρος φροντιστής του ζαπλού τετραπληγικού, θ’ αμόλαγε χάχανα απ’ τον εξώστη στη θέα των επιλογών του βεστιάριου της όπερας.

Τις πιο όμορφες βραδιές τις είχαμε περάσει στου Τάσου στη Φορτέτσα. Xαμηλοτάβανο ασβεστωμένο κουτουκάκι, τσιμεντένιο πάτωμα, γεράνια στην αυλή και ρουστίκ βεραμάν πορτοπαράθυρα. Σάββατο βράδυ ζωντανή μουσική δυο φοιτητές απ' το Πανεπιστήμιο της επαρχιακής πόλης. Παλιά ρεμπέτικα, μεζεκλίκια, χύμα κόκκινο κρασί απ’ τα βαρέλια και στριφτά.
# Αηδία το σκηνικό για το νεοφιλελέ του διπλανού γραφείου. Εμετός για το μεταμοντέρνο χιπστεράκι των σόσιαλ μήντια. Ίσως πια και για μένα.

Ένα σκυλί δηλητηριασμένο, νεκρό, ξαπλωμένο σε μαύρη πλαστική σακούλα στα σκαλιά του Δημαρχείου Κατερίνης. Σε ένδειξη διαμαρτυρίας από αυτούς που δεν τρώνε τη φόλα πως είμαστε πολλοί, πως περισσεύουμε, πως τ’ αδέσποτα αυτού του κόσμου θα πρέπει να θανατωθούν στην καλύτερη περίπτωση με ευθανασία. Ο SXY από το Jungle Report θα γράψει κάτω από τη φωτογραφία: «Γεια σου Λόλα. Όμορφη ακόμα και νεκρή...»
# Δεν έχει.

Η ομορφιά του ενός η ασχήμια του άλλου, η αλήθεια του ενός το ψέμμα του άλλου, η αγάπη του ενός το μίσος του άλλου. Τίποτα δεν είναι χωριστό. Τίποτα δεν έχει μια όψη. Τίποτα δεν αντέχει χωρίς το αντίθετο. Η ομορφιά μονάχη της θα ήταν ένας φασισμός. Και μόνο αυτός είναι ολοκληρωτικά άσχημος. Γιατί είναι θάνατος.  Όλα τα άλλα, la vita è bella. Ακόμη και μες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Με το βλέμμα όμως ενός Ρομπέρτο Μπενίνι, του πιο όμορφου ασχημάντρα. Η ζωή όμως. Μόνο.

Μπαχάρ, τ.4