21/5/14

Πού κοιμάται απόψε και για πάντα ο Φώντας

Τέσσερα χρόνια μετά, η ντόπα της καταιγιστικής επικαιρότητας, εκείνων των μεγάλων συμβάντων που συνθλίβουν στην αποσιώπηση το ιδιωτικό δρώμενο, έχει δείξει τα σημάδια της: Ξεχάσαμε πως είμαστε θνητοί. Κι αυτό δεν είναι για καλό. Δεν εξανθρωπίζει. Αν συνεχίσουμε έτσι για άλλα πέντε χρόνια, θα γίνουμε bot πολιτικού σχολιασμού. Μόνο που τα ρομπότ δεν πεθαίνουν στο τέλος.







Εμένα,  τώρα,  από όλα τα μεγάλα γεγονότα της οικουμένης, με νοιάζει πού κοιμάται απόψε για πρώτη φορά και για πάντα ο φίλος μου ο Φώντας. 

8/5/14

Τα δάκρυα του κροκόδειλου

Δεν είναι σωστό να συγκινούμαστε μόνο με τους δικούς μας ανθρώπους. Το όμορφο είναι να συμπονούμε και το ναζί, σαν να ήταν συνάνθρωπός μας. Βασικά, σα να ήταν άνθρωπος. Είπεν ο Ιησούς, «αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν». Μόνο που δε ξεκαθάρισε αν ως συνάνθρωποι μπορούν να εννοηθούν οι υπάνθρωποι, οι ούγκανοι που ενσαρκώνουν τον ίδιο τον θάνατο, τα δίποδα της μαφίας, το μακρύ χέρι του συστήματος με τα «καθαρά χέρια», που μισθώνονται από το μεγάλο κεφάλαιο για να μαχαιρώνουν μετανάστες, ομοφυλόφιλους, αντεξουσιαστές, κουμουνιστές, αντιφασίστες, γυναίκες, πιτσιρίκια στα σχολεία και γενικά όλη την κοινωνία, γιατί, εδώ που τα λέμε, οι ναζί δεν είναι ρατσιστές, δεν κάνουν εξαιρέσεις, μισούν συνολικά όλη την ανθρωπότητα, με εξαίρεση όσους τους μοιάζουν, τους υπάνθρωπους.
Ο σωστός και τίμιος πολίτης, οφείλει να μη δείχνει επιλεκτική ευαισθησία, οφείλει να συγκινείται από το δράμα του συμπολίτη του που είναι μπράβος σε νυχτερινά μαγαζιά, που πουλάει νταηλίκι, που είναι μαχαιροβγάλτης, που τραμπουκίζει κάθε έναν που βρίσκεται σε πιο αδύναμη θέση, που οργανώνει τάγματα θανάτου που επιτίθεται σε μαθητές σε σχολεία, σε γειτονιές, σε παιδικούς σταθμούς, σε νοσοκομεία, που κάνουν ρατσιστικά πογκρόμ στις λαϊκές αγορές και στα παζάρια, ενώ ταυτόχρονα σκύβει υποτακτικά το κεφάλι στα μεγάλα αφεντικά, που κρύβουν τα μούτρα τους, όπως εκείνο το big boss στην κορεάτικη ταινία “Pieta” που έδινε εντολές θανάτου στον εκτελεστή, αλλά ποτέ δεν μάθαμε ποιος ήταν....
Ο συνάνθρωπός μας που υποφέρει, αξίζει τον σεβασμό μας γιατί συμμετέχει εξάλλου έξαλλος στο επιχειρείν και στην ανάπτυξη της χώρας. Προσφέρει τις υπηρεσίες του ως μπράβος νυχτερινών μαγαζιών και σπάει κανένα πλευρό, άμα τύχει –τον 20χρονο Αυστραλό στη Μύκονο το 2008 τον ξυλοκόπησαν μέχρι θανάτου και ήρθε μετά ο πατέρας του και δώρισε τα όργανα του γιου του. Ο συνάνθρωπός μας είναι έμπορος όπλων, ναρκωτικών και συμμετέχει στο trafficking που είναι σπουδαία υπόθεση. Ταυτόχρονα, ξεπαστρεύει αντιφρονούντες, κουμούνια (sic), λαθρομετανάστες (sic) και καμιά φορά παίρνει πρωτοβουλία να δείρει μέχρι θανάτου και καμιά γυναίκα –αυτές τις μέρες εξελίσσεται η δίκη για τη δολοφονία της 23χρονης Φαίης Μπλάχα από τον νταή τον φίλο της, ο οποίος είχε επιτεθεί σε εκλογικό κιόσκι στην πλατεία Αγίας Παρασκευής, ξαμολώντας και το πιτ μπουλ, φωνάζοντας «θα πεθάνετε κομμούνια» και τραυματίζοντας τον δημοτικό σύμβουλο Γιώργο Τσιμπουκάκη. Διότι, όπως είπαμε, είναι δυνατός και μάγκας μόνο στους πιο αδύναμους. Στους ισχυρούς είναι μαντρόσκυλο.
Ομοίως, τον τίμιο συνάνθρωπό μας που δίνει μία περφόρμανς από το βήμα της Βουλής για να τον λυπηθούμε για την αθωότητά του, δεν πρέπει να του γυρίσουμε την πλάτη. Πρέπει να τον κοιτάξουμε στο πρόσωπο και τον παρηγορήσουμε θυμίζοντάς του πως άλλοι είναι στη φυλακή για πολύ ήσσονος βαρύτητας αδικήματα, από τους εκβιασμούς επιχειρηματιών, τον εκφοβισμό στελεχών της Τ.Ο., βομβιστικές επιθέσεις μελών της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και σοβαρό τραυματισμό δύο ανθρώπων στο κεφάλι.
Οφείλουμε να εξηγήσουμε στον καλότατο συνάνθρωπό μας  πως είναι ποινικά κολάσιμες «οι απειλές κατά ιδιοκτήτη μονάδας παραγωγής τροφίμων στην Κόρινθο, σύμφωνα με την οποία μέλη του τοπικού «πυρήνα» της Χ.Α. τον απείλησαν απαιτώντας να τους παραχωρήσει τρόφιμα για συσσίτιο που οργάνωνε το κόμμα στην πόλη, ο προπηλακισμός με υπόδειξη συγκεκριμένου επιχειρηματία της Κορίνθου, κορυφαίο στέλεχος της Αυτοδιοίκησης προκειμένου να τον υποχρεώσουν να χορηγήσει άδεια λειτουργίας στην επιχείρηση του ιδιώτη», που βρίσκεται κοντά στα Λουτρά της Ωραίας Ελένης. Έτσι οι δήθεν προγονολάτρες τραμπουκίζουν προκειμένου να καταπατηθεί χαρακτηρισμένη αρχαιολογική ζώνη για να εξυπηρετήσουν το μεγάλο αφεντικό.
Οφείλουμε να του εξηγήσουμε πως είναι ποινικά κολάσιμη η επίθεση στον δήμαρχο Κορίνθου κατά τη διάρκεια κατάσβεσης πυρκαγιάς στην περιοχή Εξαμίλια και οι τσαμπουκάδες στην κατάθεση στεφάνου στο μνημείο του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Μάλιστα, οφείλουμε του εξηγήσουμε πως η ολιγωρία τη ΕΛΑΣ στην περίπτωσή τους δεν είναι ανεξάντλητη, όπως συνέβη και στις δύο περιπτώσεις.
Οφείλουμε να του εξηγήσουμε του τίμιου οικογενεριάρχη πως είναι λιγάκι πρόβλημα να έχεις δεχτεί καταγγελίες ότι μέλη της εγκληματικής οργάνωσης που κατά λάθος βρέθηκες στέλεχός της, αθώο πλάσμα,  απασχολούν σε αγροτικές εργασίες αλλοδαπούς τους οποίους αρνούνται να πληρώσουν ενώ όσοι από αυτούς διαμαρτύρονται, ξυλοκοπούνται. Είναι λιγάκι πρόβλημα αυτό για τον σύγχρονο κόσμο γιατί η δουλεία έχει καταργηθεί εδώ και 150 χρόνια και δεν θα επιτρέψουμε σε κανέναν φασίστα να γυρίσει τον κόσμο 150 χρόνια πίσω σε όλα τα επίπεδα.
Και, υπόψη, το μακρύ κατηγορητήριο δε τα σύνταξαν αναρχοκουμούνια, αλλά ο Εισαγγελέας. Και, υπόψη, τα στοιχεία του ρεπορτάζ δεν τα επινόησαν ούτε από τον ΣΥΡΙΖΑ, ούτε από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ αλλά την Καθημερινή (9.10.2013).
Ο κροκόδειλος κλαίει σαν μωρό, ο άνθρωπος των ίσων αποστάσεων, ο μη επιλεκτικά ευαίσθητος, συγκινημένος από το κλάμα, θα τον πλησιάσει παρασυρμένος από τα κροκοδείλια δάκρυα. Ο κροκόδειλος θα τον κατασπαράξει. Να ζήσουμε να τον θυμόμαστε. Αντίο, μαλάκα ανυποψίαστε που ακόμα και σήμερα παριστάνεις πως δεν καταλαβαίνεις τι είναι ο φασισμός και ο ναζισμός.

5/5/14

Το πρόσωπο που φλέγεται

Ένας άνθρωπος έφτασε σε κάποιο νοσοκομείο ουρλιάζοντας. "Καίγομαι", φώναζε, "βοήθεια", φώναζε. Κάποιοι τον κοίταξαν έντρομοι και άλλοι κατάπληκτοι. Τα ρούχα του ήταν άθικτα, το δέρμα του το ίδιο. Ούτε μια φλόγα δε φάνηκε να τον είχε ακουμπήσει. Περίεργο, δεν ήταν τρελός. Δεν ήταν ψευδαίσθηση. Ίσως είχε πολύ μεγάλη ενσυναίσθηση. Ένιωσε να καίγεται ζωντανός κι αυτός στην Οδησσό. Ίσως είχε πολύ μεγάλη διαίσθηση. Ήξερε πως θα καεί ζωντανός κι ο ίδιος στην Αθήνα. Ακόμα φωνάζει βοήθεια. Κι ούτε θα πάψει.

2/5/14

«Αντίο, κι ευχαριστώ για τα ψάρια», ο αιγιαλός ανήκει πια στον εντερπρενέρ

Ο τίτλος του μυθιστορήματος του Ντάγκλας Άνταμς, όσο περνάει ο καιρός, δεν μοιάζει να έρχεται από το μακρινό μέλλον της φαντασίας του, ένα εφιαλτικό παρόν χτίζεται ήδη με αλλεπάλληλες νομικές πράξεις. Αυτές τις μέρες προωθείται ένα νομοσχέδιο του Υπουργείου Οικονομικών που προβλέπει ριζικές μεταβολές στη διαχείριση του αιγιαλού και των παραλιών της χώρας με στόχο, τι άλλο, την ενίσχυση της επιχειρηματικής εκμετάλλευσης της ακτογραμμής -με την ευκαιρία, αιγιαλός είναι η ζώνη της ξηράς, η οποία βρέχεται από τη θάλασσα, ενώ ως παραλία ορίζεται η ζώνη της ξηράς, που έχει προστεθεί στον αιγιαλό προς εξυπηρέτηση της επικοινωνίας της ξηράς με τη θάλασσα και αντίστροφα. Σε αδρές γραμμές, το σχέδιο νόμου του Υπουργείου Οικονομικών, προβλέπει την άρση των περιορισμών που ίσχυαν μέχρι σήμερα και την παραχώρηση αιγιαλού και παραλίας σε δήμους και ιδιώτες, τη νομιμοποίηση αυθαιρέτων που χρησιμοποιούνται για επιχειρηματικούς σκοπούς, αλλά και τη διευκόλυνση της κατασκευής έργων που εξυπηρετούν παραθαλάσσιες επιχειρήσεις (Καθημερινή, 27/4/2014).
Με λίγα λόγια, η επιθετική πολιτική της κυβέρνησης επεκτείνεται πια, όπως ήταν αναμενόμενο, κατάφωρα ενάντια στο περιβάλλον με πρόσχημα την οικονομική ανάπτυξη. Όταν όμως εννοούν ανάπτυξη, προφανώς δεν αναφέρονται στις περιστασιακές δουλειές που ενδεχομένως θα προκύψουν στις Σκουριές από την Ελντοράντο, στο Ελληνικό από τη Lamda Development κ.α., αλλά πολύ ξεκάθαρα πια στις τσέπες των πολυεθνικών και της ντόπιας οικονομικής ελίτ οι οποίοι αποδίδουν ψίχουλα στο κράτος για τις επιχειρηματικές τους δράσεις.
Στο ίδιο πλαίσιο κυνικής αδιαφορίας για το περιβάλλον δόθηκε από το Υπουργείο Εξωτερικών το πράσινο φως για την εν πλω καταστροφή των χημικών όπλων της Συρίας νοτιοδυτικά της Κρήτης, την ίδια στιγμή που άλλες μεσογειακές χώρες το αρνήθηκαν επειδή έκριναν πως δεν διαθέτουν τις κατάλληλες υποδομές. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμα και η Αλβανία απέρριψε τα ανταποδοτικά οφέλη που της πρόσφεραν οι ΗΠΑ, προκειμένου να γίνει καύση των χημικών όπλων σε ειδικούς κλιβάνους στο έδαφός της. Στην περίπτωση ατυχήματος, έχει επισημανθεί από επιστημονικούς φορείς, η οικολογική καταστροφή θα είναι ανυπολόγιστη, με επιπτώσεις στο οικοσύστημα, τη δημόσια υγεία, τον τουρισμό και την οικονομία. Οι διαβεβαιώσεις ότι θα τηρηθούν οι κανόνες ασφάλειας, είχαν δοθεί οπωσδήποτε και από την BP στον κόλπο του Μεξικού το 2010, αλλά το ατύχημα συνέβη και η μόλυνση από την πετρελαιοκηλίδα δεν είναι συνωμοσιολογικό σενάριο, όπως καλά γνωρίζουμε. Πλέον στο πρόγραμμα της οικολογικής καταστροφής μίας χώρας που ζει από τον τουρισμό, άρα και από το φυσικό τοπίο της, εντάσσονται και όλες οι ακτές. Επιχειρείται πλέον το περίφημο urbanization της τουριστικής ζώνης της χώρας, που δυστυχώς έχω δει πριν περίπου δέκα χρόνια στην Ισπανία.
Όταν το καλοκαίρι του 2005 πέρασα τις διακοπές μου στην Ανδαλουσία, δεν πίστευα στα μάτια μου με τα τετατουργήματα της τουριστικής ανάπτυξης. Ταξιδεύοντας για τα νότια της ιβηρικής χερσονήσου και έχοντας στις αποσκευές μου κάποιες προσδοκίες για μία χώρα-θρύλο, προσδοκίες που είχαν προκύψει και από την τέχνη και την ιστορία, δεν περίμενα ποτέ τέτοια διάψευση, τέτοια απογοήτευση. Από τις ταινίες του Πέδρου Αλμοδόβαρ ως την ταινία του Κεν Λόουτς, Γη και Ελευθερία για τον ισπανικό εμφύλιο και από την ποίηση του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα μέχρι το «Spanish Caravan» των Doors, είχε δημιουργηθεί στο μυαλό μου ένα πλέγμα προσδοκιών για το τοπίο και την κουλτούρα που ελάχιστα επιβεβαιώθηκαν στην πραγματικότητα. Οι προορισμοί που είχαμε σημειώσει στο Lonely Planet, η Σεβίλλη, το Γουαδαλκιβίρ, η Γρανάδα, η Μάλαγα δεν μπορεί παρά να μετέφεραν ένα συναισθηματικό φορτίο, ένα σημαινόμενο. Δεν ήταν κενό γράμμα. Όμως από τις παραλίες της Μάλαγας και της Γρανάδας δεν έβλεπες παρά τεράστιες ξενοδοχειακές μονάδες, τόσο ασφυκτικά χτισμένες η μία κοντά στην άλλη, μια τερατώδη ανοικοδόμηση, ώστε έμοιαζε σαν ένας παράταιρος τσιμεντένιος όγκος να είχε εγκατασταθεί μπροστά στην ακτογραμμή. Φαινόταν σαν ένα κακό φώτοσοπ. Κανένας σεβασμός στο περιβάλλον.
Το είδος των τουριστών που έχουν βάλει ως target group όσοι σκαρφίζονται –αν όχι αντιγράφουν- ανάλογες πολιτικές τουριστικής ανάπτυξης, είναι αυτοί που αγοράζουν τα full inclusive πακέτα και τη βγάζουν όλη μέρα μέσα στα πολυτελή ξενοδοχεία, αφήνοντας ελάχιστα κέρδη στις υπόλοιπες επιχειρήσεις της περιοχής, είναι το είδος που δεν νοιάζεται αν ο τσιμεντένιος ογκόλιθος στέκεται απειλητικά επάνω από κάθε παραλία, είναι, τελικά, ο τουρίστας που ονειρεύεται ο κάθε ιδιοκτήτης ξενοδοχείων πέντε αστέρων αλλά όχι και οι ξενοδοχοϋπάλληλοι που λιώνουν στη δουλειά, με μηδενικά εργασιακά δικαιώματα, απλήρωτες υπερωρίες, υποαμειβόμενοι, που πληρώνονται μία φορά το εξάμηνο και υφίστανται συνήθως και εργασιακό bullying. Kαι αν αυτά ακούγονται αφοριστικά, περιμένουμε κάποια έρευνα με περισσότερη φαντασία από τον Ντάγκλας Άνταμς, που θα μας αποδείξει τα αντίθετα. Ως τότε, αφήστε μας να έχουμε περισσότερη επαφή με την πραγματικότητα.