Μπορείς να ζήσεις ανήκοντας μόνο στον εαυτό σου και πουθενά αλλού;
Όταν έφυγε το γράσο από τα μάτια μου είδα πως ένας συμμαθητής μου ήταν Ευαγγελιστής,ο άλλος μου συμμαθητής είχε οργανωθεί στην τοπική ΠΑΕ, ο οικογενειακός μας φίλος ήταν μάρτυρας του Ιεχωβά, ο εργοδότης μου ήταν μέλος μασονικής στοάς, η παλιά μου φίλη ανήκε στα Μητροπολιτικά Συμβούλια,ο ξάδερφος στο Μ-Λ ΚΚΕ, η μαμά της παιδικής μου φίλης στην Ενορία και στο Φιλόπτωχο Ταμείο, η άλλη στον Ερυθρό Σταυρό, ο γείτονας στους Εθνικούς, ο καθηγητής στο Ρόταρυ, ο άλλος είναι groupie ενός τραγουδιστή, ο άλλος ανήκει στον πολιτιστικό σύλλογο του χωριού του, ο άλλος στο συνδικαλιστικό όργανο του κλάδου του, ο άλλος σε μια λέσχη μπρίτζ, άλλοι σε λέσχη φωτογραφίας και δε ξέρω τι, η άλλη στην φιλανθρωπική οργάνωση τάδε, κάποια στις ομάδες New Age γιόγκες και διαλογισμός, κάποιοι σε ένα φόρουμ και κάποιοι αυτοπροσδιορίζονται ως μπλόγκερς!Οι πολλοί δε, ανήκουν σε μια δυνατή ποδοσφαιρική ομάδα, σε ένα μεγάλο πολιτικό κόμμα και στην επίσημη θρησκεία. Και αρκετοί από τους πολλούς και από τους λίγους ανήκουν σε δυο και τρεις ομάδες μαζί.
Οι ψυχολόγοι λένε πως η αντίληψη του ατόμου για την ταυτότητά του χαρακτηρίζεται από δύο στοιχεία: την αίσθηση του ανήκειν και την αίσθηση του διαφέρειν, που θεμελιώνονται μέσα στην οικογένεια από τη βρεφική ήδη ηλικία. Ωστόσο, στην ενήλικη ζωή "το ανήκειν" είναι απόρροια της ανάγκης για συνεχή διατήρηση και βελτίωσης της κοινωνικής θέσης του ατόμου που οδηγεί στην οργάνωση υποομάδων μέσα στην κοινωνία. Τα άτομα αναζητούν την ομάδα που φαντάζει ως η πλέον ισχυρή, αξιόπιστη, συμβατή με τις ανάγκες τους και που θα τους προσδώσει κύρος, κοινωνική υπεροχή, θα συμβάλλει στη θετική αυτο-αξιολόγησή τους και θα τονώσει το αίσθημα της ασφάλειας.
Και βέβαια, ο στόχος είναι να διατηρηθεί η συνοχή της ομάδας. Τότε θα συντριβεί το διαφορετικό στοιχείο μέσα σε αυτή. Στόχος είναι να επικρατήσει η ομάδα. Τότε θα γίνει σύγκρουση μεταξύ των ομάδων και θα νικήσει ο ισχυρός.
Τις ομάδες ούτε ο Χάρος δε τις νικάει στο τέλος. Είναι σαν κεφάλια της Λερναίας Ύδρας. Ένα πέφτει κάτω, δύο φυτρώνουν. Μαντριά υπάρχουν πολλά. Μοναξιά όμως μία.
4 σχόλια:
Το παράδοξο της φωτογραφίας είναι εκπληκτικό! Το αριστερό δεξί και το δεξί αριστερό; :-)
pio kali i monaxia apo sena pou de ftano
mia se vrisko mia se xano
pio kali i monaxia!
Χμμμ, δε χρειάζεται ντε και καλά να ανήκεις κάπου, έχεις/παίρνεις όμως μία θέση/εις σε αυτό τον κόσμο και στη ζωή σου, την οποία μπορεί να παίρνουν/έχουν και άλλοι.
Δεν είναι κακό να μην θέλεις να έχεις σχέση με κανέναν και τίποτα. Παρ' όλα αυτά το αντίθετο είναι η ομορφιά της ζωής. Το εύκολο είναι να κάτσεις σε μια άκρη μόνος σου, το δύσκολο είναι να βρείς τι σε ενώνει με άλλους, να κάνεις πέρα ό,τι σε χωρίζει και να ζήσεις μαζί, συλλογικά. Όλα στην εποχή μας φωνάζουν ιδιώτευση. Ας φωνάξουμε το αντίθετο.
Περιττό βέβαια να πούμε ότι ο καθένας είναι ελεύθερος να κάνει ό,τι γουστάρει και αγαπά, αρκεί να μην κάνει κακό στους άλλους.
Βεβαίως και μπορείς. Αυτό το έκανα εδώ στις ΗΠΑ. Όπου δεν ανήκω σε καμία ομάδα ή σύλλογο ή οτιδήποτε άλλο εδώ και 10 χρόνια. Ούτε καν σε σταθερή "παρέα" ή κλίκα ή οτιδήποτε άλλο. Ακόμα και τις γυναίκες με τις οποίες είχα σχέσεις εδώ (ένας γάμος, δύο αρραβώνες, τέσσερις περιστασιακές γκόμενες), τις γνώρισα τελείως τυχαία και όχι μέσω οποιασδήποτε "παρέας".
Δεν λέω ότι αυτό είναι καλό. Για τους περισσότερους, δεν είναι καλό. Για μένα είναι παράδεισος, διότι κάνω αυτά που θέλω, μετακομίζω όπου κρίνω ότι είναι καλύτερο για μένα (well, τώρα λέω "και για την αρραβωνιάρα") κλπ κλπ. Για άλλους όμως είναι κόλαση, διότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν μπορούν να βαστάξουν αιώνιες εξερευνήσεις και περιπέτειες, θέλουν σταθερή βάση στη ζωή τους και γερή ψυχολογική υποστήριξη από τους "συμμάχους" τους.
"Περιττό βέβαια να πούμε ότι ο καθένας είναι ελεύθερος να κάνει ό,τι γουστάρει και αγαπά, αρκεί να μην κάνει κακό στους άλλους."
Με αυτό συμφωνώ απόλυτα.
Λευτέρης
Δημοσίευση σχολίου