Η βία είναι στο δίλημμα (Popaganda.gr)

Ο Ανδρέας Ράπτης από το Popaganda ξεκίνησε μία συζήτηση για την βία, θέτοντας το ερώτημα:
"H βία είναι συστατικό κομμάτι κάθε κοινωνίας; Υπάρχει καλή εκδοχή της βίας; Κι αν ναι, πώς θα την ορίζατε;"
Στο πρώτο μέρος απαντούν οι: ελληνάκι, Άκης Γαβριηλίδης, Niemands Rose, OldBoy, Ρογήρος και το Βυτίο. Ακολουθεί η απάντησή μου.

Όχι στη βία της μανιχαϊκής διάκρισης των πραγμάτων, όχι στη βία του άσπρο-μαύρο, όχι στη βία της απόλυτης διάκρισης καλό και κακό. Ανάμεσα στα διλήμματα χάσκει ένας γκρεμός που περιμένει να καταβαραθρωθείς εντός του στο πρώτο ναι μεν, αλλά, στην πρώτη ελάχιστη απόκλιση από την κόκκινη γραμμή.
Καταδικάζεις τη βία απ΄όπου κι αν προέρχεται, ουρλιάζει ο δημόσιος κατήγορος ακόμα κι όταν μιλάει τα χαμηλόφωνα αστικά κομιλφό. Ναι ή όχι. Δεν έχεις περιθώριο. Το πιστόλι είναι ήδη στον κρόταφο. «Όποιος δεν είναι με το μέρος μας, είναι εχθρός μας», είχε πει ο πλανητάρχης τζούνιορ κάνοντας το μήνυμα εξαιρετικά σαφές και εύληπτο για το πόπολο, εγκαινιάζοντας ταυτόχρονα μια μακρά περίοδο τρομολαγνείας που εκτείνεται μέχρι σήμερα και το αποτύπωμά της το βλέπεις παντού. Στον ασφυκτικό κλοιό της πανοπτικής επιτήρησης, στον τζίρο της βιομηχανίας της ασφάλειας, στα εκβιαστικά διλήμματα. Το να ξεπαστρεύεις τον μισό αραβικό κόσμο, να σφάζεις αμάχους, να ξεκληρίζεις οικογένειες, να βιάζεις γυναικόπαιδα, να κάνεις βασανιστήρια σε κρατουμένους είναι αίφνης το ίδιο καταδικαστέο με το σύνθημα «φονιάδες των λαών, Aμερικάνοι» που θέλει να περάσει στο παρωχημένο, να γίνει βίνταζ, και δεν το αφήνουν με τις αλλεπάλληλες επικαιροποιήσεις.
Έχεις ξοδέψει όλη σου τη ζωή να χτίσεις καριέρα ως πολιτικός συντάκτης, είσαι πια ένας ιρακινός μεσήλικας, είσαι αυτός που θα στείλει το μμε που δουλεύεις να καλύψεις την πρες κόνφερανς του πλανητάρχη. Και μαλάκα, δε ξέρω πώς σου έρχεται, σου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι, όλη η αηδία που στούμπωνες μέσα σου γι’ αυτή τη μαϊμού που δίνει εντολές αίματος, ανάλαφρα κι εύθυμα σαν σε μπάρμπεκιου σε κότατζ, ψάχνει διέξοδο ενώ τον έχεις μπροστά σου, στην πόση σωρευμένη βία που έχεις υποστεί κοχλάζει το μέσα σου δε μας τα έχει απαντήσει η επιστήμη, και βγάζεις τα παπούτσια σου και του τα πετάς να τον βρούνε κατακέφαλα. Αλλά αστοχείς. Τι κρίμα. Ένα καρουμπαλάκι για τα ποτάμια αίματος που έχει χύσει θα ήταν η ελάχιστη δικαιοσύνη. Ήταν το παπούτσι του εξαθλιωμένου που έτρωγε ο Τσάρλι Τσάπλιν στον Χρυσοθήρα. Τα φτερωτά μποτίνια του Ερμή που μεταφέρουν το μήνυμα στο κεφάλι του κεφαλαίου. Δεν ήταν βία, ήταν ποίηση.