εδώ είναι ο παράδεισος κι η κόλαση εδώ

Ρώτησαν κάποτε τον Μίλτο Σαχτούρη ποια είναι η μεγαλύτερη αδικία του Θεού αλλά η ερώτηση ήταν στη βάση της λάθος, γιατί προϋπέθετε την αποδοχή της ύπαρξης του υπέρτατου όντος, ενώ αυτά τα οντολογικά τα έχει απαντήσει προ πολλού η Βίκυ Μοσχολιού:

Ξενύχτησα στην πόρτα σου και σιγοτραγουδώ

εδώ είναι ο παράδεισος κι η κόλαση εδώ.

Εδώ είναι όλα. Σ’ αυτό που είναι μέσα σου, σ’ αυτό που είναι μπροστά στα μάτια σου. Σ' αυτό που λένε τα μάτια σου.

Κι απάντησε ο ποιητής πως είναι ο θάνατος η μεγαλύτερη αδικία. Αλλά η σωστή απάντηση, είναι η επίγνωση του θανάτου, σκέφτομαι καθώς κοιτάζω μια ορδή μυρμηγκιών να λιτανεύουν το πτώμα ενός από δαύτα, οδηγώντας το στο λαγούμι τους όπου θα γίνει λουκούλειο γεύμα, ο αποθανών μέρμηγκας, άκλαυτος.

Τι σαδιστική χαρά παίρνουν τα μικρά παιδιά ακρωτηριάζοντας και σκοτώνοντας έντομα. Οι κατσαρίδες, για τους πιο ατρόμητους από μας, είτε εξοντώνονταν μια κι έξω με μια παντοφλιά, είτε απολαμβάναμε να τις βλέπουμε τ’ ανάσκελα με τα πόδια όρθια να αργοπεθαίνουν δηλητηριασμένες από τα εντομοκτόνα καθώς τραγουδούσαμε, όπως οι ναζί τον Βάγκνερ τους, εξοντώνοντας εβραίους, μια κατσαριδούλα, η μικρή Τερέζα...

Στα τζιτζίκια επιφυλάσσαμε πιο μαρτυρικό τέλος. Πρώτα κάναμε τη χούφτα τζιτζικοπαγίδα και κλαπ αιχμαλωτίζαμε το λαϊκό τραγουδιστή. Μετά μπορείς να του αφαιρέσεις πρώτα τα φτερά, για να μη δραπετεύσει, κι έπειτα να του βγάλεις ένα-ένα τα ποδάρια, να τον στραγγαλίσεις γυρνώντας το κεφάλι του ή, αν δε σιχαίνεσαι, να τον ζουλήξεις, και χράαατς να χυθούν τα εντόσθιά του. Αηδίασες, ε; Κι όμως αυτό είναι το παιχνίδι του Παντοκράτορα. Θα δεχτώ την ύπαρξη του Θεού, εάν αποδειχτεί πως είναι ένα μικρό κωλοπαίδι που σκορπάει το θάνατο με την ίδια αμεριμνησία που σκορπάει τη χαρά.

Κι έπειτα, συμπλήρωσε ο αγαπημένος ποιητής, που ακριβώς γιατί είναι αγαπημένος μπορώ να διαφωνώ μαζί του όσο θέλω, πως η μεγαλύτερη αδικία είναι που υπάρχουν όμορφες και άσχημες γυναίκες. Γυναίκες, όχι άνθρωποι.

Οι άνδρες είναι σαν τα μυρμήγκια. Όλοι ίδιοι. Όλοι δυνάμει ερωτεύσιμοι. Δεν αγαπήσαμε εμείς χοντρούληδες και καραφλούς; Δεν αγαπήσαμε μυτόγκες και κρεμανταλάδες; Δεν αγαπήσαμε μύωπες και κοντοστούπηδες; Αλλά όταν τους ερωτευτήκαμε δεν έμοιαζαν πρίγκιπες; Πρίγκιπες, όπως αυτούς τους ευειδείς στα εικονογραφημένα παραμύθια της κόρης μου, που δε σακατεύει έντομα- πού να τα βρει μες στο διαμέρισμα; Αν δεν υπάρχει ο πειρασμός, δεν υπάρχει αμάρτημα.

Κι η ομορφιά δεν είναι πέντε χαρακτηριστικά σωστά παραταγμένα και σε σωστό μέγεθος στο πρόσωπο. Η ομορφιά αναβλύζει από μέσα μας. Η αδικία, αγαπημένε μου Σαχτούρη, είναι να υπάρχουν άσχημες και όμορφες ψυχές. Την μορφή την συγκαθορίζει το περιεχόμενο. Η αδικία, ακόμα χειρότερα, είναι να αφήνεις την ψυχή σου να σαπίζει εν ζωή. Η αδικία είναι να σου γίνονται εμμονή τα χαρακτηριστικά που δε συμβαδίζουν με το ναζιστικό μοντέλο της ομορφιάς, της απόλυτης ομοιομορφίας. Η αδικία είναι να έχεις μπει εθελοντικά στο πρόγραμμα ευθανασίας Τ-4 της ναζιστικής ευγονικής, μόνο γιατί έχεις δυο πεταχτά αυτιά ή μια μεγάλη μύτη ή ένα ζευγάρι λεπτά χείλη ή στραβά δόντια.

Η ασχήμια αναβλύζει από μέσα μας ασυγκράτητη. Βλέπεις τα χαμόγελα του πρίγκιπα Ουίλιαμ και της δούκισσας Κέιτ, που μάλιστα μόλις έγιναν γονείς, και παγώνει το αίμα σου. Και να πεις δεν έχουν καλοπληρωμένους image makers να τους μάθουν να χαμογελούν πιο πειστικά; Αλλά πώς;

Το χαμόγελο είναι αντανάκλαση από μέσα. Αν δε λάμπουν τα μάτια σου όταν χαμογελάς, αν δε φωτίζεται το πρόσωπό σου, ανώφελο να τραβάς τις άκρες των χειλιών σου, σαν σε ενσταντανέ στα κοσμικά ιλουστρασιόν περιοδικών. Η αδικία είναι νά’ σαι ανήμπορος να χαμογελάσεις και να γελάσεις σαν άνθρωπος. Η αδικία είναι να παίρνεις πολύ σοβαρά τον εαυτό σου, ώσπου να έρθει το Μεγάλο Παιδί και χρααατς να σε συνθλίψει.