Το ρόδο του κανενός, είναι το ταυτοτικό οδόστρωμα μιας νέας Ελληνίδας συγγραφέως και δημοσιογράφου. Η Niemands Rose στις μικρές ιστορίες της, που έχουν δημιουργήσει αίσθηση, πλάθει με τρόπο ξεχωριστό τα ακροκέραμα μιας καθημερινότητας νευροδιαλυτικής, που κατέχει πολλά προσωπεία. Η προσοχή μας στη μικρή φόρμα, οφείλει να είναι αμέριστη και απλόχερη. Αφού εκεί διακρίνει κανείς τη πύκνωση της σκέψης και το ένστικτο της οικονομίας, που περιβάλλει κάθε αξιομνημόνευτο συγγραφέα. Ιδιαίτερα όταν βρίσκεται στο ξεκίνημα.
Με έκταση δύο σελίδες κατά μέσο όρο, οι ιστορίες του λεπτού αυτού τόμου, τρυπούν τον παθητικό υμένα του ντόπιου πεζογραφήματος. Τουλάχιστον της νεότερης γενιάς. Βαθαίνοντας μέσα στην κρίση, όλο και περισσότεροι αναρωτιούνται, μα πού μπορεί να βρίσκονται έστω και εν σπέρματι, δείγματα της νέας γλώσσας και της νέας αντίληψης των πραγμάτων, από τους ανθρώπους που ουσιαστικά θάβονται από την ταφόπλακα της ύφεσης; Εδώ λοιπόν μπορούμε να διακρίνουμε με άνεση τη σαρκαστική, αλλόκοτα νατουραλιστική, επιθετική φωνή της Νiemands Rose.
Πολιτική, όσο τα ερείπια που καταρρέουν γύρω μας. Ερωτική, όσο μια αρχέγονη τελετή. Κοινωνική, όσο της επιτρέπει η κάθετη αποξένωση. Στο ανθρωποφαγικό περιβάλλον που προϋπήρξε της κρίσης και στη συνέχεια βάθυνε με άλλους όρους, οι ήρωες της συγγραφέως που δεν διαμένουν σε κουκούλια ορθολογισμού, αναποδογυρίζουν τα πάντα στο πέρασμά τους. Μέσα από την οπτική γωνία της Νiemands Rose, αποκτούν κριτική διάθεση και ανατρεπτική προοπτική. Σχήμα οξύμωρο και άκρως λειτουργικό όμως, σε μια εποχή που οι ορίζοντες για όνειρα έχουν στενέψει απελπιστικά. Ο χρόνος έχει επίσης συρρικνωθεί επιτακτικά, σ' αυτή τη γωνιά της Μεσογείου. Ακολούθως και οι σύντομες αφηγήσεις του βιβλίου, διακρίνονται από μια διαρκώς παρούσα ντομπροσύνη που λέει: ό,τι έχεις να πεις να το πεις τώρα.
Έτσι και η Niemands Rose, δεν αναβάλλει, δεν τυχοδιωκτεί. Απευθύνεται σε όσα βλέπει και σε όσα τη βουλιάζουν σε ένα μπαγιάτικο παρελθόν. Ξορκίζει τους δαίμονες της θυμωμένης νηνεμίας τριγύρω, συλλαβίζοντας φωναχτά λέξεις. Λόγια στο χαρτί που βουίζουν από ζωή και νιάσιμο. Η συγγραφέας δεν γίνεται ηθικουλίστικη. Αλλά δεν διακονεί και την απομάγευση ενός συνδρόμου μετά-υλικότητας. Οι «συσκευασίες» των αποστασιοποιημένων στάσεων απέναντι στη σκληρή αισθαντικότητα του παρόντος, αποκλείονται. Γι' αυτό και οι μικρές ιστορίες της, αποκτούν μεγάλες διαστάσεις. Φαίνονται «μισοτελειωμένες» στον βαθμό που ο αναγνώστης δεν συμμετέχει. Και για έναν άλλο λόγο. Η τέχνη μπορεί να φτάσει μέχρις ενός σημείου, για να φωτίσει τα γεγονότα. Από και και πέρα η φαντασία τού καθενός διαμορφώνει τα απαραίτητα σκοτεινά σημεία. Εξάλλου πόσες επαναστάσεις έφτασαν άφθαρτες ως στο τέλος τους; Σύντομες μυθιστορίες, που διαθέτουν τσαγανό επειδή αναπτύσσονται στο κοίλωμα του ψυχικού λαβύρινθου και βγαίνουν αλώβητες από τα «πρέπει» του καθωσπρεπισμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου