Να δεις εσύ που θα έχεις ΚΑΙ δίδυμα... Δεν εξηγείται αλλιώς... :P Υ.Γ. Έχεις μήνυμα στο μπλογκ μου - ψάξε στα bold! Κι αυτό όοοοοοχι, δεν είναι απειλή, είναι υπόσχεση! :D:D:D Φιλάκια μεταλλαγμένο ρόδο, που και έτσι μας αρέσεις πολύ :D
@Μαρία, μου αρέσουν οι συνεπαγωγές που κάνεις! Δηλαδή αν αύριο βάλω και τη φάτσα μου στο μπλογκ θα κάνω τρίδυμα; χαχα!
@xberliner, μη μου ανησυχείς! Έχουν περάσει 2 χρόνια από τότε που το παίζαμε θετοί γονείς στον μούργο της φωτογραφίας. Το τοξόπλασμα είναι το πρόβλημα με τις γάτες, να ξέρεις. ;) Αν και, αν δεν κάνω λάθος, αν μια γυναίκα είχε γάτα, και αυτή η γάτα είχε τοξόπλασμα, και αυτό μεταδόθηκε στη γυναίκα, τότε η γυναίκα αποκτά ανοσία και δε κινδυνεύει με τοξοπλάσμωση κατά την κύηση, που πράγματι είναι πολύ επικίνδυνη για το έμβρυο. Με άλλα λόγια, τρέχα γύρευε.
Ρόδο του κανενός δυο μερες τώρα σε διαβάζω και χαμογελώ με τα ευχάριστα και είμαι οργισμένη (εδώ και καιρό) με την αναισθησία κάποιων γιατρών. Ευτυχώς που η διαίσθηση της μάνας σου ήταν πιο ισχυρή.
Να είστε καλά, εσύ, ο σπόρος, τα αγαπημένα χέρια, ο φύλακας αγγελος σου. :) :)
Ναι το τοξόπλασμα εννοώ. Την περίοδο εκείνη εμείς ψάχναμε σπίτι. Και επιπλέον ψάχναμε σπίτι στο οποίο οι προηγούμενοι να μην είχαν γάτα (χρειάζεται τότε απολύμανση).
@Mantalena Parianos, με το καλό και να επιστρέψω στο privacy μου γιατί μόνο για το τι έχω στα συρτάρια του κομοδίνου δεν έχω γράψει τελευταία. Θα βάλω κανένα σκύλο να με γαβγίζει όποτε πάω να γράψω e-μερολόγιο.
@Newborn Doomstalker, σε αυτή την περίπτωση έχεις να διαλέξεις ανάμεσα στον Αλμοδόβαρ και στον Τζιμάκο. :b
εμείς πάντως την γάτα την κρατήσαμε! Είναι μέλος της οικογένειας και την προσέχουμε! Όσο για το τοξόπλασμα... είναι πλέον καθήκον του υποψήφιου μπαμπα να ξεσκατίζει και να αλλάζει την άμμο της γάτας! Έτσι για να μαθαίνει και το παοκι της φωτογραφίας! Φιλιά
τελικά "ρόδο του κανενός", ξέρεις ότι πια σε λίγο καιρό,θα είσαι το ρόδο κάποιου λιγότερο χνουδωτού μωρού (τουλάχιστον!).εκεί τι θα γίνει με το όνομα εμ? (πσσσιτ,δεν στέλνεις και κανα σενάριο στην "άλλη όχθη", γιατί σε λίγο θα αρχίσουν τα έξοδα?τον kosta ok τον έχεις κάνει μέντιουμ.άσε λοιπόν να αναλάβω τον οικονομικό μελλοντικό προγραμματισμό!έκαστος στο είδος του...!)
*βασιλιάδες στο ποστ είναι όλοι οι βασιλιάδες-δημοσιογράφοι των δελτίων σκουπιδοειδήσεων της ελληνικής τηλεόρασης, όπου όταν δεν έχουνε τί να πουλήσουνε, πουλάνε τους ίδιους τους εαυτούς τους!
@vrakas kostas, γάτος ο μπαμπάς, κουνέλα η μαμά, ταιριάζουν! :)
@_st_, είστε να ανοίξουμε ιατρικά ντιμπέιτ εδώ μέσα; xberliner, ακούει;
@subir, λοιπόν, είστε σαν τους τρείς μάγους με τα δώρα εδώ πέρα! Θα μου φέρεις έναν προϋπολογισμό του τι κοστίζει να πραγματοποιεί τι επιθυμίες του, κύριε κονομολόγε;
@geokalp , τι εξ-υπο-νοείς πονηρέ; :))) Θα το αντιμετωπίσω κι αυτό σαν Ποστάκι. Α, ωραίο όνομα! Ο Πόστας.
Λοιπόν, εγώ τώρα πήρα πρέφα τι τρέχει. Και μπορώ να πω ότι νιώθω υπέρτατα χαρούμενη. Γιατί χωρίς να ζηλεύω -από τις λίγες φορές, το ομολογώ- χαίρομαι πάρα πολύ για τα νέα σου!
Κανόνισε. Αν σε κανα-δυο post δεν έχεις κατεβάσει καντήλια για κάποιο λόγο θα πιστέψω όντως ότι το να γίνεσαι μητέρα βγάζει έναν άλλον εαυτό! :p (πάντως, φαντάζομαι το παιδί πρώτα θα μάθει τα άπαντα του Καστοριάδη και μερικές βρισιές παρά τα παραμύθια με την Σταχτοπούτα. Μεγάλη ελπίδα αυτό niemandsrose!)
Καλημέρα. Εύχομαι ολόψυχα ό,τι καλύτερο για αυτό που όλοι λένε ότι είναι η ευτυχέστερη στιγμή στη ζωή ενός ανθρώπου. Υγεία και τώρα και πάντα, σε εσένα και την ψυχή που κουβαλάς μέσα σου.
Απαντώντας στις ερωτήσεις σου, να πω ότι ο πόνος ποτέ δεν είναι εξόριστος. Δεν είναι πρώτος στις προτιμήσεις μου, τον αντιμετωπίζω σαν αντιπαθητικό στενό συγγενή. Τον ανέχομαι, και προσπαθώ να κάνω ό,τι περνά από το χέρι μου για να περάσω όσο το δυνατόν λιγότερες στιγμές μαζί του.
Αν αναφέρεσαι στο σχόλιό μου στο "παλιόπαιδο", ο πόνος της αγάπης είναι διαφορετικός. αναγκαίος για την ύπαρξή μας, κομμάτι του εαυτού μας. όποιος δεν πόνεσε, δεν αγάπησε. μερικές φορές είναι η ολοκλήρωση του έρωτα. αυτά και ευχαριστώ για την επίσκεψη. υ.γ. μου αρέσουν τα σεντόνια, οπότε συγνώμη.
@industrialdaisies, είπα να κρατήσω τα -αναπόφευκτα- καντήλια για να διατηρήσω ένα κόσμιο προφίλ στους ανθρώπους με γνωρίζουν λιγότερο από σένα οξυδερκέστατο πλάσμα, αλλά με βλέπω να μην τίθεμαι σε αυτοπεριορισμό για πολύ ακόμα. :) Όσο για τον Καστοριάδη, με δύο βιβλία του δε γίνεσαι μάγκας, για να μη φτάσουμε σαν τη χήρα του αείμνηστου αρχηγού του εντελώς σοσιαλιστικού κόμματος, και πρώην κόμματος και η ίδια, να αυτοβαφτιστούμε μαθήτρια του Κούντερα, αν ενθυμείσαι. ;) Ευχαριστώ για τις ευχές! Σμάαατς!
@Jimmy Rose, καλώς σε βρίσκω και εδώ και ευχαριστώ για τις ευχές. Διάβασα ένα όμορφο σχόλιό σου σήμερα στον old boy και μου κίνησες την περιέργεια. Ο πόνος, που λες, τον βλέπω σαν τον ανομολόγητο αγαπημένο μας (για να πάω πίσω στο τελευταίο σου ποστ). Ο σπουδαίος Λακάν, έγραφε για το jouissance (νομίζω μεταφράζεται ως ηδονή αλλά με κίνδυνο να αφαιρεί από το περιεχόμενο του όρου) προσπαθώντας να περιγράψει πώς αναζητούμε τον πόνο ως μία από τις ηδονές της ζωής. Κινδυνεύοντας να κάνω μια εντελώς άστοχη ερμηνεία, καταλαβαίνω πώς με τον ίδιο τρόπο ο άνθρωπος απολαμβάνει, αν όχι επιθυμεί, οδυνηρά συναισθήματα που όμως του υπενθυμίζουν πως είναι ζωντανός. Έχω δει ανθρώπους γύρω μου, ίσως και στον καθρέφτη μου καμιά φορά, που γίνεται σχεδόν φανερό πως επιδιώκουν τον πόνο, έτσι ώστε μοιάζει να τον απολαμβάνουν. Ο πόνος, για μένα, δε συνδέεται με την ολοκλήρωση του έρωτα. Είναι ένα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του, αλλά ακριβώς λόγω της ηδονής που προκαλεί, νιώθω πως κάποτε τείνουμε να κάνουμε να κάνουμε κατάχρηση της αίσθησης που μας καταλείπει, δηλαδή του να νιώθουμε ολοζώντανοι μέσα σε αυτόν. Για παράδειγμα, όλη αυτή η κουλτούρα της καψούρας, που βασίζεται πάνω σε έναν επιτηδευμένο πόνο (με την έννοια πως γνήσιος πόνος είναι η πληγή και επιτηδευμένος το να σκαλίζεις την πληγή) βασίζεται, έτσι όπως το βλέπω, στην ηδονή του πόνου. Τα σεντόνια τα αγαπάμε, να ξέρετε.. . :)
"Χιόνι σεντόνι τρυφερό για του φιδιού τον ύπνο"...
Μπορεί σε λίγους μήνες να κρατάς ένα λιγότερο χνουδωτό μωράκι στα χέρια σου, τ' αγαπημένα μου.
24 σχόλια:
Να δεις εσύ που θα έχεις ΚΑΙ δίδυμα... Δεν εξηγείται αλλιώς... :P
Υ.Γ. Έχεις μήνυμα στο μπλογκ μου - ψάξε στα bold! Κι αυτό όοοοοοχι, δεν είναι απειλή, είναι υπόσχεση! :D:D:D
Φιλάκια μεταλλαγμένο ρόδο, που και έτσι μας αρέσεις πολύ :D
Συγχαρητήρια :-).
ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΙΣ ΓΑΤΕΣ την περίοδο τησ εγκυμοσύνης (ΕΙΝΑΙ ΣΟΒΑΡΟ).
Ρώτα κάποιον γιατρό.
xBerliner
@Μαρία, μου αρέσουν οι συνεπαγωγές που κάνεις! Δηλαδή αν αύριο βάλω και τη φάτσα μου στο μπλογκ θα κάνω τρίδυμα; χαχα!
@xberliner, μη μου ανησυχείς! Έχουν περάσει 2 χρόνια από τότε που το παίζαμε θετοί γονείς στον μούργο της φωτογραφίας. Το τοξόπλασμα είναι το πρόβλημα με τις γάτες, να ξέρεις. ;)
Αν και, αν δεν κάνω λάθος, αν μια γυναίκα είχε γάτα, και αυτή η γάτα είχε τοξόπλασμα, και αυτό μεταδόθηκε στη γυναίκα, τότε η γυναίκα αποκτά ανοσία και δε κινδυνεύει με τοξοπλάσμωση κατά την κύηση, που πράγματι είναι πολύ επικίνδυνη για το έμβρυο.
Με άλλα λόγια, τρέχα γύρευε.
Ο πατέρας που κάνει εξάσκηση υποθέτω?
:-)
Ρόδο του κανενός δυο μερες τώρα σε διαβάζω και χαμογελώ με τα ευχάριστα και είμαι οργισμένη (εδώ και καιρό) με την αναισθησία κάποιων γιατρών.
Ευτυχώς που η διαίσθηση της μάνας σου ήταν πιο ισχυρή.
Να είστε καλά, εσύ, ο σπόρος, τα αγαπημένα χέρια, ο φύλακας αγγελος σου.
:) :)
Ναι το τοξόπλασμα εννοώ.
Την περίοδο εκείνη εμείς ψάχναμε σπίτι. Και επιπλέον ψάχναμε σπίτι στο οποίο οι προηγούμενοι να μην είχαν γάτα (χρειάζεται τότε απολύμανση).
Μη σου πω και 4δυμα :P
Υ.Γ. Η κανονική αφιέρωση στην κουκίδα (αλλιώς "σπόρος") μέσα στο σ/κ. Σήμερα ήταν μια πρόγευση!
@χαμόγελο, έχει πάρει δίπλωμα γατομπαμπά. Τώρα προετοιμάζεται για το μεγάλο δίπλωμα. :)
@sylfaen, να είσαι καλά που θυμώνεις γιατί αυτό είναι ένα από τα σημαντικά που λέω να μεταδώσω στην κουκίδα όταν με το καλό γεννηθεί. Να θυμώνει! ;)
@xBerliner, είσαι πατέρας?!?!!?!??!!??!
@Μαρία, η κουκίδα σας περιμένει όλο αυτιά - λέμε τώρα! χαχα
Με το καλό Niemandrose να γίνεις μάνα!
νιάου
:)
Εγώ πότε θα γίνω μάνα;
@Mantalena Parianos, με το καλό και να επιστρέψω στο privacy μου γιατί μόνο για το τι έχω στα συρτάρια του κομοδίνου δεν έχω γράψει τελευταία. Θα βάλω κανένα σκύλο να με γαβγίζει όποτε πάω να γράψω e-μερολόγιο.
@Newborn Doomstalker, σε αυτή την περίπτωση έχεις να διαλέξεις ανάμεσα στον Αλμοδόβαρ και στον Τζιμάκο. :b
Γατος...ο μπαμπας!
εμείς πάντως την γάτα την κρατήσαμε! Είναι μέλος της οικογένειας και την προσέχουμε! Όσο για το τοξόπλασμα...
είναι πλέον καθήκον του υποψήφιου μπαμπα να ξεσκατίζει και να αλλάζει την άμμο της γάτας!
Έτσι για να μαθαίνει και το παοκι της φωτογραφίας!
Φιλιά
τελικά "ρόδο του κανενός", ξέρεις ότι πια σε λίγο καιρό,θα είσαι το ρόδο κάποιου λιγότερο χνουδωτού μωρού (τουλάχιστον!).εκεί τι θα γίνει με το όνομα εμ?
(πσσσιτ,δεν στέλνεις και κανα σενάριο στην "άλλη όχθη", γιατί σε λίγο θα αρχίσουν τα έξοδα?τον kosta ok τον έχεις κάνει μέντιουμ.άσε λοιπόν να αναλάβω τον οικονομικό μελλοντικό προγραμματισμό!έκαστος στο είδος του...!)
Ω ευγενικοί μου άνθρωποι
η ζωή είναι σύντομη...
αν ζούμε, ζούμε για να πατήσουμε
πάνω στα κεφάλια των βασιλιάδων*
SHAKESPEARE
Ερρίκος VI
*βασιλιάδες στο ποστ είναι όλοι οι βασιλιάδες-δημοσιογράφοι των δελτίων σκουπιδοειδήσεων της ελληνικής τηλεόρασης, όπου όταν δεν έχουνε τί να πουλήσουνε, πουλάνε τους ίδιους τους εαυτούς τους!
ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ ΠΑΝΤΟΥ
www.greendim.blogspot.com
πάντως - τουλάχιστον τον εντος blog ρόλο - τον έχεις πάρει σοβαρά!
καλό είναι αυτό!
@vrakas kostas, γάτος ο μπαμπάς, κουνέλα η μαμά, ταιριάζουν! :)
@_st_, είστε να ανοίξουμε ιατρικά ντιμπέιτ εδώ μέσα; xberliner, ακούει;
@subir, λοιπόν, είστε σαν τους τρείς μάγους με τα δώρα εδώ πέρα! Θα μου φέρεις έναν προϋπολογισμό του τι κοστίζει να πραγματοποιεί τι επιθυμίες του, κύριε κονομολόγε;
@geokalp , τι εξ-υπο-νοείς πονηρέ; :))) Θα το αντιμετωπίσω κι αυτό σαν Ποστάκι. Α, ωραίο όνομα! Ο Πόστας.
Λοιπόν, εγώ τώρα πήρα πρέφα τι τρέχει. Και μπορώ να πω ότι νιώθω υπέρτατα χαρούμενη. Γιατί χωρίς να ζηλεύω -από τις λίγες φορές, το ομολογώ- χαίρομαι πάρα πολύ για τα νέα σου!
Κανόνισε. Αν σε κανα-δυο post δεν έχεις κατεβάσει καντήλια για κάποιο λόγο θα πιστέψω όντως ότι το να γίνεσαι μητέρα βγάζει έναν άλλον εαυτό! :p (πάντως, φαντάζομαι το παιδί πρώτα θα μάθει τα άπαντα του Καστοριάδη και μερικές βρισιές παρά τα παραμύθια με την Σταχτοπούτα. Μεγάλη ελπίδα αυτό niemandsrose!)
Σε φιλώ!
Καλημέρα.
Εύχομαι ολόψυχα ό,τι καλύτερο για αυτό που όλοι λένε ότι είναι η ευτυχέστερη στιγμή στη ζωή ενός ανθρώπου. Υγεία και τώρα και πάντα, σε εσένα και την ψυχή που κουβαλάς μέσα σου.
Απαντώντας στις ερωτήσεις σου, να πω ότι ο πόνος ποτέ δεν είναι εξόριστος. Δεν είναι πρώτος στις προτιμήσεις μου, τον αντιμετωπίζω σαν αντιπαθητικό στενό συγγενή. Τον ανέχομαι, και προσπαθώ να κάνω ό,τι περνά από το χέρι μου για να περάσω όσο το δυνατόν λιγότερες στιγμές μαζί του.
Αν αναφέρεσαι στο σχόλιό μου στο "παλιόπαιδο", ο πόνος της αγάπης είναι διαφορετικός. αναγκαίος για την ύπαρξή μας, κομμάτι του εαυτού μας. όποιος δεν πόνεσε, δεν αγάπησε. μερικές φορές είναι η ολοκλήρωση του έρωτα.
αυτά και ευχαριστώ για την επίσκεψη.
υ.γ. μου αρέσουν τα σεντόνια, οπότε συγνώμη.
@industrialdaisies, είπα να κρατήσω τα -αναπόφευκτα- καντήλια για να διατηρήσω ένα κόσμιο προφίλ στους ανθρώπους με γνωρίζουν λιγότερο από σένα οξυδερκέστατο πλάσμα, αλλά με βλέπω να μην τίθεμαι σε αυτοπεριορισμό για πολύ ακόμα. :) Όσο για τον Καστοριάδη, με δύο βιβλία του δε γίνεσαι μάγκας, για να μη φτάσουμε σαν τη χήρα του αείμνηστου αρχηγού του εντελώς σοσιαλιστικού κόμματος, και πρώην κόμματος και η ίδια, να αυτοβαφτιστούμε μαθήτρια του Κούντερα, αν ενθυμείσαι. ;) Ευχαριστώ για τις ευχές! Σμάαατς!
@Jimmy Rose, καλώς σε βρίσκω και εδώ και ευχαριστώ για τις ευχές. Διάβασα ένα όμορφο σχόλιό σου σήμερα στον old boy και μου κίνησες την περιέργεια. Ο πόνος, που λες, τον βλέπω σαν τον ανομολόγητο αγαπημένο μας (για να πάω πίσω στο τελευταίο σου ποστ).
Ο σπουδαίος Λακάν, έγραφε για το jouissance (νομίζω μεταφράζεται ως ηδονή αλλά με κίνδυνο να αφαιρεί από το περιεχόμενο του όρου) προσπαθώντας να περιγράψει πώς αναζητούμε τον πόνο ως μία από τις ηδονές της ζωής.
Κινδυνεύοντας να κάνω μια εντελώς άστοχη ερμηνεία, καταλαβαίνω πώς με τον ίδιο τρόπο ο άνθρωπος απολαμβάνει, αν όχι επιθυμεί, οδυνηρά συναισθήματα που όμως του υπενθυμίζουν πως είναι ζωντανός.
Έχω δει ανθρώπους γύρω μου, ίσως και στον καθρέφτη μου καμιά φορά, που γίνεται σχεδόν φανερό πως επιδιώκουν τον πόνο, έτσι ώστε μοιάζει να τον απολαμβάνουν.
Ο πόνος, για μένα, δε συνδέεται με την ολοκλήρωση του έρωτα. Είναι ένα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του, αλλά ακριβώς λόγω της ηδονής που προκαλεί, νιώθω πως κάποτε τείνουμε να κάνουμε να κάνουμε κατάχρηση της αίσθησης που μας καταλείπει, δηλαδή του να νιώθουμε ολοζώντανοι μέσα σε αυτόν.
Για παράδειγμα, όλη αυτή η κουλτούρα της καψούρας, που βασίζεται πάνω σε έναν επιτηδευμένο πόνο (με την έννοια πως γνήσιος πόνος είναι η πληγή και επιτηδευμένος το να σκαλίζεις την πληγή) βασίζεται, έτσι όπως το βλέπω, στην ηδονή του πόνου.
Τα σεντόνια τα αγαπάμε, να ξέρετε.. . :)
"Χιόνι σεντόνι τρυφερό
για του φιδιού τον ύπνο"...
Πρωτα πρωτα χαιρομαι που το μετανιωσες...και γυρισες(Φαντασου τωρα το πηρα χαμπαρι...)Ειχα απογοητευτει...και περασα σημερα να δω μηπως και...μια τελευταια κρυφη ελπιδα...Και πηρα διπλη χαρα!και 3πλη και 4πλη...;)
μαθε του να κανει ονειρα.
μαθε του να αγαπα.
Σ'ευχαριστω που κρατας συντροφια στα πιο μικρα και αποκρυφα σημεια του μυαλου μου.
:)
Αφιέρωση έτοιμη. :)
http://mikroanalogo.blogspot.com/2008/01/blog-post_2798.html
Foveros o mikrompampas!!!
Me to kalo!! :))
@Μαρία, ευχαριστώ πολύ! :)
@Agent Provocateur,του το μετέφερα το σχόλιο και γελούσε πονηρά! :)
Δημοσίευση σχολίου