Ω-μελέτα μας!

Ξέρετε όμως, με όλη αυτή την ενασχόληση ειδικών και αδαών γύρω από το blogging, έχω πάρει να γίνομαι ερυθρόδερμη, με ινδιάνικα μάτια και μαύρα μαλλιά. Δε γεννήθηκα έτσι. Η πολλή μελέτη με έκανε. Δε μελετούσα, με μελετούσαν.

Το σπίτι μου μεταμορφώθηκε σε καλαμωτή καλύβα στη ζούγκλα του Αμαζονίου. Ημίγυμνη κάνω κουπί σε αυτοσχέδιο κανό στο διαδίκτυο. Δεκάδες μάτια με κοιτάνε, με παρακολουθούν, με μελετούν, με αναλύουν, με ερμηνεύουν. Και με κουράζουν. Πολύ με κουράζουν με τη βαβούρα τους. Σφυρίζω ένα σκοπό και δεν ακούγεται πια γιατί έρχονται το ένα πάνελ μετά το άλλο και κάνουν debate για μένα και για σένα.

(φωτό blogger λίγο πριν το posting)

Ζω ειρηνικά. Και οι ξένοι είναι καλοδεχούμενοι. Αλλά δεν τό 'χω σε τίποτα να ζουμπήξω το παράσιτο που με απομυζεί.

Και ούτε που με νοιάζει αν ανήκω σε κείνη την φυλή ή την άλλη. Το μάτι του ερευνητή, του ειδήμονα, του Άλλου είναι μια συνεχής απειλή, γίνεται persona non grata για το χωριό μου. Και είναι αστείοι αυτοί που ντύνονται τη φορεσιά μου για να μου μοιάσουν. Τι θέλουν από τη ζωή μου;

Έλεγα να μην ανήκω σε κανένα χωριό αλλά αυτοί λένε πως ανήκω στους bloggers, σώνει και καλά. Με λένε κίνημα, με λένε φαινόμενο, με λένε εναλλακτική ενημέρωση, με λένε χίλια δύο. Και δεν μου αρέσει να με ονομάζουν, να με τσουβαλιάζουν, να μου βάζουν ταμπέλες, να με κατηγοριοποιούν.

(τυπική συνάντηση ανδρών bloggers)

Σας έχω νέα. Δε ζω εδώ μέσα. Δεν ανήκω σε καμιά φυλή. Μπαίνω, κάνω κανένα post και φεύγω. Όποτε θέλω, αν θέλω. Το όνομά μου είναι ψεύτικο. Τα λόγια μου ψηφιακά. Και όλο αυτό είναι ένα πανηγύρι του δυαδικού συστήματος. Που αν θέλω κάνω κλικ και στέλνω το ιστολόγιο στο ηλεκτρονικό του κοιμητήριο για πάντα. Την άλλη μέρα θα είμαι πάλι ό,τι ήμουν και χθες. Αλλά δε θα είμαι αντικείμενο μελέτης και συζητήσεων, τουλάχιστον.