Μίδας

Μίδας

Τα μάτια μου τα άδολα
τα μάτια μου τ’ αθώα
ζηλεύανε στα λάφυρα
ζηλεύανε στα δώρα.
Η ζήλια βάζει δύναμη
στο νεύρο και στο πέλμα
και το χτυπάω τρεις φορές
και αντηχεί ως πέρα.
Κουφές, λωλές, ξυπόλητες
πώς τ’ άκουσαν οι Μοίρες
συνάμενες-κουνάμενες
μού΄ρθαν οι χωριογύρες.
"Τι έχεις γιε μου και βαράς
της Στρογγυλής τη φλούδα
και ξύπνησες τον Κέρβερο
με την τριπλή μουσούδα;"
Μια ξεματίζει τα κουκιά
βρε και τα φτύνει χάμω
κι άλλη η μισότυφλη
πάει να μου γράψει γάμο
μα η πιο καπάτσα, η πιο σωστή,
που τα’χε τετρακόσα
το άχτι μου κατάλαβε
για πλούτη και για δόξα.
Μου λέει «Μη σκας και στο γραφτό
θα αλλάξουμε σελίδα
κι απ’ όνομα χριστιανικό,
θα σ’ ονομάσω Μίδα.
Τα χέρια σου ό,τι πιάνουνε
να γίνουν θες δε θες
δολάρια, πετρέλαιο,
κι Αμέρικαν Εξπρές.»
Και πριν προφτάσω να της πω
«γράψε και λίγη φήμη»
τό ’δα με τα ματάκια μου
η Γη πώς καταπίνει.
Πάω λοιπόν καμαρωτός
δίχως δραχμή στη τσέπη
να πιω μια μπύρα σ’ ένα μπαρ
και μια μικρή με βλέπει.
Έρχεται η μπύρα δροσερή
κι ως πάω να την πιάσω
γίνεται πετρελαιοπηγή
και πώς να ξεδιψάσω;
Έρχετ’ η κόρη λυγερή
κι ως πά’ να την αγγίξω
χρυσή την κάνω προτομή
και πώς να τη φιλήσω;
Με βλέπει, με λυπήθηκε
ντιτζέυ στη κονσόλα
και κάθισε και μ’ ακουσε,
κι εγώ του τά 'πα όλα
«Έτσι που λες αγόρι μου,
τη λύση δε τη βρίσκω»
έλεγα καθώς άγγιξα
κάποιον τυχαίο δίσκο.
Ο δίσκος γίνεται χρυσός,
κατόπιν πλατινένιος
γίνομαι φίρμα προφανώς
και ζω ευτυχισμένος.

Χορός
Από τα χέρια Μίδα μου σου πήραν τη ζωή
και χώσανε στις χούφτες σου το άχαρο μαχρή.