τα σκουληκάκια

Σκουληκάκια στη σειρά, άλλο πιο μακρύ, οχτασύλλαβο, άλλο κολοβό σαν πρόθεση. Και τι φορτίο κουβαλάνε, τι φορτίο. Η έννοια των λέξεων είναι το αόρατο καβούκι τους. Που το σχηματίζει ο καθένας όπως θέλει. Το καβούκι είναι σαν το αποτύπωμα του αντίχειρα, μοναδικό. Είναι σαλιγκάρια που βγαίνουν στη βροχή. Δεν έχει ξεραϊλα ούτε στο χαρτί, ούτε στο τσιγαρόχαρτο, ούτε στα πίξελ του υπολογιστή. Οι λέξεις σέρνονται πάνω σε ένα ρυάκι σάλιο, ιδρώτα, δάκρυ κι αίμα. Το αίμα δεν το έχουν για χόρταση. Είναι και μερικές αιμόφιλες είναι και κάτι άλλες αιμοφοβικές. (Εμένα μια φορά μου είπε ένας π' αγαπούσα πως είναι βουτηγμένες στο αίμα οι λέξεις μου και δεν ήξερα κατά πού να κάνω).

Έλα να παίξουμε τάβλι να σε διαλύσω, του έλεγα σαν ποντίκι που βρυγχάται στο λιοντάρι. Ήξερα κι εγώ κι αυτός πως θα με συντρίψει πάλι, πως θα αρχίσω να μπινελικώνω και να καταριέμαι στο πρώτο ζοριλίκι, και θα έκανα όλα όσα είναι απαραίτητα για να μετατρέψω την παρτίδα στη μόνη μας πατρίδα, του γέλιου των παιδικών χρόνων. 

Διαλύοντας τον Χάρι. Γελάς με τον θείο Γούντυ αλλά μη σου τύχει κι ερωτευτείς κανέναν τέτοιο. Οι ίδιες ακριβώς λέξεις θα σου στραγγίξουν όλο σου το χιουμοράκι και θα στο κάνουν μαύρο κλάμα. Δε μας είχαν πει πως η Σταχτοπούτα παντρεύεται τον άπιστο πρίγκιπα. 

Το πρωί γράφουν η Ελλάδα διέλυσε την Τουρκία και μύρισαν λιβάνια, σκοτωμένο αίμα, σκόνες, κίμινο, κακοφορμισένα πτώματα, μπαρούτι, σβουνιές, κυπαρισσάκια.

Και δεν ξεχνιέται, δεν υποφέρεται, δεν. Πηχυαίοι τίτλοι σε πρωτοσέλιδο ελεεινής σκατοφυλλάδας "Ο σκληρός που διέλυσε τη Φαίη". Θα σας γαμήσει η Ιστορία, καθίκια. 

Εμείς εδώ μαζεύουμε τα σκουληκάκια μας, το ένα πίσω απ' τ' άλλο, σειρά, παλιοσειρά, το ένα πίσω απ' τ' άλλο, ακάματα, και τα στέλνουμε στο μέλλον. Τα σκουληκάκια μας θα σας φάνε ζωντανούς. Εκτροφείο με λεξούλες, που σέρνονται και σέρνονται, καθεμιά το αποτύπωμά της, το μοναδικό της καβούκι. Όποιος με ξαναρωτήσει τι ωφελεί να γράφουμε θα του πετάξω μια χούφτα σαλιγκάρια. Δεν έχω και τίποτα άλλο...