Καθώς έβλεπα να βάζουν τον Παστίτσιο στον φούρνο του ημεδαπού φονταμενταλισμού, με το εικόνισμα του Χριστούλη, του πρώτου διδασκάλου της θρησκείας της αγάπης –μη μειδιάς, δεν επιτρέπεται πλέον!- να ευλογεί τις αποφάσεις των χριστιανορθόδοξων δικαστών που δρουν αμερόληπτα, αμερόληπτα ως προς τον 21ο αιώνα εννοώ, είπα να βάλω ένα χεράκι στο ξεφούρνισμα καθότι γυναίκα.
Από παιδί ένιωθα μια βαθιά απέχθεια προς την εκκλησία, ενώ οι νευρομυϊκές συνάψεις του εγκεφάλου μου δεν φάνηκαν ιδιαίτερα αποδοτικές στη μεταφορά της θεολογικής πίστης ως πληροφορία. Εκτός από τη φυσική μου προδιάθεση, που ελέγχεται, μεγάλωσα και σε ένα περιβάλλον από το οποίο απουσίαζε σχεδόν πλήρως το θρησκευτικό στοιχείο. Τι ευλογία... Η αθεϊα μου έγινε πια σχεδόν ακλόνητη, όταν ως δεκαπεντάχρονο πήρα και διάβασα το βιβλίο «Αντιγνώση: τα δεκανίκια του καπιταλισμού» (εκδόσεις Γαβριηλίδης) της Λιλής Ζωγράφου. Όμως στα δεκαπέντε σου είσαι έφηβη, κόρη, φίλη, μαθήτρια, συμμαθήτρια, είσαι η γκόμενα κάποιου, αλλά δεν είσαι Γυναίκα. Δεν είσαι Γυναίκα όπως είσαι είκοσι χρόνια μετά.
Βάζω να ακούσω Portishead καθώς γράφω αυτές τις αράδες και τους ακούω με τον ίδιο τρόπο που βγαίνεις έξω στον καθαρό αέρα γιατί μέσα είναι αποπνικτικά. Γιατί ασφυκτιώ ως γυναίκα στην ούγια της βαλκανικής χερσονήσου και το θέμα που γράφω. Μας πνίγει το λιβάνι περισσότερο κι από την αιθάλη. Give me a reason to love you, give me a reason to be a woman. Βάζω ένα ποτό. Σε λίγο θα θελήσω να βγω έξω να καπνίσω. Θα πρέπει να νιώθω ευγνωμοσύνη που δε φοράω τσαντόρ, που μου επιτρέπεται η κατανάλωση αλκοόλ και καπνού; Ακούω το γκρουπάκι από το Μπρίστολ, και μετά το πρόσωπο της Beth Gibbons θα μεταμορφωθεί σε Marianne Faithfull, Patti Smith, PJ Harvey, Amy Winehouse σε ένα morphing πανκ μορφών, συμβόλων της γυναικείας χειραφέτησης. «Punk ain’t dead» που έγραφε και το τισέρτ που φορούσε κρυφά το κοριτσάκι στο Persepolis, το animation που εκτυλίσσεται στο Ιράν και με το οποίο ταυτίζομαι ανατριχιαστικά.
«Η ουσιαστική, η μεγάλη αντίπαλος του χριστιανισμού ήταν η γυναίκα» γράφει η Λιλή Ζωγράφου στα Μαριακά, το κεφάλαιο στην Αντιγνώση που επικεντρώνεται στο γυναικείο ζήτημα στον χριστιανισμό. Επικαλείται τον G.Thomson για να μας εξηγήσει γιατί τα ράσα μοιάζουν με φουστάνι (έι, εσύ με το μαύρο, το ριχτό, πήρε φωτιά το τσαντάκι σου, κατά το γνωστό ανέκδοτο με τον αγιασμό στην Μύκονο): «οι ιερείς φορούν χιτώνες ή ράσα που είναι στην πραγματικότητα γυναίκεια ενδύματα» για να μην πληγώσουν το δημόσιο αίσθημα, να δώσουν περιθώριο στην ανθρωπότητα να συνηθίσει τον εκτοπισμό της Ιέρειας και τον σφετερισμό του προνομίου του ιερατείου από τους αρσενικούς πλέον ομολόγους της.
Έγραφε τολμηρά η Λιλή Ζωγράφου, σχεδόν προκλητικά. Και πώς αλλιώς δηλαδή όταν ξέρεις πως μπορείς να βαστάξεις τον φεμινισμό, όταν δεν τρέμεις μη συνθλίψει την θηλυκότητά σου, μη σε μετατρέψει σε ανδρογυναίκα, σε μια σεξουαλικά απωθητική οντότητα. Πια μιλάμε διαρκώς για κοινωνικές ανισότητες, ενώ την ίδια στιγμή βρίσκουμε τρε μπανάλ να μιλήσουμε για τις διακρίσεις ανάμεσα στα δύο φύλα. Λες και το θέμα είναι λυμένο. Πια έχουν όλα πέσει στο τραπέζι, αλλά η εκκλησία ξεγλιστράει από κάθε συζήτηση. Η εκκλησία εξακολουθεί να μη φορολογείται, ο διαχωρισμός εκκλησίας-κράτους δεν φαίνεται να αποτελεί τμήμα της υποτιθέμενης ατζέντας μεταρρυθμίσεων –εδώ επιτρέπεται ακόμα να γελάς- και μάλιστα δίνεται ένα στίγμα όταν καταδικάζεται σε 10 μήνες φυλάκιση με αναστολή ο δημιουργός της σατιρικής σελίδας «Γέροντας Παστίστιος» για «καθύβριση θρησκεύματος» ενώ κατά διαστήματα στα ένθετα των εφημερίδων βρίσκεις τα πονήματα του Παϊσιου...
Ο μισογυνισμός είναι σύμφυτος με τον χριστιανισμό, είναι εδραιωμένος τόσο στο δόγμα, όσο και στην εκκλησιαστική λειτουργία. Τον συναντάς στο άβατο του Αγίου Όρους που τηρείται απαρέγκλιτα μέχρι σήμερα, στο άβατο του «ιερού» των ναών, στον αποκλεισμό από την θεία κοινωνία όταν η γυναίκα έχει περίοδο. Ακόμη και ως βρέφος το θηλυκό θεωρείται υποδεέστερο, μιαρό: το κοριτσάκι το ευλογεί ο παπάς έξω από το «ιερό» όταν σαραντίσει, ενώ το αγοράκι, ο άνδρας, μπορεί να προχώρησει στα ενδότερα του ναού. Η κατωτερότητα του γυναικείου φύλου διατρανώνεται σε κάθε περίσταση, στηριγμένη σε ένα μισογυνικό δόγμα, γεννημένο σε μια πατριαρχική κοινωνία που δέχεται ως μητέρα του Μεσσία μόνο μία άσπιλη κι αμόλυντη αειπαρθένο και που φορτώνει στην πρωτόπλαστη Εύα το βάρος του προπατορικού αμαρτήματος, την απώλεια του παραδείσου. Γι’ αυτό ο κόσμος είναι αγγελικά πλασμένος, γιατί εκχωρήθηκε η κυριαρχία στους άνδρες...
(popaganda, 19/1/ 2014)
Από παιδί ένιωθα μια βαθιά απέχθεια προς την εκκλησία, ενώ οι νευρομυϊκές συνάψεις του εγκεφάλου μου δεν φάνηκαν ιδιαίτερα αποδοτικές στη μεταφορά της θεολογικής πίστης ως πληροφορία. Εκτός από τη φυσική μου προδιάθεση, που ελέγχεται, μεγάλωσα και σε ένα περιβάλλον από το οποίο απουσίαζε σχεδόν πλήρως το θρησκευτικό στοιχείο. Τι ευλογία... Η αθεϊα μου έγινε πια σχεδόν ακλόνητη, όταν ως δεκαπεντάχρονο πήρα και διάβασα το βιβλίο «Αντιγνώση: τα δεκανίκια του καπιταλισμού» (εκδόσεις Γαβριηλίδης) της Λιλής Ζωγράφου. Όμως στα δεκαπέντε σου είσαι έφηβη, κόρη, φίλη, μαθήτρια, συμμαθήτρια, είσαι η γκόμενα κάποιου, αλλά δεν είσαι Γυναίκα. Δεν είσαι Γυναίκα όπως είσαι είκοσι χρόνια μετά.
Βάζω να ακούσω Portishead καθώς γράφω αυτές τις αράδες και τους ακούω με τον ίδιο τρόπο που βγαίνεις έξω στον καθαρό αέρα γιατί μέσα είναι αποπνικτικά. Γιατί ασφυκτιώ ως γυναίκα στην ούγια της βαλκανικής χερσονήσου και το θέμα που γράφω. Μας πνίγει το λιβάνι περισσότερο κι από την αιθάλη. Give me a reason to love you, give me a reason to be a woman. Βάζω ένα ποτό. Σε λίγο θα θελήσω να βγω έξω να καπνίσω. Θα πρέπει να νιώθω ευγνωμοσύνη που δε φοράω τσαντόρ, που μου επιτρέπεται η κατανάλωση αλκοόλ και καπνού; Ακούω το γκρουπάκι από το Μπρίστολ, και μετά το πρόσωπο της Beth Gibbons θα μεταμορφωθεί σε Marianne Faithfull, Patti Smith, PJ Harvey, Amy Winehouse σε ένα morphing πανκ μορφών, συμβόλων της γυναικείας χειραφέτησης. «Punk ain’t dead» που έγραφε και το τισέρτ που φορούσε κρυφά το κοριτσάκι στο Persepolis, το animation που εκτυλίσσεται στο Ιράν και με το οποίο ταυτίζομαι ανατριχιαστικά.
«Η ουσιαστική, η μεγάλη αντίπαλος του χριστιανισμού ήταν η γυναίκα» γράφει η Λιλή Ζωγράφου στα Μαριακά, το κεφάλαιο στην Αντιγνώση που επικεντρώνεται στο γυναικείο ζήτημα στον χριστιανισμό. Επικαλείται τον G.Thomson για να μας εξηγήσει γιατί τα ράσα μοιάζουν με φουστάνι (έι, εσύ με το μαύρο, το ριχτό, πήρε φωτιά το τσαντάκι σου, κατά το γνωστό ανέκδοτο με τον αγιασμό στην Μύκονο): «οι ιερείς φορούν χιτώνες ή ράσα που είναι στην πραγματικότητα γυναίκεια ενδύματα» για να μην πληγώσουν το δημόσιο αίσθημα, να δώσουν περιθώριο στην ανθρωπότητα να συνηθίσει τον εκτοπισμό της Ιέρειας και τον σφετερισμό του προνομίου του ιερατείου από τους αρσενικούς πλέον ομολόγους της.
Έγραφε τολμηρά η Λιλή Ζωγράφου, σχεδόν προκλητικά. Και πώς αλλιώς δηλαδή όταν ξέρεις πως μπορείς να βαστάξεις τον φεμινισμό, όταν δεν τρέμεις μη συνθλίψει την θηλυκότητά σου, μη σε μετατρέψει σε ανδρογυναίκα, σε μια σεξουαλικά απωθητική οντότητα. Πια μιλάμε διαρκώς για κοινωνικές ανισότητες, ενώ την ίδια στιγμή βρίσκουμε τρε μπανάλ να μιλήσουμε για τις διακρίσεις ανάμεσα στα δύο φύλα. Λες και το θέμα είναι λυμένο. Πια έχουν όλα πέσει στο τραπέζι, αλλά η εκκλησία ξεγλιστράει από κάθε συζήτηση. Η εκκλησία εξακολουθεί να μη φορολογείται, ο διαχωρισμός εκκλησίας-κράτους δεν φαίνεται να αποτελεί τμήμα της υποτιθέμενης ατζέντας μεταρρυθμίσεων –εδώ επιτρέπεται ακόμα να γελάς- και μάλιστα δίνεται ένα στίγμα όταν καταδικάζεται σε 10 μήνες φυλάκιση με αναστολή ο δημιουργός της σατιρικής σελίδας «Γέροντας Παστίστιος» για «καθύβριση θρησκεύματος» ενώ κατά διαστήματα στα ένθετα των εφημερίδων βρίσκεις τα πονήματα του Παϊσιου...
Ο μισογυνισμός είναι σύμφυτος με τον χριστιανισμό, είναι εδραιωμένος τόσο στο δόγμα, όσο και στην εκκλησιαστική λειτουργία. Τον συναντάς στο άβατο του Αγίου Όρους που τηρείται απαρέγκλιτα μέχρι σήμερα, στο άβατο του «ιερού» των ναών, στον αποκλεισμό από την θεία κοινωνία όταν η γυναίκα έχει περίοδο. Ακόμη και ως βρέφος το θηλυκό θεωρείται υποδεέστερο, μιαρό: το κοριτσάκι το ευλογεί ο παπάς έξω από το «ιερό» όταν σαραντίσει, ενώ το αγοράκι, ο άνδρας, μπορεί να προχώρησει στα ενδότερα του ναού. Η κατωτερότητα του γυναικείου φύλου διατρανώνεται σε κάθε περίσταση, στηριγμένη σε ένα μισογυνικό δόγμα, γεννημένο σε μια πατριαρχική κοινωνία που δέχεται ως μητέρα του Μεσσία μόνο μία άσπιλη κι αμόλυντη αειπαρθένο και που φορτώνει στην πρωτόπλαστη Εύα το βάρος του προπατορικού αμαρτήματος, την απώλεια του παραδείσου. Γι’ αυτό ο κόσμος είναι αγγελικά πλασμένος, γιατί εκχωρήθηκε η κυριαρχία στους άνδρες...
(popaganda, 19/1/ 2014)
1 σχόλιο:
Διάβασα πως έκανες μπλογκ(είμαστε και τεχνολογικά εκπολιτισμένοι πλέον)διότι δεν σου άρεσε ο αποκλεισμός της γνώμης σου.Προβληματίστηκα αρκετά στο πως θα κοινωνήσω λόγια αγάπης και να επικοινωνήσω(η ελληνική γλώσσα είναι υπέροχη τελικά)μαζί σου χωρίς να θίξω προς Θεού τα πονήματα σου.
Όσες σπουδές και να κάνουμε και όσες ανθρώπινες εμπειρίες μαζέψουμε-άραγε πόσες έχουμε στα 36 για να κρίνουμε σωστά πράγματα και να δημιουργούμε εμείς στερεότυπα-σου γράφω-μάλλον προσπαθώ δηλαδή για το δικό μου στατους-πως το "ταξείδι για την Ιθάκη" που μας έλεγαν τότε στο σχολείο είναι αυτό της αυτοανάλυσης, της καταννόησης του εαυτού μας, της ζωής σε βάθος, του Δημιουργού μας.
Μην τρομάζεις με τη λέξη Δημιουργός, ξέρεις σημασιολογικά τι σημαίνει, αλλά ίσως δεν εννοείς.Θα δανειστώ και εγώ το ψευδώνυμο σου και θα σου πώ με αγάπη πάντα, πως δεν είμαστε του κανενός το ρόδο αλλά του Δημιουργού μας.Κι αν αυτό το ταξείδι σου φαίνεται διαστημικό ή πολύ γρήγορο τότε κάνε το αργά, σταθερά, αλλά όχι δεικτικά.Από το Α έως το Ω.Και μην σκεφτείς πω!πω!τι θρησκοληψία είναι αυτή!Απλά δεν λογοκρίνουμε ή κατακρίνουμε το Λόγο Του αν δεν Του έχουμε ανοίξει το βιβλίο της ζωής μας και δεν έχουμε στοιχειώδης γνώσεις.Δεν μπαίνω στη διαδικασία σοφιστικών λόγων αλλά θα ήθελα να ξέρεις πως το Περιβόλι της Παναγίας, το Άγιον Όρος δηλαδή, ανήκει στην ίδια.Είναι Άβατον από γυναίκες γιατί είναι δικό της.Και ο χώρος του είναι για προσευχή.Δόθηκε σαν δώρο από το Χριστό στη Μητέρα του που Τον γέννησε και πόνεσε και τον πόνεσε όπως κάθε μητέρα.Γυναίκα!Και έπρεπε να ήταν Αμόλυντη γιατί θα κουβαλούσε στα σπλάχνα της τον Λόγο που όλα υπάρχουν και αν εμείς τα ασχημαίνουμε δεν φταίει Εκείνος.Αν αυτό δεν είναι τιμή, τότε τι είναι?Και να θυμάσαι πως οι κληρικοί έχουν μεγάλοι αποστολή σε αυτήν τη γη και θα κριθούν πολύ πιο αυστηρά από εμάς για τα πρότυπα που προβάλλουν και το πως φέρονται.Μπόρεί να ζώζουν ψυχές αλλά να μη σωθούν οι ίδιοι τελικά.Αχ!το Θαύμα της Ψυχής!2 λέξεις που κουβαλάνε τόνους αναλύσεις.Και κολλάνε με τη λέξη σωτηρία!Ναι το τραγούδι έχει απόλυτο δίκιο και δεν και ξένο.Αυτός ο Γέροντας Παϊσιος- που ήταν τόσο αδύνατος σαν ένα ρόδο που το φυσσάει ο άνεμος-έσωσε ψυχές γιατί μέσα του ενεργούσε Η Χάρη του Θεού.Ανθρώπους που γνώρισα και εγω στις σπουδές μου και δεν ήταν ούτε ψεύτικοι ούτε και σαλλοί.Και αν δεν ήταν η καλή του φίλη η Αγία Ευφημία, ο γιος μου δεν θα ζούσε.Γιάτι δεν γνωρίζω μωρό που 5 μηνών τυλίγεται 12 φορές σε μια κουνουπέρια που δεν φτάνει με τίποτα!Ξημερώματα της γιορτής της 11 Ιουλίου.Εγώ ήμουν αποκαμωμένη από τους βραδυνούς θηλασμούς και ο σύζυγος από τη δουλειά.Και σύζυγός μου ξύπνησε διότι κάποιος τον κλώτσησε και τον έστειλε δίπλα στην κούνια!Παρανοϊκό?Όχι!Αληθινό!Γι αυτό λέω πως πρέπει να προσέχουμε τι λέμε και πως το λέμε. Η γνώμη πάντα είναι σεβάστη από όλους αλλά η άγνοια χειρότερη διότι αν συνδυαστούν τότε δίνει λάθος μηνύματα στον κόσμο και τα παιδιά μας για οποία έχουμε ευθύνη να τα μάθουμε αγάπη και σεβασμό και Πίστη.Ναι!Πίστη κυνηγημένη λέξη και όμως Κλειδί,Οδός, Βάλσαμο...
Δημοσίευση σχολίου