20/9/07

ίδιο όνομα από πάντα


Δεκαοχτώ χρονών και κάποιων ημερών. Καλοκαίρι δηλαδή. Πήρα το αστικό και πήγα στη θάλασσα με την Ε. Γυρνώντας σπίτι βρήκα στη μέση του δρόμου ένα τοσοδούλικο γατάκι. Περπατούσε αργά και έτρεμε. Με δυο βήματα βρέθηκα δίπλα του. Αν ήταν καλά θα έτρεχε να μου ξεφύγει. Το πήρα στις χούφτες μου και ένιωθα την καρδούλα του. Λευκό με μαύρες στάμπες. Το πήγα σπίτι, το τάισα γάλα. Το βλέπει ο μικρός αδερφός μου.
"Πώς να το πούμε;"
"Στέλιο", μου λέει.
Και ήταν σα να ξέραμε και οι δυο πως έτσι το έλεγαν από πάντα. Και γελάσαμε.
Ο Στέλιος μεγάλωσε μέσα σε μέρες. Κοιμόταν ανάσκελα. Από αγκαλιά σε αγκαλιά. Μια μέρα ανέβηκε σε μια μουριά και έκλαιγε να τον κατεβάσω.
Τότε ήμουν τόσο βαθιά ερωτευμένη που δε γινόταν να νιώσω πως κι ο άλλος μπορούσε να φτάσει τόσο βαθιά για μένα. Έτσι έκλαιγα και κάπνιζα κρυφά και τα έλεγα όλα στο Στέλιο.
Μετά, χρειάστηκε να μπω στο νοσοκομείο για κάποιες μέρες. Όταν γύρισα ο Στέλιος ήταν άφαντος. Ρώταγα πού είναι αλλά κανείς δεν ήξερε να μου πει.
"Έτσι είναι τα αρσενικά, φεύγουν άμα μεγαλώσουν", με καθησύχαζε η μάνα μου.
Ο μεγάλος μου αδερφός μου είπε πως τον έδωσε αλλά δεν τον πίστευα. Και με έβαλε να παίξουμε στοίχημα αν κερδίσω στο τάβλι να πάει να μου τον φέρει πίσω. Τότε δεν ήξερα καλό τάβλι. Ούτε και ήμουν καχύποπτη.
Γιατί μετά από μέρες ένα παιδάκι της γειτονιάς μου είπε "Το γάτο σου ψάχνεις ακόμα; Τον πάτησε ένα αμάξι! Τον είδα από το μπαλκόνι. Του είχανε πεταχτεί τα μάτια έξω και τον πετάξανε στον κάδο". Φέρθηκα σαν μεγάλη. Για ένα γατί κλαις κρυφά.

Πέρασαν δώδεκα χρόνια. Χθες είδα στον ύπνο μου πως στην πόλη που γεννήθηκα υπήρχε τραμ και έμοιαζε πιο πολύ στη Ζυρίχη. Ένα παιδάκι κάπου τεσσάρων χρονών πήγε να περάσει απέναντι διασχίζοντας τις ράγες. Ίσα που πρόφτασα να το αρπάξω από το μπράτσο να το τραβήξω πίσω. Σχιστά πέρασε το τραμ από δίπλα μας. Το πήρα και καθίσαμε σε ένα παγκάκι. Έτρεμε. Το χάιδεψα. Είχε μπλε μάτια και καστανόξανθα μαλλιά. Ήταν πολύ αναστατωμένο και έπαθε κρίση άσθματος. Μέσα στις τσέπες του μπουφάν του βρήκα ένα φιαλίδιο για εισπνοές. Το είχα στην αγκαλιά μου και του έδινα το φάρμακό του. Έκλαιγε, είχε γεμίσει μύξες, ανάπνεε δύσκολα και κοιτούσε το κενό. Κάποια στιγμή με κοίταξε στα μάτια. Το αγκάλιασα σφιχτά, το φιλούσα, το χάιδευα να ηρεμήσει. Τότε ήρθαν κάποιοι αστυνομικοί, περαστικοί, γονείς, δε ξέρω. Μου το πήραν. Φέρθηκα ως μεγάλη. Για ένα ξένο παιδί, κλαις κρυφά. Μπορεί και να το έλεγαν Στέλιο από πάντα.

12 σχόλια:

Maria Mikro Analogo είπε...

Συγκινήθηκα και μελαγχόλησα. Άκουσα και τον Μπουκόφσκι... Ρε τι μου έκανες πρωί πρωί... Καλημέρες :-)

adaeus είπε...

Δηλώνω ομοιοπαθής.

The Torch είπε...

Οι ιστορίες με τα γατιά ειναι πάντα συγκινητικές. Και με τα παιδιά. Το πρώτο το ξέρω από πρώτο χέρι, το δεύτερο όχι.

Υ.Γ. Δεν με προσέχεις πια και παραπονιέμαι. Ξέρω ότι σε έπρηξα λίγω (ως πολή) με το Baseball, αλλά λίγη κατανόηση βρε παιδί μου. Έχει ο καθένας τα πάθη του.

Vrakas Kostas είπε...

Ετσι ερχονται αυτα...
Με αυτη την σειρα που τα εγραψες!!
Ερωτες...γατουλες....παιδια!!!
Κι υστερα...μοναξια!!Κι αναμνησεις!
Καλημερα ευαισθητη Νιεμαντοροδουλα!

kanataki είπε...

και μένα ο 17 έτσι με άφησε
τον γνώρισα στο 17ο γυμνάσιο
στις 17 η ώρα ,17 ημερών
και έκλαιγα τόσες μέρες όταν μου έμεινε στα χέρια.......


υγ μα κι αυτό το κωλόπαιδο έτσι στο είπε?????

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

να συνεχίσεις να κλαις, κρυφά ή φανερά. "Καθαρίζεις" έτσι...

Niemandsrose είπε...

Κάθε φορά που δημοσιεύω ένα κείμενο που αφορά σε ιδιωτικές καταστάσεις, μετά νιώθω μία συστολή, ίσως και αμηχανία που βλέπω προσωπικά μου βιώματα να κρέμονται σα μπουγάδα σε ταράτσα. Τρείς φορές στα πόσα posts το έχω κάνει και γι'αυτές τις τρεις φορές μιλώ.
Από την άλλη μεριά, με βρίσκει αντίθετη ένα μοντέλο συμπεριφοράς που αναπτύσσεται μεταξύ μας.
Για να είμαστε cool,σκεπτόμενοι, εναλλακτικοί και δε ξέρω τι άλλο θα πρέπει να τηρούμε τα εν οίκω μη εν δήμω, διατηρώντας έτσι το πρόσχημα της αντικειμενικότητας και της αποστασιοποίησης σε ό,τι εκφράζουμε. Ελπίζω να καταλαβαίνετε τι εννοώ. Θα συγκεντρώσω τις σκέψεις μου σε ένα post και θα επανακάμψω. ;) Προς το παρόν σας ευχαριστώ πολύ που με διαβάσατε και είχατε την καλοσύνη να αφήσετε σχόλια! :)

Παρατηρήτηριο Πυλαίας είπε...

περιμένω το ποστ που λες ...

Οσο για τα προσωπικά ...
Δεν ξέρω, καλό μου φαίνεται είναι να βγαίνουν απο την ντουλάπα αλλα δεν ξερω αν ειναι καλό να αδειάσει η ντουλάπα..

gatti είπε...

Το ποστ σου με συγκίνησε και με μελαγχόλησε. Συγνώμη που γράφω με τέτοια καθυστέρηση, αλλά όλη την εβδομάδα έτρεχα με δουλειές και δεν είχα την ευκαιρία να σας διαβάζω.
Κάποτε είχα έναν μαύρο γάτο (μεταξύ πολλών άλλων αδέσποτων). Ηταν ο πιο αγαπημένος μου. Ελεγα πως είναι "μαύρος σαν την νύχτα" και τον έβγαλα "Νυχτούλη". Ετσι τον φώναζα ακόμα και όταν μεγάλωσε και έγινε γάταρος. Εφυγε από την γειτονιά επειδή όντως φεύγουν τα αρσενικά (είχε έρθει άλλο πιο δυνατό στην περιοχή), αλλά γύριζε κάθε μέρα γιατί του φύλαγα τους καλύτερους μεζέδες. Κάθε μέρα είχαμε "ραντεβού". Αν δεν ερχόταν τρελαινόμουν. Εκανε δυο - τρεις μέρες να έρθει και έλεγα πως κάτι του είχε συμβεί. Πάντα όμως γύριζε. Ωσπου μια μέρα δεν ήρθε. Και πέρασε κι άλλη κι άλλη και πέρασε βδομάδα, μήνες... Ενα περίπου χρόνο μετά είδα ένα όνειρο. Εξω από το σπίτι μου ήταν παρκαρισμένο ένα αυτοκίνητο με ένα αγοράκι στη θέση του συνοδηγού. Η μαμά είχε βγει να αγοράσει κάτι από το περίπτερο απέναντι. Ηταν ένα όμορφο μελαχροινό αγοράκι. Μόλις γύρισε η μαμά του και μπήκε στο αυτοκίνητο για να φύγουν, ο μικρός ανοίγει το παράθυρο και μου λέει: "Γειά σου, ο Νυχτούλης είμαι...". Και απομακρύνθηκε...
Ποιος ξέρει...

παράλληλος είπε...

Ναι, Στέλιο τον λέγαν από πάντα...

Niemandsrose είπε...

@_st_, το ζυμώνω τώρα. Μετά έχουμε το ψήσιμο. Μέχρι το σερβίρισμα, ποιος ζει ποιος πεθαίνει! :)

@gatti, όμορφη η ιστορία σου! Σ'ευχαριστώ!

@παράλληλος, με το που είδα την απάντησή σου θυμήθηκα άλλη μία σύμπτωση.

Πρώτο χρόνο στην Αθήνα για σπουδές με όλη σχεδόν την παρέα. Ψάχναμε γκόμενους. Είχα μια φίλη, την Π., που αν και ήταν ομορφούλα είχε τον ανδροδιώχτη. Έλεγε λοιπόν πως θα βρει γκόμενο του Αγίου Πούτσου ανήμερα. Βρήκε. Πότε; Στις 26/11 του Αγίου Στυλιανού ανήμερα! :)
Η επόμενη σύμπτωση είναι να είμαι σε κανένα αεροπλανάκι του Stelios (της easyjet που τα έχω και προτίμηση) που θα πέσει, ώστε με ένα post από το υπερπέραν να πεισθώ περί κάρματος, συμπτώσεων και λοιπών ανεξερεύνητων περιοχών της ανθρώπινης γνώσης!

Niemandsrose είπε...

Όταν έγραφα αυτό το κείμενο, δε φανταζόμουν πως ακριβώς ένα χρόνο μετά, στις 22 Σεπτέμβρη 08, θα είχα γίνει μαμά...