ίδιο όνομα από πάντα

Δεκαοχτώ χρονών και κάποιων ημερών. Καλοκαίρι δηλαδή. Πήρα το αστικό και πήγα στη θάλασσα με την Ε. Γυρνώντας σπίτι βρήκα στη μέση του δρόμου ένα τοσοδούλικο γατάκι. Περπατούσε αργά και έτρεμε. Με δυο βήματα βρέθηκα δίπλα του. Αν ήταν καλά θα έτρεχε να μου ξεφύγει. Το πήρα στις χούφτες μου και ένιωθα την καρδούλα του. Λευκό με μαύρες στάμπες. Το πήγα σπίτι, το τάισα γάλα. Το βλέπει ο μικρός αδερφός μου.
"Πώς να το πούμε;"
"Στέλιο", μου λέει.
Και ήταν σα να ξέραμε και οι δυο πως έτσι το έλεγαν από πάντα. Και γελάσαμε.
Ο Στέλιος μεγάλωσε μέσα σε μέρες. Κοιμόταν ανάσκελα. Από αγκαλιά σε αγκαλιά. Μια μέρα ανέβηκε σε μια μουριά και έκλαιγε να τον κατεβάσω.
Τότε ήμουν τόσο βαθιά ερωτευμένη που δε γινόταν να νιώσω πως κι ο άλλος μπορούσε να φτάσει τόσο βαθιά για μένα. Έτσι έκλαιγα και κάπνιζα κρυφά και τα έλεγα όλα στο Στέλιο.
Μετά, χρειάστηκε να μπω στο νοσοκομείο για κάποιες μέρες. Όταν γύρισα ο Στέλιος ήταν άφαντος. Ρώταγα πού είναι αλλά κανείς δεν ήξερε να μου πει.
"Έτσι είναι τα αρσενικά, φεύγουν άμα μεγαλώσουν", με καθησύχαζε η μάνα μου.
Ο μεγάλος μου αδερφός μου είπε πως τον έδωσε αλλά δεν τον πίστευα. Και με έβαλε να παίξουμε στοίχημα αν κερδίσω στο τάβλι να πάει να μου τον φέρει πίσω. Τότε δεν ήξερα καλό τάβλι. Ούτε και ήμουν καχύποπτη.
Γιατί μετά από μέρες ένα παιδάκι της γειτονιάς μου είπε "Το γάτο σου ψάχνεις ακόμα; Τον πάτησε ένα αμάξι! Τον είδα από το μπαλκόνι. Του είχανε πεταχτεί τα μάτια έξω και τον πετάξανε στον κάδο". Φέρθηκα σαν μεγάλη. Για ένα γατί κλαις κρυφά.

Πέρασαν δώδεκα χρόνια. Χθες είδα στον ύπνο μου πως στην πόλη που γεννήθηκα υπήρχε τραμ και έμοιαζε πιο πολύ στη Ζυρίχη. Ένα παιδάκι κάπου τεσσάρων χρονών πήγε να περάσει απέναντι διασχίζοντας τις ράγες. Ίσα που πρόφτασα να το αρπάξω από το μπράτσο να το τραβήξω πίσω. Σχιστά πέρασε το τραμ από δίπλα μας. Το πήρα και καθίσαμε σε ένα παγκάκι. Έτρεμε. Το χάιδεψα. Είχε μπλε μάτια και καστανόξανθα μαλλιά. Ήταν πολύ αναστατωμένο και έπαθε κρίση άσθματος. Μέσα στις τσέπες του μπουφάν του βρήκα ένα φιαλίδιο για εισπνοές. Το είχα στην αγκαλιά μου και του έδινα το φάρμακό του. Έκλαιγε, είχε γεμίσει μύξες, ανάπνεε δύσκολα και κοιτούσε το κενό. Κάποια στιγμή με κοίταξε στα μάτια. Το αγκάλιασα σφιχτά, το φιλούσα, το χάιδευα να ηρεμήσει. Τότε ήρθαν κάποιοι αστυνομικοί, περαστικοί, γονείς, δε ξέρω. Μου το πήραν. Φέρθηκα ως μεγάλη. Για ένα ξένο παιδί, κλαις κρυφά. Μπορεί και να το έλεγαν Στέλιο από πάντα.