"Μην πετάξεις τίποτα
φτάσαμε στα ανείπωτα"
Διονύσης Σαββόπουλος
Και αν δεχτούμε την υπόθεση του Θ.Τριαρίδη, που βέβαια ως υπόθεση δεν μπορεί κανείς να της ζητήσει το μάξιμουμ της εγκυρότητας, ότι «αν σήμερα ζούσαν ο Ρεμπό, ο Καβάφης, ο Εμπειρίκος, ίσως να δημοσίευαν κείμενά τους σε ιστοσελίδα», δε καταλαβαίνω γιατί δεν θα δημοσίευαν τις "δευτεράντζες" τους. Τα ανέκδοτα και τα ακυκλoφόρητά τους. Γιατί θα ήταν τόσο εκλεκτικοί στη δημοσιοποίηση των έργων τους, όσο τελικά αναγκαστικά έγιναν λόγω συνθηκών. Και συνθήκες είναι, μεταξύ άλλων, το εμπορικό, αισθητικό, ηθικό, προσωπικό και δε ξέρω τι άλλο κριτήριο του εκάστοτε εκδότη, για την περίπωση του Ρεμπώ, του Καβάφη και του Εμπειρίκου, ή μουσικού παραγωγού, για την περίπτωση του Τσιτσάνη που αναφέρονται.
Αν ένας ιστογράφος αποφάσιζε να εκδώσει κάτι από το μπλογκ του, θα έπρεπε να είναι προετοιμασμένος να αφήσει στην άκρη πολύ από το υλικό του, να "πετάξει" τις δευτεράντζες και να βελτιώσει όσα είναι άξια έκδοσης. Αυτό είναι αυτονόητο.
Αυτό που επίσης είναι αυτονόητο, είναι πως για να είναι άξιο "ποσταρίσματος" ένα κείμενο, δε χρειάζεται να συσταθεί καμιά επιτροπή αξιολόγησης. Έχει ο καθένας τον προσωπικό του κριτή, και έχω εμπιστοσύνη πως όλοι λίγο-πολύ έχουμε ένα βαθμό αυτεπίγνωσης αν αυτά που γράφουμε είναι "αριστουργήματα ή βλακείες", για να κοπιάρω κι εγώ τον old boy από το ντοκιμαντέρ του Ανδριωτάκη για τα blogs, και που η όποια αυτεπίγνωση επαναπροσδιορίζεται μέσα από τον ανοιχτό σχολιασμό όπως σωστά παρατηρεί ο ίδιος μπλόγκερ.
Επομένως, αν ενοχλεί η υπερπληθώρα ποστακίων σε σχέση με την ποιότητά τους, νομίζω πως είναι ανάγκη να επαναπροσδιορίσουμε τα πλαίσια μέσα στα οποία κινείται κάθε μέσο.
Με λίγα λόγια, λέω εγώ, ας γράφει ο καθένας όπως, όσο και ό,τι θέλει και ας είναι ο καθένας υπόλογος στον εαυτό του. Τι νόημα έχει να φορτωθεί κανείς άλλο έναν μπάτσο που θα καταστέλλει το κέφι του για έκφραση και επικοινωνία μέσα στα πλαίσια ενός προσωπικού βήματος δημόσια προσβάσιμης έκφρασης;
φτάσαμε στα ανείπωτα"
Διονύσης Σαββόπουλος
[*Ο "συγγραφέας και μπλόγκερ" τυχαίνει να έχει ονοματεπώνυμο και μάλιστα να χαίρει και μιας κάποιας αναγνωρισιμότητας ακόμα και πριν το ντοκιμαντέρ των Μανώλη Ανδριωτάκη- Μέντης Μέγα. Λέγεται Θανάσης Τριαρίδης, και θα ήταν πιο σικ να μνημονεύσει κανείς και το όνομα πέρα από την ιδιότητα, εφόσον κοπιάρεται και σχολιάζεται μία ατάκα του, αγαπητή "δημοσιογράφε και κριτικέ". Αλλά το θέμα μου δεν είναι παραστήσω την αυτόκλητη υπερασπίστρια της αναγνωρισιμότητας του Τριαρίδη ούτε και να υποδείξω κανόνες καλής συμπεριφοράς στην Μαριάννα Τζιαντζή που υπογράφει το άρθρο].
Υπάρχει μια παρατήρηση παραπάνω, ότι στα μπλογκς δεν πετιέται τίποτα. Προφανώς. Προφανώς το blogging είναι μία αυθόρμητη, ελεύθερη και πηγαία πλατφόρμα έκφρασης και επικοινωνίας, που αν και υπόκειται σε ηθικούς και νομικούς κανόνες και δεν είναι απαλλαγμένο από τις δυναμικές της ομάδας που εμφανίζονται και έξω από την wordpress και το blogspot, ωστόσο παραμένει ένα ηλεκτρονικό ημερολόγιο δημόσια προσβάσιμο και τέτοιο οφείλει να παραμείνει. Έστω και αν δημοσιογραφίζει, έστω και αν λογοτεχνίζει, έστω και αν επιστημονίζει, δανειζόμενο στοιχεία του εκάστοτε genre, ένα μπλογκ, κατά τη γνώμη μου, αν δε θέλει να γίνει καρικατούρα του είδους που ομοιάζει, οφείλει να διατηρεί ένα χαρακτήρα προσωπικού ημερολογίου. Όπου είναι αυτονόητο πως τίποτα δεν πετιέται.Και αν δεχτούμε την υπόθεση του Θ.Τριαρίδη, που βέβαια ως υπόθεση δεν μπορεί κανείς να της ζητήσει το μάξιμουμ της εγκυρότητας, ότι «αν σήμερα ζούσαν ο Ρεμπό, ο Καβάφης, ο Εμπειρίκος, ίσως να δημοσίευαν κείμενά τους σε ιστοσελίδα», δε καταλαβαίνω γιατί δεν θα δημοσίευαν τις "δευτεράντζες" τους. Τα ανέκδοτα και τα ακυκλoφόρητά τους. Γιατί θα ήταν τόσο εκλεκτικοί στη δημοσιοποίηση των έργων τους, όσο τελικά αναγκαστικά έγιναν λόγω συνθηκών. Και συνθήκες είναι, μεταξύ άλλων, το εμπορικό, αισθητικό, ηθικό, προσωπικό και δε ξέρω τι άλλο κριτήριο του εκάστοτε εκδότη, για την περίπωση του Ρεμπώ, του Καβάφη και του Εμπειρίκου, ή μουσικού παραγωγού, για την περίπτωση του Τσιτσάνη που αναφέρονται.
Αν ένας ιστογράφος αποφάσιζε να εκδώσει κάτι από το μπλογκ του, θα έπρεπε να είναι προετοιμασμένος να αφήσει στην άκρη πολύ από το υλικό του, να "πετάξει" τις δευτεράντζες και να βελτιώσει όσα είναι άξια έκδοσης. Αυτό είναι αυτονόητο.
Αυτό που επίσης είναι αυτονόητο, είναι πως για να είναι άξιο "ποσταρίσματος" ένα κείμενο, δε χρειάζεται να συσταθεί καμιά επιτροπή αξιολόγησης. Έχει ο καθένας τον προσωπικό του κριτή, και έχω εμπιστοσύνη πως όλοι λίγο-πολύ έχουμε ένα βαθμό αυτεπίγνωσης αν αυτά που γράφουμε είναι "αριστουργήματα ή βλακείες", για να κοπιάρω κι εγώ τον old boy από το ντοκιμαντέρ του Ανδριωτάκη για τα blogs, και που η όποια αυτεπίγνωση επαναπροσδιορίζεται μέσα από τον ανοιχτό σχολιασμό όπως σωστά παρατηρεί ο ίδιος μπλόγκερ.
Επομένως, αν ενοχλεί η υπερπληθώρα ποστακίων σε σχέση με την ποιότητά τους, νομίζω πως είναι ανάγκη να επαναπροσδιορίσουμε τα πλαίσια μέσα στα οποία κινείται κάθε μέσο.
Με λίγα λόγια, λέω εγώ, ας γράφει ο καθένας όπως, όσο και ό,τι θέλει και ας είναι ο καθένας υπόλογος στον εαυτό του. Τι νόημα έχει να φορτωθεί κανείς άλλο έναν μπάτσο που θα καταστέλλει το κέφι του για έκφραση και επικοινωνία μέσα στα πλαίσια ενός προσωπικού βήματος δημόσια προσβάσιμης έκφρασης;
20 σχόλια:
Συμφωνώ με την άποψή σου.
Όταν ξεκίνησα να γράφω, πολύ πρόσφατα είναι η αλήθεια, ένας φίλος μου είχε πει ότι το blogging είναι εκτόνωση και ψυχοθεραπεία. Μου είχε φανεί τότε υπερβολικό, όμως νομίζω έχει βάση. Αν κάποιος αφήνει τον εαυτό του ελεύθερο να καταγράφει σκέψεις, συναισθήματα, εμπειρίες, τότε βγάζει πράγματα από μέσα του, γνωρίζει καλύτερα τον εαυτό του.
Το αν αφορά κάποιον τρίτο να διαβάσει κείμενα προσωπικά, είναι καθαρά ζήτημα του κατά πόσο θέλουμε να γνωρίσουμε έναν άλλο άνθρωπο, να καταλάβουμε τον τρόπο που σκέφτεται. Κάποιες φορές μέσα από τις εμπειρίες άλλων βρίσκουμε κρυμμένες πτυχές του εαυτού μας και αποκωδικοποιούμε την συμπεριφορά μας.
Το θέμα αυτό με απασχόλησε και εμένα όταν ξεκινούσα. Αποτελούσε τον βασικό λόγο για να μην γράψω. Σκέφτηκα όμως ότι δεν περιμένει κανείς να ανακαλύψει τον νέο Ελύτη ή Σεφέρη σε ένα blog, αλλά να βρει αληθινά κείμενα, που πραγματεύονται καταστάσεις με τις οποίες όλοι μπορεί να ταυτιστούμε.
υ.γ. πολλά έγραψα πάλι.
Τα Blog είναι διαδικτυακά ημερολόγια, όχι (απαραίτητα) φυτώρια λογοτεχνών, ή τόπος εύρεσης νέων ταλέντων. Εγώ, για παράδειγμα, είχα να γράψω οτιδήποτε από τις εκθέσεις του σχολείου (και πάνε πολλά χρόνια..) Και πριν, δεν είχα καν ημερολόγιο! Μα εδώ, γράφω μονάχα ό,τι θα έλεγα στους φίλους μου, στην παρέα μου, ότι μου συμβαίνει. Δεν έχω καμιά διάθεση να γίνω συγγραφέας, δημοσιογράφος ή ό,τι άλλο.. το κέφι μου κάνω! Και συμφωνώ πως λειτουργεί σαν ψυχοθεραπεία -τουλάχιστον εμένα, με βοήθησε να αποσυμπιέσω πολύ δύσκολες καταστάσεις.. Κι έχω "γνωρίσει" και γνωρίσει στ' αλήθεια, ανθρώπους σπουδαίους, που διαφορετικά δεν θα είχα την ευκαιρία ή τον τρόπο.
Πάντως, έχω διαβάσει σπουδαία κείμενα εδώ, που θα μπορούσαν άνετα να είναι σε βιβλία. Και άρθρα για την επικαιρότητα πολύ καλύτερα και πολύ πιο έγκυρα από αυτά των εφημερίδων, όχι από επαγγελματίες.
(ελπίζω η κα Τζιαντζή να μην είναι bloger :pp)
Καλή βδομάδα
:)
@Jimmy Rose, χαίρομαι που πρόσθεσες το ψυχοθεραπευτικό στοιχείο του blogging. Αλλά έστω και ότι αυτή η έκφραση δεν έχει στοιχεία εσωτερικότητας. Έστω ότι είναι μια σαχλαμάρα και μισή. So fucking what? Γιατί θα πρέπει να διορίσουμε αυτο-δραγουμάνους στην όλη ιστορία;
(Μη θαρρείς πως σε σένα απευθύνω τα ερωτήματα. Κουβέντα να γίνεται. :) )
Τώρα, το προσωπικό στοιχείο, που εγώ το θεωρώ απαραίτητο, δεν το καταλαβαίνω αναγκαστικά ως το να αφηγούμαστε στοιχεία του ιδιωτικού μας βίου -προσωπικά με φέρνει σε αμηχανία και το αποφεύγω, εκτός κι αν πρόκειται για life-changing γεγονότα όπως η εγκυμοσύνη μου πχ- αλλά το να είμαστε σαφείς στο τι αντιπροσωπεύει το ίδιο το μπλογκ για μας. Δηλαδή, αντιπροσωπεύει μια επινοημένη εικονική περσόνα που θέλαμε να υποδυθούμε, έτσι για το πείραμα, ή κάτι πιο συγγενές;
Σε κάθε περίπτωση όμως θεωρώ απαραίτητο στοιχείο ενός μπλογκ, για να με πείσει, να έχει δομήσει μια περσόνα που ωστόσο, είτε ρεαλιστική είναι είτε επινοημένη, θα λειτουργεί απελευθερωτικά για τον γράφοντα.
υγ: μη το ξαναπείς λέμε! :))
@Νατασσάκι, στα περισσότερα συμφωνούμε. Το πρόβλημα όμως ξεκινάει και από τους ίδιους τους μπλόγκερς όταν προβάλλουν, έμμεσα συνήθως, τους εαυτούς τους σαν wannabe δημοσιογράφους, λογοτέχνες κλπ, όταν χρησιμοποιούν αυτό το βήμα για να παρουσιάσουν demos της πένας τους και δεν ευελπιστούν απλώς στο να πάρουν feedback από τους σχολιαστές αλλά να τους ανακαλύψουν οι εκδοτικοί οίκοι και τα δημοσιογραφικά συγκροτήματα. Αυτό μου φαίνεται κάπως θλιβερό. Γιατί μόνο απελευθερωτικά δεν μπορεί λειτουργήσει κανείς μέσα σε μια διαρκή αγωνία να ξεχωρίσει και να τιμηθεί.
καλά μωρέ είναι τα blogs..σίγουρα οτι πιο δημοκρατικό υπάρχει .. αυτή τη στιγμή..μπορείς να 'μιλήσεις' για οτι θες, να τα χώσεις, να διαφοροποιηθείς.. να , να, να..
Η αλήθεια με τραβάει σε ενα μπλογκ..
Δεν διαφωνούμε. Προσωπικά βρίσκω ότι υπάρχουν πάντα κάποια πράγματα που δεν λέγονται από το blog. Καθένας έχει την ελευθερία να γράψει ό,τι τον απασχολεί, να καταχωρήσει τις σκέψεις του όπως θα έκανε σε ένα ημερολόγιο, με την διαφορά ότι, ακριβώς επειδή αυτό δημοσιοποιείται, πρέπει να μπουν όρια, στο μέτρο που ο συντάκτης δεν θέλει να αποκαλύψει κάποια πράγματα για τον εαυτό του. Δεν είναι απαραίτητο να επινοεί μία περσόνα, αρκεί να μην αναφέρεται σε κάποια πράγματα.
Μιλώντας για τον εαυτό μου, μπορώ να πω ότι είμαι απόλυτα ειλικρινής σε όσα γράφω. Δεν κατασκευάζω πράγματα για τον εαυτό μου, καθετί που γράφω ανταποκρίνεται σε κάποια εμπειρία μου. Απλά ξέρω ότι υπάρχουν πράγματα που δεν μπορώ ούτε πρόκειται να αποκαλύψω. Όσοι με ξέρουν ήδη, απλά διαβάζουν την καθημερινότητά μου. Όσοι δεν με ξέρουν, ανακαλύπτουν κάποιες πτυχές της προσωπικότητάς μου, αυτές που επιλέγω να παρουσιάσω. Αλίμονο αν μπορούσαμε μέσα από ένα (ή περισσότερα) κείμενο να γνωρίσουμε κάποιον άνθρωπο. Τότε δεν θα είχε νόημα η προσωπική επικοινωνία και επαφή.
Αν αυτό φέρνει σε αμηχανία κάποιους, δεν μπορώ να κάνω κάτι. Εμένα πάντως δεν με ενοχλεί. Το blog το βλέπω ως τόπο όπου μπορώ να βγάλω πράγματα από μέσα μου. Αυτό απαιτεί ειλικρίνεια. Έτσι το αντιμετωπίζω. Θα πεις ότι αυτολογοκρίνομαι, αφού δεν τα λέω όλα. Το βρίσκω αναγκαίο κακό, που έχει να κάνει με την δημοσιοποίηση. Αν έλεγα τα ίδια πράγματα σε έναν φίλο απευθείας ή σε ένα ψυχολόγο (-ψυχίατρο, ποτέ δεν κατάλαβα τη διαφορά) θα ήμουν σίγουρα πολύ πιο ανοιχτός.
@roadartist, συμφωνώ με την τελευταία σου πρόταση. Κι ας είναι αυτή η αλήθεια μία εντελώς "ψεύτικη" περσόνα.
@Jimmy Rose, γι' αυτό με τα όρια που λες, δεν έχεις άδικο. Μόνο που, για να πάμε πίσω στο άρθρο, έχω την εντύπωση πως ο φραγμός που υπαινίσσεται αφορά στην ποιότητα ενός ποστ. Σαν δηλαδή κάποιος να εμποδίζεται να παρεκκλίνει του θεματικού προσανατολισμού του μπλογκ του, σαν κάποιος να γράφει κατ' εντολή, με σύμβαση με τον ίδιο του τον εαυτό. Ενώ εγώ λέω πως στο μπλογκ ο καθένας ας είναι ελεύθερος .Ούτε ασύδοτος, ούτε ανεύθυνος, ούτε θρασύδειλος. Ελεύθερος κι όπως του βγει, του βγήκε.
(σεντόνια επί σεντονίων θα κάνουμε την προίκα μας, όπως καταλαβαίνεις. :) )
την χρειάζεσαι την προίκα εσύ, παιδί περιμένεις. η μανούλα μου την έχει έτοιμη τη δική μου, αλλά στο σεντούκι θα μείνει. Σταματάω εδώ.
Οι λέξεις είναι φωτογραφίες του μυαλού. "Ξέρω" πολύ καλύτερα όποιον διαβάζω από αυτόν που μιλώ. Ξέρω καλύτερα ακόμα κι όταν ψεύδεται ή εξιστορεί, για ποιάς ποιότητας άνθρωπο πρόκειται. Τα παιδιά μου, τη γυναίκα μου, τους γονείς, τα αδέρφια, τους φίλους, δε θα τους μάθει κανείς ποτέ απο μέσα προς έξω τόσο καθαρά όσο μαθαίνει έναν που διηγείται πως έφαγε μια μπανάνα και πέταξε τη φλούδα σε ένα μπλογκ. Εσένα (τον Χ) που γράφεις, αν γράφεις από μέσα σου, μπορώ να διακρίνω στοιχεία της προσωπικότητάς σου, ακόμα κι όταν χρησιμοποιείς περσόνα και μιλάς για μπανάνες, που δεν θα ήταν ορατά με κανέναν άλλο τρόπο, ακόμα κι αν καναμε έρωτα νυχθημερόν και κουβεντιάζαμε.
Νομίζω πως η ουσιαστικότερη χρησιμότητα της δικτακής γραφής είναι η γνωριμία των ψυχών.
Επιπλέον, η απουσία της εικόνας σου, της μορφής σου, μου επιτρέπει να σε ακούω χωρίς περισπασμούς. Δε με νοιάζει να είσαι όμορφος, με νοιάζει να έχεις να μου πεις.
Κατα τα άλλα σε λίγα χρόνια όλα ατα θα είναι τόσο κοινά που δε θα χρειάζονται αναλύσεις, νομίζω.
Κατά τα άλλα, δε βρίσκω αθέμιτο κανέναν λόγο για να γράφει κανείς. Οποιονδήποτε.
συμφωνούμε είναι σίγουρο
αλλά σαν μέσο φθηνής διαφήμισης δεν είναι κακό
κακό είναι όπως το περιγράφεις: "να τους ανακαλύψουν οι εκδοτικοί οίκοι και τα δημοσιογραφικά συγκροτήματα"..
αυτό είναι όντως κακό μόνο και μόνο γιατί αντί να κουνηθούν περιμένουν να τους βρουν...
Φιλενάδα μου φαίνεται ότι τάχεις παίξει...η σύλληψη πρέπει να συνέβη στη λίγωση του φεγγαριού...εύχομαι να μην επηρεαστεί το μωρό απο τη τρέλλα σου
@Jimmy Rose, λόγια στο σεντούκι.
@Nomad, μηδέ εγώ βρίσκω αθέμιτο βρίσκω κανένα λόγο να γράφει κανείς ό,τι θέλει αρκεί να μην είναι ανεύθυνος, θρασύδειλος και ασύδοτος. Γιατί το έχουμε δει και αυτό το φαινόμενο. Αλλά έχω την εντύπωση ότι η δημοσιογράφος δεν αναφέρεται σε δημοσιογραφίζοντα ιστολόγια αλλά λογοτεχνίζοντα.
@geokalp, δε λέω πως είναι κακό να έχεις ένα όνειρο. Αλλά όπως έλεγε και το ηθογραφικό ποίημα του Κίπλινγκ, "να μη γίνεσαι δούλος των ονείρων"...
@κστσ, τι πετάγεσαι ρε χαζοβιόλη αφού δε ξέρεις τι λέμε; Ε; Το κακό με τα παιδιά είναι πως δε διαλέγουν τους γονείς. Αυτή είμαι και αν του αρέσω. Χα!
Λέτε μαλακίες...και γι' αυτό καλό είναι να τις διαλέγετε...γιατί δεν θα τολμούσατε να τις πείτε χωρις την κάλυψη της ανωνυμίας...χαζό παιδί χαρά γεμάτο...
@ΚΣΤΣ, πρώτον δεν έχεις μπει σε στάβλο και μίλα σαν τον άνθρωπο, γιατί αφού χρησιμοποιείς πληθυντικό και δε μπορώ να σε βρίσω σε προσωπικό επίπεδο. :b
Δεύτερον, από την αρχή ξεκαθάρισα ότι για να κριθεί δίκαια ένα μέσο, οφείλουμε να δεχτούμε κάποιες παραδοχές. Το μπλογκ, ας πούμε, δεν είναι ούτε βιβλίο, ούτε εφημερίδα, ούτε επιστημονικό περιοδικό και δεν είναι καθόλου απαραίτητο να κοτσάρω το ονοματεπώνυμό μου για να εκφραστώ. Γιατί ακριβώς θέλω να εκφραστώ ελεύθερα,πράγμα που σηκώνει πολλή κουβέντα και δεν είναι το θέμα μου τώρα.
Και έχει το γούστο της η όλη η ιστορία. Θυμήσου, αν έχεις δει, το ν Τζακ Νίκολσον στο Passenger του Αντονιόνι τι έκανε για να απαλλαγεί από τις δεσμεύσεις της ταυτότητάς του και να ζήσει μια δεύτερη ζωή στην ίδια ζωή. Με όμοια συμπάθεια μπορείς να δεις όσους γράφουν με ένα ψευδώνυμο. Θέλουν να είναι ελεύθεροι. Ε, ας τους αφήσουμε.
Εσύ αλήθεια γιατί δε γράφεις το ονοματεπώνυμό σου όταν σχολιάζεις και μάλιστα με ύφος σαν αυτό;
"Με λίγα λόγια, λέω εγώ, ας γράφει ο καθένας όπως, όσο και ό,τι θέλει και ας είναι ο καθένας υπόλογος στον εαυτό του. Τι νόημα έχει να φορτωθεί κανείς άλλο έναν μπάτσο που θα καταστέλλει το κέφι του για έκφραση και επικοινωνία μέσα στα πλαίσια ενός προσωπικού βήματος δημόσια προσβάσιμης έκφρασης;"
Αυτά ακριβώς τα λόγια σου με βρίσκουν απόλυτα σύμφωνη.
Και σε καμία περίπτωση δεν πιστεύω ότι ακόμη και οι αγαπημένοι Καβάφης, Ρεμπώ, Εμπειρίκος, έγραψαν μόνο αριστουργήματα.
Μειώνει αυτό την αξία τους;
Ξεκινάει κάποιος από το ταλέντο του και στην συνέχεια υποχρεωούται να το βελτιώσει και να το τελειοποιήσει.
Άλλος απλά εκφράζεται, με τον τρόπο που επιθυμεί.
:-)
υποχρεούται, διόρθωση.
:-)
@Vassia, συμφωνούμε. ;)
χμ.. πάνω κάτω συμφωνώ... το θέμα με τα μέσα επικοινωνίας είναι ότι το μέσο καθορίζει το κείμενο... ή μάλλον την ποιότητα του κειμένου οπότε δεν ξέρω κατα πόσο θα δημοσίευαν κάτι αξιόλογο... ή αν το μέσο δημοσίευσης ήταν το blog θα υπήρχε η ίδια ποιότητα.
Δηλαδή η ευκολία με την οποία κάποιος δημοσιεύει κείμενα στο blog η ακόμα και η ευκολία με την οποία μπορεί κάποιος να τα τροποποιήσει ή να τα ανακαλέσει (αν και πρόκειται για γραπτό λόγο) είναι εν μέρη οι παράγοντες που τον οδηγούν να μεταδίδει πρόχειρα μυνήματα (συνήθως)
@xamogelo, ωστόσο, έτσι για την κουβέντα, έχει ενδιαφέρον όλος ο συλλογισμός του Τριαρίδη στο ντοκιμαντέρ των Ανδριωτάκη-Μέγα, από τον οποίο απομονώθηκε αυτή η φράση.
"αν σήμερα ζούσαν ο Ρεμπό, ο Καβάφης, ο Εμπειρίκος, θα δημοσίευαν τα κείμενά τους, πού; Στους καθεστωτικούς εκδότες;Στο εμπόριο, στην αγορά, πού; Θα τα δημοσιεύανε σε μια ιστοσελίδα, σε ένα μπλογκ."
Η φράση "καθεστωτικοί εκδότες" γιατί δεν είναι άραγε στο απόσπασμα που εμφανίζεται στην "Κ";
επειδή είναι καθεστωτικοί εκδότες!!! και αυτοί :-p
Φίλοι,κύριοι,μην περιμένετε να βρείτε τα έργα μου καλοταχτοποιημένα σε ενότητες,συλλογές κλπ.
Είναι τόσα πολλά και έχουν αλλάξει τόσες φορές θέσεις το ένα με το άλλο,που,καθώς ούτε και ημερομηνίες κρατώ για την εγγραφή τους,δίνονται εδώ όπως βρέθηκαν όταν αποφάσισα να τα εκθέσω στα μπλογκς μου.
Απολαύστε τα ένα ένα,όπως εξάλλου θα κάνατε και αν ήσαν βαλμένα σε κάποιαν άλλη σειρά.
Και μη βιαστείτε να τα κρίνετε. Αυτό αφήνεται στο Χρόνο και θα γίνει όταν ούτε σεις ούτε εγώ θα υπάρχουμε πάνω σ’ αυτή τη γη.
Η διαφορά μου από σας είναι ότι εγώ ξέρω από τώρα την απόφαση του Χρόνου.
Τα άριμα
Copyright PAu 1-696-217
George Holiastos
ΤΑ ΑΡΙΜΑ
Γεωργίου Χολιαστού
ΑΓΡΙΟΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ
Αντάρτη χωρίς ταυτότητα!
Πρίγκηπα χωρίς περγαμηνές ευγένειας!
Λαχτάρα όλο ο ταξιδιώτης πάνω σου γέρνει.
Ο πραματευτής αγέρας
ακριβά τ’ αγκάθια σου πληρώνει
για το άρωμα που από σε φορτώνει
και τριγύρω θα μοσχοπούλήσει.
Αγριοτριαντάφυλλο!
Λεύτερο από φράχτες !
Αμόλυντο από φώτα σαλονιών!
Αγριοτριαντάφυλλο!
Συντρόφι εσύ των στιλβωμένων αστεριών
Τις ξάστερες τις νύχτες του χειμώνα!
Ο ΝΙΟΣ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΗΣ
-Σε τούτο το χωριό ήξερα ένα νιο τραγουδιστή.
Πού έχει πάει μικρή μελαχρινή κοπέλλα μου;
-Είναι αυτός εδώ μα η φωνή του
στ’ ουρανού τα πλάτια τραγουδάει.
-Και ποιος ακούει στον ουρανό
τα θλιβερά τραγούδια του κοπέλλα μου;
-Τ’ αστέρια με τα λαμπερά τ’ αυτιά τους΄
και το φεγγάρι,
με το μαντήλι η γη να του κρατάει
γύρω της χορεύει.
-Αχ! και πού τον έχουνε θαμμένον;
-Στου τζίτζικα το φράκο το λευκό και χρυσαφένιο
και στο λαιμό του πεθαμένου του αηδονιού.
Η ΜΙΚΡΗ ΤΣΙΓΓΑΝΑ
-Τσιγγάνα μου τα στήθη σου αυτά ποιος τα ορίζει;
-Ο αγέρας που απ’ ολούθεν έρχεται κι ολούθε πάει.
-Τσιγγάνα μου τα γόνα σου τα σφαλιστά ποιος σου τ’ ανοίγει;
-Το νερό του ποταμιού που πάει απ’ το βουνό στον κάμπο.
-Και ποιος ειν’ ο καλός σου εσύ τσιγγάνα μου μικρή;
-Το ρόδο με μιαν Άνοιξη σε κάθε πέταλό του.
Η ΓΛΥΚΕΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ
ΤΟΥ ΨΑΡΑΔΙΚΟΥ
Η γλυκεια γυναίκα του ψαράδικου
με δέρμα λευκό και βελουδένια χέρια
με το πρόσωπο αθώο σαν την αυγή
και με τα μάτια τα γεμάτα γλύκα
στην αγορά εβγήκε
και να κάνει περιμένει τις φωτοτυπίες της.
-Γυναίκα όμορφη πέρασε πρώτη.
-Εγώ πριν από έναν ποιητή;
-Χωρίς την ομορφιά σου
η ποίηση δε θα τραγουδούσε.
-Δίχως την ποίηση
θα πήγαινε μαζί κι η ομορφιά μου.
Μα κιόλας
η ψυχή
με εικόνες είχε πλημμυρίσει
ακτών μαγευτικών,
γλυκόλαλων Νηριϊδων
και παραδείσιων των βυθών της θάλασσας
Ερωτικών Πλασμάτων.
ΣΚΟΠΟΣ ΚΑΙ ΜΕΤΡΟ
-Πόσο οι φράουλές σου παν μικρή μου φραουλίτσα;
-Δεν τις πουλώ-τις έχω να τις βλέπεις να πονείς.
-Ένα λευκό σου πεταλάκι
σαν το φτερό φωτόλουστο της πεταλούδας
άσε να κλείσω μες στο χέρι μου.
-Όχι η ψυχή και η καρδιά μου λένε.
-Θεό εσύ δεν έχεις φραουλίτσα μου μικρή;
-Η Απονιά Θεός μου κι η Σκληρότη.
-Αδοτη αν απομείνεις φραουλίτσα μου
τότε γιατί γεννήθηκες στον κόσμο μέσα;
-Τον πόνο να σου δώσω,που σκοπός
και μέτρο είναι της γήϊνης ζωής σου.
Τ’ ΑΛΟΓΑΚΙΑ
Τα μάτια σου χρυσάφι και νερό.
Καστανός τα μαλλιά σου αφρός.
Τ’ άλογα στέκουν ανυπόμονα.
Το τρέμισμα κυττάζω των χεριών σου.
Χείλια σου στήθη και λαιμός
παιχνίδι στου έρωτα το χάδι..
Τ’ άλογα πάλεμα οσμίζοντας
φουρμάζουνε με ταραγμένο το αίμα.
Μαγνήτης σαν το χέρι μου να είναι
μονάχος του ο καρπός σου εντός του πέφτει.
.
Τ’ άλογα τρέχουν γύρω γύρω τρελλαμένα.
Σφιχτά κλεισμένη μες στα χέρια μου γυρνάς μαζί τους.
Αχ έρωτα που τελειωμό δεν έχεις!
Φέρνω στο στόμα και δαγκώνω τον καρπό.
Μες στον αφρό τους βουτηγμένα
κάτω πάνε τ’αλογάκια.
ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙ
Αυτός που πηγαίνει λέει: δεξιά,αριστερά.
Αυτός που έρχεται λέει:αριστερά δεξιά.
Και δίκιο δίνεις και στους δυο
αγαθέ,πανάρχαιε δικαστή
σε νόμους τέσσερες ακλόνητους
στεριωμένε.
Στράβωνα σκίσε τις περγαμηνές σου!
Αϊνστάϊν,ξαναζεσταμένη ειν’ η σοφία σου!
ΣΤΟ ΧΩΡΑΦΙ
-Καλή σου όρεξη κυρά μου στα φασόλια σου.
Αν φασολάκι εγίνομουν
και καρφωνόμουν στο πηρούνι σου
στου στόματός σου τη γλυκειά φωλιά θα μ’ έβαζες;
-Φαγάκι θα ’σουν και θα σ’ έβαζα.
-Και πηρουνάκι αν γίνομουν
θα με ρουφούσαν έτσι τα χειλάκια σου;
-Πηρουνάκι θα ’σουν και θα σε ρουφούσαν.
-Κυρά μου για ένα όνομα μη σε καϋμό με ρίξεις.
Φασόλι πες με και το στόμα σου ας με γέψει...
-Λωλό μου μοιάζεις αγοράκι μου άγουρο.
-...Και πηρουνάκι πες με και τα χείλια μου έλα πιες.
-Πώς τα ονόματα-του κόσμου εγώ την τάξη-
να την αλλάξω αλανάκι μου γλυκό;
-Με κολυμπήθρα τα ματάκια σου τα ολόμαυρα
και αγιονέρι το καυτό μου το αίμα.
-Κιόλας σε βάφτισα γλυκό μου αγόρι.
Όμως τον άντρα μου που οργώνει πέρα
πώς να τον ειπώ;
-Μπαξέ που ένας διαβάτης του ’κοψε ένα ρόδο.
-Αχ άντρα μου μπαξέ
πάει το τριανταφυλλάκι σου.
ΣΥΧΩΡΕΣΤΕ ΜΕ
Αν Κάποια μνήμη πέρα από το σκότος και το φως μ’ εξουσιάζει΄
Αν Κάποια ρίζα ακλόνητη είναι
που μ’ έχει μεγαλώσει φύλλο ολότρεμο του κάθε αγέρα΄
αν Κάτι ανυπόκριτο με ξαναχτίζει μακριά του΄
αν Κάτι περα απ’ το Εκεί κι από το Τότε θάλλει κάπου
ανύποπτον ορίζοντάς με΄
αν Κάτι που μου ανήκει,οριστικά κλείνει τον κύκλο του΄
αν Κάτι σίγουρα μου ’χει δοθεί αθάνατο,
μοναδικό,
αγνό΄
αν Κάτι ασύλληπτο από την ανθρώπινη ουσία με δονεί΄
αν Κάτι βρίσκεται αληθινό
που δικό μου να ’ναι και δικό μου μόνο,
απ’ Αυτό,
απ’ Αυτό,
απ’ Αυτό ζητώ
να μου δώσει τη δύναμη
να μιλήσω και να πω- «συχωρέστε με-
συχωρέστε με όντα αυτού του κόσμου
γιατί υπήρξα κι εγώ ανάμεσά σας».
Κι απ’ Αυτό,
απ’ Αυτό,
απ’ Αυτό-
το πιο βαθύ από το κορμί μου
το πιο κρυφό από την ψυχή μου
το πιο μεγάλο μου από το νου-
απ’ Αυτό ζητώ,όντα αυτού του κόσμου,
να σας δώσει τη δύναμη να με νιώστε
όταν λέω- «συχωρέστε με-
συχωρέστε με όντα αυτού του κόσμου
γιατί υπήρξα κι εγώ ανάμεσά σας».
Η ΚΟΥΚΛΑ
Τα μάτια μου δυο πέτρες
άχυρα τα μαλλιά
ξύλα τα πόδια μου
το σώμα μου πανί με πριονίδι γεμισμένο.
Μια κούκλα ευτελής,
σχεδόν ανυπόστατη
είμαι.
Κι όμως προβάλλω αξιώσεις
για προσοχή και αφοσίωση
καταλαμβάνω χώρο έτσι που κανείς
την ίδια ώρα δεν μπορεί
να είναι εκεί που είμαι,
μιλώ και εκβιάζουνε τα λόγια μου αποφάσεις
με κούκλες άλλες κοινωνικές συνάπτω σχέσεις
εργάζομαι
κοιμάμαι
περπατώ.
Λίγο ακόμα και θα έλεγα
«υπάρχω».
ΕΛΛΗΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΗΣ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ
Επειδή η Γερμανία είναι βάρβαρη χώρα
γι αυτό κάθε πρωί παίρνω βαθιά μιαν εισπνοή
από λέξεις σαν αυτές:
δυσραγής,έμμαλος,επικράζω΄
επανθέω,αεροκόλακες,ευθάλαττος΄
άπληκτος,υπέρλεπτος,αριζήλως΄
αυτολυρίζω.
Επειδή η ζωή εδώ είναι ένα μαύρο αγριοπούλι
την ημερεύω κάθε μέρα
με λέξεις όπως:
ύποινος,ανθοκρατέω,αθηνιώ΄
αυτόκλαδος,βιωφελής,ερώτιον΄
κισσηρεφής,περιλάμπω,πυριάλωτον΄
νεαροηχής.
Και μετά από κάθε τους επίθεση
ιαίνω τις πληγές μου
ψιθυρίζοντας:
καταβόησις,ηχή΄
κλεψίχωλος,τεττιγγώδης,δρύπτω΄
αύχημα,άτυμβος,βραχυβλαβής
συνοχμάζω.
ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ ΞΑΝΑΓΥΡΙΖΟΥΝ
Τα πουλιά ξαναγυρίζουν
σπάζοντας με το ράμφος τους
τις τελευταίες αιχμές του χειμώνα
και διώχνοντας με τα φτερά τους
τις τελευταίες συνέπειες της απρονοησίας.
Τα πουλιά ξανάρχονται
ζωηρά και αεικίνητα
χρώματα ευτυχίας φορώντας
(μερικά στο ταξίδι έχουν πεθάνει)
και τιτιβίζοντας χαρούμενα.
ΕΤΣΙ.
Τη βέργα παίζοντας μέσα στο χέρι του
στην πολυθρόνα καθιστός,
άλλοτε ο ρόζος της χτυπάει στο δάχτυλό του
κι άλλοτε άγγιχτο τ’ αφήνει.
Έτσι.
Τυχαία.
Όπως τα σύμπαντα χαλιούνται η φτιάχνονται.
ΟΠΕΡ ΑΛΛΩΣΤΕ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ
Ίνα
ποιητής τις
εις μίαν πόλην
της φαιδράς έλξει
της καθημερινότητος την προσοχήν,
απαραιτήτως δέον ορισμένας προϋποθέσεις
η βίωσίς του εις την πόλιν να πληροί,
ως,
φερ’ ειπείν,
τους άρχοντας της πόλεως να θυμιά,
ενδεδυμένος πάντοτε κατά συρμόν
να εμφανίζεται
(και απαραιτήτως μετά λαιμοδέτου),
κενούς νοός πολίτας να υμνεί,
να συγχρωτίζεται με «πατριώτας»,
τρεις υποκλίσεις καθημερινώς
(πρωίαν,μεσημβρίαν και εσπέραν)
προ των κτιρίων να κάμνει όπου έντυπα στεγάζουν,
προτού,
εισελθών,τους πόδας
καταφιλήσει εκδοτών και τυπογράφων.
Ωσαύτως δέον,
Εις πάσαν τελετήν γλοιώδη,ην,
«επώνυμοι» και «εξέχοντες» της πόλεως πολίται
διοργανώνουν
να συμμετέχει. επικροτών
Τέλος,
ουδενάκις
δια λόγων ή έργων
οχλήσει την κρατούσαν
πολιτικήν,
κοινωνικήν,
θρησκευτικήν και ηθικήν
σεσηπυίαν της πόλεως δομήν.
Τουτέστιν
ίνα
ποιητής τις
εις μίαν πόλην
έλξει της φαιδράς
της καθημερινότητος την προσοχήν,
απαραιτήτως δέον
(ραδίως ως εκ των άνω συμπεραίνεται)
να μη τυγχάνει ων ποιητής.
Όπερ,
άλλωστε,
συμβαίνει.
Η ΕΥΤΥΧΙΑ
Η ευτυχία είναι άπιαστο πουλί,
πεζό,
τρικάταρτο δε.
Ίχνη απροσδιόριστα αφήνει όπου αδιάβατα διαβαίνει.
Περιπολεί σε όρη αστείρευτα,
σε θαλασσινά άνθη ανθεί,
σε κόκκινες κορδέλλες μαλλιών ατροφικών δένει,
πρόσωπα παιδικά αγκαλιάζει
με χέρια ολάσπρα και αξεδιάλυτα.
Ιππεύει καλοκαιρινές φεγγαραχτίδες
και πόρπες χρυσών λυμένων ζωνών΄
διαστέλλει φανταστικές ονειροπολήσεις
και κόρες γαλανών ματιών ιριδίζουσες.
Προκαλούσα,
συμπτύσσει και εκπτύσσει σκέλη άτριχα΄
καμμιά φορά πετιέται με το κομμένο νύχι.
Η ευτυχία-σαρκαστική αντιλόπη
ασπαίρουσα κάτω από το ανοιχτό
εγγίζον στόμα
πεινώντος λέοντος.
Στο πάτωμα έρπει
ανεβαίνει στα μισάνοιχτα συρτάρια
και χώνεται μέσα στα κρύα εσώρρουχα΄
φεύγει λίγο πριν αυτά φορεθούν.
Σε αδιάφθορα πελάγη
αδιάφθορη και κενή ταξιδεύει
αναμεσίς αφρού και πρώτου κύματος.
Η ευτυχία-κώδων ηχών κάτω από
εκατόν πενηντατρία βαμβακερά
στιλπνά στρώματα.
Στου ευκαλύπτου τη ρίζα γαντζώνεται
και προχωρεί μαζί της
μέχρι το υπόγειο ναμα.
Στο χι της χαράς σταυρώνεται
εξιλαστήριο θύμα απρόθυμο.
Η ευτυχία-
ατέρμων κοχλίας
παραπλανητικός.
ΩΧΡΟΝ
Με μία λέξη να πει όσα χίλια
της Άνοιξης ανθίσματα λένε-
να το καθήκον του ποιητή.
Μα πώς
το ρυθμό της αυτός θα συγκρατούσε,αν
όταν στη μακριάν αναμονή του
βυθισμένος βρισκόταν,
δεν έντυνε το νόημά της
με την πίστη του για το Ανύποπτο
που στην υπαρξη
ωχρόν θα τον εκόμιζε;
ΤΑ ΕΥΩΔΗ
Απ’ αυτές φτιαγμένοι για παιχνίδι τους.
Και μας παίζουν. Και γελούν μαζί μας. Και το μεγάλο
βουβό κύμα ιππεύοντας,μάς φτάνουν
όσο μακριά κι αν,
από τη θέα τους πάμε.
Αν ήμασταν ανέμελοι παιχνιδιστές και αν
την παλιά ελπίδα δεν ξανανιώναμε
με κάθε νέο κύτταγμά τους,σαν όπως η σαπίλα
με κάθε καινούργιο θάνατό μας ξανανιώνει,
ω! ευφρόσυνα τότε θα δεχόμασταν τα μικρά
σαν χάδια,χτυπήματά τους στις παρειές,
και τη βελόνα
που κάθε τόσο μας τρυπούν
να δουν αν αιστανόμαστε.
Και θα φορούσαμε μάλιστα μανδύες βαθυέρυθρους
να μας ξεχώριζαν μες στ’ άλλα-
τα ευώδη αθύρματά τους.
ΕΝΑ ΚΡΥΦΟ...
Οι φλέβες στα πόδια του ξαδέρφου μου του φεγγαριού
το κόκκινο γαρύφαλλο στο πέτο του
η επιείκεια στη ματιά του
όλα γνώριμα...
Ο έρωτας της πέτρας και του ρυακιού
το υγρό αγκάλιασμά τους
η αιώνια-ακατάλυτη ψυχή του ήλιου μες στο έλατο
όλα οικεία...
Όμως
ας είμαι μια παραφυάδα της νύχτας μόνο΄ ας είμαι
ο ήχος του ραβδιού που μες στα χέρια μου κρατώ ανεβαίνοντας
καθώς αυτό χτυπάει σε κάθε βήμα μου στις πέτρες΄
ας είμαι το στραφτάλισμα των φύλλων μες στα δέντρα,
καθώς οδεύω πρέπει
να σταθώ στη βρύση,
να γευτώ λίγο νερό,
να δώσω μια με το ραβδί σε κείνο τ’ αγριόχορτο,
κι αφού απ’ του δέντρου τον κορμό
κόψω παχιά μια φλούδα
κι ενώ θα τη σκαλίζω
πρέπει να πω μέσα στ’ αυτί της ερημιάς
τα λόγια που οφείλω
τα λόγια που θα έλεγα
αν είχα
ένα κρυφό...ένα όμορφο...
κάτι για να μ’ ακούσει...
ΑΣ ΜΗ ΤΟΝ ΛΕΜΕ
Κύμα του ωκεανού Κόσμος
κι ο ποιητής δεν είναι;
Νεύρο του όλου Οργανισμού
δεν είναι; Και δεν πληγώνεται κι αυτός
όταν πληγώνεται η ελευθερία;
Κι όταν τρυπάει τις σάρκες η κακονομία
και το σώμα όλο τραντάζεται
απ’ τους σπασμούς του πόνου,
ο ποιητής
ότι δε νιώθει πώς θα καμωνόνταν;
Και ποιος όταν πονάει,
για παιχνίδια όρεξη βρίσκει
και για στόμφους
και για σαλιαρίσματα;
Όποιος μαλύβι και χαρτί κρατεί
και για τους φαύλους
ξεπάστρεμα κακό δεν ξεσηκώνει
ας μη τον λέμε αυτόν καλλίτερα ποιητή.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΖΟΝΤΑΙ
Φωτιγραφίζονται.
Αποτυπώνουν στο χαρτί το είδωλό τους.
Ποιο θα διαρκέσει πιο πολύ-αυτοί ή εκείνο;
Κι όποιο διαρκέσει
μια μέρα και τα δυο δε θα χαθούνε;
Ή μη χαμένα ειν’ από τώρα
και τίποτε δεν μπήκε σε χαρτί
και τιποτε δε βρίσκονταν στην κάμερα αντικρύ
που ομορφα και προσεκτικά τηνε κρατούσε
κορίτσι ένα με γαλάζια μπλούζα
με μαύρο σορτ και με σανδάλια γκρι
που όλο πίσω βάδιζε ώσπου όλους
η οθόνη να χωρέσει;
Φωτογραφίζονται
Χωρίς να υπάρχουν.
Ίσα μόνο
αυτό το ποίημα για να γραφτεί
την πρώτη Αυγούστου δυο χιλιάδες τέσσερα
καθώς στο STARBUCHS COFFEE
σ’ ένα τραπέζι καθιστός
κάποιαν-που πάντοτε αργούσε να ’ρθει-
κάποιος επερίμενε.
Ίσα μόνο
τούτο το ποίημα για να γραφτεί
κι αχάλαστο να μείνει
στους αιώνες των αιώνων
καθώς η ιδέα της τρικυμίας μένει
και πάνω απ’ τη γαλήνια θάλασσα
χωρίς παμό κι αχάλαστα πλανιέται.
ΚΥΤΤΑΖΟΝΤΑΣ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ
Ο μεγάλος ζωγράφος μ’ έναν πίνακά του.
Ε και λοιπόν;
Και το παιδί με μια γραμμή στην άμμο.
Και ο βοσκός χτυπώντας με τη ράβδο του το χώμα.
Ο μεγάλος ποιητής μ’ ένα του ποίημα.
Ε και λοιπόν;
Και ο μονάχος μ’ ένα ω.
Και το κορίτσι μ’ ένα ε.
Και το κλαδάκι μ’ ένα κρακ.
ΑΝΑΘΕΣΕΙΣ
Για να ’χει το μυαλό της καθαρό
και να μπορεί ν’ απολογείται
ανάθεσε την αγωνία στα χέρια της.
Εκείνα δίπλωναν,συσφίγγονταν,συστρέφονταν,
τρίβονταν το ’να στ’ άλλο,
τα δάχτυλά τους ανακάτωναν,
πονούσαν.
Και η ομιλία στο φακό μπροστά
τελείωσεν επιτυχώς,
αφου αυτός
διόλου τα χέρια της δεν έδειξε.
ΕΥΘΥΝΗ
Ακούω
καθώς ο αέρας δίπλα σου περνά
παράξενα να ηχείς και μακρινά.
Και ο ήχος σου
στα πράγματα διαχύνεται όλα
και τα δονεί σαν η ψυχή τους να είναι.
Και εδώ ένα γέλιο,
εκεί μια κουβέντα,
μικρές συντροφιές όπως σε δεξίωση.
Και συ δίνεις σε όλους πλάτεμα και υπομονή
για να μπορέσεις ύστερα μέσα τους,
κουρασμένη,να ξαποστάσεις-σ’ έν’ αστέρι,
σε μια φωλιά,σ’ ένα πράσινο χωράφι νιόσπαρτο.
Στους ήχους όλους ο ήχος σου νόημα δίνει,
όπως τα πόδια στον πέτρινο δρόμο
που πριν από αιώνες φτιάχτηκε
και ως την κορφή
του λουλουδιασμένου λόφου οδηγεί.
ΟΜΦΑΛΗ
Τον εβαρέθηκε-
τον εσιχάθηκε στα πόδια της να τρίβεται
άντρας αυτός,που τόσα
είχε κάνει κατορθώματα.
Κι αναρωτιέται,γιατί ο έρωτας
άλλο παρά,μία σκλαβιά
να μην είναι.
Το σανδάλι της ελαφρά κινεί
κι εκείνος τρέμει
μη κι έπαθε η κυρά του κάτι,
και στα μάτια υποτακτικά τη βλέπει΄
από βαθιά πολύ έρχεται
η λαχταρισμένη του ματιά
και την υψηλή δική της
ανήσυχη αποζητά.
Τη ρόκα του ωθεί εκείνη,ενοχλημένη
και «γνέθε σκλάβε!»,του πετά.
Ελαφρά ύστερα κοιμάται
στου μεσημεριού μέσα
το γλυκοκάρωμα
νανουρισμένη απ’ τον μονότονο
και αλαφρόν του γνέσιμου ρυθμό.
Κι όταν ξυπνάει,
βαριά ηδονή γεμάτη,
σαν ζαλισμένη τα χέρια της χτυπά
και τις δούλες της βραχνά προστάζει:
«φέρτε τον μέσα!»
ενώ για το κρεββάτι της τραβά.
ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ
Σα ρόδι άνοιξεν η γη κι εν’ άρμα εβγήκε
με τέχνην έξοχη φτιαγμένο απ’ τους τεχνίτες
που χρόνια διάθεσαν δουλειάς
άλλο αφού τίποτα εκεί δεν κάνουν.
Στη γη ακούμπησαν οι ρόδες οι χρυσές
και τ’ αργυροπεταλωμένα τ’ άλογά του,τόσο μόνον
όσο χρειάστηκε ο ηνίοχος,απ’ τον καρπό
του δεξιού της του χεριού να την αδράξει
και δίπλα του στο άρμα πάνω να τη βάλει..
Αυτή,σαν είδε πάνω τους να κλείνει η γη
και στο απόλυτο σκοτάδι μέσα όταν εβρέθηκε,
φόβο ένιωσε μεγαλον τόσο,που την έσπρωξε
στου μόνου δυνατού που ήξερε εκεί κάτω
τη θέληση και την ανάσα καταφύφιο να ’βρει.
ΘΗΣΕΑΣ
Επειδή όχι τα πόδια του,μα το χέρι τον έσπρωχνε,
απαλά,της Αριάδνης,γι αυτό θαρρετά τόσο
το τέρας ο Θησέας πλησίαζε-όπως αυτός που ξέρει
πως κάποιος ενδιαφέρεται για κείνον
και τον βοηθά. Γιατί,όπλα δεν είχε άλλα,
πάρεξ τον μίτο και τα χέρια του. Και γρήγορα
στο θηρίο έφτασε. Με θάρρος κατεπάνω του
όλος ερίχτη και τα χέρια του το αδράχνουν...
Αλλού κυττώντας το κεφάλι του,το σώμα αλλού,
Κείτεται τέλος νικημένο το θηρίο. Τα μάτια του
για λίγο ανοίγει, προτού για πάντοτε του κλείσουν.
Μεθυσμένος στο φως ο Θησέας τραβάει,
όπου κάποια τον επερίμενε γυναίκα. Γυρίζοντας
μπορεί σε κάποιο να την άφηνε νησί...
Ο ΑΙΝΕΙΑΣ ΣΤΟΝ ΑΔΗ
Μπαίνοντας στο σπήλαιο,που στον Άδη
ο τυλιγμένος με σκοτάδι δρόμος του
μέσα από φρίκη και νεκρούς τούς οδηγούσε,
ο Αινείας και η Σίβυλλα ερίγησαν.
Μα έπρεπε η Ρώμη να χτιστεί,
και μόνον ο Αγχίσης εδυνόταν
που από καιρό είχε στον Άδη πάει
συμβουλές για το χτίσιμο να δώσει.
Και πιο πολύ το βάρος ένιωσε ο Αινείας
της άγνωστης σ’ αυτόν ακόμα αποστολής του
όταν,στα πλάτια τα χρυσά των Ηλυσίων
τα πλήθη τα μελλοντικά είδε των Ρωμαίων
καθώς τ’ αυγά μες στην κοιλιά γόνιμης κόττας
τη γέννησή τους αναμένοντας,να συνωθούνται.
Ο ΚΟΛΥΜΒΗΤΗΣ
Ανέμελε,αγνέ κολυμβητή της ήρεμης ακτής
του Κόσμου και της Θάλασσας,χωρίς ούτε
των τεράτων το φόβο,ούτε
των κυμάτων το ψυχοφθόρο άγγιγμα!
Καρίνες εκεί δεν έρχονται,και με μικρά ψάρια
μικρός εσύ και ολιγαρκής,τρέφεσαι.
Τρικυμίες,δίνης ρεύματα,ναυάγια δε γνωρίζεις.
Η ζωή δίπλα σου γλυκειά Γοργόνα ερωμένη σου.
Καθαρόν αέρα μόνον αναπνέεις. Οι δύτες
και οι ποντοπόροι και οι θαλασσόλυκοι,μιμητές σου
σε φανταστικές αρμύρες κυματόπνιχτες.
Ανέμελε,αγνέ κολυμβητή,το νερό
όπως καρπός τον σπόρο του σε κρατεί-
μυστικόν και πολύτιμον και ελπιδοφόρον.
ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ
Ένα ψάρι τώρα πολύχρωμο,ένα σπιτάκι ύστερα,
ένα λουλούδι,απλά,γρήγορα και απαλά,
με μικρές,λεπτές κινήσεις
ζωγραφίζει.
Να ζωγράφιζε κανείς έτσι
ένα νέον κόσμο
και να μη καμμιά γραμμή αγωνίας χαράξει,
καμμιά γωνία τρόμου,κανένα κενό του
με μοναξιά να μην πληρώσει.
Και έτσι να τον αφήσει ζωγραφιστόν.
Και άνθρωπο μέσα του να μη
κανέναν σχηματίσει-έτσι,
σα μιαν αιώνια ομορφια.
ΠΟΛΥ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ...
Θυμόμαστε πολύ Κύριε.
Λιγόστεψε τα κύτταρα της μνήμης μας
και διάγραψε κάποιες σκηνές
από το έργο της ζωής μας-
κάποια κακά που εκάμαμε ή μας έκαναν,
κάποιες απόπειρες την ευτυχία να βρούμε
(που τόσο νιώθουμε γελοίοι στη θύμησή τους).
Κύριε,
πολύ εγέλασες μαζί μας.
Δώσε στη λήθη τα μαρτύρια
τις λοιδωρίες
την ταπείνωση.
Πολύ θυμόμαστε Κύριε.
ΤΟΥ ΚΡΕΒΒΑΤΙΟΥ ΤΟ ΒΗΤΑ
Πάντοτε με διορθώνουν-
οι ανόητοι-
πως το κρεββάτι μ’ ένα βήτα γράφεται.
Δεν είναι βέβαια ποιητές.
Αν ήταν,θα ’ξεραν
πως άδειο το κρεββάτι μ’ ένα βήτα είναι,
όπως με μόνο αυτούς επάνω του.
Το δεύτερο το βήτα ειν’ η γυναίκα.
ΒΑΣΙΛΕΑΣ
Την πέτρα αυτή αν χρυσάφι ονομάσεις
είναι χρυσάφι,αν με αξιοπρέπεια
στο μέτωπό σου σαν διαμάντι σπάνιο τη φορέσεις.
Αρκεί στις ειρωνίες να μην κιοτέψεις
και μη στα γέλια με ντροπή αποκριθείς,
μόνο να στέκεις όμορφα βαλμένος
και μεγαλοπρεπής
ως βασιλέας.
Τότε,κάποιος,που ξαφνικά θα καταλάβει,
με σεβασμό μπροστά σου θα υποκλιθεί.
Και ύστερα
θα τον ακολουθήσουν ένας ένας
οι άλλοι όλοι-
πια θα είσαι βασιλιάς.
ΝΑΥΑΓΟΣ
Είναι ναυαγός.
Γεννήθηκε ναυαγός.
Κι ολοζωής μηνύματα στέλνει
σε μπουκάλια μέσα
προειδοποιώντας:
«μην πλησιάζετε».
ΞΕΡΟΝΤΑΣ
Αύριο,λέγανε.
Όμως το αύριο δεν έρχονταν ποτέ.
Μόνο τα χτες έρχόνταν το ’να ύστερ’ από τ’ άλλο
όλο και πιο πυκνά
όλο πιο κοντινά
τόσο που δεν τα προλαβαίνανε
όπως οι εργάτριες στα εργοστάσια της ζαχαροπλαστικής
δεν προλαβαίνουν με χρυσόχαρτο να ντύσουνε
τα όλο και πιο γρήγορα που στέλνει η μηχανή
σοκολατάκια.
Διάφορες αλχημείες δοκιμάσανε.
Να πούνε χτες το αύριο,
να σβύσουνε τις νύχτες απ’ το χτες μικραίνοντάς το,
να προχωρήσουνε πιο γρήγορα...
Όλα δειχτήκανε ανώφελα. Και τώρα
τα χτες τούς φτάσανε ως το λαιμό
και μόλις προλαβαίνουνε να πούνε
ό,τι ακόμα είναι να ειπωθεί
ξέροντας όμως τώρα πια
πως αύριο δεν υπάρχει.
ΑΛΛΑ ΣΥΜΠΑΝΤΑ
Δώδεκα ο μήνας.
Ετοίμασε Θεέ το δεκατρία
και στείλτο με την αυριανή αποστολή στον κόσμο.
Πρέπει να κανονίζουμε τις δουλειές μας.
Αύριο το γραμμάτιο,χτες το δικαστήριο,
στις τριανταμία ,παραμονή πρωτοχρονιάς
το δέντρο και τα δώρα.
Να μετράμε τις ημέρες μας πρέπει.
Και την τελευταία ημέρα μας τον ήλιο
μέσα στην τελευταία θάλασσά μας σβύσε
και το χνώτο της τελευταίας μας
αναπνοής ακολουθώντας
σύρσου και συ μαζί μας στο χαμό.
Κι ύστερα φτιάχνουμε Θεούς άλλους εμείς
κι άλλες δημιουργίες
κι άλλα σύμπαντα-
ξέρουμε πια...
Ο ΜΠΟΥΡΛΟΤΙΕΡΗΣ ΤΟΥ ΦΥΤΑΛΗ
Έτσι τον θέλαμε τον μπουρλοτιέρη μας
Όπως τον έκαμε ο Φυτάλης:
καλόν,ολύμπιον,άλκιμόν τε.
Έτσι τον θέλαμε.
Να βλέπει όχι στα καράβια
κι ούτε δαυλό στο χέρι να κρατεί
αλλά ψηλά και μακριά να βλέπει
και με μιαν άλληνε φωτιά
όχι τους τούρκους μα τα πνεύματα να φλέγει.
Έτσι τον θέλαμε τον μπουρλοτιέρη μας-
μια σερνικήν Ελλάδα.
ΖΩΓΡΑΦΟΣ
Αν ήμουνα ζωγράφος θα ζωγράφιζα
την πέτρα με φτερά
τη Λέξη στο θρονί του όντως όντος
και το Θεό υποπόδιο των ποδών μας.
Τη γη μία κηλίδα σε φωτός πελάγη
το δέντρο σαν καρπό,και την ελπίδα
σα βρώμικη κι αισχρή γρηά μια πόρνη.
Θα ιχνογραφούσα με γραμμές περίοπτες
το βέλασμα του αρνιού το τελευταίο
πριν τη σφαγή,
στη θέση της ψυχής θα έβαζα ένα σώμα
και θ’ απεικόνιζα μ’ εν’ άγραφο χαρτί-
και θα ’τανε πολύ και το χαρτί-
την αγάπη.
Ο ΑΝΤΡΑΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΖΕΙ
Ο άντρας πρέπει να ζει-πάει να πει
πρέπει να ’χει μια γυναίκα.
Ο άντρας πρέπει να προσεύχεται-πάει να πει
πρέπει
μια φορά την ημέρα
να οσφραίνεται γυναικείο άρωμα.
Ο άντρας πρέπει να υποψιάζεται την Πρώτη Αιτία-
πάει να πει πρέπει ν’ ακούει
μια γυναικεία φωνή να του λέει: «πού πάς»
ή ας πούμε: «άργησες απόψε!».
Ο άντρας πρέπει από καιρό σε καιρό
να νιώθει πως υπάρχει-πάει να πει
να βλέπει κρεμασμένα γυναικεία ρούχα
στην κρεμάστρα του χωλ.
Ο άντρας πρέπει κάθε τόσο
να ψηλαφάει ένα κορμί
αλλιώτικο από το δικό του-
αλλιώς και τι να το ’κανε το χέρι.
ΣΤΕΝΟΤΗΣ
Σαν τα πράγματα να εμεγάλωσαν
στο δωμάτιό του μέσα.
Κάνει το χέρι του ν’ απλώσει
και σκοντάφτει αυτό
στου τραπεζιού τον κύκλο.
Το μέταλλο της σόμπας
του ποδιού του το άπλωμα περιορίζει.
Τα μικρά πράγματα,που όλα
τού έχουν απαραίτητα γίνει
με δυσκολία τώρα τα βρίσκει΄
κι ο ίδιος ο εαυτός του
χώρο τού κλέβει.
Και σ’ όλα πάνω τα πράγματα
μια σκόνη-κι όχι που τον ενοχλεί
μα το χώρο της κι εκείνη απαιτεί.
ΤΟ ΚΥΠΕΛΛΟ
Το κύπελλο πάνω στέκει
στο στρογγυλό τραπέζι.
Και καθόλου στη σκέψη του δεν έχει
πώς να κινηθεί ή πώς,ίσως,να σπάσει.
Και σε όνομα δεν ακούει-δοχείο
ή τάσι,ή τσάσκα,ή ποτήρι.
Κόσμοι μέσα του
βοούν και σφύζουν και το δονούν,
έτσι σφιχτά καθώς ο ποιητής του
πιεσμένους τους διαμόρφωσε
και συμμετρικούς.
Μα δε γνιάζεται γι αυτούς
και μόνη του φροντίδα
έτσι που-αν και άθελά του-
καθορισμένο υπάρχει,
είναι το σχήμα του
σε ο,τι μέσα του χυθεί
απαραιτήτως να δώσει.
Δίνει και παίρνει έτσι
το μερίδιο της πραγματικότητας
που,προσωρινά βέβαια μόνον
υπηρετεί κι εξουσιάζει.
ΟΠΩΣ ΣΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
Όπως στο παζάρι βλέπεις μια μέρα κάποια
μαυρομμάτα,που ανάμεσα σε φρούτα και λαχανικά
σ’ ένα τελλάρο πάνω καθισμένη,ψωμιού κρατεί κομμάτι
και ανέμελα,και φυσικά,και σίγουρη πολύ το τρώει,
και δίπλα ο άντρας της τα φρούτα διαλαλεί,και ξάφνω,τόσο
γυναίκα καθενός να είναι μοιάζει,που και δική σου
γίνεται,και πια την πλησιάζεις και την παίρνεις-
κι ούτε την πλησιάζεις,την καλείς μόνο-
και κείνη έρχεται λέγοντας «πεινάς;»,και τείνοντας σου
λίγο να δαγκώσεις,και πάτε σπίτι,και το Σαββατοκύριακο
μαζί χαρούμενα περνάτε,κι ύστερα γυρίζει
στη θέση της αυτή και στη δική σου εσύ,έτσι και η ποίηση
άλλων,δική σου τόσο κάποτε τη νιώθεις,που,
σαν να σού ανήκει,κοντά σου για μέρες λίγες την κρατάς.
Η ΗΛΕΚΤΡΙΚΗ ΣΟΜΠΑ
Φτιαγμένη από μέταλλο γυαλιστερό,
με πλέγμα προστατευτικό
της ασφάλειάς μας και της υψηλοφροσύνης της,
δεν ενοχλείται παρά μόνον από τούτο,πως ευθύς-
όταν δεν τη χρειαζονται-τη σβύνουν. Κι αυτό
σαν διάλειμμα να το ’δει δεν συγκατανεύει,
της εργασίας της. Γιατί για κείνην εργασία
δεν είναι η λίγη ζεστασιά που δίνει,παρά ιερή
στου ήλιου την αξία και τη θερμότητα συμμετοχή.
Και με τον διακόπτη της που την ορίζει,αυτή,
που μόνον αυτοδυναμία ποθεί, τελείως ποτέ
δε συμβιβάζεται. Γι αυτό και γρήγορα,
με μία μεγαλόπρεπη έκλαμψη,σα μιαν επίδειξη
πρώτη και ύστατη της δύναμής της,αυτοκτονεί.
ΑΠΟΔΟΧΕΣ
(είμαι ο ταδε,
γενήθηκα εκεί,
εκεί ανατράφηκα,
εκεί πήγα σχολείο,
λέγομαι έτσι ακριβώς,
ο πατέρας μου ήταν...
μέναμε στον...
φύγαμε όταν...
Ουφ! Αντί τέτια να εξηγείς
κάθε που κάποιον ανταμώνεις
ας παν οι γνωριμιές καλιά τους-
η νύχτα τίποτα δε με ρωτά
και ο αγέρας ως τον δέχομαι με δέχεται.)
Η ΦΩΤΕΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ
Ω! Φωτεινή γραμμή!
Που μες στο σκότιο δώμα μου
το ίχνος σου αφήνεις
σαν μια νότα απ’ τη μεγάλη συναυλία
σαν μια πετρούλα απ’ την ατέλειωτη οροσειρά
σαν ένα φύλλο απ’ το απέραντο το δάσος!
Ω! Φωτεινή γραμμή!
Δε θέλω εγώ δάσος κι οροσειρά και συναυλία.
Αρκείς εσύ γραμμούλα φωτεινή
που μες στο σκότιο δώμα μου το ίχνος σου αφήνεις-
αρκείς εσύ γραμμούλα φωτεινή
για να φλογίσεις τη μικρή ζωή μου.
ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ...
Ποιοι είναι αυτοί οι καλοντυμένοι κύριοι
που κυκλοφορούν ανάμεσά μας;
Που άνετα στο πίσω κάθισμα ενός ταξί κάθονται
και «Ριτς Οτέλ!» διατάζουν;
Ποιοι είναι αυτοί οι καλοντυμένοι κύριοι
που κυκλοφορούν ανάμεσά μας
και μας φθείρουνε και μας τελειώνουν;
Ποιοι είναι αυτοί οι πάντοτε χαρούμενοι
και γελαστοί κύριοι
που πάντοτε από κομψές
κυρίες και δεσποινίδες συνοδεύονται;
Ποιο είναι αυτοί οι καλοντυμένοι κύριοι
που ζουν με τη ζωή μας;
ΝΤΕΛΑΚΡΟΥΑ-ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟΝ ΤΗΣ
ΜΕΤΑΛΗΨΕΩΣ ΤΟΥ ΜΑΡΚΟΥ ΜΠΟΤΣΑΡΗ
Δεν ειν’ αυτή μετάληψη. Αυτή ’ναι ίδια η μάχη.
Μια τέτια κίνηση...ο πίνακας
σύγκορμος τραντάζεται΄
το λάβαρο λες ματωμένο κιόλας΄
πρόσωπα,βλέμματα,αεικίνητα,αδημονούντα...
Αριστερά του Μπότσαρη η Ελλάδα.
Το πρόσωπό της μόνο φαίνεται
γεμάτο αγωνία κι αίσθηση και ταραχή,
λες ότι γνιάζεται κι αυτή το τι θα κάνει ο Μάρκος
(για την οικονομία του πίνακα μονάχα
γιατί την ώρα εκείνη
ο Μάρκος ήταν η Ελλάδα).
ΤΗΝ ΑΓΧΟΝΗ
Τα ζώα εκκρίνουν θανατικό.
Τα δέντρα διαπνέουν υδροκυάνιο.
Το χώμα είναι σκόνη φαρμακερή
κι ο ήλιος με τις ακτίνες του μάς σκοτώνει.
Εμείς με ύφος γιορταστικό
τον κόσμο μας υμνούμε τον σπάνιο
τη γη ευγνωμονούμε την καρπερή
και του φωτός λατρεύουμε την αγχόνη.
Ο ΒΟΛΒΟΣ
Περιμένοντας να βλαστήσω
περπάτησα την κάτω από το χώμα γη.
Με τα σκουλήκια εμίλησα και με τους τυφλοπόντικες
και την υπομονή τους ντύθηκα.
Να μελετώ έμαθα όπως παλιό βιβλίο
τα οστά όλα.Τις άφωτες εσπούδασα ζωές
των φυτικών παράσιτων και των flamingos
και του σκοταδιού όλην επήρα
τη δίψα του για ήλιο και για φως.
Κι ό,τι επήρα κι έμαθα το γύρισα και το άλεσα-
κι ό,τι επήρα κι έμαθα το γύρισα και το ’πλασα
για να ’ρθω εγώ την Άνοιξη
να φέρω στον απάνω κόσμο σας
τα χρώματα όλα και τις ευωδιές.
ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΚΑΙ ΜΙΧΑΗΛ
«Θέλω βασίλειον παρακοιμώμενον»
είπε ο Μιχαήλ
«ως πιστόν όντα...
υπό πάντων ευφημείσθαι ως βασιλέα».
«Βασιλεύς δε»,λέει το Χρονικό,
«επληρούτο δακρύων...»
«Και των σκήπτρων πεσόντων ως έθος»
τον έστεψε συμβασιλέα.
Λίγο αργότερα ο Βασίλειος
εδολοφόνησε τον Μιχαήλ.
Κι αφού ήταν πια ο μόνος βασιλιάς
το ελαφρυντικό βρέθηκε αμέσως:
μεγάλο κάθαρμα ο Μιχαήλ...
Μα ο Βασίλειος δεν εστάθηκε σ’αυτό΄
έχτισε μοναστήρια κι εκκλησίες τόσες
που φτάναν γι άλλα δέκα εγκλήματα.
«Εξιλασκόμενος τω θεώ»
λέει ο Ζωναράς.
ΕΙΣ ΚΥΡΙΑΝ ΔΥΣΠΕΠΤΙΚΗΝ
Δεν ξέρετε τι να κάνετε τα ποιήματά μου;
Ω! Κυρία μου!
να σας βοηθήσω
γίνονται εξαίσια τσιγαριστά
με λίγο σκόρδο και λεμονάκι.
Μπορείτε επίσης να τα κάνετε ψητά στον φούρνο-
κι έτσι καλά ειν’ επίσης,
μόνο να τα κυττάζετε συχνά
γιατί αρπάζουν εύκολα.
Για γαρνίρα,πατάτες ή αρακάς.
Λεπτομέρειες να μη σας πω-
τις ξέρετε-διάβολε!
κάτι θα ξέρετε κι εσείς.
Λοιπόν καλή σας όρεξη κυρία μου΄
αν και πολύ γι αυτήν δεν αμφιβάλλω-
εκείνο που οπωσδήποτε
θα πρέπει όμως να σας ευχηθώ
είναι καλή σας χώνεψη κυρία μου.
ΑΥΤΑ ΤΑ ΜΑΤΙΑ...
Ένα σημάδι στο λευκό λαιμό..
το δεξιό της μάτι μαυρισμένο...
Πρέπει να τονε διώξει τον αλήτη.
Πρέπει ν’ απαλλαγεί.
Μόνο τα μάτια του ας μην είχανε αυτό το χρώμα...
Μαύρα ειν’ ακόμα τα πλευρά της και ο τρυφερός
γλουτός σε κάθε βήμα την πονεί.
Τα χέρια του χτυπούν παντού όταν θυμώνει
κι απ’ τις φωνές του σειέται η γειτονιά.
Τι λόγια πίστης και υποτακτικά
τι παρακάλια δεν του κάνει΄
κι ούτε φωνή δε βγάζει όταν τη χτυπά-
της το ’χει απαγορέψει.
Μα τίποτε αυτόνε δεν τον σταματά
λες κι η σιωπή της τον εξαγριώνει.
Ω! και τι δρόμο θα ’χε πάρει τώρα
αν δεν την αγκαλιάζανε αυτά τα χέρια
με οσην τέχνη τη χτυπούν...
Το μεσαίο δάχτυλο του δεξιού χεριού της
σπασμένο απ’ το μεγάλο μακελλειό ’δω και τρεις μήνες.
Για τα καλά είχε πάρει τότε την απόφαση
του χωρισμού.
Και θα την κράταγε και τότε.
...Αυτά τα ματια να μην ήταν μόνο...
τα μελιά...
ΕΜΠΡΟΣ!..
Εμπρός!
Στα κουπιά!
Να φύγουμε!
Να ξανοιχτούμε!
Ν’ αρμενίσουμε!
Πάντα υπάρχει ελπίδα
να μας εβρεί μια τρικυμία που θα σπάσει
του καραβιού τα ξάρτια και θα σκίσει τα πανιά.
Που το τιμόνι μας θα κομματιάσει
και το καράβι θα τσακίσει
πάνω σε κάποιους βράχους άγνωστους.
Κι αν θα γλιτώσουμε ίσως να βρούμε εκεί
τις μέρες που δεν είχαμε ποτέ μας
και τη ζωή που μέχρι τώρα μόνον εποθούσαμε
χωρίς και να τη ζήσουμε ποτέ.
ΝΑ ΤΗ ΔΕΙΤΕ
Από το καλάθι σας τίποτα δεν πήρα.
Τίποτα δε σας χρωστώ. Από τα κίτρινα
φύλλα που το φθινόπωρο πάνω σας
εσώριασε,μόνον,σας απάλλαξα.
Τα μηδενικά σας πήρα,έναν άξονα
μέσα τους επέρασα,και πάνω
στις ρόδες του το αμάξι της
ποίησής μου στερέωσα,
να τρέχει σαν κυνηγημένο ελάφι
μέσα στο δάσος της αγνοίας σας
που μάτια δεν έχετε να τη δείτε,
γιατί στη θέση τους χάντρες βρίσκονται
και συντροφιά η μια με την άλλη κάνει
όπως ‘Ελλειψη με Έλλειψη συντροφιά κάνουν.
ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ
Και που γράφουμε στίχους τι; Και ποιητές
αν μας λένε τι σημαίνει; Από τους άλλους
διαφέρουμε γι αυτό; Μη και για μας
κληρονομιά το σκοτάδι δε θα ’ναι;
Και που νώθουμε όταν οι άλλοι
αναίσθητοι στα μηνύματα είναι,
και που πλάθουμε στίχους,στη σειρά
αραδιαζοντας κόσμους,θεούς,ψυχές,
φαντάσματα κι αυτά δεν είναι,
που μέσα σε θάλασσες από λέξεις,
λέξεις κι αυτά όλα,κολυμπάν;
Και με τις λέξεις άλλο τι,κανείς
να κάνει μπορεί παρά να δείχνει
την αδυναμία του να εκφραστεί;
ΓΛΥΚΑΙΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝΕ
Μέσα στην ησυχία
θόρυβοι κάτι αλαφροί έρχονται απ’ τον καφφέ του.
Μπορεί να πει πως κάποιος δαίμονας
εμπήκε στο φλυτζάνι του
και κει ότι τα μάγια του δουλεύει. Και αυτό
καλά θα ταίριαζε με τις μαγείες του καφφέ.
Και λέγοντάς το
από το απίστευτο θα ξέφευγε να πει
ότι το θρο της διάχυσης της ζάχαρης ακούει
που στο πικρό μέσα διαλύεται υγρό.
Απίστευτο για κείνον όχι-γιατί αυτός
φορές πολλές μες στη σιωπή
της μοναξιάς τους ήχους τους λεπτούς ακούει
καθώς αυτή μες στην πικρή
γλυκαινοντάς τηνε διαλύεται ζωή του.
ΕΠΑΝΑΛΗΨΕΙΣ
Όταν,περνώντας το στενό στόμιο
στην ευρυχωρία βρέθηκαν
γύρω απλώθηκαν. Μερικοί
ένα ξύλο κάρφωσαν, χορδές του ’βάλαν.
Άλλοι εζύμωναν,ψαρεύαν.
Κλωστές άλλοι ταιριάζανε
βότανα εδιάλεγαν,σπίτια χτίζανε...
Τέλος καθένας κάτι όριζε
και ψηλά,σα λάβαρο το σήκωνε
ή σαν θυρεό
ή σα θεωρία
ή σαν σώζουσα πίστη.
Κι έτσι όλο προχωρώντας
ευωχούμενοι και πλατυνόμενοι,
μπροστά στο στενό στόμιο πάλι βρέθηκαν.
Και καθώς πίσω
έρχονταν άλλοι ανεμίζοντας πανιά
και άτρομα βαδίζοντας,
και καθως πίσω να γυρίσουν δεν μπορούσαν,
χώθηκαν πάλι μες στο στόμιο το στενό
συμπυκνωνόμενοι.
ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ
Να γράψεις ένα γράμμα και με ήσυχες
προσεκτικές κινήσεις να το κλείσεις
στο φάκελλο,που απορεί
γιατί ξέρει-
παραλήπτης δεν υπάρχει.
Να γράψεις ένα γράμμα
με της ψυχής σου όλα τα κρυφά
και τα μεγάλα εντός του.
Κι όταν τελειώσεις και το φάκελλο σφραγίσεις
να τονε ρίξεις στη φωτιά
με μια συνηθισμένη κίνηση
και να τον βλέπεις ήσυχα να καίγεται
και σαν νωχελικά
λικνίζοντας ο αέρας τον καπνό του...
Και αύριο
κει που θα κάθεσαι μονάχος
και η ώρα καθόλου δε θα έχει περάσει
να σκεφτείς: «πρέπει να γράψω ένα γράμμα».
Και να πάρεις πέννα και χαρτί
και,σαν ποτέ να μην ξανάγραψες
να γράψεις.
ΛΕΜΕ
Λέμε «το κερί καίει»
χωρίς να ξέρουμε τι θα πει «καίει».
Λέμε «ο πατέρας πέθανε»
χωρίς να ξέρουμε τι θα πει «πέθανε».
Μόνο τριγυρίζουμε καρφώνοντας το βλέμμα
σε πλούσια ντεκολτέ
και σε γάμπες μισόγυμνες και ιλαρές
και κάτι μάτια προσκυνάμε
χωρίς ανταπόδοση.
ΜΑΣΣΑ
η Μάσσα κείται στο ψυχρό χώμα
το άνθος κόπηκε
η πηγή στέρεψε
το τραγούδι σταμάτησε
η Μάσσα κείται στο ψυχρό χώμα
το μαχαίρι άστραψε στον αέρα
το μαχαίρι χτύπησε στην καρδιά
το μαχαίρι δίπλα της πεσμένο
η Μάσσα κείται στο ψυχρό χώμα
η Μάσσα επρόδωσε
η Μάσσα επλήρωσε
η Μάσσα δίκαια κείται στο ψυχρό χώμα
ΓΙΑ ΠΟΛΤΟΠΟΙΗΣΗ
Κι όταν πεθάνουμε
τα χρόνια πώς θα φύγουν από μέσα μας;
Οι τόσες μέρες
που στους πόρους της ζωής μας έχουν σωρευτεί
πώς μάς αφήνουν;
Οι ώρες που στριμώχνονται κάτω από το δέρμα μας
επιτακτικές,
που στροβιλίζονται σε κάθε κίνησή μας περιττή-
αυτές οι ώρες από πάνω μας πώς φεύγουν,
σαν έχουν πάψει πια να μας μετράνε;
Μόνο για το τελευταίο δευτερόλεπτο ξέρουμε:
σαν η σειρά του έρθει να ’μπει
το πόδι απλώνει
λίγο κυττάζει δεξιά κι αριστερά
καταλαβαίνει ξαφνικά
και πανικόβλητο απομακρύνεται
(αμέσως βρίσκει άλλη σειρά
μπαίνει στο τέλος της
και αναμένει)
Εμείς στο μεταξύ
όταν το δούμε ανέκκλητα να φεύγει
καλά σφαλίζουμε την πόρτα
κι έτσι όπως είμαστε γεμάτοι
και σαν τυμπανιαίοι
από χρόνο σεσηπότα
πηδάμε στη λεκάνη τη λευκή
για πολτοποίηση.
ΚΑΙ ΟΙ ΤΟΙΧΟΙ
Στο κελλί όπου κλεισμένος είσαι
υπάρχει μυστική μια πόρτα
που ανοίγοντας σε δίνει έξω
στων Πραγμάτων τον κόσμο.
Υπάρχει μια πόρτα.
Μπορεί
σκέφτεσαι
κάποιο κουμπί να την ανοίγει.
Ή πάλι να προσμένει μία λέξη
ν’ ακούσει,και συντρίμμια
στη δόνηση που εκείνη θα της φέρει
να σωριαστεί.
Και σηκώνεσαι
και τον τοίχο ψηλαφάς
και λέξεις μαγικές ζητάς.
Όμως μόνο ακινησία
και σιωπή αν γίνεις
η πόρτα όχι μόνο,μα και οι τοίχοι
θα γκρεμιστούν
και όλα φως τότε και ζωή θα είναι.
ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΣ
«Ό,τι μου έδωσαν εκατομμύρια χρόνια
μου το στερούν αυτοί.Είναι εκείνοι
μεγαλύτεροι απ’ τον Καιρό
ή είναι ο ίδιος ο Καιρός που εντύθηκε
για σάρκα τη συμπυκνωμένη διάρκεια,
για απόφαση το Μέλλον
και,με δικαίωμα πια,
μ’ έκλεισε ’δω μέσα;»
ΠΡΩΤΟΒΡΟΧΙ-ΝΥΧΤΑ ΤΗΣ 7 ΠΡΟΣ 8-9-99
Σαν όχι οι ουρανοί ν’ ανοίξανε,αλλά η γη
και θέρμη γέμισε και μαυρίλα ο αέρας.
Και τα σύννεφα είναι καπνοί του Άδη
που με δάκρυα πεθαμένων βρέχουν.
Και το νερό σε ξυπνάει σαν κάποιος
να ποτίζει τον κήπο του ξαγρυπνώντας.
Και μεριάζεις την κουρτίνα στο παράθυρο
και άνθρωπος δεν είναι ούτε θεός.
Βροχή μόνο. Κι ένα μολυβί χρώμα γύρω
που τα πράγματα όλα νεκρά κάνει.
Και πια δεν ακούς την τετράχορδη συμφωνία
της καρέκλας ή τον μονόλογο του τραπεζιού
και η τόση σιωπή νεκροταφείο θυμίζει
και φοβάσαι,και μηχανικά τον σταυρό σου κάνεις
ΑΡΤΕΜΙΣ ΚΑΙ ΑΡΙΑΔΝΗ
Ενώ αυτή ακίνητη
σαν μαρμαρωμένη έβλεπε,
η ανέραστη θεά,με κινήσεις αργές,θεϊκές,
το τόξο της τέντωσε,και στο στήθος
πληγή της άνοιξε.
Το βέλος στα νωπά
που ακόμα Μινώταυρο εμύριζαν
χάδια,βούλιαξε πρώτα,ύστερα
το θώρακα σαν φύλλο δάφνης
διαπέρασε,και στο σιωπηλό
έριξε χάος την Ερωτευμένη.
Και η θεά στην ορθοφροσύνη της επήγε.
Ως για τη νεκρή,σε μάρμαρα διαχύθηκε
λευκά,που σε λίγο κιόλας
τη μορφή της θα απεικόνιζαν
θαμπή και παραδομένη σε ο,τι
γνώριμο είναι σε όλους,αλλά πιότερο σε νεκρούς
που τόσο τους αρμόζει,
χαρίζεται.
ΔΙΨΩΝΤΑΣ
«Κλείσε το φως!»,ακούστηκε. Το φως
δεν ήταν ανοιχτό. Εκείνος όμως μια κίνηση
προς τον διακόπτη έκανε.
Γέλασε με το πάθημά του. Κύτταξε
στο μέρος απ’ όπου ήρθε η φωνή...
Κανένας. Διπλά λοιπόν γελάστηκε.
Τα σκοτεινά των καιρών γυρίσματα
δημιουργούν τέτιες ακατανόητες
καταστάσεις. Ακατανόητες για κείνους
που πίσω από τα αίτια λαχανιασμένα τρέχουνε
αποτελέσματα διψώντας,γιατί αλλιώς
να εννοήσουν τη ζωή αδυνατούν - γι αυτούς
όταν ακούγεται μία φωνή
να έχει μιλήσει κάποιος πρέπει.
ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ
«Όμορφη που ’ναι η ζωή!»,λέει,
τριγύρω κυττάζοντας΄ μα όταν μέσα του
το βλέμμα στρέφει,σε ασχήμια
η ομορφιά όλη γυρίζει. Και κουραστικές
αυτές οι μεταπτώσεις είναι.,επειδή το έξω
τις δικές του δουλείες χαλκεύει.
Κι αν το έξω σαν το μόνο υπάρχον θεωρήσει
τότε αυτός ανύπαρκτος αισθάνεται.
Αν πάλι το αγνοήσει,τότε ευθύνες
αλόγιστα μεγάλες αποδέχεται και αυτές
κάτω από το βάρος τους τονε συνθλίβουν.
Μελαγχολία τότε,απαισιοδοξία,απόγνωση
τέλος,το διαλογιζόμενο δίποδο αλώνουν,
που στο θάνατο άφευγα το οδηγούν.
ΕΞΙΛΑΣΜΟΣ
Στον βωμό του Έρωτα πάνω
σφαγμένο το σώμα του.
Με νύχια,με δόντια,με σαρκασμούς,
με υπονοούμενα,
γυμνές μαινάδες το κατασπαράζουν
με γυμνούς σάτυρους αγκαλιασμένες,
για να πάρουν δύναμη,
όλο ζωντάνια να ξαπλώνουν
σε στρώματα πάνω,λερώνοντάς τα
με ζάρες-της ψυχής του- και με σπέρματα-
απομιμήσεις του αίματός του.
ΚΟΡΔΗΛΙΑ
Προίκα την ειλικρίνεια αν έχεις,
κάποια νυχτιά,
που κεραυνούς γεμάτος
και αστραπές,ο ουρανός,καμμιά ζεστή
γωνιά του δε θα δείχνει΄ που οι βροντές,
φωνή ν’ ακούσεις ή καλάδημα
δε θα σ’ αφήνουν,και που η καταιγίδα
θα ’ρχεται όχι απέξω αλλ’ απομέσα σου,
κάποια νυχτιά,
στα χέρια μέσα του πατέρα σου,με στήθη
μόλις πριν,απ’ αυτόν ακουμπισμένα
(που θα τρέμουνε ακόμα),θα υψωθείς
ως λίγο πάνω απ’ τους μηρούς σου
και σκύβοντας σα φίδι που την ουρά του
καταπίνει,μέσα σου θα μπεις,ωσότου
απάνω στου πατέρα σου το σώμα,ένα
κενό να πέσει μέγα τόσο που εντός του
η ζωή αντίσταση μη βρίσκοντας,με όλες
τις πληγές και τις κατάρες της να ξαναρχίσει,
Κορδηλία.
ΤΟΣΟ
Πράγματα που μπροστά μου επερνούσατε
και ψεύτικα βήματα ανοίγοντας
σα σε σκηνή θεάτρου,πως μόνος δεν είμαι
να συλλογίζωμαι,πολλές φορές με κάνατε-
υπάρξεις που κάποιο χέρι μπροστά μου έστηνε,
δεν ήξερα πως δεν ήτανε για μένα που ερχόσασταν,
αλλά για σας-για να ’χετε ένα θεατή
και η παράστασή σας,αμάρτυρη,
να μη χαθεί. Το σωστό σας μέτρο όμως
δεν είναι αυτό που εκεί πάνω μορφάζοντας
μου δείξατε. Το σωστό σας μέτρο
μέσα μου το κρατώ,και μία μόνη στιγμή
από τις τόσες που ξοδέψατε,μ’ αυτό,
από σας,θα μετρήσω: τόσο σας πρόσεξα.
ΤΟ ΣΩΣΤΟ
«Σ’ αγαπώ»,λένε,και αφήνουν τα φτερά
της καταιγίδας, τα αέρινα λόγια τους να πάρει.
Και μένουν χωρίς ούτε τον ήχο της φωνής τους.
Και άδεια κορμιά πια υποδέχονται
τα αφρισμένα κύματα,και ανεστραμμένα
κελύφη τα πηχτά σάλια τους ξερνάνε
σε άσκοπες,άχαρες γιορτές.
Σε άλλες επιδιώξεις τ’ όνομα δίνεται
το αληθινό.Και τόσο μπερδεμένο
που νόημα δεν έχει ό,τι ακούγεται,μόνο
καταλαβαίνει κανείς πως εκείνο,
το σωστό σύμπλεγμα γραμμάτων είναι.
Μια μάσκα να έπεφτε επιτέλους κάποτε!..
ΠΟΛΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ
Οι θόρυβοι ενορχηστρωμένοι,πετούν
από τη βουερή θάλασσα στο ανοιχτό αυτί
που,σαν με μαγικόν τρόπο,αν και
χωρίς αιτία και σκοπό ακούει. Δεξιά
το μικρό μιας φώκιας από ένα τσεντού
σπαράζεται. Αριστερά,ύαινες
πτώματα ξεθάβουν χελωνίσια. Το
πολυταξιδεμένο κέλυφός τους
καταφύγιο για κάθε καταιγίδα,
αναδύεται πάλι στον καθάριο,κρύο
πολικόν αέρα. Ο ουρανός,στενεμένος,
καλύπτει όλα σαν καπνοσακκούλα
που το περιεχόμενό της,ο καραβοκύρης
Χρόνος,στο ταξείδι του θα καπνίσει.
ΘΥΜΩΝΤΑΣ
Όπως κάτι λέξεις που με τον καιρό ξεχάστηκαν
και σαν θα τις ακούσουμε μένουμε για λίγο αμίλητοι
θυμώντας έξαφνα όσα πήρανε μαζί τους,
έτσι και Σύ,Ώρα Γεμάτη,τη συνείδηση
με τον αστραπιαίο,τον μοναδικό,τον απόκοσμο
ήχο Σου δονείς.. Και η ακοή μας συνταράζεται,
και φέρνει μες στα δέντρα της ψυχής
πουλιά,και σκιόφως,και ανεμοψιθυρίσματα
άλλα,του καιρού που χαμένοι ήμασταν-
τότε που η άγρυπνη ελπίδα και η λίγη μας
ευχαρίστηση,χτυπούσαν αδύναμα φτερά
στο δόκανο πιασμένες της ρυτιδιασμένης Σου
επιφάνειας-ανάμεσα σε δυο πτυχές της
που νερό δεν έβρισκαν ν’ αναταχτούν.
ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΥ
Φύλακες του χρυσού.
Φύλακες.
Και κατά χιλιάδες οι Γρύπες έπεφταν
σε κάθε των μονόφθαλμων Αριμασπών επίθεση
που το χρυσάφι να τους πάρουν θέλαν.
Στους φτερωτούς τους Γρύπες μέσα ποιος
τον έρωτα έβαλε για τον χρυσό; Κανείς. Μόνο
που καταλάβαιναν πως αν δεν τον φυλάγαν
τότε αξία αυτός δε θα ΄χε,κι ούτε αυτοί,
ονομαστοί στην ιστορία θα μέναν.
Η αξια του χρυσού,αξία στη ζωή τους έδωσε.
Τώρα όλοι ξέρουνε:σκληροί,
αδέκαστοι,πιστοί φύλακες ,οι Γρύπες,
του χρυσού ήσαν.
Έτσι αξία δίνει καθένας μας σε κάτι
και το τηρεί,και το ευλογεί και το φυλάσσει-
άλλος χρυσό,άλλος αρχές,άλλος ιδέες.
Καλά ανταμοίβουν οι αξίες.
ΣΕΡΒΙΟΣ ΣΟΥΛΠΙΚΙΟΣ
Ζηλεύω τον ύπνο σου Σέρβιε Σουλπίκιε.
Ω! Τι ωφέλιμο! Ο ύπνος να είναι
ο ψεύτικος,βαθύτερος απ’ τον αληθινό!
Ω! Να μπορούσε κανείς τα μάτια του
μπροστά στην άλλην όψη-την ανυπόφορη-
της ζωής να κλείνει!
Μα τέτια πού πουλάν υπνωτικά; Που σχήματα
να μην υπάρχουν τότε άλλ’ απ’ αυτά
που τ’ ανοιχτά τα μάτια βλέπουν μόνο...
Ω! Ο κόσμος σου Σέρβιε Σουλπίκιε
ο τόσο ξέχωρος απ’ τους κοινούς δικούς μας,
που πάνω στο προσκέφαλο αφήνει το θάνατο
σαν ένα μυρωδάτο κρίνο!
Και το πως έχεις μάτια
και ξυπνητός,όταν θέλεις,είσαι,αυτό
πιότερο τον θαυμασμό μας μεγαλώνει
επειδή αλλιώς,τυφλός αν ήσουνα
φρούδα θα ήταν τότε η σοφία σου.
ΓΑΛΗΝΗ...
Να ήτανε,Γαλήνη,αφήνοντας τη θάλασσα
και σε μάς τους στεριανούς να έρθεις!
Σε μάς που κύματα άλλα μάς τινάζουν
όχι σε άλλο κύμα πάνω μα σε άλλη θάλασσα.
Να ’ρθείς ,κόρη του Αμίλητου και του Ησυχασμένου
και Ολόκληρη να φανείς και Δυνατή.
Στον ώμο σου ν’ ανέβουμε τον υψηλό
και συ ακίνητη να μάς πηγαίνεις και να μάς
πηγαίνεις πάνω στο άβαθο το αυλάκι
που το σώμα σου,με μυστικές
εσύ που ξέρεις μόνο,προσταγές
αθώρητα για μάς,ανοίγει.
Γαλήνη! Πολυαγάπητη Νητηϊδα! Αρκετά
τους τολμηρούς ναυτικούς εφίλησες. Έλα
και τους ταραγμένους,τους δειλούς εμάς
να γαληνέψεις.
ΜΕΣΑΖΟΝΤΕΣ
Έμποροι που οργώνετε τη γη μου,
που την ποτίζετε με τον ιδρώτα μου
και με το χέρι μου δρεπάνι,σοδειάζετε
στάρι και χρήμα και αυτοπεποίθηση,
έμποροι,που το έτσι αποκτημένο
εμπόρευμα σε μένα πάλι το πουλάτε
μεσάζοντες εσείς ανάμεσα
στην αθωότητα και την άγνοιά μου,
έμποροι έφτασε η ώρα που και τη ζωή μου
για πενταροδεκάρες θ’ αγοράστε.
Μα να το ξέρετε: από κει και πέρα
ο έμπορος θα ειμ’ εγώ΄ και με τους νόμους
του δικού μου κράτους θα σας αγοράζω
και θα σας αργάζω και θα σας πουλώ.
ΟΥΤΕ ΑΥΤΟ
Ισορροπεί σαν ακροβάτης χρόνια τώρα πάνω
στο σχοινί,ανάμεσα ζωής και θανάτου,
τη βέργα του ζυγιάζοντας-’πιδέξια,
μιας και’κει πάνω ακόμα βρίσκεται.
Να κυττάξει κάτω δε γίνονταν χωρίς
τον κίνδυνο να πέσει.Μόνο τώρα,που
καλός ισορροπιστής ένιωσε,έσκυψε κι είδε:
ούτε ζωή ούτε θάνατος.Τώρα περπατεί
στο τεντωμένο σχοινί πάνω,σαν σε πλατεία στέρια
και συμπαγή,χωρίς την άσκοπη,οδυνηρή
φροντίδα αποφυγής της πτώσης. Κι έτσι
θα σεργιανίζει πέρα δώθε απ’ του σκοινιού
τη μια άκρη ως την άλλη,ώσπου να δει
πως ούτε αυτό υπάρχει.
Γιώργης Χολιαστός
Δημοσίευση σχολίου