Γι' αυτό θα γράψεις

Γι' αυτό θα γράψεις. Γι΄αυτό που βλέπεις μπροστά σου. Για την εταζέρα και τη σκόνη η κυρία με την πατσουλί ευαισθησία, την ευαισθησία δωματίου σε φα ελάσσονα. Για τους δαίμονες στα μάτια των γονιών σου που σου μοιάζουν κατατρεγμένος μια εποχή στην κόλαση. Για το σχοινί που δε σε άντεξε, το κύμα που δε σε έπνιξε, τη σφαίρα που δεν πόνεσε περισσότερο από τη σύφιλη στα όργανά σου και τον Πύργο του Κάφκα που σε συνέθλιψε. Για τον κόσμο που χόρτασες να απλώνεται δικός σου απ' τα ψηλά της Λέσβου και της Μονεμβασιάς για νά 'ναι μετά δικός τους και δικός μας. Για τα ταγκό των μελλοθανάτων στα στρατόπεδα των ναζί, τους Βάγκνερ που τρύπησαν το μυαλό σου, όπως τον κρόταφο της μάνας σου. Γι' αυτό θα γράψεις. Δε μπορείς να γράψεις παρά γι' αυτό που βλέπεις μπροστά στα μάτια σου. Και με τα μάτια διάφανες αυλαίες πάλι εσύ να  βλέπεις μόνο την εταζέρα. Κι όταν έπειτα στριμωχτείς, θα τα κατεβάσεις, όπως ούρλιαζε η άλλη γράφοντας, κεντώντας σιωπηλά τις φλέβες της.  Γι' αυτό θα γράψεις. Γι' αυτό, θα γράψεις. Γιατί δε μπορείς να κάνεις αλλιώς.