19/11/07

απαξίωση

Ήταν της ίδιας γενιάς. Της γενιάς των 700 ευρώ. Ζούσαν μαζί αρκετά χρόνια. Για την ακρίβεια, συγκατοίκησαν δυο βδομάδες αφού τα φτιάξανε. Για την ακρίβεια, νοίκιασαν μία γκαρσονιέρα. Μεγάλη η ακρίβεια, μικρή η γκαρσονιέρα. Κι ο έρωτας, μικρός κι αυτός. Τους τέλειωσε στο πρώτο εξάμηνο συμβίωσης. Άντεξαν όμως μαζί στο ίδιο σπίτι 3 χρόνια. Και βέβαια τους αρραβώνιασαν, τους πάντρεψαν, έκαναν και ένα μωρό.

Δεν είναι ότι δεν αγαπούσαν ο ένας τον άλλο, αλλά αυτή είχε ένα κακό χούι. Μαγείρευε καταπληκτικά. Ήταν κι αυτό ένα χούι, αλλά καλό. Το κακό ήταν πως κάποιες φορές γινόταν καυγάς ακριβώς πριν αρχίσουν να τρώνε. Εκεί που είχε σερβίρει τα μερακλίδικα πιάτα, τη σαλάτα, τα συνοδευτικά, το ψωμί, τί την έπιανε μερικές φορές και αναποδογύριζε τα πιάτα, τα εκσφενδόνιζε, γεμάτα βέβαια, στον τοίχο. Αν δεν ήθελε να κάνει μεγάλη φασαρία, έβριζε μέσα από τα δόντια της και έπιανε με τα χέρια το φαΐ και το διέλυε. Ένα ωραίο ψάρι πλακί που είχε ετοιμάσει μια φορά το ξέσκισε με τα χέρια της. Ευτυχώς ήταν ξεκοκαλισμένο. Έλιωσε τις πατάτες και τα ανακάτεψε όλα μαζί με τη σαλάτα, έτσι που και γουρούνι ακόμα δε θα καταδεχόταν να τα φάει. Μετά έκλαιγε για ένα δίωρο και της περνούσε. Πιο μετά το αποσιωπούσαν, κι αυτός κι αυτή. Κουβέντα σε κανέναν. Και μια φορά που το ανέφερε σε μια φίλη ψυχολόγο, που δούλευε διορθώτρια σε ένα περιοδικό, δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία.

Αργότερα, όταν έκαναν το μωρό τους, η κοπέλα έπαθε επιλόχειο κατάθλιψη. Έτσι τους είπε ο μαιευτήρας. Ερχόταν και την παρακολουθούσε μία επισκέπτρια υγείας και όλα έδειχναν να πηγαίνουν καλύτερα. Η κοπέλα δεχόταν σιγά-σιγά να αγκαλιάσει το μωρό, να το ταΐσει ακόμα και να το κανακέψει.

Όμως, λίγο καιρό μετά, για μια μικρή αφορμή ξέσπασε μεγάλος καυγάς ανάμεσα στο ζευγάρι. Τον τελευταίο καιρό η κοπέλα δε μαγείρευε. Τους έφερνε φαγητό η πεθερά. Σ 'εκείνο τον καυγά πέταξε με βία το παιδί τους στον τοίχο. Και όταν είδε το αίμα να τρέχει από το κεφάλι του μωρού, λύθηκε μια για πάντα το μυστήριο. Το είχε φτιάξει για κείνον αλλά δε του άξιζε. Και το πετούσε σ' έναν από τους τέσσερις τοίχους της φυλακής της. Πρώτα ακούστηκε η σειρήνα του περιπολικού και μετά η σειρήνα του ασθενοφόρου. Το πρώτο θα την οδηγούσε στην χειροπιαστή φυλακή. Αλλά δε χρειάστηκε. Ήρθε ένα δεύτερο ασθενοφόρο και την μάζεψε νεκρή από το πεζοδρόμιο. Ό,τι είχε φτιάξει δεν άξιζε.

11 σχόλια:

Παρατηρήτηριο Πυλαίας είπε...

με έριξες..

Ανώνυμος είπε...

Καμιά φορά, τα αδιέξοδα τα βλέπουμε. Αλλά φοβόμαστε να πετάξουμε πέρα απ' αυτά. Μέχρι που, βήμα το βήμα, πλησιάζουμε στον τοίχο. Τον πρόβλημα είναι, ότι κάποιες λίγες φορές, έχουν μαζευτεί σκυλιά από πίσω μας. Τότε είναι δρόμος χωρίς επιστροφή...

Ανώνυμος είπε...

Δεν ξέρω τι να πω. Ένα γαμώτο ένιωσα με το eμερολόγιο σου - χωρίς να ξέρω το γιατί. Ένα γαμώτο νιώθω και τώρα, πάλι χωρίς να ξέρω το γιατί.

Argirisp είπε...

η μαγκια στα αδιεξοδα ειναι να ανοιξεις τον χαρτη γρηγορα. να ξεπερασεις τις φοβιες σου και να γυρισεις πισω. ο πανικος δεν ειναι οδηγος αλλά καταστοφη. δεν βγαζει πουθενα. παντως 8α συμφωνησω με τον _st_. και εμενα με εριξες.....

geokalp είπε...

καλημέρες και σε 'σένα!

Maria Mikro Analogo είπε...

Σοκαρίστηκα... Δεν έχω τι να πω. Καλημέρες.

παράλληλος είπε...

Άφωνος!
Για πολλούς λόγους.

Niemandsrose είπε...

@_st_, argirisp, πώς τους ρίχνω έτσι εύκολα τους άντρες!

@under const-action, όταν σου λένε πως τα αδιέξοδά σου είναι ο σίγουρος δρόμος για την ευτυχία (δλδ την ασφάλεια), ο δρόμος χωρίς επιστροφή είναι η άγνοια του εγώ σου.

@soduck, say more about "the gamoto"! I like it!! ;)

@geokalp, χαιρετώ!

@Μαρία, πάλι καλά που είναι fiction, δε λες;

@Παράλληλος, the sound of silence...

Παρατηρήτηριο Πυλαίας είπε...

με ενά μωρο μεσα στα αίματα τους ρίχνεις πολύ ευκολα

tzonakos είπε...

Δεν ξερω τι με πιάνει ωρες-ωρες.
Ελπιζω να δεις αυτο το σχόλιο. Μην πεις οτι αδιαφόρησα.
Διάβασα το κείμενο και εμεινα να ψάχνω πού βρίσκομαι εγω μεσα σε αυτά, ποιό αίμα θα ειναι το ξεχείλισμα καταστάσεων που δεν πάνε άλλο, ποιές στρεβλές ιστορίες θα καταλήξουν στο δρόμο, ματωμένες επειδη άρχισαν κάπως, συνέχισαν στραβά και κάποιος συνήθως αθώος την πληρώνει.
Στο LiFo του Σαββάτου ειχε μια άλλη αίσθηση αυτο το κείμενο. Το κράταγα και το διάβαζα σαν να μην πίστευα κατι.
Κι όμως, η "απαξίωση" ειναι παντού.
Και θελει προσεκτική διαχείριση.
Θα γράψω κατι για αυτό.
Καλη εβδομάδα :)

Niemandsrose είπε...

@_st_, εννοείς το νεογνό κατά τη φάση του τοκετού; :b

@tzonakos,περιμένω πώς και πώς τους δικούς σου δείκτες στο χρηματιστήριο καθημερινής τρέλας. :)