22/2/08

Νοσταλγία για το Νίκο Παπάζογλου

Η νοσταλγία είναι γι' αυτούς που δε ζουν στο παρόν. Ή όπως το είχε γράψει ο Μ. Κούντερα, στη δύση της διάλυσης όλα φωτίζονται από την αύρα της νοσταλγίας.

Μιλώ για τη διάλυση του λεγόμενου εντέχνου ή καλού λαϊκού τραγουδιού ή ποιοτικού ελληνικού τραγουδιού. Αλλά πιο πολύ μιλώ για ένα παρελθόν καλλιτεχνών που δημιούργησαν με μια αίσθηση συλλογικότητας. Για ένα τραγούδι που περνούσε από τόσα χέρια για να φτάσει σε τόσα στόματα. Που ένιωθες πως μύριζε έρωτα, κρασί, καπνό, ανάσες, γέλια και κουβέντες, όχι κονσόλες, βίντεο-κλιπ και στουντιίλα. Νιώθω σα να μου λείπουν και νοσταλγώ παρέες όπως αυτές που έφτιαξαν την "εκδίκηση της γυφτιάς". Παρέες από ταλαντούχους φίλους σαν τον Ξυδάκη, τον Ρασούλη και το Νίκο Παπάζογλου και στον ευρύτερο κύκλο, τον Σαββόπουλο, το Βαγιόπουλο και όσους άλλους δεν έγιναν γνωστοί. Παρέες που δε με νοιάζει καθόλου αν διαλύθηκαν μετά, όπως έγινε σε πολλές περιπτώσεις. Είναι προτιμότερη μια γόνιμη σύγκρουση, μια τίμια διάλυση παρά η διαιώνιση του μέτριου, η συντήρηση του γελοίου πάνω σε ένα υπόστρωμα καλών δημόσιων σχέσεων, αυτοπροβολής και καθεστωτικής αντίληψης για την καλλιτεχνία.




Νοσταλγώ το Νίκο Παπάζογλου. Όχι πια τη φωνή του που τσάκισε ο αμείλικτος χρόνος. Ούτε και το έργο του που έχει κερδίσει το στοίχημα με τον χρόνο. Νοσταλγώ το ήθος του. Το ήθος ενός ανθρώπου που άνοιξε το δρόμο για τόσους άλλους καλλιτέχνες. Θα έκλεισε βέβαια την πόρτα και σε δεκάδες άλλους, αλλά θέλω να ελπίζω πως δεν αδίκησε κανέναν από τους νέους καλλιτέχνες που τον πλησίασαν και που άφηνε πάντα το περιθώριο να τον προσεγγίζουν.



Ο Νίκος Παπάζογλου δημιούργησε άτυπα τη λεγόμενη "σχολή Θεσσαλονίκης" δίνοντας την ευκαιρία σε άσημους καλλιτέχνες, τότε, να μεταφέρουν το έργο τους στον κόσμο. Και διέθετε το "Αγροτικόν", το ιδιωτικό μουσικό του στούντιο, για τις ηχογραφήσεις και ακόμα την συμπαράσταση και την εμπειρία του, τις ανεκτίμητες. Από το κουκούλι του "Αγροτικόν", βγήκαν στο φως ο Σωκράτης Μάλαμας, ο Ορφέας Περίδης, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, οι Μικρές Περιπλανήσεις, ο Γιάννης Μήτσης, η Μελίνα Κανά κ.α.



Τον νοσταλγώ για τη γενναιοδωρία, την καθαρότητα, τον ερωτισμό και το ήθος του. Γιατί είναι ο μόνος από το ελληνικό μουσικό στερέωμα που μου δίνει έντονα την αίσθηση πως είναι ψυχάρα. Γιατί έχω την αίσθηση πως έφτιαξε παρέες, όχι κλίκες, γιατί ανέδειξε τραγουδοποιούς, όχι υποτακτικούς, γιατί άνοιξε δρόμους για να περπατήσουν και άλλοι, δεν έστρωσε κόκκινο χαλί να περπατάει ο ίδιος σαν βασιλιάς. Τον νοσταλγώ γιατί είναι ωραίος.

33 σχόλια:

Alexandros είπε...

Και μία απορία που είχα σχετικά με το ντύσιμο του , μου λύθηκε πρόσφατα : Τα πουκάμισα που φοράει είναι αμερικάνικα πουκάμισα φυλακών!!!

Niemandsrose είπε...

@alexandros, σε μία από τις πολλές συναυλίες του που είχα πάει, είχα βγάλει το σχετικό σαχλο-ανέκδοτο.
Πώς ψωνίζει ρούχα ο Νίκος Παπάζογλου;
"Μία από τα ίδια."
:)

αντωνης είπε...

προσυπογραφω niemandsrose :)))
Ειναι απο τους πιο αγαπημενους μου καλλιτεχνες, και ως ανθρωπος εκπεμπει καθαροτητα και σπανιο ηθος.

Niemandsrose είπε...

@Αντώνη, ψυχάρα! (άσχετο, αλλά λες να σκίσουμε τα δίχτυα του Τσεχ στο Λονδίνο; :) )

αντωνης είπε...

ενα και να καιει :)))

Side21 είπε...

Για το Νίκο Παπάζογλου
εγκρίνω και επαυξάνω
πραγματικά ψυχάρα ...
υπάρχουν κι άλλοι όμως
και μην τους αδικείς,
Κανένας δεν είναι "ο μόνος"

Maria Mikro Analogo είπε...

Όχι, δεν θα ρωτήσω ποιος είναι ο Τσεχ, θα σταθώ στο ποδοσφαιρικό, άσχετό μου ύψος!
Ωραίος ο Παπάζογλου. Έχω να πάω σε ζωντανή του εμφάνιση κάτι χρόνια...
Φιλάκια ναύτη! (όταν σταματήσει να κουνάει το καράβι θα προαχθείς σε ναύαρχο).

Niemandsrose είπε...

@Αντώνης, :)

@side21, πες κανένα όνομα αφού είναι για καλό! ;)

@Μαρία, ο Τσεχ είναι ο τερματοφύλακας της Τσέλση που ελπίζουμε να του σφεντουρίξουμε ένα θεαματικό γκολάκι να έχει να πορεύεται. Σαν το ανέκδοτο με το λαγό "λέμε και καμιά μαλακία να περνάει η ώρα", dum spiro spero και τα σχετικά :) Να'ταν καπετάνιος ο Παπάζογλου που είναι ιστιοπλόος ε; :) Είμαι κι εγώ ποιητικό ιστιοφόρο κατά ANemos, ταιριάζουμε. (Η ναυτία θα περάσει, ο παλιμπαιδισμός όμως?)

tovenito είπε...

"κανείς εδώ δε τραγουδά, κανένας δε χορεύει, ακούνε μόνο την πενιά κι ο νους τους ταξιδεύει". με λυγμό

Maria Mikro Analogo είπε...

Αχ ναι, ο Νικολάκης στο πηδάλιο να σου τραγουδάει "βρε δεν είναι εδώ το Σούλι" κι εσύ να τρέχεις να βρεις κουπαστή να γύρεις! Ωραία εικόνα... :P
Υ.Γ. Καλά, τώρα που θα γίνεις μάνα θα κόψεις τον παλιμπαιδισμό;

νατασσΆκι είπε...

Το δικό μου αγαπημένο, κι ας μην είναι της εποχής..ταιριάζει με το φεγγάρι, όμως!

:)

Φιλιά

Ανώνυμος είπε...

νομιζω οτι ειναι ο μεγαλυτερος ελληνας καλλιτεχνης. δεν μπορω να τον συγκρινω ουτε με τον αγαπημενο μου. ο συνδιασμος με τον φοββερο του χαρακτηρα ειναι αυτο που τον κανει τοσο αγαπημενο στους "μυημενους", κατι που θα επρεπε να εχουν μιμηθει πολλοι συναδελφοι του.

@niemandsrose, προσεξτε μηπως αντι για τα διχτυα του τσεχ σκισετε κανα καλσον :Ρ

Niemandsrose είπε...

@tovene592, απαραιτήτως!

@Μαρία, χλωμό το βλέπω να τον κόβω. Κάνει υποτροπές! :)

@νατασσάκι, είναι το μόνο τραγούδι του που δεν υποφέρω πια. Έπαθα αυτό που περιγράφει ο Ζορμπάς με τα κεράσια, αν έχεις υπόψη. ;)

@nag, πάλι καλά που υπάρχει και ένας Olympiakos να φέρνει καμιά ομάδα της προκοπής στην ελλάδα γιατί αν περιμέναμε από σας και τον βάζελο, το πολύ να βλέπαμε καμιά ρέιντζερς και τίποτα χελωνονιντζάκια. :)

νατασσΆκι είπε...

:) :) :)
(καλά, θα σου φέρω άλλο!)
;)

Niemandsrose είπε...

@νατασσάκι, ωχ, ακούστηκα πολύ αγενής, ε; Ντροπή μου! Αλλά σου λέω, έπαθα overdose! :)

Ανώνυμος είπε...

μα τον olympiakos βλεπουν και οι ξενοι και μας αντιμετωπιζουν σαν καρπαζοεισπρακτορες. για ρωτα κανεναν γειτονα τι εγινε το '97 στο Χαιμπουρι να σου πει. ακουνε ΠΑΟΚ και ποναει... αντε μην πω γιατι ακουει και το φασολακι :)

νατασσΆκι είπε...

Είναι μερικά τραγούδια, που δεν θα τα βαρεθώ ποτέ, μάλλον γιατί τα έχω συνδέσει με μέρες και ώρες που λατρεύω... ;)

Αλλά για σένα, δωράκι -και ένα, και δύο, και τρία (μην το συνεχίσεις με τα παιδιά του Πειραιά!)

:)

(δεν "ακούστηκες" αγενής..!)

Φιλιά -και στο φασόλι!

Καλό ΣΚ

Jimmy Rose είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Jimmy Rose είπε...

Τον Παπάζογλου τον αγαπούσα και πριν, αγνοώντας όλες τις λεπτομέρειες που γράφεις για το παρελθόν του.
Τώρα που τα έμαθα, ανέβηκε μερικές θέσεις στην εκτίμησή μου.

υ.γ. αν υποψιαστώ ότι είσαι γαβράκι, θα σε συγχωρήσω μόνο γιατί σε έχω πια συμπαθήσει.
Πάντως για το ευρωπαϊκό παιχνίδι να του σφεντουρίξετε του Τσεχ και ένα και δύο και τρία και τέσσερα παιδιά!

Βάσκες είπε...

Niemansrose, χτύπησες πάλι στην καρδιά.

Τώρα που κουβαλάς και άλλο (δεν βάζω ακόμη κατάληξη), έχει καλυτερεύσει η όρασή σου; Το σημάδι σου είναι τέλειο.

Το θέμα για μένα είναι η λεπτή ισορροπία ανάμεσα στην εκμετάλλευση του ταλέντου σου, για να μπορέσεις να ζήσεις βρε αδερφε, και στην στιγνή εμπορευματοποίηση.

Σε τελική ανάλυση είναι οι δεσμοί μιας κοινότητας ανθρώπων που συνδέονται από κάτι, εν προκειμένω, την αγάπη για αυτού του είδους την μουσική. Είναι ψεύτικοι ή αληθινοί;

Για να μην κουράσω άλλο εδώ, θα γράψω κάτι κάποια στιγμή και θα σου στείλω λινκ.

Πιες καμιά μπυρίτσα στην Kings Road πριν το παιχνίδι, για να πάει πιο έυκολα κάτω. ;P

geokalp είπε...

κόκκινο φουλάρι σε αυγουστιάτικη αθηναϊκή πανσέληνο, ε;

Niemandsrose είπε...

(Και ένα σχόλιο απ΄αλλού).
Ένας γνωστός μου είπε πως μ' αυτό το ποστ αν δε με ήξερε κάποιος θα με περνούσε για 45άρα.
Γυναίκα, όχι περίστροφο, συμπληρώνω.

s_k είπε...

(123 invitation card)

Βάσσια είπε...

Άγγιξες ευαίσθητη χορδή....
Από τους πιο αγαπημένους μου έλληνες καλλιτέχνες.
Γι όλα όσα γράφεις γι αυτόν και πολλά άλλα.

Πήγα πίσω στα γυμνασιακά μου χρόνια, όταν ακούγαμε την φωνή του και ταξιδεύαμε, αλλά και νιώθαμε επαναστάτες, όσο κι αν ακούγεται παράξενο.
Μπράβο για το αφιέρωμα που του έκανες Niemandrose.

Maria Mikro Analogo είπε...

Ε όχι και 45άρα!!! Άκου εκεί...

gnik είπε...

ΜΕΓΑΛΟΣ ο Νικόλας
Αγόραζα όλους τους δίσκους του την ημέρα που κυκλοφορούσαν με πρώτη την ¨εκδίκηση της γυφτιάς¨
Μια ζωή με συνοδεύει
Μπράβο για την ανάρτηση.

greendim είπε...

Τί όμορφα και σωστά τα έγραψες για την "ψυχάρα" της ΖΩΗΣ μου!

Ανώνυμος είπε...

Δε θα τον ξαναδούμε στη Νίσυρο,δε θα τον ξανακούσουμε στο κάστρο...
Scounx

Τσαλαπετεινός είπε...

Μόλις σήμερα κατάλαβα πόσο σημαντικά ήταν για μένα τα τραγούδια του.

Niemandsrose, έκανες ξόδι για τον Παπάζογλου αντάξιό του.

Niemandsrose είπε...

@Scounx, είμαι σοκαρισμένη. Όταν διάβασα την είδηση πετάχτηκα από την καρέκλα φωνάζοντας "τι;" Τι;...Τίποτα. Τουλάχιστον τον είδαμε. :(

@Τσαλαπετεινός, πριν 3 χρόνια τα έγραφα αυτά. Όταν δε φανταζόμουν καθόλου πως τόσο σύντομα θα έμοιαζαν ξόδι... :(

apologia pro sua vita είπε...

Παρέες όχι κλίκες. Παρέες όχι κλίκες.Παρέες όχι κλίκες. Παρέες όχι κλίκες.Παρέες όχι κλίκες. Παρέες όχι κλίκες.Παρέες όχι κλίκες. Παρέες όχι κλίκες.Παρέες όχι κλίκες. Παρέες όχι κλίκες.Παρέες όχι κλίκες. Παρέες όχι κλίκες.Παρέες όχι κλίκες. Παρέες όχι κλίκες.

Αμήν

Nikos_Spa είπε...

Δυστυχώς αυτό το κείμενο έγινε τόσο επίκαιρο.

Από τον θάνατο του Ρασούλη χρησιμοποιούσα μία φωτογραφία του με τον Νικόλα για το προφίλ μου. Τώρα - τόσο ειρωνικά - έχει διπλό νόημα αυτό.

babisdoc είπε...

Τί θ' απογίνουν οι ψυχές μας σ΄αυτή την άγρια έρημο, χωρίς τους άγγελους που ένας ένας γλυστρούν και χάνονται για πάντα στη ρωγμή του χρόνου;..