Ένας άνθρωπος έφτασε σε κάποιο νοσοκομείο ουρλιάζοντας. "Καίγομαι", φώναζε, "βοήθεια", φώναζε. Κάποιοι τον κοίταξαν έντρομοι και άλλοι κατάπληκτοι. Τα ρούχα του ήταν άθικτα, το δέρμα του το ίδιο. Ούτε μια φλόγα δε φάνηκε να τον είχε ακουμπήσει. Περίεργο, δεν ήταν τρελός. Δεν ήταν ψευδαίσθηση. Ίσως είχε πολύ μεγάλη ενσυναίσθηση. Ένιωσε να καίγεται ζωντανός κι αυτός στην Οδησσό. Ίσως είχε πολύ μεγάλη διαίσθηση. Ήξερε πως θα καεί ζωντανός κι ο ίδιος στην Αθήνα. Ακόμα φωνάζει βοήθεια. Κι ούτε θα πάψει.
1 σχόλιο:
Κι ύστερα, γιατρέ, την πάσα αυγή
την πάσα αυγή γιατρέ, με τα χαράματα
πάντα η καρδιά μου στην Ελλάδα τουφεκίζεται.
Δημοσίευση σχολίου