Πισωγυρίσματα. Τους βλέπεις. Χασμουριούνται και στα όνειρά τους. Σέρνουν τα βήματά τους. Συντηρούν μια σχέση παστή. Στην αρχή, αρμύρα στα χείλη, κορίτσι με τα ξέπλεκα μαλλιά, αγόρι με την αντηλιά στο βλέμμα. Μετά, σαλαμούρα. Χωρίζουν. Λες επιτέλους, υγεία ρε. Χωρίστε να πάτε να ζήσετε. Να τρεκλίζετε σα δυο χωριστά πια σώματα, να τσακιστείτε, να σκιστεί το καθαρό σας μέτωπο, να ματώσετε. Να δείτε το αίμα πώς γυαλίζει πάντα στο μάτι του τρελού. Μετά, μαθαίνεις πως τα ξαναβρήκαν. Είναι πάλι μαζί τα παιδιά. Χωρίς παιδιά, χωρίς Ε9 και υπογραφές στα Δημαρχεία και στις Εκκλησίες. Είναι μαζί γιατί είναι παχύσαρκοι στο μυαλό. Γιατί, πού να τρέχεις τώρα; Τα σιγουράκια μας. Ενταφιασμός. Ένθα ουκ έστι λύπη, ου πόνος.
Ικεσίες. Λίγα ψίχουλα αγάπης σου γυρεύω/ κι ως την άλλη μου ζωή θα σε λατρεύω. Ας αποκαλυφθεί κάποτε πως ο Κώστας Βίρβος τρόλαρε γράφοντας τους στίχους. Μόνο ως σάτιρα μπορεί να εκληφθεί σοβαρά. Εκλιπαρεί. Και εκπλιπαρώντας, δεν εκπίπτει απλώς από την ιδιότητα του έκπαγλου αντικειμένου του πόθου. Αποποιείται την μυστηριακή, απροσπέλαστη και ανελέητη μέσα στην αγερωχία της σαγήνη του εξιδανικευμένου Άλλου. Καταβαραθρώνεται. Έρπει. Μετουσιώνεται σε φίδι, σ΄αυτό που θα σε δηλητηριάσει με τα υποκοριστικά του, το σπιτάκι του, την αγαπούλα του, τη δουλίτσα του. Η δουλοπρέπειά του που θα γιγαντώνεται μέρα τη μέρα σε αίσχιστη εξουσία. Είναι δυνάστης με την προβιά ενός επαίτη.
Μεγαλοψυχία. Ήθελα να' χα μια αγκαλιά σα θάλασσα μεγάλη / να χάνεσαι μα όπου κι αν πας κοντά μου νά 'σαι πάλι. Ανωνύμου. Από την μεγάλη τράπεζα της λαϊκής στιχουργίας. Γιατί η τάβλα είναι καύλα. Ο ποιητής που δεν θα τιμήσει καμία Ακαδημία Αθηνών. Που μ' όλα τα στερεότυπα του σχεδόν αναλφάβητου δεμένα μολυβένια μπάλα στον αστράγαλο, θα εξυψωθεί σ' αυτόν που θα αντικρίσει τον έρωτα μεγαλόψυχα, χωρίς κοινωνικές συμβάσεις, χωρίς ιδιοκτησιακό καθεστώς. Με απέριττη, λιτή και ακριβέστατη μεταφορά, καταφέρνει να υπερβεί το τετριμμένο της "θάλασσας" ως μεταφοράς για να μας την παραδώσει ολόφρεσκη μέσα από συμβατικά παραδοσιακά μέσα, του δεκαπεντασύλλαβου εν προκειμένω. Ολοζώντανη και πρωτότυπη: Η αγκαλιά που καταργεί τα όρια. Που έχει το μεγαλείο να αναγνωρίζει την απεραντοσύνη του ζωτικού χώρου του Άλλου ώστε του προσφέρεται ως μη πεπερασμένο δόσιμο σε μια επικών διαστάσεων κίνηση ερωτικής γενναιοδωρίας.
3 σχόλια:
wow! Τον πρώτο σου καιρό ως blogger, απαντούσες στα σχόλια άμεσα! Τώρα, ψωνισμένη κάργα ούσα, δεν... Γαμώ είσαι! Ξιπασμένη ψωνάρα. (για το τελευταίο διαθέτω κι άλλα τεκμήρια, αλλά ντάξει, μην το κάνουμε θέμα)
8 το πρωί να φοράς την ανωνυμία, αν και φαίνεται να γνωριζόμαστε εδώ και χρόνια, και να κάνεις αυτού του είδους τα σχόλια...pathetic.
Επί της ουσίας: Το 2007, που ξεκίνησα να μπλογκάρω πράγματι υπήρχε περισσότερη αλληλεπίδραση στο σχολιασμό, γιατί τότε δεν ήμουν εργαζόμενη μαμά δύο παιδιών και διέθετα περισσότερο χρόνο. Από την άλλη, πριν 6χρ δεν υπήρχαν οι σαφώς πιο ενεργές πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης, facebook και twitter, ώστε να έχει ατονήσει ο σχολιασμός όχι μόνο στο δικό μου μπλογκ, αλλά σε όλα.
Στο μεταξύ, άλλοι μπορεί να μην προκάνουν να απαντούν σε κάθε σχόλιο γιατί δεν έχουν τον χρόνο και άλλοι, ως άλλοι ασφαλίτες, να συλλέγουν τεκμήρια (χο χο) για το ότι κάποιοι είναι πολυπράγμονες. Ο καθένας με ό,τι του έλαχε.
"ο ζωτικός χώρος του άλλου.."
δημοκρατίες πλέριες διακρίνω, που γράφαν κάποτε και δυο γνωστές μου..
(miss you δεύτερη, τελευταία) -:))
Δημοσίευση σχολίου