Αγάπη Ανοξείδωτο Ατσάλι

"Πέμπτη επιστρέφεις; Να κλείσω τότε Παρασκευή να την πάμε μαζί για στείρωση; Ακριβώς. Δε μπορούμε να το αφήσουμε να υποφέρει το ζωντανό. Τη λυπάται η ψυχή μου. Δε φοβάμαι τα νυστέρια μωρέ. Τι ξέρω πως είναι για το καλό της. Άλλο ήθελα να σου πω. Για το "Σολίστα" του Σκοτ Χικς που μου έλεγες πως είδες στο βίντεο απόψε. Το είχα δει πριν χρόνια. Άκου και μια άλλη σύμπτωση.Τώρα που κατέβηκα στους δικούς μου για Πάσχα, συνάντησα τυχαία τη διευθύντρια του ωδείου που φοιτούσα παλιά και μου είπε μια ιστορία για ένα συμμαθητή μας που με σόκαρε. "

Με τις πατούσες της χάιδευε τη γάτα που είχε ξαπλώσει ανάσκελα στο πάτωμα. Με το ένα χέρι κρατούσε το ακουστικό και με το άλλο έψαχνε στα τυφλά τα τσιγάρα της. Αφού άναψε ένα τσιγάρο, συνέχισε να αφηγείται την ιστορία του Χρίστου στην Μαρία.

"...τον άκουγα να παίζει και βούρκωνα. Η αίθουσα για πρόβες ήταν απέναντι ακριβώς από το αναγνωστήριο στη δημοτική βιβλιοθήκη. Άνοιξη ήταν πάλι τότε και ετοιμαζόταν για τις εξετάσεις. Καπάρωνα το παράθυρο που έβλεπε προς το Ωδείο και τον κοιτούσα μαγεμένη. Σαν τώρα το θυμάμαι. Μας χώριζε μια μικρή εσωτερική αυλή, ακάλυπτος ας πούμε, με μια ακακία στη μέση. Όνειρο. Και ξέρεις, βότσαλα σαν ψηφιδωτό στο έδαφος. Έπιανα που λες θέση δίπλα στο παράθυρο, δήθεν για να διαβάσω και τον χάζευα με τις ώρες. Δεν τον άκουγα. Έβλεπα μόνο τα χέρια του στο πιάνο και την κίνηση του σώματός του. Έλα, μη γίνεσαι γελοία. Όχι, δε μου άρεσε. Δεν ήταν ωραίος, βλάκα!..."

Η Αθηνά εγκάλεσε στην τάξη με ένα μεγαλοπρεπές "σκασμός βλαμμένη" τη συγκάτοικό της που στην άλλη άκρη της γραμμής χαχάνιζε με τις νοσταλγικές διηγήσεις για ρομαντικούς πιανίστες.

"Πήγαινα κι εγώ ωδείο εκείνο τον καιρό. Πιάνο κι εγώ, ναι. Καταλάβαινα όμως πως δεν είχα ταλέντο αλλά δε το παρατούσα. Πεισματάρα, ξέρεις. Μ' άρεσε η μουσική, μωρέ. Πολύ. Αλλά δεν ήταν για μένα. Τέλος πάντων. Τον Χρίστο τον είχαμε όλοι σαν πρότυπο κάπως. Μεγάλο ταλέντο ο άνθρωπος. Όταν έδινε κονσέρτο για τις εξετάσεις του γινόταν συνωστισμός. Είχε ακουστεί σε όλη την πόλη ότι ήταν μουσική ιδιοφυΐα. Πήρε πτυχίο πιάνου και δίπλωμα σολίστ με άριστα. Έκανε λοιπόν αίτηση στο Royal Academy of Music και όχι μόνο τον δέχτηκαν αλλά του πρόσφεραν πλήρη υποτροφία για σπουδές. Επειδή ήταν πολύ τιμητικό γεγονός του δόθηκε απαλλαγή από το στρατό. Ναι, γίνεται. Σε πολύ εξαιρετικές περιπτώσεις. Και τελικά; Δεν τον άφησαν οι γονείς του να πάει. Ήθελαν να τον κάνουν γιατρό. Όχι μωρέ, δεν ήταν σκατόψυχοι. Φτωχή οικογένεια, αγράμματοι άνθρωποι. Για να εξασφαλιστεί επαγγελματικά θέλανε να σπουδάσει κάτι πιο σίγουρο. Και να μου τα λέει τώρα αυτά η διευθύντρια και να έχει βουρκώσει. Δε μπορούσα να τη φανταστώ να κλαίει, ποτέ! Μια πολύ βλοσυρή κυρία. Ξέρεις, κότσο πίσω τραβηγμένο, φούστα μακριά... Απ' ό,τι μου είπε ο Χρίστος παράτησε και την Ιατρική μετά... Ιατρική σπούδασε τελικά, ναι... Και πήγε στρατό. Έχει εξαφανιστεί. Κάτι ακούστηκε για κατάθλιψη. Έχω να τον δω πολλά χρόνια σου λέω. Πού να ξέρω ρε Μαρία; Μες στο μυαλό τους είμαι; Γονείς είναι θα σκέφτηκαν πως η μουσική δεν έχει σίγουρη αποκατάσταση. Ήθελαν μάλλον να γίνει γιατρός για το καλό του. "

Αφού έκλεισαν το τηλέφωνο, η Αθηνά είχε μελαγχολήσει για τα καλά που χάθηκε ένα τόσο μεγάλο ταλέντο. Η Μαρία είχε θυμώσει με τους γονείς που μπήκαν εμπόδιο στο δρόμο του τύπου. Και η γάτα θα έσερνε απόψε μέσα στο διαμέρισμα. Από την Παρασκευή όμως θα τέλειωναν τα βάσανά της.