Ζει στη Βοστόνη και εργάζεται στο ΜΙΤ, ένα από τα
επιφανέστερα πανεπιστημιακά ιδρύματα σε όλο τον κόσμο. Και θέλει να επιστρέψει
στην Ελλάδα. Ζει στις Βρυξέλλες και εργάζεται στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, σε
μάλλον ιδανικό εργασιακό περιβάλλον. Και θέλει να επιστρέψει στην Ελλάδα. Ζει
στο Λονδίνο και εργάζεται σε ναυτιλιακή εταιρεία, κερδίζοντας πολλά χρήματα.
Είναι αμέτρητοι οι νέοι άνθρωποι, που επειδή είναι ικανότατοι και υπερπτυχιούχοι έχουν εξασφαλίσει περίοπτα πόστα στο εξωτερικό, με αξιοπρεπείς εργασιακές συνθήκες και πολύ ικανοποιητικές αμοιβές. Είναι σχεδόν βέβαιο πως μόλις επιστρέψουν, θα πάρουν την κατιούσα επαγγελματικά, θα κάψουν την προοπτική καριέρας. Ομως, σου λένε πως θέλουν να τα παρατήσουν όλα για να γυρίσουν στα πάτρια εδάφη. Όποτε τυχαίνει να με ρωτήσουν σχετικά με την απόφασή τους να επαναπατριστούν, δεν ξέρω τι να τους πω. Οσο κι αν μου έχουν λείψει, όσο κι αν η καθημερινή επικοινωνία μας με τόσα μέσα δεν μπορεί να υποκαταστήσει μια βραδιά που θα περάσουμε μαζί, δεν τολμώ να υποστηρίξω μια τέτοια παράλογη απόφαση.
Κι όταν αναρωτιέμαι γιατί κι εγώ δεν ξαναφεύγω στο εξωτερικό, καταλήγω σε μιαν αντίφαση, πως ενώ νιώθω να ασφυκτιώ στην Ελλάδα, συγχρόνως δεν θέλω να το βάλω στα πόδια πια, δεν θέλω να τους κάνουμε τη χάρη. Και μόλις έχω δώσει αυτή την απάντηση, κοιτάζω τα παιδιά μου και ντρέπομαι που εγκατέλειψα την ήρεμη ζωή που προοιωνιζόταν για μας στο εξωτερικό για να τα φέρω να ζήσουν σ' αυτόν τον τόπο.
Εναν τόπο που κυβερνάται από ξεδιάντροπους αχυράνθρωπους, που πραξικοπηματικά καταστέλλουν τη λειτουργία της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης προκειμένου να την πουλήσουν κοψοχρονιά, όπως και κάθε περιουσία του Δημοσίου, στους ιδιώτες επενδυτές. Εναν τόπο που κυβερνάται από ανίκανους να κυνηγήσουν τους μεγαλο-οφειλέτες του Δημοσίου, ενώ έχουν ωθήσει στην απόγνωση εκατομμύρια νοικοκυριά.
Ο τόπος αυτός σκοτώνει, σπρώχνοντας ανθρώπους στην αυτοκτονία. Ο τόπος αυτός δολοφονεί με τον εξαγριωμένο, διεφθαρμένο και ανεξέλεγκτο κατασταλτικό μηχανισμό του: είναι πια υπερβολικά πολλά τα «μεμονωμένα περιστατικά» αστυνομικής βίας και τυγχάνουν παραδειγματικής ατιμωρησίας. Ο τόπος αυτός σκοτώνει απολύοντας γιατρούς, κλείνοντας νοσοκομεία, αφήνοντας το ΕΣΥ να ρημάξει, χωρίς εξοπλισμό, χωρίς φάρμακα. Ο τόπος αυτός έχει μια κυβέρνηση που όχι μόνο δεν προβαίνει στο διαχωρισμό Εκκλησίας-Κράτους, αλλά ηγείται αυτής κάποιος που επικαλείται τη βοήθεια της Παναγίας για τα εθνικά ζητήματα και επιτρέπει σε παραθρησκευτικές οργανώσεις, σε αγαστή συνεργασία με την εγκληματική οργάνωση της Χρυσής Αυγής, να τραμπουκίζουν πολιτιστικά δρώμενα.
Ενας τόπος που βιώνει το πιο εφιαλτικό σενάριο, την άνοδο του ναζισμού. Ενα τόπος που του έλαχε μία Αριστερά που αδυνατεί να ξεπεράσει την παιδική της αρρώστια, της εσωστρέφειας και του αλληλοσπαραγμού, ώστε να συγκροτήσει επιτέλους ένα ενιαίο, αρραγές αντιφασιστικό μέτωπο. Ενας τόπος που αποδείχθηκε πως συντηρούσε και αξίωνε μια καταγέλαστη ιντελιγκέντσια, καλοθρεμμένη από κρατικές επιχορηγήσεις και κοκτέιλ πάρτι με οικονομικούς παράγοντες, που τώρα με περίσσιο θράσος κουνάει το δάχτυλο στα θύματα της κρίσης, εξακολουθώντας παράλληλα να παίζει το ρόλο του υποτακτικού στα κάθε λογής αφεντικά της.
Κι όμως, δεν είναι αυτός ο τόπος που νοσταλγούν τα αποδημητικά πουλιά, οι φίλοι μας. Αυτό που περιγράφω είναι η δυστοπία μασκαρεμένη με φανταζί ευφημισμούς: ασφάλεια, ανάπτυξη, μεταρρύθμιση, διαρθρωτικές αλλαγές κ.λπ. Εμάς είναι άλλος ο τόπος μας, είναι η γεωγραφία των προσώπων. Δεν ξέρω πώς γίνεται, ακόμη και για όσους από μας δεν σημαίνει τίποτα η πατρίδα και η σημαία, να σπαράζουμε γι' αυτόν τον τόπο, ξεχνώντας πάλι και πάλι το λόγο του ποιητή, πως αυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας. Ξεχνώντας πως αυτό το χώμα είναι και δικό τους και πως βγήκαν από τις τρύπες τους, που ζέχνουν αποσύνθεση και θάνατο, να το διεκδικήσουν πάλι. Δεν ξέρω πώς γίνεται να θέλουν οι φίλοι μου να επιστρέψουν σε έναν τόπο που βουλιάζει στο ζόφο, δεν ξέρω πώς γίνεται να θέλω κι εγώ να επιστρέψουν, δεν ξέρω πώς γίνεται να μη θέλω να φύγω. Ξέρω ότι γίνεται.
Είναι αμέτρητοι οι νέοι άνθρωποι, που επειδή είναι ικανότατοι και υπερπτυχιούχοι έχουν εξασφαλίσει περίοπτα πόστα στο εξωτερικό, με αξιοπρεπείς εργασιακές συνθήκες και πολύ ικανοποιητικές αμοιβές. Είναι σχεδόν βέβαιο πως μόλις επιστρέψουν, θα πάρουν την κατιούσα επαγγελματικά, θα κάψουν την προοπτική καριέρας. Ομως, σου λένε πως θέλουν να τα παρατήσουν όλα για να γυρίσουν στα πάτρια εδάφη. Όποτε τυχαίνει να με ρωτήσουν σχετικά με την απόφασή τους να επαναπατριστούν, δεν ξέρω τι να τους πω. Οσο κι αν μου έχουν λείψει, όσο κι αν η καθημερινή επικοινωνία μας με τόσα μέσα δεν μπορεί να υποκαταστήσει μια βραδιά που θα περάσουμε μαζί, δεν τολμώ να υποστηρίξω μια τέτοια παράλογη απόφαση.
Κι όταν αναρωτιέμαι γιατί κι εγώ δεν ξαναφεύγω στο εξωτερικό, καταλήγω σε μιαν αντίφαση, πως ενώ νιώθω να ασφυκτιώ στην Ελλάδα, συγχρόνως δεν θέλω να το βάλω στα πόδια πια, δεν θέλω να τους κάνουμε τη χάρη. Και μόλις έχω δώσει αυτή την απάντηση, κοιτάζω τα παιδιά μου και ντρέπομαι που εγκατέλειψα την ήρεμη ζωή που προοιωνιζόταν για μας στο εξωτερικό για να τα φέρω να ζήσουν σ' αυτόν τον τόπο.
Εναν τόπο που κυβερνάται από ξεδιάντροπους αχυράνθρωπους, που πραξικοπηματικά καταστέλλουν τη λειτουργία της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης προκειμένου να την πουλήσουν κοψοχρονιά, όπως και κάθε περιουσία του Δημοσίου, στους ιδιώτες επενδυτές. Εναν τόπο που κυβερνάται από ανίκανους να κυνηγήσουν τους μεγαλο-οφειλέτες του Δημοσίου, ενώ έχουν ωθήσει στην απόγνωση εκατομμύρια νοικοκυριά.
Ο τόπος αυτός σκοτώνει, σπρώχνοντας ανθρώπους στην αυτοκτονία. Ο τόπος αυτός δολοφονεί με τον εξαγριωμένο, διεφθαρμένο και ανεξέλεγκτο κατασταλτικό μηχανισμό του: είναι πια υπερβολικά πολλά τα «μεμονωμένα περιστατικά» αστυνομικής βίας και τυγχάνουν παραδειγματικής ατιμωρησίας. Ο τόπος αυτός σκοτώνει απολύοντας γιατρούς, κλείνοντας νοσοκομεία, αφήνοντας το ΕΣΥ να ρημάξει, χωρίς εξοπλισμό, χωρίς φάρμακα. Ο τόπος αυτός έχει μια κυβέρνηση που όχι μόνο δεν προβαίνει στο διαχωρισμό Εκκλησίας-Κράτους, αλλά ηγείται αυτής κάποιος που επικαλείται τη βοήθεια της Παναγίας για τα εθνικά ζητήματα και επιτρέπει σε παραθρησκευτικές οργανώσεις, σε αγαστή συνεργασία με την εγκληματική οργάνωση της Χρυσής Αυγής, να τραμπουκίζουν πολιτιστικά δρώμενα.
Ενας τόπος που βιώνει το πιο εφιαλτικό σενάριο, την άνοδο του ναζισμού. Ενα τόπος που του έλαχε μία Αριστερά που αδυνατεί να ξεπεράσει την παιδική της αρρώστια, της εσωστρέφειας και του αλληλοσπαραγμού, ώστε να συγκροτήσει επιτέλους ένα ενιαίο, αρραγές αντιφασιστικό μέτωπο. Ενας τόπος που αποδείχθηκε πως συντηρούσε και αξίωνε μια καταγέλαστη ιντελιγκέντσια, καλοθρεμμένη από κρατικές επιχορηγήσεις και κοκτέιλ πάρτι με οικονομικούς παράγοντες, που τώρα με περίσσιο θράσος κουνάει το δάχτυλο στα θύματα της κρίσης, εξακολουθώντας παράλληλα να παίζει το ρόλο του υποτακτικού στα κάθε λογής αφεντικά της.
Κι όμως, δεν είναι αυτός ο τόπος που νοσταλγούν τα αποδημητικά πουλιά, οι φίλοι μας. Αυτό που περιγράφω είναι η δυστοπία μασκαρεμένη με φανταζί ευφημισμούς: ασφάλεια, ανάπτυξη, μεταρρύθμιση, διαρθρωτικές αλλαγές κ.λπ. Εμάς είναι άλλος ο τόπος μας, είναι η γεωγραφία των προσώπων. Δεν ξέρω πώς γίνεται, ακόμη και για όσους από μας δεν σημαίνει τίποτα η πατρίδα και η σημαία, να σπαράζουμε γι' αυτόν τον τόπο, ξεχνώντας πάλι και πάλι το λόγο του ποιητή, πως αυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας. Ξεχνώντας πως αυτό το χώμα είναι και δικό τους και πως βγήκαν από τις τρύπες τους, που ζέχνουν αποσύνθεση και θάνατο, να το διεκδικήσουν πάλι. Δεν ξέρω πώς γίνεται να θέλουν οι φίλοι μου να επιστρέψουν σε έναν τόπο που βουλιάζει στο ζόφο, δεν ξέρω πώς γίνεται να θέλω κι εγώ να επιστρέψουν, δεν ξέρω πώς γίνεται να μη θέλω να φύγω. Ξέρω ότι γίνεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου