καμιά εποχή στη δυστοπία

Στη μεγάλη δυστοπία, δεν υπάρχει εποχή να αντέχεται. Ξέχνα την άνοιξη. Δεν είναι πια καιρός για έρωτες. Ο έρωτας είναι εσχάτη προδοσία. Τώρα, τρελή καψούρα με την επικράτηση. Μαίνεται η μάχη. Διάλεξες χαρακώματα, γυάλιζε την κάννη σου και στύλωσε τα μάτια στον εχθρό. Ώσπου να του μοιάσεις... Και τα φθινόπωρα είναι για τους ποιητές. Κομμένη η ποίηση. Μόνο στράτευση. Εν-δυο, εμπρός, μαρς. Αλτ τις ει; Δεν πάτε όλοι στο διάολο; Δεν γράφεται ποίηση έτσι. Και τα φθινόπωρα είναι για τα σχολεία. Και τα σχολεία θέλουν μπικικίνια πια. Διάβασε τα χείλη μου: fees.  Πρώτα δώσανε φωτοτυπίες στα παιδιά αντί βιβλία, μετά απολύσανε τους δασκάλους τους, μετά τους φύλακες. Πόσο πιο σαφές; Έχεις λεφτά; Μορφώσου. Δεν έχεις; Ψόφα από αγραμματοσύνη. 

Το καλοκαίρι, παγιδευμένος στην πόλη, χωρίς κλιματισμό, κοστίζει, ούτε ανοιχτά παράθυρα να τρυπώνει ο καύσωνας, ούτε κλειστά να λιώσεις. Κατεβασμένες γρίλιες καλοκαιριάτικα, να κλείνεις απέξω τον ήλιο. Να του λες πήγαινε αλλού να κάνεις τα καλοκαίρια σου, εδώ είναι μόνο τσιμέντα. Και πού να φύγεις να πας; Κι αλλού το λένε staycation, εκεί στον εκπάγλου καλλονής κόσμο που ευαγγελίζονται. Να πας να δεις μισή ταινία. Little Miss Sunshine. Μιζέρια με τη σέσουλα. 

Τον χειμώνα, αγάπη μου, αποδημητικό πουλί. Να φεύγεις για πιο εύκρατα κλίματα. Γιατί δεν αντέχεται ούτε ο χειμώνας σ’ αυτόν τον τόπο. Μαγκάλια  κι ευτυχισμένο το 2014. Να φεύγεις για άλλους τόπους. Κι ούτε ξέρω πού.

Κι αυτό που φαντασιώνονται σαν αναπτυγμένο κόσμο, το ζήσαμε. Τις είδαμε τις ευνομούμενες πολιτείες. Διαβάζαμε κάθε μέρα στα ταμπλόιντ να σφάζονται μεταξύ τους τα πιτσιρίκια στις υποβαθμισμένες γειτονιές. Με σπασμένα μπουκάλια μπύρα και κατσαβίδια. Στις υποβαθμισμένες γειτονιές. Έτσι τις λένε τώρα τις φτωχογειτονιές γιατί η φτώχεια, το poverty,  είναι η βρώμικη λέξη που επιφυλάσσεται αποκλειστικά και μόνο για τον τρίτο κόσμο. Τις υποβαθμισμένες περιοχές. Λες κι είναι κανα’ γκατζετάκι να τους πατήσεις update. Τις είδαμε τις μέρες της ευημερίας τους. Τα ταμπλόιντ που βρίσκαμε πάνω στα κατουρημένα καθίσματα, στα καθίσματα που βρώμαγαν ξερατό, γιατί μετά τη δουλειά, νύχτα σχολάνε οι άνθρωποι, ξεχύνονταν στις παμπ να πιούνε τα πάιντ τις μπύρες. Η ζυθοποιία της λήθης.

Η εποποιία του work ethic.  Ξέρεις, ήτανε προσβολή να σου πούνε το πρωί “you look tired”. Στον κόσμο που φαντασιώνονται, είχες όλα τα μέσα να δείχνεις φρέσκος και κεφάτος το πρωί στη δουλειά. Και ήσουν υποχρεωμένος να δείχνεις φρέσκος και κεφάτος. Για δουλειά πήγαινες, fuckin' moron. Παστουρώσου κρέμες, πιες υπνωτικά, φρόντισε να έχεις κοιμηθεί επαρκώς τον ύπνο του δικαίου, μερίμνησε για το πώς θα δείχνεις την επόμενη μέρα. Σκοτιστήκαμε για το μέσα σου. Αν έχεις λεφτά, if you can afford it, go the psychotherapist, fuckin’ bastard.

Ξέρεις, καμιά φορά, ακούω σαν αντίλαλο αυτή την κλισέ ερώτηση «σε τι κόσμο θα φέρω τα παιδιά μου;» Σας έφερα στον καλύτερο δυνατό. Δε μου δόθηκε άλλη επιλογή. Κι ο Ανάρες, ο πλανήτης μας, μόνο στο μυαλό της Ούρσουλα Λεγκαίν υπήρξε. Αλλά κι εκεί ακόμη, μη θαρρείς πως ο Shevek καλοπέρασε. Δεν υπάρχει ιδανικός κόσμος. Τρέμω τους σωτήρες. Μόνη Σωτηρία η Μπέλλου.

Στη δυστοπία δεν υπάρχει ούτε χρόνος. Σαν απόκληρος...Κι η μόνη Σωτηρία, η Μπέλλου. Το ξανάπαμε.