Νοσταλγία για το Νίκο Παπάζογλου

Η νοσταλγία είναι γι' αυτούς που δε ζουν στο παρόν. Ή όπως το είχε γράψει ο Μ. Κούντερα, στη δύση της διάλυσης όλα φωτίζονται από την αύρα της νοσταλγίας.

Μιλώ για τη διάλυση του λεγόμενου εντέχνου ή καλού λαϊκού τραγουδιού ή ποιοτικού ελληνικού τραγουδιού. Αλλά πιο πολύ μιλώ για ένα παρελθόν καλλιτεχνών που δημιούργησαν με μια αίσθηση συλλογικότητας. Για ένα τραγούδι που περνούσε από τόσα χέρια για να φτάσει σε τόσα στόματα. Που ένιωθες πως μύριζε έρωτα, κρασί, καπνό, ανάσες, γέλια και κουβέντες, όχι κονσόλες, βίντεο-κλιπ και στουντιίλα. Νιώθω σα να μου λείπουν και νοσταλγώ παρέες όπως αυτές που έφτιαξαν την "εκδίκηση της γυφτιάς". Παρέες από ταλαντούχους φίλους σαν τον Ξυδάκη, τον Ρασούλη και το Νίκο Παπάζογλου και στον ευρύτερο κύκλο, τον Σαββόπουλο, το Βαγιόπουλο και όσους άλλους δεν έγιναν γνωστοί. Παρέες που δε με νοιάζει καθόλου αν διαλύθηκαν μετά, όπως έγινε σε πολλές περιπτώσεις. Είναι προτιμότερη μια γόνιμη σύγκρουση, μια τίμια διάλυση παρά η διαιώνιση του μέτριου, η συντήρηση του γελοίου πάνω σε ένα υπόστρωμα καλών δημόσιων σχέσεων, αυτοπροβολής και καθεστωτικής αντίληψης για την καλλιτεχνία.




Νοσταλγώ το Νίκο Παπάζογλου. Όχι πια τη φωνή του που τσάκισε ο αμείλικτος χρόνος. Ούτε και το έργο του που έχει κερδίσει το στοίχημα με τον χρόνο. Νοσταλγώ το ήθος του. Το ήθος ενός ανθρώπου που άνοιξε το δρόμο για τόσους άλλους καλλιτέχνες. Θα έκλεισε βέβαια την πόρτα και σε δεκάδες άλλους, αλλά θέλω να ελπίζω πως δεν αδίκησε κανέναν από τους νέους καλλιτέχνες που τον πλησίασαν και που άφηνε πάντα το περιθώριο να τον προσεγγίζουν.



Ο Νίκος Παπάζογλου δημιούργησε άτυπα τη λεγόμενη "σχολή Θεσσαλονίκης" δίνοντας την ευκαιρία σε άσημους καλλιτέχνες, τότε, να μεταφέρουν το έργο τους στον κόσμο. Και διέθετε το "Αγροτικόν", το ιδιωτικό μουσικό του στούντιο, για τις ηχογραφήσεις και ακόμα την συμπαράσταση και την εμπειρία του, τις ανεκτίμητες. Από το κουκούλι του "Αγροτικόν", βγήκαν στο φως ο Σωκράτης Μάλαμας, ο Ορφέας Περίδης, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, οι Μικρές Περιπλανήσεις, ο Γιάννης Μήτσης, η Μελίνα Κανά κ.α.



Τον νοσταλγώ για τη γενναιοδωρία, την καθαρότητα, τον ερωτισμό και το ήθος του. Γιατί είναι ο μόνος από το ελληνικό μουσικό στερέωμα που μου δίνει έντονα την αίσθηση πως είναι ψυχάρα. Γιατί έχω την αίσθηση πως έφτιαξε παρέες, όχι κλίκες, γιατί ανέδειξε τραγουδοποιούς, όχι υποτακτικούς, γιατί άνοιξε δρόμους για να περπατήσουν και άλλοι, δεν έστρωσε κόκκινο χαλί να περπατάει ο ίδιος σαν βασιλιάς. Τον νοσταλγώ γιατί είναι ωραίος.