το ανθρωπάκι περισσεύει (Ι)

"Περισσεύεις". Το ανθρωπάκι καθόταν τώρα ζαρωμένο στο γραφείο του κι έσφιγγε τα δόντια καθώς ο αφεντικός το κατσάδιαζε όρθιος. Έπρεπε με κάθε τρόπο να παραμείνει στη δουλειά. Όχι άλλη ανεργία, όχι πάλι ανεργία. 
Η ανεργία είναι ένας θεόρατος κτηνώδης υπάνθρωπος που μπαίνει στο δωμάτιο και βιάζει ένα ανήλικο την ώρα που' ναι ξαπλωμένο. Όχι πάλι, όχι πάλι, τρέμει το παιδί αλλά δεν έχει καμία δύναμη ν' αποτρέψει το κακό. Το κακό θα γίνει, ο κακός γίγαντας θα παραμείνει και κακός και γίγαντας, κι ο αδύναμος ακόμη πιο διαλυμένος, πιο καταρρακωμένος, πιο ταπεινωμένος, πιο εκμηδενισμένος, πιο αδύναμος. Χτυπάει μόνος του χέρια-πόδια, μάταια. Κουκουλώνεται  κάτω από την κουβέρτα, μάταια. Κρύβει το κεφάλι κάτω από το μαξιλάρι, μάταια. 
Μια μέρα θα μαζευτούν σα μυρμήγκια τα μικρά παιδιά, θα περικυκλώσουν το πελώριο τέρας και θα παίξουν σκουός με τους βολβούς των ματιών του και φρίσμπυ με τα αυτιά του, τραγουδώντας αν όλα τα παιδιά της Γης πιάναν γερά τα χέρια. Αλλά στα παιδιά των παιδιών τους θα αντηχεί το όχι πάλι, όχι πάλι.